...Let Them Know It's Christmas Time!

Hij was in een goede bui, zijn zintuigen stonden op scherp maar een zekere kalmte zat in hem. Hij was vrolijk als nooit, en hij was op zoek, op zoek naar een warrior. Tall wilde jagen, hij wilde jagen als nooit eerder, hij wilde de beste weer zijn. Het gevecht met de Rogues had hem in zekere zin goed gedaan, want op deze manier wist hij weer waarvoor hij het allemaal deed. Voor zijn clan, voor de kick, en voor de vrienden. Net als jagen eigenlijk, alhoewel vechten leuker was. Jagen was nu harder nodig, dus rende Tall rondjes, welke Warrior wilde mee? Hij mocht niet meer alleen, hoe goed hij ook had gevochten.

- Open voor elke Random Warrior

Ravenheart kwam uit de grot gehobbeld en keek rond, hij wou nog gaan jagen voor Shadowclan later vandaag, maar zodra hij is goed keek was het eerste wat hij zag de hyperactieve Tallpaw die veel te hard rondjes rende. Wow, wat was die van plan. Beter dat hij het even ging uitzoeken, aangezien Tallpaw laatst nog van Shrewstar op z'n flikker had gehad. Was niet al te best geweest en Ravenheart was ergens heel erg blij dat Shrewstar niet zijn moeder was.
Hij tikte met zijn staart op de kop van de apprentice. "Wat doe je allemaal?" vroeg hij aan hem. Het zag er naar uit dat Tallpaw nodig wat energie kwijt moest aan iets doen. "Beetje energie teveel?"

Tall schrok zich compleet te pletter toen een warrior hem op de kop tikte met een staart. Hij sprong zeker wel een halve meter de lucht in, en viel toen om, om daarna weer overeind te krabbelen. "Ja nogal," Grinnikte hij, nog steeds heen en weer wiegend op zijn poten om de energie weg te krijgen, "Wil je mee jagen? Ik mag niet alleen," Mauwde hij toen, recht voor zijn raap, normaal was hij heel beleefd, maar dat én hyperactief zijn was haast onmogelijk. "Of beter!" Mauwde hij toen plots, met grote ogen. "Wil je me vechttraining geven?"

"Ja nogal," Was de reactie van de apprentice. Ravenheart grijnsde naar hem. Natuurlijk had hij energie teveel. Het was ook niet vreemd dat Tallpaw zich steeds in de problemen werkte. "Wil je mee jagen? Ik mag niet alleen," mauwde Tallpaw naar hem. Natuurlijk mocht hij niet alleen, dan zou hij zich weer in de problemen werken. "Of beter!" Oh nee kon het nog beter? "Wil je me vechttraining geven?"
"Vechttraining? Wat is er met je mentor gebeurd dan?" vroeg hij. Ravenheart kon zich zo niet meer voor de geest halen wie de mentor van Tallpaw was. Al moest hij toegeven dat hij zelf wel wat vrije tijd had om Tallpaw te helpen met vechten. Een diepe zucht klonk. "Goed ik neem je wel mee om te trainen. Maar daarna gaan we ook nog even jagen. Ik wil niet compleet nutteloos zijn voor de clan."

De ander leek even verbaasd te zijn door wat Tall vroeg, maar de apprentice was best serieus voor zijn doen. De vraag wie zijn mentor was temperde zijn hoop al, maar toen kwam het verlossende woord en sprong hij opgewonden weer op. "Awesome!" Jubelde hij blij, en vloog al naar de kampingang, waar hij netjes bleef wachten. De kater mocht niet alleen naar buiten, daar hield hij zich best netjes aan, in ieder geval vandaag. "Ik zal zoveel mogelijk vangen na de training," Beloofde hij met grote ogen, veel te blij dat hij eindelijk een tegenstander had met vechten, want het leren vechten was niet het probleem. Sterker nog, de jonge kater had al heel wat kracht in zijn spieren, en begon al flink op zijn vader te lijken, maar een tegenstander vinden was nog niet zo makkelijk deze dagen.

"Awesome!" Ravenheart zag hem al naar de uitgang rennen en voordat hij zijn mond wou open doen over dat hij niet alleen ervandoor mocht bleef Tallpaw staan. "Ik zal zoveel mogelijk vangen na de training," Hij knikte, dat was een belofte dan. "Is goed, maar je blijft in mijn zicht." drukte hij de jonge kater op het hart. Hij wou niet Shrewstars woede over hem heen hebben omdat Tallpaw zich niet kon gedragen en ervandoor ging.
Toen hij eenmaal met Tallpaw naar buiten was gegaan keek hij eventjes rond. Nam tijd om de geuren om hem heen te proeven. "Wat ruik je Tallpaw?" Gewoon een kleine test om te kijken hoe goed de jonge kater getraind was door zijn mentor.

Te opgewonden om er helemaal over na te denken knikte de jonge kater, en stoof achter de zwarte aan toen die het kamp uitliep. Buiten werd hij acuut rustig, en kalmeerde alles in hem. Prooi kon je niet vangen als je druk was, en vechten ging alleen goed met de nodige adrenaline, die hij nu al kreeg. "Ik ruik," Mauwde hij rustig, zijn mond halfopen om de geuren op te vangen, "Eekhoorn, Shadowclan, vaag kikker van ongeveer een dag geleden, en de pijnbomen," Hij sloot zijn mond en slikte even, "Al kan het zijn dat ik iets gemist heb want ik ben verkouden," Verontschuldigde hij zich direct, niet het risico willen lopen om de ander te irriteren met foute antwoorden.

Onderwerp: Re: ...Let Them Know It's Christmas Time!