blackpaw en het vreemde gevoel

Blackpaw was bij de vierbomen om na te denken over het leven en over flametail, ze was smoor op hem I love you

.
Als blackpaw alleen maar de naam flametail hoort word ze al rood.
Blackpaw liep een beetje rondjes om de vierbomen heen het lijkt of ze zenuwachtig is voor iets.
Ze kon niet tegen de spanning en ging de boom in om hopelijk daar dat gevoel niet meer te hebben.
Blackpaw had daar nog steeds het gevoel dat er iets ging gebeuren iets vreselijks.
Ze ging de boom uit en ging nog gekkere dingen doen dan dat ze al deed
Plotseling hoorde Blackpaw een geluid achter de struiken maar ze weet al wie het was.
Blackpaw ging zitten en keek richting de bosjes

Zachtjes verscheen Steelpaw tevoorschijn en liep zonder op te kijken naar de wortels van de boom en ging daar liggen. Hij focusde zich ineens op Blackpaw en vroeg"Wat doe jij hier". Hij keek weer omlaag en nestelde zich tussen de wortels van de vierboom. Geduldig wachtte hij op antwoord terwijl honderde emoties worstelden en een paar tranen zich verspreidde tussen de boomwortels en samen een plasje vormden waarvan de stroompjes een rivier vormden langs de wortels. Zijn ademhalen klonk zwaar en hard. Langzaam gesnik klonk bij elke traan. Rustig keek Steelpaw op terwijl de laatste traan over zijn kin drupde in de wirwar van boom wortels.

"ik ben hier om na te denken over mij en iemand en ik heb een naar gevoel maar wat doe jij hier en gaat het wel" blackpaw liep naar steelpaw engaf hem een troost likje en blackpaw keek bezorgd naar Steelpaw "heb sunpaw het soms uitgemaakt zeg alsjeblieft dat het niet zo is"

"Dat zou ze niet doen het is gewoon dat mijn ouders mij hier als kitten van 2 dagen hadden achtergelaten en overleden in een gevecht tegen een vos om mij te beschermen. Dat is precies een paar manen geleden en ik zie ze telkens wanneer ik een dodelijk of gevaarlijke ervaring heb, ze praten tegen mij maar ik kan niet praten, ze bewegen maar ik kan ze niet aanraken. Dat is gewoon een marteling" Hij snikte en een traan viel op de grond. Steelpaw keek met weer op en een andere traan ging over zijn litteken heen en raakte toen langzaam zijn poten. Zijn ogen stonden dof en de vriendelijkheid die hij elke dag toonde was weg. Het leek alsof zijn lichaam een omhulsel was voor verdriet en pijn. Zijn ogen boorden zonder emotie door je heen.

Blackpaw was geschokt door het verhaal van Steelpaw "wat erg voor je wat moet dat een marteling zijn" blackpaw had veel medelijden met Steelpaw ze kon er zelf niet aan denken dat dat met haar ouders is gebeurt "mijn ouders zijn ontvoerd door tweebenen vroeger heb ik ze wel eens op gezocht maar nu zijn ze dood ze werden daar heel goed verzorgt door aardige tweebenen maar jou verhaal is erger" blackpaw liet een paar tranen los van verdriet en van medelijden met steelpaw.
blackpaw gaf steelpaw nog een likje van medelijden.

"Niks helpt ik heb de vos vermoord en ze gewroken, ik heb ze elke keer op een speciale maan of dag ze hiet Géeerd en ik heb geprobeerd ze te laten stoppen. Alleen het houd pas op wanneer ik een warrior ben." Steelpaw´s ogen waren dof en het amberkleurige midden dat ooit licht gaf en glinsterde in het licht waren nu leeg en donker. Zijn ogen lieten soms een traan vallen. Stil drong er een stem tot hem op die sprak"Het leven somber bekijken heeft geen zin,laat ons vallen maar vergeet ons niet." Steelpaw schrok op en vroeg"Wat zei je daar?"

Er is hier bijna geen rivaliteit te vinden. Ik weet dat jullie elkaar aardig vinden, maar dit kan gewoon niet. Anders kan ik de Clans weg doen en er één mooie gezamenlijke Clan van maken.

Onderwerp: Re: blackpaw en het vreemde gevoel