Doctor's back~ { A ppleblossom & evt Miles} {Schuur}

Uiteindelijk at de poes toch nog wat, thank Scourge. Niet lang daarna keek de poes naar hem, en zei ietwat angstig "Laat me gaan.. alsjeblieft.. ik.. ik zal je nooit meer lastig vallen.." Lítill schudde zijn kop. "Sorry dear, maar ik kan je niet laten gaan." Miauwde hij zachtjes. "Als ik je nu laat gaan, zal je oog gaan ontsteken, dat wil je toch niet?" Miauwde hij op een overdreven overbezorgde toon. Oke, nu moest hij haar comforteren, hij wist dat er potentieel in haar zat, het moest er alleen uitkomen! "Maar waar ben je bang voor, voor mij? Miles?" Vroeg hij op een serieuze toon. "Wij zij gewoon katten, zoals iedere andere kat. Wij hebben ook gevoelens, liefde haat verdriet... Ieder is hier om hun eigen redenen." Mauwde hij, dat gold niet voor hem maar oke. "Net zoals je moeder, ik had haar gebroken gevonden, ik heb haar geholpen, als een vriend. Zo kan ik ook voor jou zijn." Miauwde hij, terwijl hij ging liggen.

"Geholpen om een moordenaar te worden..?" Lítill snoof even, "Geholpen om zich ergens weer thuis te voelen zul je bedoelen." Mauwde hij demonstratief. "Vermoord me dan maar," maar dat was niet leuk zo! En dat kon hij toch niet maken tegenover Lostvoice? 'Ja sorry ik heb je dochter vermoord omdat ze dood wou.' Nope, dat werd em niet. "Ik heb toch niks meer.." Lítill stond op, om wat dichter naar Appleblossom te gaan. "Het lijkt niet zo, maar BloodClan is een grote familie, net zoals de andere clans. Alleen zijn wij vrijer, maar in tijden van nood helpen wij elkaar." Miauwde hij, waarna hij nog een klein beetje dichter naar haar toe schoof. Hij moest haar door deze fase trekken, het maakt hem niet uit hoe, en jaloerse Miles zal dan ook nog wel komen, maar een extra vertrouweling is altijd goed.

De poes ging weer een stuk naar achter, haar haren stonden recht overeind en ze was duidelijk overstuur. Hij moest haar laten zien dat hij niet eng was. "Blijf uit m'n buurt met je leugens.." Het waren geen leugens, naja... Niet 100% dan. Lítill zag de nagels van de poes verschijnen, maar echt iets deed ze er niet mee. Hij was wel iets gewend, een klap meer of minder maakte niet uit. Dit keer kwam hij flink dichterbij, hoe erg ze ook in een hoekje zat, hij zou haar geen kwaad doen... Nog niet tenminste. Lítill stond bekend door zijn woede aanvallen soms. "Shhh" murmelde hij zachtjes, waarna hij nog een stap vooruit deed. Heel kalmpjes deed hij steeds verder een stapje naar voren, zonder slechte bedoelingen. En daarbij was Lítill in het voordeel, hij had heel BloodClan om hem heen staan. "Sshhh.." Herhaalde hij nog een keer. "Niet bang zijn, ik doe je niks. Ik zweer het op mijn hart." Fluisterde hij zachtjes.

Lítill hoorde een kleine tijd niks van de langharige poes, misschien zou ze wat slapen..? Maar nee hoor, hij hoorde een geschrokken piep bij de poes, wat kon er mis zijn? Net toen hij naar de poes wou lopen schoot ze voorbij, waardoor Lítill ook wegschoot. De kleine, snelle en wendbare kater was dan ook snel voor haar gekomen, en kwam schuivend voor de spleet terecht, waardoor Appleblossom wel moest stoppen. Lítill was maar een klein stukje vermoeid, hij rende best wel vaak, waardoor hij een goede conditie had gekregen. "Daarbuiten... Word je dood nog." Bracht hij uit. "Members zouden zo Riverclanners wat aan willen doen, ze weten dat als de riverclanners het lichaam van je vinden ze zwakker worden." Vervolgde de kleine kater. Misschien was het goed voor de poes om wat daglicht te zien? Ze zat hier al wel een tijdje in de muffe schuur. "Hier is de deal, je mag met mij mee naar buiten, in het kamp, maar zodra je wegrent zal ik gewoon een andere member roepen, die je zal tegenhouden. Begrepen?" Stelde de kater voor, als ze hier niet mee akkoord mee zou gaan wist de kater het ook niet meer.

"Maar.. mama.." Hoorde hij haar mompelen. "Ik heb je moeder in het begin ook dag en nacht in de gaten gehouden, en daarbij vertrouwen ze haar nu door... Je weet wel." Miauwde hij, hij hoefde het niet helemaal uit te leggen toch? De poes knikte zachtjes op zijn voorstel, en hij knikte ook even. Lítill glipte door de kier, waardoor hij een zacht winters zonnetje op zijn vacht kreeg. Hij ging voor de schuur zitten, en keek even achterom of Appleblossom nog zou komen. Als je zo zou kijken was het ook echt wel een kamp, alleen dan zonder zo'n fresh kill pile en medicine cats den ofzo. Iedereen voor zich, maar toch samen. De elite stond sterk. De recht van de sterkste, de sterkste katten overleefde, de rest moest weg. De sterkste groep dat waren zij.

Hij merkte niet eens dat de poes achter hem probeerde te verschuilen, dat was mission impossible als je geen kitten of Young One was. Maar dat was Appleblossom niet, dus echt veel zin had het niet. Lítill nam even een grote ademteug, waardoor zijn borst rees, en weer naar beneden ging toen hij uit ademde. Lítill keek ahter zich, waar hij Appleblossom dus 'schuilend' achter hem zag. "Het is nu veilig hoor, zolang ik in de buurt zit zullen ze niks uithalen." Mauwde hij tegen haar, waarna hij zijn linkervoorpoot een paar likjes gaf, waarna hij over zijn kopje ging.

"Na een tijdje voelt het ook als een clankamp." Vanuit de schaduwen van de schuur verscheen een helder witte poes. Haar ooit zo verlegen en schuwe karakter was volledig weggevaagd en had plaats gemaakt voor een sterkere, zelfzekerdere kattin. Ze stond hoger op haar poten en haar staart zwiepte stevig heen en weer. Vooral de blik in haar blauwe ogen was veranderd, harder, killer. Ze liep langzaam naar de twee katten toe, knikte naar haar leader en keek eventjes naar de tabby kattin. "Hoe is het met je oog?" vroeg ze daarna. Verborgen onder een scherpe tong, zat toch de moederlijke warmte die ze nog droeg voor haar dochter. Het was haar schuld dat ze nu zo was gehavend, maar het betekende niet dat ze niet meer voor Appleblossom mocht zorgen, zoals een moeder's taak omschreef.

"Oké.." kwam er zachtjes uit, waarna het eventjes stil was, en Lítill het kamp streng rondkeek. "Het.. ziet er bijna uit als een clankamp.." Hoorde hij toen, waarna hij even naar achter keek en knikte, maar voor hij kon praten zag hij Lostvoice verschijnen. "Na een tijdje voelt het ook als een clankamp." miauwde ze naar Appleblossom. "Lostvoice," begroette hij de witte poes. Als hij haar zo zag staan was de transformatie een succes geweest. Zou Appleblossom dat ook in haar hebben? "Hoe is het met je oog?" hoorde hij Lost vragen, Lítill draaide zich nu volledig om, zodat hij niet onbeleefd was tegen de twee poezen. Lítill sloeg zijn dunne staart over zijn voorpoten, en wachtte kalmpjes het antwoord van Apple af.