{OPEN} Hopeless ... Useless

De zon was nergens te bekennen. Nergens. Het was donker, maar ook weer niet te donker. De zon die niet te zien was hielt de aarde toch op één of andere manier verlicht. Enkel waren er wolken in de lucht te bekennen waar door er nu allemaal sneeuw naar beneden dwarrelde, waardoor er een sneeuwlaagje op haar vacht werd gecreëerd. Ze lag op haar rug, in het sneeuw, naar boven kijkend, naar de wolken kijkend, en naar het dwarrelende sneeuw kijkend. Het was stil om haar heen, erg stil. I feel so hopeless... why am I so useless..? ze kneep even haar ogen dicht op tranen die in haar ogen opwelde weg te knijpen. Do I belong to this clan..? Am I supposed to become a warrior? Can I become a warrior?

Hij schopte gefrustreerd wat sneeuw de lucht in. In de verte zag hij het laatste flardje van de voskleurige vacht voordat ze achter de horizon verdween. Daar ging zijn eten. De eekhoorn was zo ontglipt en was dan nog eens graatmager geweest. Hij haalde even adem en hervond al snel zijn kalmte terug. Ok, hij moest kalm blijven. Het was niet het einde van de wereld. Al snel vertraagde zijn ademhaling terug en hervond hij zijn kalmte. Hij perste even wat lucht langs zijn parelwitte tanden, waardoor een piepend geluid zijn bek ontglipte, en opende zijn groene ogen. Hij kon zien hoe wolken langzaam uit elkaar vielen en naar de grond neervielen. Hun witte poeder vleide zachtjes neer op het hoogland en kleurde het dorre land wit. Hij haalde even goed adem en begon terug met het zoeken naar sporen van prooien. Hij probeerde zoveel mogelijk van Icyrose's lessen te herinneren. Het hielp, want af en toe voelde hij een zachte prikkeling van prooigeur. Maar toen hij dieper inademde rook hij overduidelijk dat hij of al moest gevangen zijn, of ze waren al te oud om erachteraan te gaan. Toen de sneeuwval dikker werd en de geuren langzaam verdwenen, gromde hij zachtjes. Daar ging een goed geplande jacht. Hij zuchtte opnieuw, hopend de frustratie kwijt te spelen. Brokenpaw liet even een snelle blik op het steeds witter wordende landschap vallen en zag opeens de zachte contouren van een kat, niet veel groter dan hem. Maar goed, dat was ook niet echt moeilijk. Ze lag op haar rug en keek naar de lucht. De nieuwsgierigheid won het van hem en hij trippelde al snel naar zijn mede-apprentice. Hij bekeek haar even van een afstandje voordat hij verder ging. Ze was een mooie kattin, dat moest hij toegeven. "Als je zo blijft liggen vries je nog dood," zei hij op zijn gebruikelijke gebroken toon. Het kon hem nu al minder schelen hoe hij klonk, maar het kon zijn dat hij de poes liet schrikken en dat wilde hij niet....

Ze had niks horen aankomen toen Brokenpaw haar aansprak. "Als je zo blijft liggen vries je nog dood," waren zijn woorden geweest. Mothpaw zuchtte. "Erg zou ik het niet vinden," miauwde ze bitter terwijl ze bleef liggen. Ja, kon dat maar, ging dat maar wat sneller, dan hoefde ze niet meer zo ongelukkig te zijn. Zijn gebroken toon viel haar wel op, maar veel aandacht bestad ze er niet aan, waarom zou ze? Zo had iedereen zijn of haar ding. Mothpaw werd gepest omdat ze niet jagen kon, omdat ze niet durfde te vechten, en omdat alles voor haar als een verassing kwam. Brokenpaw werd gepest om zijn stem... dus eigenlijk hadden ze iets gemeen. "En, zou jij het erg vinden als zo iets gebeurde?" Besloot ze te vragen, het was een rare vraag. Maar het leven was nou één maal raar, dus waarom niet?

OOC: How do you mean, depression?

Een zucht ontglipte de mond van de apprentice, die in wolkjes condens hun weg naar boven vonden. "Erg zou ik het niet vinden," Hij rolde even met zijn ogen, ging ze zielig doen? Kom op, hij haatte het als ze zielig gingen doen. Maar goed, hij kon haar hier niet laten liggen. Hij zuchtte even en sloot langzaam zijn ogen. Zijn pels was dik, dik genoeg om warmte binnen te houden. Maar was haar dunne pels wel dik genoeg om haar warm te houden. De tabby opende zijn groene ogen terug en stapte nog wat dichter naar haar toe, tot hij naast haar stond. Langzaam zakte hij door zijn achterpoten, zodat hij zat. De apprentice keek even naar het met sneeuw bedekte langzaam en langzaam verscheen een lachje op zijn lippen. Er was schoonheid in zoveel koelte, in zoveel ijs en sneeuw. Hij draaide zijn kop ietwat zodat hij haar kon zien. "En, zou jij het erg vinden als zo iets gebeurde?" Hij aarzelde niet en smeet zichzelf ook achterover in de sneeuw, die ook zijn val brak. Hij keek haar nog steeds aan. De tabby haalde zijn schouders op. "Ik vind dat maar een domme vraag," besloot hij. "Niemand verdient te sterven, zelfs niet de meest gehate personen," Hij lachte zachtjes naar haar. "Zelfs niet de meest nuttloze, want zelfs zij hebben een reden om te leven, weet je," Hij draaide zijn kop van haar weg en staarde naar de grijze hemel. "Iedereen heeft een rede om te leven, daarom ben je hier... Daarom ben je geboren," Hij lachte zachtjes, waardoor kleine condenswolkjes zijn mond ontglipte. "Daarom vind ik het een domme vraag," Hij wierp opnieuw een blik op haar en hield de hare vast, wachtend op een antwoord.

Ze staarde naar de wolken, wetend dat ze eigenlijk best wel stom bezig was. Maar wat kon het haar nog schelen? Iedereen mocht weten hoe zij er bij zat, ze ging het niet verbergen. Katten vonden haar nutteloos? Dán was ze nutteloos en zal ze ook zeker een last zijn, dat verdiende ze, al offerde ze zich zelf dan op om hun te irriteren. Bij haar vraag, liet Brokenpaw zich ook in de sneeuw vallen, en ze voelde zijn vacht lichtjes tegen de hare aan. "Ik vind dat maar een domme vraag," miauwde Brokenpaw. Mothpaw keek enkel naar de lucht. "Dat mag je vinden..." murmelde ze bijna onhoorbaar. "Niemand verdient te sterven, zelfs niet de meest gehate personen," vervolgde Brokenpaw. Oh, wat had ze daar mooie weerwoorden op, enkel sprak zij ze niet uit. "Iedereen heeft een rede om te leven, daarom ben je hier... Daarom ben je geboren," miauwde hij. Ze glimlachte voorzichtig. "Dat zal..." ze zuchtte en dacht terug aan die vreemde droom met Rushspirit. Zal ze echt ergens nuttig voor zijn? Zou er echt een goede rede zijn voor haar bestaan? "Daarom vind ik het een domme vraag," miauwde Brokenpaw. Mothpaw keek op zij, naar hem, met droevige, mooie bleek blauwe ogen. "Wat is jou rede?" Vroeg ze zacht.