Zoef! {Runningpaw}{Open}

Zoef! Zoef! Zoef! Daar ging ze weer, rennend tussen al de warriors. Niemand kon haar stoppen, niemand zou haar stoppen! Zoef! Zoef! Eeeeyyyyp! Poef! Botsing! Ze keek even verdwaasd naar boven, waar een zwart witte poes met grijze ogen stond. "Sorry mevrouw!" Piepte ze naar de poes. Ze liep een beetje naar achter, om de poes wat beter te kunnen bekijken. "Heb ik u pijn gedaan?" Vroeg ze beleefd aan de poes, dat had ze wel geleerd, altijd beleefd zijn tegen katten ouder dan jezelf of een kat met een hoge rang!

{Runningpaw}{open}

De botsing had haar in verwarring gebracht, want daarvoor wilde ze net met een muisje een rustig plekje zoeken, maar nu lag het muisje verderop. "Sorry mevrouw!" Er kwam meteen een excuus van de andere kant en de Apprentice schudde haar tweekleurige kopje even en keek de tabby kitten aan. Oh, deze kende ze nog niet? "Heb ik u pijn gedaan?" Ze glimlachte voorzichtig en griste het muisje snel weg, voordat een Warrior erop zou gaan staan en stopte het tussen haar pootjes. "Nee hoor, maak je maar geen zorgen. Heb jij niets?" Vroeg ze voorzichtig aan de kitten. "Oh en je hoeft me niet zo aan te spreken hoor, ik ben gewoon Runningpaw." Vervolgde ze zichzelf.

Ze zag hoe de poes even haar muisje pakte en het tussen haar pootjes neer had gelegd. Heather had nog nooit vlees op, alleen nog maar melk van haar mama! "Nee hoor, maak je maar geen zorgen. Heb jij niets?" Heather schudde haar kopje, “Nee Ma’am” miauwde ze met haar echte kitten stemmetje. "Oh en je hoeft me niet zo aan te spreken hoor, ik ben gewoon Runningpaw." ‘gewoon Runningpaw’ klonk niet zo positief, en dat vond kleine Heather niet zo leuk! “U… Je bent niet gewoon Runningpaw, je bent dé Runningpaw!” miauwde ze een beetje opvrolijkend. “Ik ben Heatherkit, niet gewoon Heatherkit, maar dé Heatherkit!” miauwde ze met een glimlachje, nee Heather hield niet van negatieve dingen, eerder echt van positieve dingen. Leuke dingen, al kende ze de tegenslagen van het leven nog niet. Geen wonder ook eigenlijk, want ze was pas 1 moon oud! Maar ach het boeide haar niet, ze zou altijd vrolijk zijn, No matter what!

Gelukkig had de kitten niets, sinds Acepaw haar had verteld over boze Queens wilde ze liever ook niets bij welke kitten dan ook veroorzaken ook al was het nog zo per ongeluk. “U… Je bent niet gewoon Runningpaw, je bent dé Runningpaw!” Haar wenkbrauwen kwamen even omhoog. Hm? “Ik ben Heatherkit, niet gewoon Heatherkit, maar dé Heatherkit!” Runningpaw glimlachte even. "Ah, dat is.. eh.. heel erg optimistisch van je." Glimlachte ze zachtjes.

"Ah, dat is.. Eh.. Heel erg optimistisch van je." Miauwde de poes met een glimlach, haar plan had dus gewerkt! "Het leven is te kort om verdrietig te zijn!" Miauwde ze met een glimlach. "Ik bedoel, ik zal altijd mijn vader zoeken, maar ik geniet wel van mijn leventje!" Vervolgde ze, voor een kleine kitten was ze best slim, en dat klopte ook wel! Ze leerde snel, iets wat van pas zou komen als apprentice!

"Het leven is te kort om verdrietig te zijn!" Runningpaw draaide wat met haar oortjes en gaf een wat aarzelend knikje. Zo.. kon het gezien worden, ja. "Ik bedoel, ik zal altijd mijn vader zoeken, maar ik geniet wel van mijn leventje!" Ze fronste kort. "Je vader..? Heb je die nooit gezien dan? Waarom vroeg je het je moeder niet gewoon?" Gelijk toen de woorden haar mondje verlieten kon ze zichzelf wel voor haar kop slaan. Natuurlijk had deze kitten die vraag al aan haar moeder gesteld!