{Innerghost} The light it slipped through the window

Slatekit keek met een nieuwsgierige blik naar haar tante, haar hoofdje wat scheef houdend. "Daar links, zo dicht mogelijk bij de ingang, zodat ik het wel warm heb wanneer ik slaap, en dus niet in de toch lig, maar ook zo dat ik tot de eerste behoor om de den uit te komen als er iets gaande is," legde Innerghost uit. "Waar zal jij willen slapen als jij al een warrior was?" miauwde deze. Slatekit keek eventjes bedenkelijk, diep nadenkend, maar hierna liet een brede glimlach haar mondhoeken omhoog krullen. "Bij papa en mama! Naast hun nest!" Snorde de kitten vervolgens vrolijk. Slatekit had nog geen benul van de relatie van haar ouders. Haar papa was gewoon druk en daarom was hij er bijna nooit. Daar klampte ze zich dan ook aan vast. Dat haar ouders misschien niet zo erg van elkaar hielden, daar dacht ze niet eens over na. Dat kon gewoon niet.

De onschuldigheid en vrolijkheid van de kitten was zo prachtig. Ze was nog gewoon zo jong en breekbaar, het zou zonde zijn als dat kapot gemaakt werd. En ook dat lag haar veelte dicht bij; Fawnstep en Ashdrizzle waren niet echt perfecte ouders. Er was niets van liefde tussen de twee te bekennen, en ze wist dat ze vaak genoeg ruzies hadden. Als dat dichterbij de vier jonge kittens zou komen, dan dat hun langzaam maar zeker niet goed doen. "Bij papa en mama! Naast hun nest!" En dan te bedenken dat de twee hoogstwaarschijnlijk ver van elkaar aflagen in het gewone warrior leven. Enkel plaatste ze toch een warme glimlach rond haar lippen, een glimlach die haar moeite kostte om neer te zetten. Nog meer zorgen, zorgen om haar klein dochters. Maar meer dan een glimlach en een aai met haar staart als reactie gaf ze niet. "Kom, zullen we kijken hoe goed je al klimmen kan?" Er was genoeg plek waar kittens klimmen konden, en nog wat spelen zal Slatekit vast niet erg vinden.