just...digging {OPEN}

Het was al donker en de sterren bezaaiden de hemel. De sterrenclan keek nu op hem neer terwijl hij terug keerde naar de clan met twee muizen. Het was niet de beste jacht ooit en aan de muizen zat niet veel vlees. Maar het was beter dan niets. Als een schaduw sloop hij door het hoge gras naar het kamp toe. Hij had niet verwacht dat er nog katten in het kamp zouden zijn. Maar door de geur van de twee muizen kon hij gemakkelijk de geur van een krijger ruiken. Toen hij het kamp binnen liep keek hij recht in de ogen van een andere krijger die lichtjes gromde. Hij liet zijn muizen vallen. “Wat is er gebeurd?” vroeg hij aan de krijger die hem verontschuldigend aan keek. “Het spijt me Midnightfear. Ik dacht alleen dat je Shadepaw was.” Shadepaw? Wat was er met zijn apprentice. Hij keek de krijger vragend aan en de kat beantwoorde zijn vragende blik. “Shadepaw is nog niet terug gekeerd naar het kamp. Hij is niet in zijn den.” Midnightfear gromde lichtjes. Maar het was niet bedoeld naar de kat voor hem. Hij maakte zich lichtjes zorgen over zijn Apprentice. Er was toch niets gebeurd met Shadepaw? Als er iets zou gebeurd zijn zou hij zich zelf nooit meer vergeven! “Ik ga hem zoeken!” Zei hij kort af en maakte rechtsomkeer terug het kamp uit. Eenmaal weer helemaal uit het kamp snoof hij de lucht op. Eerst alleen maar om zijn neus vrij te krijgen van de prooi geur. Maar daarna om de geur van Shadepaw op te nemen. Het duurde niet lang voor hij de bekende geur van de Apprentice rook. Het was vaag maar goed genoeg voor hem om te volgen. Stelletjes begon hij te rennen. Hij volgde het spoor in de nacht.
Midden in de nacht en hij bad tot de starclan dat zijn apprentice veilig was. Wat als er iets met de kleine kater gebeurd was? Wat als een andere clan kat de grens was overgestoken? Midnightfear schudde zijn kop. Neen hij zou rustig blijven tot dat hij het zeker wist! De geur werd sterker en langzaam vertraagde hij zijn pas. Shadepaw zijn geur was sterk hier. Midnightfear keek rond zich. De maan hoog in de lucht en de sterren boden hem genoeg licht om te kunnen zien. Zijn groene blik viel op een hol in de grond en langzaam en stilletjes liep hij er op af. E geur van Shadepaw was sterk daarbinnen en toen hij zijn kop wat boog kon hij de jonge apprentice zien liggen. Vredig slapend. ‘Dank de sterrenclan!’ dacht hij toen hij zijn apprentice veilig en wel zag liggen.
Zachtjes boog hij zich en met zijn neus gaf hij Shadepaw een zachte duw. ”Shadepaw?” vroeg hij zachtjes met zijn zware stem. Hij gaf zijn apprentice weer een kleine duw voor dat hij zijn kop terug trok en voor het holletje ging zitten. ”Shadepaw?” Vroeg hij weer. Zijn groene ogen glansden in het licht van de sterren. Er zat een zekere bezorgdheid in hen. Maar ook een zekere strengheid. ”Shadepaw waarom lig je hier?” vroeg hij aan de jonge kater. Zijn stem was kalm en neutraal. Hij vroeg zich af waarom de jonge kater hier lag te slapen. Nu hij wat beter keek leek het er op dat de kater dit hol zelf had gegraven. Maar waarom? Waarom sliep hij niet in het kamp? Lekker warm en bij de anderen? Waarom lag hij hier koud en alleen? Hij hoopte dat de jonge kat hem de antwoorden zou schenken. Voor nu was hij blij dat Shadepaw leefde.