Lightning and thunder {Open}

Een donderslag was te horen en de kater voelde zijn nekharen overeind komen. Hij lag in zijn warme nest en buiten regende het pijpenstelen, een oud gezegde was dat die zijn eigen ouders wel eens gebruikte. Hij krulde zich nog eens extra op toen een koude wind door de den heen blies en de meeste katten liet rillen. Frostlake voelde hoe zijn lange pels een beetje werd opgetild door de wind en weer zacht neerkwam. Zijn appelgroene ogen wierpen een vlugge blik door de den heen, maar er was niet veel bijzonders te zien. De meeste katten sliepen al op dit late avonduur. Een luide klap was te horen en vervolgens een bliksemflits die de hele den verlichtte.

Flits! Boem! Angstig kroop ze tegen haar mama aan. Iedereen sliep, niemand kon haar comformeren. Ze had een lange vacht nodig, en iemand die wakker was. Maar om nou in een ander nestje te gaan liggen… Ze wist het al! De Warriors den! Ze trippelde naar de uitgang, waar ze wachtte op die flits en die knal. Daarna sprintte de kleine kit naar de warriors den, waar ze haar vachtje uitschudde en rondkeek. Lange vacht… lange vacht… Maar allemaal niet wakker… En toen zag ze een kater, met lange vacht en die was wakker! Ze spurtte naar de kater, waar ze tussen zijn vacht wrong en tegen hem aan ging liggen, waarna ze zachtjes spinde. Nu zou ze veilig zijn, en was het lekker warm!

De kater keek rond en zag in het nest naast hem Minnowleaf liggen. Een vage glimlach scheen op zijn gelaat en hij legde zijn kop weer vermoeid neer op zijn poten. Het was heel wat om al je vriendschappen te onderhouden, en twee apprentices te trainen. Hij gaapte een keer en voelde toen plots iets in zijn vacht wroeten. Eerst dacht hij dat het een muis was, maar toen herkende hij de donkere contouren van een kitten. "Huh..?" mauwde hij en snuffelde aan het bruine geval in zijn vacht. Toen herkende hij de poes als een kitten van Lone-one. "Heatherkit, is het niet?" mauwde de kater op zijn gebruikelijke warme toon tegen kittens toe. "Ik ben Frostlake."

“Heatherkit is het niet?” Hoorde de tabby poes op een zachte warme toon, waarop ze snorde. Dat zou hem moeten laten begrijpen dat ze het bedoelde als een ja. “Ik ben Frostlake” hoorde ze vervolgens. “Frost… lake…” murmelde ze zachtjes, waarna ze weer een knal hoorde en zich tegen de kater aan drukte. “Eng..” miauwde ze zachtjes. Als ze echt moe was viel ze weer terug in haar kittentaal, maar vooral als ze bang was, en dit was de eerste keer waarin ze echt echt bang was. Ze verstopte haar kopje in de vacht van de kater, zodat ze alleen nog maar knallen hoorde, en geen flitsen meer zag, want dat was eng!