I find that it took long enough

Dagen gingen voorbij, en de jonge kitten ontwikkelde alles op een goede manier, op haar zicht na dan. Voor haar was het normaal? Maar wanneer zouden haar ouders door hebben dat er iets niet klopte? Ze was nu ongeveer vier weken, één moon, de leeftijd van ontdekken, rondlopen, spelen, et cetera. Roughkit stuntelde de nest uit van haar moeder en liep met grote, onhandige stappen naar de uitgang van de nursery. Ze staarde naar buiten, grote, donkere wolken waren in de lucht te zien, wat haar even koste voor ze het goed zien kon. Licht stralen van de zon staken er door heen, dus het was een vrij mooie dag voor deze koude newleaf. Roughkit sprong de nursery uit, en zakte even door haar pootjes heen. Ze kwam overeind en schudde haar wilde vachtje uit. "Groot..." murmelde ze terwijl ze met een grijns om zich heen keek. Ze vroeg zich af of enkele van haar siblings haar achterna kwamen om mee te gaan om te ontdekken! Of natuurlijke andere den genoten!

OOC: But first a kit :3

Veel gaf het poesje niet om wat anderen deden, en ze keek dan ook niet eens op toen er weer wat dollende kittens langs haar renden, enkel snauwde de poes toen ze te dichtbij kwamen. Geschrokken stopten de gekken met hun spel, net goed. De kitten rekte zich uit, en stond op. Daarna liep ze, zo nu en dan nog even haar poot strekkend, naar de geur van haar kleinere zusje toe. Oke, ze scheelden niets, maar nog steeds was het haar zusje. Nieuwsgierig liep Hail achter haar aan, en voelde dat haar mond haast openviel toen de grootsheid van het kamp haar wederom overdonderde. Hij werd echter snel gesloten want zwakheden tonen mocht ze niet! Don't let them in, dat zou het makkelijkste zijn, dus dat deed ze maar. Don't let them see, ze probeerde het zo hard, en met de dag werd ze killer en sterker, niemand brak haar ijsmuur af.

Voor het eerst de nursery uit was als een heel avontuur. Roughkit werd helemaal enthousiast, keek om zich heen naar al die katten! Ze kende weinig, maar toch vond ze het vet. Ze keek over haar schouder, haar zus, Hailkit was haar gevolgd. Ze ging naast haar staan en grijnsde. "Groot hé!" Piepte ze enthousiast, terwijl ze haar zusje een por gaf. Roughkit was dan één van de jongste, ze was wel het meest ruig, avontuurlijk, brutaal, et cetera, en dat was te merken aan alles wat ze deed, en aan hoe ze overal op reageerde.

Het poesje liep langzaam, en glimlachte zwakjes toen haar zusje heel opgewekt deed en haar zelfs een duwtje gaf. Gewoon, om te laten zien dat ze lang niet de zwakste was, gaf de poes haar zusje ook een duw. Rough was altijd zo druk, waarom? Hail snapte er niets van, kon de ander niet eens rustig doen? Ze zuchtte even lichtjes, en ging toen zitten. "Inderdaad," Klonk het, een beetje ongeïnteresseerd, ze was wel geïnteresseerd, ze liet het alleen niet merken.

Roughkit vond Hailkit maar raar. Ze was stil en ongeïnteresseerd, ze deed wel dingen terug, maar ze had de indruk dat dat meer was om zich te bewijzen. "Inderdaad," klonk het wéér ongeïnteresseerd. "Jij saai," piepte ze. "Straks iedereen vind als jij saai doen," piepte ze, zonder na te denken of het misschien gemeen of kwetsend was. "Kom," piepte ze terwijl ze verder het kamp in begon te lopen. Een grote warrior liep langs met een grote eekhoorn, zelfs groter dan Roughkit was, in zijn bek. "Wij ook zo groot later?" Met grote ogen keek ze naar Hailkit. "Wij ook ruizen eekhoorns vangen later?"

Lilypelt liep met grote passen door het kamp. Helaas kon ze vandaag niet gaan jagen, ze had erge kramp in haar achterpoot. Misschien als ze bleef lopen ging het weg. Lillypelt snoof ongeduldig. Ze hoorde een kit piepen. "Wij ook zo groot later?" En snel daarna "Wij ook ruizen eekhoorns vangen later?" Yep.. Een erg jonge kit, Lillypelt zuchtte ze hield nooit zo van kittens. Ze keek rond en zag de kit tegen een andere kit piepen. De kit die eerder zat te piepen draaide haar hoofdje en keek recht in de ogen van Lilypelt. "Hallo..." Zei Lilypelt rustig.

De opmerkingen van haar zusje deden even kort haar ogen glimmen, dat zou ze zo graag willen, zo graag! Net toen Hail, die eindelijk eens vrolijk werd, antwoord wilde geven, kwam er een warrior aan. Ze klapte dicht, ze durfde niet meer, ijskoud keek ze naar de warrior. Lekker dan, nu kon ze niet eens gezellig doen. Nog even knikte ze naar Rough, om haar vraag te beantwoorden, en ging toen voor de warrior zitten. "Wie bent u?" Hte klonk niet perse heel aardig, eerder noodzakelijk.

Roughkit kon niet zien hoe de ogen van Hailkit gingen glimmen, maar ze kon wel voelen dat er een hele andere energie om haar heen zat. Meer positief, en zelf misschien wat ambitieus. Was haar stoere zusje... verlegen? Dat idee kreeg ze toen er een warrior bij kwam. "Hallo..." Roughkit grijnsde bij het zien van de warrior. "Wie bent u?" Vroeg Hailkit. Roughkit ging vlak naast haar zusje staan. "Dit mijn zus Hailkit, ik Roughkit!" Ja, intussen kon ze haar naam wél goed uitspreken. "Jij grote prooi gevangen?" Vroeg ze geïnteresseerd met haar kopje schuin.

Met een overduidelijk geïrriteerde blik keek Hail opzij naar haar zusje, prima dat die zo happy was, maar was het dan ergens anders. Irriteerde haar er niet mee, vrolijkheid was een zwakte, het kon van je afgepakt worden, en dat liet de kleine poes niet zomaar gebeuren, nooit. "Je toch zien niet zo zijn," Mauwde ze, met een stem die verried dat ze het niet compleet zeker wist, "Geen prooi in mond," Daar was het bewijs, de ander had gewoon geen prooi, rook niet naar prooi, leek niet op prooi, geen prooi dus.

Vrolijk kwetterende stemmetjes wekte Aurorakit. Geeuwend stond ze op, en rekte zich eens lang en goed uit. Hoewel de zon fel scheen, maakte de warmte haar toch een soort loom. Haar lange, pluizige vacht stond alle kanten op, maar ze deed geen moeite het plat te krijgen. Toen ze zag wat haar gewekt had, sprintte ze er op af. "Hallo!" Ze hoopte de aandacht van haar zusjes te trekken. Ze had echter niet door dat ze best snel dichtbij kwamen. Heel snel.
Voor de zwarte kitten het wist was ze in een van haar zusjes geknald. Even schudde ze haar kop, alles was namelijk dubbel. Ze zag vier grijze kittens, maar welke twee nou haar zusjes waren...

"Je toch zien niet zo zijn," piepte Hailkit. Roughkit keek zijdelings naar Hailkit luisterde naar wat ze vervolgens zei. "Geen prooi in mond." Roughkit knikte en sprong op. "Jij gelijk!" Ze wierp een blik op de warrior. "Jij niet goede warrior, jij niet grote prooi vangen, jij niet Shadowclan." Ze hief haar kin in de lucht. Zie? Nu had ze een mysterie opgelost. "Jij vast Thunderclan warrior. Thunderclan geen grote prooi vangen. Thunderclan watjes," ze wierp een blik op Hailkit. "Hallo!" Hoorde ze Aurorakit toen piepen, die er ook bij kwam. Roughkit grijnsde breed. Nu was zij ook uit de nursery! "Aurorakit! Dat indringer in camp..." piepte ze terwijl ze naar de warrior keek. "Wij weg moeten jagen!"

OOC: Ik hou er van om kitten spontaniteit te spelen <3

Hailkit was blij toen Rough het met haar eens was, misschien viel haar zusje dan toch nog wel mee qua hoe erg ze was. Net toen de kitten samen met de ander de warrior aan wilde vallen werd ze omver gebeukt door een ander zusje. Verbouwereerd en kwaad stond ze op, duwde Aurora weg, en draaide zich toen naar Rough. "Jij die kant," Mauwde ze, en wees naar de linkerkant van de Warrior, "Ik deze?" Dan zouden ze niet tegen elkaar opbotsen. Na deze woorden draaide ze zich, nog steeds ietwat geirriteerd, om naar Aurora, "Jij van voor?"

"Aurorakit! Dat indringer in camp..." Aurora's ogen werden groot. "Wij weg moeten jagen!" Het zwarte poesje knikte heftig, tot ze haar geïrriteerde zus Hailkit opmerkte. Ze vertelde precies hoe Rough en zij aan zouden vallen. "Jij van voor?" Vroeg de kitten, nog steeds niet echt aardig. Aurorakit gaf een knik, als teken dat ze het had begrepen. Ze maakte zich klaar voor een kitten sprong.

Onderwerp: Re: I find that it took long enough