I think that i am bored, as always...

Swiftpaw opende haar ogen, ze was van plan te gaan jagen, Swiftpaw was een vrij dominant brutaal poesje, maar wat boeide haar dat. Ze liep de Apprentices den uit en gaf zich zelf een was buurt vervolgens liep ze naar de prooi stapel om daar wat van te eten. Ze koos een simpele muis en at dat ding rustig op. Ze keek achter om en verliet toen het kamp, ze had zich zelf goed leren jagen, haar ouders waren dood, en ze was Apprentice geworden zonder een mentor te krijgen, naja, dan maar je zelf trainen, werd je tenminste harder van! Ze rende richting het kleine bos om daar te jagen, en te relaxen. Ze ging zitten en likte wat water an een plas. Toen spitste ze haar oren, ze hoorde wat geritsel, toen ze haar ogen versmalden en er op af sloop zag ze een bruin gestalte van een boom af springen, ze sloop wat dichter op het diertje af en zag dat het een eekhoorn was. Haar lichte lichaam met haar donkere staart, snoet en poten, bewogen sierlijk tijdens het sluipen haar zee blauwde ogen verdiepte zich goed in het bos, tussen de takjes en de bladeren zag ze een eekhoorn op zoek gaan naar nootjes, en al dat soort rommel. Met een simpele sprong sprong ze op het eekhoorntje af, stom ze sprong er naast, maar met een snelle beweging van haar poot sloeg ze het eekhoorntje plat tegen de grond, het beestje probeerde los te komen. 'Oh sorry dat het zo lang duurt voor je dood bent', miauwde ze op een nonchalante toon. Ze pakte het beestje bij de nek en beet het diertje dood. Ze liep rustig met het beestje naar een opvallende grote boom en begaafde het diertje daar. Na dat likte ze lippen schoon en ging ze zitten, ze keek in een plas en zag toen een vogel nog levend over haar heen vliegen. Het diertje lande op een laag hangende tak en tjirpte vrolijk. Swiftpaw versmalde haar ogen en keek gemeen naar het diertje, 'JA nu fluit je nog, maar straks niet meer!' Ze sprong op een tak er achter, het vogeltje keek rond, net toen ze haar vleugels wouw spreiden om weg te vliegen werd er tegen haar kop geslagen, Swiftpaw was kampioen stil zijn, net toen ze weer wouw toe slaan vloog het vogeltje weg. Swiftpaw sprong van de tak, maar ze sprong boven op een kat. 'Hé muizen keutel loop niet in de weg, let de volgende keer op!' Siste ze.

[muwahahaha, wat is Swift ook weer brutaal ;D]

Weer een dag 'verspild' in het kamp gisteren. Hij was erop aangesproken door een Warrior, wat inhield dat hij er nu toch echt een keer uit moest, al was het alleen vandaag. Wat was er mis met eten en slapen? Niets, toch? Kom op, een muis op z'n tijd was het heerlijkste wat er bestond. Vooral verse muis waar je geen poot voor uit had hoeven steken. Fatpaw gaapte en slenterde naar buiten, naar het Kleine Bos. Waarom niet, het was lekker dichtbij en in de schaduw van de bomen kreeg hij het tenminste niet te warm. Hij kon heel goed zwemmen - aangezien hij door zijn 'zwembandje' aan vet een beetje bleef drijven - iets wat hij zelf afstak op zijn geweldige zwemtechnieken. Hij was geweldig, dat kon niemand ontkennen, geen enkele Apprentice of Warrior, zelfs Starclan niet! Hij keek verveeld om zich heen. Als dit was wat ze buiten noemden, waarom moest hij daarvoor dan het kamp uit? Het was hier saai en het enige voedsel wat er was liep nog vrij rond. Schandalig. De kater was nu in het bos, nog steeds niet onder de indruk van wat hij allemaal zag. Lekker interessant, een stel bomen en bladeren en takken, plus nog wat wortels. Nee, daar deed hij het echt voor. Gaap. Hij had nog geen mentor, maar dat was ook niet zo erg. Alsof hij iets ging doen voor zijn training. Dit lopen kostte al meer dan genoeg energie, dus. Hij hoorde een suizend geluid en keek snel omhoog, iemand sprong van een tak. Wat, een suïcidaal? Wie deed dat nou? Droog deed hij een stapje opzij, alleen net niet ver genoeg. De poes was duidelijk van Riverclan, al ontschoot haar naam hem. Dat boeide hem ook echt. Wat hem wel boeide was dat ze opeens heel arrogant begon te doen. Dat was toch abnormaal! 'Kijk zelf uit, kraaienvoer,' zei hij terug, terwijl hij zijn vacht begon te fatsoeneren. Onbeschoft kreng.

'Kijk zelf uit, kraaienvoer,' Zei de kater. Swiftpaw keek naar de kater, een mollig niet sterke kater, Fatpaw. 'Zins wanneer ben jij buiten het kamp? Ik dacht dat katers zoals jij, die alleen maar in het kamp rond hingen, niets deden?' Miauwde ze, terwijl ze haar voor poten af likte en ging zitten en haar donkere staart netjes om haar poten wikkelde. 'Ben je gesnapt? Ben je nu op jacht gestuurd, om wat vet te verbranden, en eens wat nuttigs te doen?' Vervolgde ze. Fatpaw was ongeveer een maan ouder dan haar, en een maan langer Apprentice. Hij was mollig, wat hem aan de ene kant schattig maakte, maar lui, wat hem onnuttig maakte. Swiftpaw was in één slag totaal weer verandert tegen over hem, nu vriendelijk. Dat vonden sommigen grappig, hoe agressief ze was, en meteen daarna vriendelijk. 'Zin om samen te jagen, is het tenminste ook nog wat leuker, al weet ik, jij ligt liever samen te snurken op een mos bed, en dan maar te dromen over eten, en als je wakker word zelf gaan eten, dan jagen en stoeien, en tja bewegelijke dingen', miauwde ze grijnzend. Ze likte haar lippen en keek hem iets wat uitdagend aan. 'Maar ik kan er ook een uitdaging van maken', miauwde ze. 'Een zien of je dikke lichaam ook snel is!' vervolgde ze, haar felle blauwe ogen keken hem uit dagend aan. 'En eens kijken of je vette lichaam ook prooi kan maken, vang je er vandaag meer dan vijf krijg je mijn eten die ik vandaag mag nemen', zei ze, misschien zou het werken! Dat zou wel leuk zijn, zo'n eter was Swiftpaw toch niet. Een lol trapper en uit dager wel!

De jongere Apprentice begon gelijk aan een arrogant verhaal, iets waarin ze hem uitmaakte voor dik, lui en alleen maar geïnteresseerd in eten. Fatpaw luisterde maar half; dit rare schepsel kon hem niets schelen. 'Ik doe meer dan jij in een dag doet,' snoof hij, al kon hij het nauwelijks bewijzen. Ze probeerde netjes te zitten, wat Fatpaw niet eens probeerde. Waarom zou hij, hij hoefde niet te doen alsof zij hem wat interesseerde. 'Ik heb besloten dat ik mijn jachttechnieken ga beproeven op de wat lasterige prooien,' antwoordde hij, met zijn neus wat opgeheven. Dacht zij soms dat ze goed was? Hij wist haar naam niet eens, Fatpaw kende alleen degenen aan wie hij wat had. Ze werd een moment wat aardiger, maar viel terug in haar arrogante gedoe. 'Ik heb graag goede rust voordat ik, zoals jullie, als een uitgehongerde hond rond ga rennen,' miauwde hij rustig terug. Zijn blauwe ogen staarden haar indringend aan. Hij wilde wel eens weten of ze daar tegen kon. 'Jagen en stoeien zijn dingen die je moet doen als je volledig uitgerust bent.' En ja, na twee dagen in het kamp gebleven te zijn was hij dat wel. De Apprentice dacht blijkbaar dat ze hem uit moest dagen. Nou, die zou hij maar al te graag aannemen! Fatpaw zou bewijzen wat hij kon. 'Ik, dik? Kijk liever naar je eigen boomstammen van poten. Die onderkinnen van je zouden je je zicht nog beletten,' snoof hij. Zij vond zichzelf echt.. walgelijk goed. Wacht, als hij er vijf ving.. Fatpaw keek even bedenkelijk. 'Aangenomen. Ik kom hier wel terug als ik er vijf heb,' miauwde hij. Dit ging hem zo lukken.
In het begin rende hij nog wel snel, al ging dat snel over. Toch lukte het hem een muizenfamilie te vinden, waar hij nu bij zat te wachten. De andere Apprentice was vast ergens anders aan het jagen. Fatpaw haalde zijn schouders ongeïnteresseerd op en focuste op de muizenfamilie. Als hij nu.. Ze zaten mooi tussen de stenen in, hij kon ze insluiten als hij nu ging sluipen.. Sluipen, dat kon hij wel. De kater begon te sluipen, zodat ze muizen geen kant meer op konden. Maakte de natuur het hem nu echt zo gemakkelijk? Met een zachte mauw viel Fatpaw aan. Op die vreemde manier kon hij drie van de muizen doden, voor ze toch langs hem konden glippen. Zijn klauwen waren nog snel en scherp genoeg voor dat. Met een tevreden grijns op zijn gezicht pakte hij de drie lichaampjes op en begroef ze, zodat ze niet afgepikt werden door andere jagers als vossen. Nog twee te gaan!

'Ik heb besloten dat ik mijn jachttechnieken ga beproeven op de wat lasterige prooien,' Zei de apprentice. 'Zoals, op welke prooien', miauwde ze. Swiftpaw vroeg aan Fatpaw om te gaan jagen en hij antwoorde daar op: 'Ik heb graag goede rust voordat ik, zoals jullie, als een uitgehongerde hond rond ga rennen.' Uitgehongers was Swiftpaw niet, 'Voor jou uit gehongers voormij, normaal', miauwde ze kortaad. 'Ik, dik? Kijk liever naar je eigen boomstammen van poten. Die onderkinnen van je zouden je je zicht nog beletten,' Snoof Fatpaw. Swiftpaw gunde hem een zijdelingse blik toe,maar ze gaf geen antwoord. Haar poten waren wollig van haar vacht, moest ze toe geven. Laterwist ze wat er op te antwoorden, 'Tja, katten van mijn soort, debirmaan, hebben misschien een dikkere vacht wat verbergt hoeslank die poten eigenlijk zijn, jij hebt korte haartjes die al het vet showen', Miauwde ze toen, wat zou hij nu antwoorden. 'Aangenomen. Ik kom hier wel terug als ik er vijf heb,' Swiftpaw knikte, zewist dat hij er vijf zou vangen, ze wist dat ze vanavond geen muisje had als eten, morgen ochtend dan maar een vette hap van een visje of zo. Fatpaw rende weg, en Swiftpaw snoof de lucht op, ze bleef in de buurt om hem te kunnen op wachten. Ze zag een eekhoorn in de boom, Blijk baar was het voor haar, eekhoorn vang dag. Ze zaktein een sierlijke sluiphouding, en ze bewoog zich ook sierlijk voort, Meteen makkelijke sprong sprong ze in de boom, het eekhoorentje sprong van de boom, en Swiftpaw volgde, meteen snelle sprong lande ze er boven op waar bij ze het dode, beter dan een groepje muisjes dit beest was groter dan vijf muizen op mekaar gestapelt. Na een poosje vong ze nog één muis en een musje, ze had ze alle drie bij me kaar begraven.

- Sorry voor de verlate reactie! -

Swiftpaw was echt een arrogant wicht. Ze beweerde iets over zijn 'vet', wat hij vanzelfsprekend helemaal niet had en had daarna één of ander vaag smoesje over haar vacht. 'Die vacht van jou accentueert je dikheid op verkeerde plaatsen,' zei hij, op een manier alsof hij het voorzichtig wilde brengen. Fatpaw was nu eenmaal nogal tactloos en het kon hem niets schelen wat anderen van hem dachten. Als ze hem voor dik uitmaakten konden ze een sneer terug verwachten. Hij was tevreden met zichzelf toen hij er al drie gevangen had. Daar kon dat Apprenticeje helemaal niets van; ze moest eens naar de Master kijken! Hij ving heel snel drie muizen, dat kon zij niet. Het was stom van haar om die weddenschap aan te gaan; ze zou toch verliezen. Fatpaw was niet echt het type van 'delen' en 'broederschap' zelfs al was ze een poes. Waarom zou hij? Fatpaw snoof uitgebreid aan de lucht om hem heen. Er was vast nog wel iets in de buurt wat zich gemakkelijk liet vangen. Eekhoorns waren teveel moeite, daar begon hij niet eens aan. Vis? Misschien, maar dat stond wel bij de bottom-five opties. Muizen had hij al. Vogels waren buiten bereik. Ratten waren onmogelijk. Hermelijnen beten gemeen. Toch maar vis dan? Dan moest hij zo afdwalen.. Fatpaw besloot dat hij toch maar ging proberen een vogeltje te vangen, als het dan toch moest. De kater hees zich met enige moeite de boom in, maar naarmate hij hoger kwam vond hij een automatische beweging die hem hielp. Nee, dit was te mooi! Hij kreeg een moordlustige grijns op zijn gezicht terwijl hij naar een nestje in het midden van een tak kroop. Het was Groenblad, dus waren er flink wat kleine vogeltjes. De ouders floten even wat, maar durfden hem niet aan te vallen. Het nestje stond wankel en de jongen piepten angstig. Fatpaw schoof nog wat dichterbij en sloeg toen met zijn pootje tegen het nest. [D: Sadistische Fatpaw! Aww, sorry voor de dierenmishandeling] Het nestje viel, de vogeltjes stopten met piepen toen het de grond raakte. Met enige moeite klom Fatpaw weer naar beneden, om daar zo snel mogelijk een einde te maken aan het korte leven van de vogeltjes. Twee, dan had hij er vijf! Hij groef na enig zoeken de muizen weer op en nam alles mee naar de plaats waar Swiftpaw nog in de buurt moest zijn. 'Ik heb het,' miauwde hij, terwijl hij de prooi neerlegde en zelfvoldaan om zich heen keek.