...Let Them Know It's Christmas Time!

Hij was in een goede bui, zijn zintuigen stonden op scherp maar een zekere kalmte zat in hem. Hij was vrolijk als nooit, en hij was op zoek, op zoek naar een warrior. Tall wilde jagen, hij wilde jagen als nooit eerder, hij wilde de beste weer zijn. Het gevecht met de Rogues had hem in zekere zin goed gedaan, want op deze manier wist hij weer waarvoor hij het allemaal deed. Voor zijn clan, voor de kick, en voor de vrienden. Net als jagen eigenlijk, alhoewel vechten leuker was. Jagen was nu harder nodig, dus rende Tall rondjes, welke Warrior wilde mee? Hij mocht niet meer alleen, hoe goed hij ook had gevochten.

- Open voor elke Random Warrior

Tall schrok zich compleet te pletter toen een warrior hem op de kop tikte met een staart. Hij sprong zeker wel een halve meter de lucht in, en viel toen om, om daarna weer overeind te krabbelen. "Ja nogal," Grinnikte hij, nog steeds heen en weer wiegend op zijn poten om de energie weg te krijgen, "Wil je mee jagen? Ik mag niet alleen," Mauwde hij toen, recht voor zijn raap, normaal was hij heel beleefd, maar dat én hyperactief zijn was haast onmogelijk. "Of beter!" Mauwde hij toen plots, met grote ogen. "Wil je me vechttraining geven?"

De ander leek even verbaasd te zijn door wat Tall vroeg, maar de apprentice was best serieus voor zijn doen. De vraag wie zijn mentor was temperde zijn hoop al, maar toen kwam het verlossende woord en sprong hij opgewonden weer op. "Awesome!" Jubelde hij blij, en vloog al naar de kampingang, waar hij netjes bleef wachten. De kater mocht niet alleen naar buiten, daar hield hij zich best netjes aan, in ieder geval vandaag. "Ik zal zoveel mogelijk vangen na de training," Beloofde hij met grote ogen, veel te blij dat hij eindelijk een tegenstander had met vechten, want het leren vechten was niet het probleem. Sterker nog, de jonge kater had al heel wat kracht in zijn spieren, en begon al flink op zijn vader te lijken, maar een tegenstander vinden was nog niet zo makkelijk deze dagen.

Te opgewonden om er helemaal over na te denken knikte de jonge kater, en stoof achter de zwarte aan toen die het kamp uitliep. Buiten werd hij acuut rustig, en kalmeerde alles in hem. Prooi kon je niet vangen als je druk was, en vechten ging alleen goed met de nodige adrenaline, die hij nu al kreeg. "Ik ruik," Mauwde hij rustig, zijn mond halfopen om de geuren op te vangen, "Eekhoorn, Shadowclan, vaag kikker van ongeveer een dag geleden, en de pijnbomen," Hij sloot zijn mond en slikte even, "Al kan het zijn dat ik iets gemist heb want ik ben verkouden," Verontschuldigde hij zich direct, niet het risico willen lopen om de ander te irriteren met foute antwoorden.