{Innerghost} The light it slipped through the window

Slatekit strekte haar nek nog wat meer in een poging de donkere den in te kijken. Maar nee, ze was te klein. "Het lijkt me niet goed om Shrewstar daar nu voor lastig te vallen," snorde oma, "maar als je Shrewstar eens tegenkomt kan je het altijd vragen." Meteen knikte Slatekit fervent. "Dat doe ik!" miauwde ze meteen. "Is Shrewstar eng?" Vroeg ze vervolgens, haar oren bewogen even speels heen en weer toen ze haar kopje weer scheef hield, enge apprentice was immers haar zoon toch?
"Nee, ik slaap gewoon in de warriors den." Vertelde Innerghost over haar andere vraag. Slatekit knikte begrijpend. Oké, dat kon ze nog wel volgen. Maar waarom? Maar Innerghost liep al door. Die vraag moest ze dan maar een andere keer beantwoorden. "Kom, ik zal je de medicine cat den laten zien, maar ook daar gaan we niet naar binnen. Er zijn daar veel kruiden en die zijn niet goed als een kat ze niet nodig heeft," miauwde Innerghost. "Maar je moet natuurlijk wel weten waar je zijn moet als je een doorn in je pootje hebt, of zo." vertelde ze vervolgens. "Ikke had eens een doorn in mijn neus.." miauwde Slatekit, eigenlijk wilde ze verder vertellen, maar ze trok haar kop geschrokken terug toen een vreselijk sterke geur haar neusvleugels binnen drong. "Blegh!" Bracht ze geschrokken uit. Meteen verstopte ze zich achter Innerghost. "Hier is de medicine cat den, reuk je de sterke geur van kruiden al?" Miauwde Innerghost. Langzaam en wantrouwend knikte Slatekit. Hier wilde ze ook niet naar binnen... Daar zou ze wel een hele goede reden voor moeten hebben wilde ze daar ooit naar binnen gaan.

Innerghost moest lachen bij de vraag of Shrewstar eng was. "Nee, ze is niet eng," miauwde ze met een grijns. Alleen als je haar boos hebt, voegde ze er in stilte aan toe.
"Ikke had eens een doorn in mijn neus.." vertelde Slatekit toen ze bij de medicine cat den gearriveerd was, en de deputy uitleg had gegeven. Het leek er op dat ze verder vertellen wou, maar in plaats daarvan trok Slatekit zich terug met een 'blegh'. Vervolgens vroeg Innerghost of ze de sterke geur van kruiden al reuken kon. Ja, als je voor het eerst zulke sterke geuren rook kon het wel eens als een klap aan komen. Maar intussen vond Innerghost zelf de geuren heerlijk en zoet. "Je went er wel aan, de geuren geven enkel goed nieuws, want als je het niet reuken kon, zouden er ook geen kruiden zijn om je beter te maken," miauwde Innerghost, hopend dat Slatekit er zo minder bang voor zou zijn.

Zwijgend snuffelde Slatekit nog een keertje. Maar de geur van de kruiden vond ze nog steeds vies. Ze keek omhoog naar Innerghost naar wat ze vertelde. "Je went er wel aan, de geuren geven enkel goed nieuws, want als je het niet reuken kon, zouden er ook geen kruiden zijn om je beter te maken," vertelde de zwarte poes. Slatekit zocht de ogen van Innerghost en knikte zachtjes. "Maar ze ruiken zo vies.." miauwde de kitten zachtjes als antwoord met een licht nukkige trek rond haar mond. Ze had nu al besloten dat ze hier niet graag heen zou willen.

Opnieuw moest Innerghost lachen. Ja, kittens leidde haar af van haar zorgen. Flamepath, Tallpaw, Fallentear... Behalve de nieuwkomers in de clan, waaronder Innerkit, die leidde haar niet af. "Als je voor het eerst zo veel sterke geuren in één keer ruikt... ja, dan is het vies. Maar zodra je ouder word, zul je merken dat je het zoette er in kan vinden," vertelde Innerghost. Ze zwaaide haar staart zachtjes onder haar kin langs. "Kom, we gaan door naar de warriors den."

"Als je voor het eerst zo veel sterke geuren in één keer ruikt... ja, dan is het vies. Maar zodra je ouder word, zul je merken dat je het zoette er in kan vinden," legde Innerghost uit. Slatekit trok even een vies gezicht, waarbij haar tong eventjes lichtjes uitstak. "Zoet, oma?" Echode de poes, "Mama's melk is zoet, planten toch niet?" De poes knipperde eventjes, oprecht verbaasd. "U lijkt heel erg op mama," snorde Slatekit vervolgens, op een ander onderwerp overspringend. Maar toen werd ze afgeleid. Ze gingen door. "Papa slaapt daar?" Vroeg de kitten terwijl ze achter Innerghost aansprong, af en toe nog wel zachtjes uithalend naar de staart van Innerghost met speelse piepjes.

Innerghost schudde haar kop bij Slatekits volgende woorden. "Mama's melk is zoet, planten toch niet?" De zwarte kattin haalde even diep adem. "Jazeker, planten zijn ook zoet... maar niet qua smaak, maar qua geur..." ze begreep het wel. Er waren nauwelijks bloemen te vinden nu, ook niet in het kamp. "Ik neem wel eens één bloemetje voor je mee, dat is veel minder sterk dan allemaal planten en kruiden bij elkaar," beloofde ze, waarna ze verder gingen naar de warriors den. "Papa slaapt daar?" Vroeg Slatekit. Innerghost knikte, "ja, papa slaapt daar," miauwde ze. "Wil je daar binnen kijken?" Vroeg Innerghost toen, waarna ze voor de Warriors den stopte. Innerghost had intussen stiekem heel voorzichtig haar staart weg gedaan bij Slatekit, hopend dat ze het nog niet in de gaten had gehad.

Met grote ogen luisterde Slatekit naar haar oma en haar glimlach werd enorm breed toen haar oma iets van buiten voor haar mee wilde nemen. "Oh oma dat is super!" Snorde de kitten, haar toon hoog van de vrolijkheid. "Kan je dat eten?" Vroeg de kitten vervolgens, haar glimlach nog steeds ongelofelijk breed terwijl ze meeliep met de oudere warrior. "Ja, papa slaapt daar," vertelde oma, "wil je daar binnen kijken?" Daar hoefde Slatekit niet lang over na te denken en ze knikte wild. "Ja!" Miauwde de poes met glimmende blauwe ogen. Ze keek eventjes naar het donkere gat. Wat zou daar wonen..? Voor een kort moment fronste Slatekit. "Oma eerst?" Probeerde de poes met een voorzichtige glimlach. Oma kon dan kijken of het gevaarlijk was.

"Oh oma dat is super!" Innerghost glimlachte breed. Ja, de kitten gaf haar wel degelijk afleiding van de gebeurtenissen die nu rondom haar afspeelde. Flamepath... Fallentear. "Kan je dat eten?" Vroeg Slatekit. "Nee, dat niet... maar je zult het fantastisch vinden," beloofde Innerghost. Ondanks deze bagger newleaf zou ze haar best doen de mooiste bloem te vinden die er was. En die waren voornamelijk te vinden bij het moeras, een vochtige plek, met mooie moerasbloemen.
Innerghost wist het antwoord wel op de vraag of ze binnen in de warriors den kijken wou, maar toch wou ze het van de jonge kitten zelf horen. "Ja!" Bij de warriors den binnen gekomen, keek ze afwachtend naar Slatekit. "Oma eerst?" Ze glimlachte, en glipte de den binnen. "Kom maar, het is zeker niet eng," beloofde ze. Alle nesten waren leeg, zoals verwacht.

Voorzichtig trippelde Slatekit met haar oma mee, grote sprongen makend om de voor haar grote passen van haar tante bij te houden. De warriorsden was echter intimiderend voor de jonge Slatekit en de kitten slikte dan ook lichtjes toen ze bij de den naar binnen kon kijken. Twee onzekere blauwe ogen werden opgericht en gefocust op het gezicht van haar oma, afwachtend. Ze wilde graag dat haar oma eerst ging.. Oma was immers dapper groot en sterk! Ja, als oma eerst ging, zou alles goed komen. Slatekit zuchtte dan ook opgelucht toen deze naar binnen stapte en niets uit het duister tevoorschijn sprong om aan te vallen. Dat was toch alweer een zorg minder, al zei ze het zelf. "Kom maar, het is zeker niet eng," beloofde haar tante. De den zag er inderdaad leeg en slaperig uit... Het zou haar niet op eten en er waren geen monsters binnen. Voorzichtig knikte de kitten dan ook en klom voorzichtig en klunzig door de ingang van de den. Haar achterpootjes bleven eventjes hangen, waardoor ze half de den in hing. Maar uiteindelijk rolde ze naar voren en keek ze wat nieuwsgierig rond in de den. "Waar slaapt u?" Vroeg het poesje nieuwsgierig.

Een grijns kon Innerghost niet onderdrukken toen haar kleindochtertje naar binnen rolde. Ze zag hoe de grijze kitten nieuwsgierig om zich heen keek, en zich vervolgens tot haar wierp. "Waar slaapt u?" Was de uiteindelijke vraag. Innerghost zwaaide met haar staart naar één van de dichtstbijzijnde nesten. "Daar links, zo dicht mogelijk bij de ingang, zodat ik het wel warm heb wanneer ik slaap, en dus niet in de toch lig, maar ook zo dat ik tot de eerste behoor om de den uit te komen als er iets gaande is," legde Innerghost uit. "Waar zal jij willen slapen als jij al een warrior was?" Vroeg Innerghost toen, terwijl ze ging zitten.

Slatekit keek met een nieuwsgierige blik naar haar tante, haar hoofdje wat scheef houdend. "Daar links, zo dicht mogelijk bij de ingang, zodat ik het wel warm heb wanneer ik slaap, en dus niet in de toch lig, maar ook zo dat ik tot de eerste behoor om de den uit te komen als er iets gaande is," legde Innerghost uit. "Waar zal jij willen slapen als jij al een warrior was?" miauwde deze. Slatekit keek eventjes bedenkelijk, diep nadenkend, maar hierna liet een brede glimlach haar mondhoeken omhoog krullen. "Bij papa en mama! Naast hun nest!" Snorde de kitten vervolgens vrolijk. Slatekit had nog geen benul van de relatie van haar ouders. Haar papa was gewoon druk en daarom was hij er bijna nooit. Daar klampte ze zich dan ook aan vast. Dat haar ouders misschien niet zo erg van elkaar hielden, daar dacht ze niet eens over na. Dat kon gewoon niet.

De onschuldigheid en vrolijkheid van de kitten was zo prachtig. Ze was nog gewoon zo jong en breekbaar, het zou zonde zijn als dat kapot gemaakt werd. En ook dat lag haar veelte dicht bij; Fawnstep en Ashdrizzle waren niet echt perfecte ouders. Er was niets van liefde tussen de twee te bekennen, en ze wist dat ze vaak genoeg ruzies hadden. Als dat dichterbij de vier jonge kittens zou komen, dan dat hun langzaam maar zeker niet goed doen. "Bij papa en mama! Naast hun nest!" En dan te bedenken dat de twee hoogstwaarschijnlijk ver van elkaar aflagen in het gewone warrior leven. Enkel plaatste ze toch een warme glimlach rond haar lippen, een glimlach die haar moeite kostte om neer te zetten. Nog meer zorgen, zorgen om haar klein dochters. Maar meer dan een glimlach en een aai met haar staart als reactie gaf ze niet. "Kom, zullen we kijken hoe goed je al klimmen kan?" Er was genoeg plek waar kittens klimmen konden, en nog wat spelen zal Slatekit vast niet erg vinden.