[Open] Plastic Soul

Haar neusvleugels trilden lichtjes toen ze het onbekende gebied binnen stapte. Ze had beweging in de struiken vlak over de grens gezien en was hierop het rogue gebied ingestapt toen haar nieuwsgierigheid het gewonnen had. Maar nu stond ze hier op een open plek, met een vage kattenlucht om zich heen, maar ze had geen idee waar degene die ze gezien dacht te hebben gebleven was.

Blaadjes schoten omhoog terwijl hij achter een muis aanschoot. Het diertje was al een hele tijd aan het rennen en hij genoot er van te zien dat het beestje eindelijk energie aan het verliezen was. Hij had geen moeite om er achter blijven te lopen en hij hield er van dat het beestje niet ergens in een holletje zich ging verstoppen. Hier hield van deze manier van jagen. Achter je prooi aanrennen tot je prooi eindelijk op gaf. Zo kon hij zijn krachtige poten gebruiken. Het kon hem ook niet veel schelen of de struiken nu wel of niet bewogen. Of andere dieren nu van hem weg schrokken en zich de komende paar uur niet meer zouden laten zien. Hij had genoeg gegeten voor een tijdje. Maar de muis was meer voor een snack of een spelletje. Misschien zou hij et diertje niet eens doden. Hij genoot gewoon van de uitdaging en hij was zich toch maar aan het vervelen. Het was lang geleden dat hij nog andere katten had gezien.
Hij hield wel van de eenzaamheid. Hij kon er echt van genieten, van de stilte de wind. Maar soms genoot hij ook wel van gezelschap. Hoelang? Hoelang was het geleden dat hij zijn moeder, vader, zussen, broers had gezien? Hij zou het niet meer kunnen zeggen. Lang genoeg, hij had geen idee wat er mee gebeurd was? Of ze nog leefden? Hij zou het niet kunnen zeggen. Hij zou niet kunnen vertellen of hij ze ooit nog zou zien. Kon het hem schelen? Diep van binnen moest hij toegeven dat hij de dagen als kitten miste. Dat hij zijn familie miste. De tijd dat hij niet op zijn poten kon staan. Maar die tijd was voorbij, verdwenen.
Hij schudde zijn kop en concentreerde zich weer op de muis, die aan het vertragen was. Maar toch nog snel een bosje struiken in dook. Hij dook er achteraan. Waardoor heel het struikgewas door elkaar werd geschud. De muis schoot er weer onderuit. Hij volgde. Tot op een openplek. Waar de muis uiteindelijk vermoeid neer viel. Hij remde langzaam af. Zijn ademhaling proberend te kalmeren. Hij zag het lichaampje van de muis op en neer gaan. Zijn nagels krabde even over de grond. Moest hij het diertje laten zijn of het uit zijn lijden verlossen. Langzaam nam hij het diertje in zijn bek. Hij voelde het hartje slaan. Het ging zeker te snel. Met een zachte beet voelde hij hoe het hartje vertraagde en daarna tot een halt kwam. Met de muis in zijn bek liep hij langzaam van de openplek weg en ging ergens onder de struiken liggen. Verstopt voor alle ogen. Hij legde de muis neer op de grond en legde zijn poot er over. Honger had hij niet dus zou hij de muis bewaren. Langzaam legde hij zijn kop neer en sloot zijn ogen. De jacht had hem vermoeid wat een goed teken was. Hij zou zo in slaap kunnen vallen en de wereld om hem heen kunnen vergeten.
Maar een zacht ritselen liet zijn ogen langzaam weer open glijden. Hij zag een Mooie jonge poes de openplek opkomen. Hij herkende de geur wel. Ze was een clan kat? Wat deed een clankat in dit gebied? Ze leek een zoekende blik in haar gouden ogen te hebben. Hij bleef naar haar staren. ”Ben je iets kwijt?” Vroeg hij. Zijn stem was neutraal. Hij had niets tegen clankatten. Zolang ze hem met rust lieten was het okay en als ze dat niet deden had hij geen probleem om hun vacht van hun huid te rukken. Hij was een goede vechter als het er op aan kwam. Hij had sterke krachtige poten die een gevaarlijke slag konden uitdelen. Hij stond langzaam op en stapte de struiken uit de openplek op. De muis vergat hij even. Die zou nu niet meer weg lopen. Hij ging op een veilige afstand zitten. Hij legde zijn pluizige staart over zijn poten en keek recht in de ogen van de poes. ”Wat heeft je tot hier gedreven?” Vroeg hij rustig. Zijn stem kalm. Hij was wel blij om weer eens een andere kat te ontmoeten en deze ontmoeting zou interessant gaan worden. Dat was al zeker.

[Hoop dat je er wat mee kan XD]

Njishi liep schichtig door het gebied van een andere kat, van een andere Rogue. Ze keek bij ieder geluidje om zich heen en schrok al van de minste beweging. Want als het op kracht en vechten aankwam, was Njishi zeker niet de winnaar, ze zou moeten wegrennen. Dat was haar sterke punt, rennen en stelen. Zo kwam zij aan haar voedsel. Al snel rook ze dat ze dichtbij kwam bij twee andere katten, en ze rook ook dat er een prooi bij lag. Ze overwoog haar kansen, rook nog een keer. Ze schrok toen ze de geur herkende. De ene kat was een Rogue, net als haar, maar de andere was een clankat en Njishi wist hoeveel kracht en training zij hadden. Ze trippelde dichter naar de geur toe, naar het einde van de bosjes die haar camoufleerden, verder zou ze niet gaan, nam ze haarzelf voor. Ze zette nog een klein stapje naar voren, wat ze niet had moeten doen. Er brak een takje en de koppen van beide katten schoten haar kant op. Ze drukte zichzelf verder naar achteren, wat er weer voor zorgde dat de bladeren begonnen te ritselen. Ze had zichzelf duidelijk verraden. Ze stapte voorzichtig uit het struikgewas en ze bereidde zich voor om weg te rennen als dat nodig was. Njishi's ogen keken naar de prooi, toen naar de katten. Ze overwoog om weg te lopen, maar de geur van de prooi was te aantrekkelijk. Ze schoot op net duo af, pakte de prooi van de grond en rende weg. Ze gunde het haarzelf niet om om te kijken of de twee katten haar volgden, daar zou ze snel genoeg achterkomen.

- Het is aan jullie of je haar achtervolgt of niet, zo niet dan ben ik het topic uit