Mirror, mirror, can't you see, that what you show is killing me °Open

Met kleine, voorzichtige stapjes liep Dawnkit verveeld in de Nursery rond. Saaaaaaaai. Er viel hier precies niets te doen! Hij had geen zin om een worstelvriendje te zoeken. en besluiteloos schuifelde hij rond. Ach. Zucht. Apprentice zijn leek zoveel interessanter! Maar hij zat hier nog wel even vast, aan zijn moeder en siblings. Niet dat dat zó erg was, maar toch .. De jonge kater murmelde wat en neuriede wat deuntjes, maar besloot toen toch maar naar het dak van de Nursery te kijken. Een dikke bromvlieg zoemde daar rond, en Dawn ging op zijn achterpoten rechtstaan. "Kom maar op." fluisterde hij, en hief zijn pootjes in de lucht, zijn staart goed gebruikend om evenwicht te vinden. De zoon van T rushdive en Snowynight sprong achter de vlieg aan, om uiteindelijk natte poten te krijgen. Zonder het te merken was hij door de Nursery ingang gesprongen, om buiten zó in een plas te springen die voor de ingang plaatsvond. Een geïrriteerd gekreun verliet zijn mond. Maar toen hij zijn weerspiegeling zag, werd hij stil. Oke, hij had zichzelf al gezien, maar toch werd hij weer stil. "Mirror, mirror, can't you see .." zei hij fluisterd, en een zucht verliet zijn mond voor hij verder ging. ".. That what you show is killing me .." Een zwiep van zijn staart en de kater ging in de plas zitten. Dit was zijn verdiende straf. Straf dat hij Dawnkit was. De regen drupte over zijn kopje en gleed van zijn oren zijn grijze nek in, langs zijn ruggengraat om als einde van zijn staart in de plas bij te voegen. Al snel kwamen er donkergrijze vlekken op zijn vacht, en na een paar minuten zag hij donker van het water. "Stupid mirror .." Verzuchtte hij.

+Open, join c;

Het was al even licht buiten. De zon stond al hoog aan de hemel en de poes bewoog zich langzaam voort uit haar schuilplaats. De bomen boden voldoende schaduw zodat ze niet gauw opviel. Katten die haar niet goed kenden zouden haar dus niet gauw terug vinden. Maar binnen de clan wist iedereen wel iets van elkaar. Zo was het allang geen geheim meer dat ze zich voortdurend in de schaduwen verborg. Maar dat betekende niet dat ze het zonlicht meed. Ze had het alleen niet zo graag om op te vallen in haar zwarte vacht. Als ze nu terug wilde naar het kamp was dat wat ze ging moeten doen. Zich in het zonlicht wagen. Maar het stoorde haar niet zo. Het zonlicht prikkelde haar neus wat waardoor ze moest niezen. Onoplettend als ze was struikelde ze hierbij bijna over een kit buiten de nursery. Ze keek de grijze kit aan, herinnerde hem zich nog van toen hij net enkele daagjes oud was. "Heey Dawnkit. Ken jij mij nog?" Hij was aardig wat gegroeid en nu pas zag ze voor het eerst zijn blauwe oogjes.

Ergens ver weg leek de kitten haar nog te kennen. Ook al had hij haar toen nooit kunnen zien, een stem leek hem wel bijgebleven te zijn. 'S .. Slenderpaw? Kan dat?' Slender knikte. Duidelijk blij dat de kit haar naam nog wist. "Inderdaad. En hoe is het met deze kleine kitten vandaag?" Ze zag dat hij nog nat was door de regen, maar hij was kennelijk prima in staat om zichzelf al een wasbeurt te geven. Daarbij hielp de zon hem ook nog eens om het drogen te versnellen. "Dawnkit, jij lijkt veel op je papa." Als de kitten haar naam nog wist zou hij vast ook nog weten dat ze dit vanaf de eerste keer dat ze hem ontmoette ook al gezegd had. Toen wist de kitten natuurlijk niet hoe hij er uit zag. Maar nu zag je duidelijk dat hij een evenbeeld van zijn vader was.

Slender sprak weer, en Dawn keek haar nadenkend aan. "Inderdaad. En hoe is het met deze kleine kitten vandaag?" Wenkbrauwwiebel. "Well, ach .. Goed genoeg, met u, mevrouw?" Hij had geleerd dat u zeggen, en mevrouw/meneer zeggen beleefd was, zeker tegen oudere katten, dus deed hij dat ook maar. Zijn ogen gleden even rond in het Camp, en hij vond het nu al veel normaler dan de eerste keer. Nu vond hij het nog steeds lelijk, het Camp was zo vreselijk lelijk. De Nursery was haar pracht ook al verloren, en zijn blauwe kijkers keken de laatste tijd eerder ernstig, verdrietig en serieus. "Dawnkit, jij lijkt veel op je papa." Hij haalde verbaasd een wenkbrauw op, en besefte dat ze dat al eerder gezegd had. "Dankuwel, mevrouw, de vorige keer dat u dat zei kon ik het niet nagaan," Zijn blik gleed naar de hare, en hij glimlachte kort. "Maar mijn vader is zoveel meer indrukwekkend, en zijn vacht is eerder bruin." Het was wel grappig, dat hij zich nu een beeld kon vormen over de poes die hem toen zo vriendelijk toegesproken had.

Het was duidelijk opmerkbaar hoe blij ze was de kitten nog eens terug te zien. Haar staart sloeg tevreden lichtjes heen en weer terwijl ze liefjes lachte om de woorden van de kitten. "Je mag me gerust Slender noemen hoor. Als je dat liever wilt." Ze knipoogde even. Ze was werkelijk blij om deze jonge kitten terug te zien. Hoeveel hij veranderd was. Maar vooral hoe slim en beleefd hij geworden was. "Met mij gaat ook alles fijn. Heb je trouwens zin in een spelletje?" Ze kende nu niet zo veel spelletjes die kittens deden, maar ondanks dat ze warrior was was ze behoorlijk klein van gestalte. Dat gaf haar het grote voordeel om nog wat spelletjes met de kits te spelen zonder dat ze als een reus voor hen leek. Slender giechelde even waarbij ze zich weer tot Dawnkit wende.

"Je mag me gerust Slender noemen hoor. Als je dat liever wilt." Hij knikte, en dacht na over de naam, Slender, het klonk wat 'duister'. Dawnkit keek even naar de poes, maar wendde zijn ogen snel af. Hij was verschrikkelijk als het om oogcontact ging. "Met mij gaat ook alles fijn. Heb je trouwens zin in een spelletje?" Hij glimlachte. "Goed dat te horen, Slender." Dawn grijnsde even, en knikte daarna. "Oh, graag!" Hij dacht even na, en probeerde een spelletje te bedenken. Dat ze niet zo groot was, zou wel een voordeel zijn, en toen de Warrior giechelde, moet hij kort lachen. "Zou u mij een sluip- of jaaghouding kunnen leren, alsjeblieft? Ik verveel me dood in de Nursery, en dan kan ik op mosballetjes en blaadjes jagen." Een smekende blik kroop zijn ogen in, en zijn ogen werden groot, terwijl hij zijn onderlipje naar voor stak. Hij liet zijn linkeroor lichtjes naar onder hangen, en besefte dat dit misschien overdreven was, maar ach, des te meer kans op een "ja" van Slender.

Het bleef gewoon schattig hoe de kitten zich bleef gedragen. Even lachte ze in zichzelf om de kitten. Ze bleef versteld staan hoe rap de kleintjes allerlei dingen wisten op te nemen. "Omdat je het zo lief vraagt, wil ik je wel enkele houdingen aanleren." Voorzichtig wreef ze haar poot over zijn kopje en klopte enkele keren op zijn rug. Ze keek de kleine kitten met samengeknepen ogen aan. "Klaar?" Zonder echt te wachten op zijn antwoord, aangezien hij het zelf voorgesteld had zou hij nu ook vast opletten, ging ze alvast door haar twee voorpoten zakken waarbij haar borst net de grond aanraakte. Voorzichtig plaatste ze haar achterwerk ook in dezelfde houding, waarbij ze terug opkeek naar Dawnkit. "Kun je nog volgen? Dit is het begin van een goede sluiphouding." Het was alsof ze het uitlegde aan haar eigen apprentice. Totdat ze besefte dat het nog maar een kit was die voor haar stond. "Nu jou beurt. Probeer maar eens." Ze knipoogde waarbij ze naast de kitten ging gaan staan voor eventuele hulp. Een kitten enkele sluiptechnieken aanleren leek haar niets gevaarlijks. Het was zelfs goed, zo kon hij er later nog aan verder werken, en tegen de tijd dat hij apprentice werd zou hij het vast al onder de knie hebben.

Echt flut sorry~

"Omdat je het zo lief vraagt, wil ik je wel enkele houdingen aanleren." Een grijns vormde zich op zijn lippen, en dankbaar knikte hij. Haar poot aaide zijn kopje even, en een paar keer klopte ze op zijn rug. Een zacht spinnend geluid rees op uit zijn keel, al stopte dat toen ze vroeg of hij klaar was. Aandachtig keek Dawn hoe Slender haar borst bijna op de grond liet hangen, haar achterwerk plaatste ze ook in dezelfde houding. Dawn deed het na, maar verloor zijn evenwicht en viel een beetje om.

+Ook flut, moest gaan >-<

Een kleine lach lag om haar snoet. Voordat de kitten op de grond viel hield haar poot hem een beetje tegen voor wat steun. "Dat begin was goed.Laten we het doen totdat je het een beetje onder de knie hebt. Ik ben hier om je wat steun te bieden." Ze knipoogde naar hem. Hij deed het werkelijk al goed voor de eerste keer. Maar dat hij zijn evenwicht niet kon behouden had ze eigenlijk al zien afkomen. Ze draaide een rondje om de kitten heen waarbij ze hem een beetje in de juiste positie hielp. De rest kon hij zelf nog wel proberen. "Je moet nog een paar dingen aan je houding aanpassen. Hierbij help ik je niet meer." Voorzichtig nam ze plaats achter de kitten waarbij ze hem bleef aankijken.

"Dat begin was goed.Laten we het doen totdat je het een beetje onder de knie hebt. Ik ben hier om je wat steun te bieden." Hij knikte opnieuw, zijn hoofd viel er nog eens af, hoe vaak hij knikte. Slender liep om hem heen, en hielp hem een beetje in de juiste positie. Daarna ging ze achter hem zitten, en hij voelde haar ogen op zich gericht. Hij slikte even, en bracht zijn borst iets naar de grond. Zijn achterwerk hing nu onelegant in de lucht, en voorzichtig bracht hij dat ook lager. Hij viel lichtelijk naar links, maar gooide zijn gewicht naar rechts, waardoor hij daar bijna viel, en zijn gewicht voorzichtig naar links gooide. Het zag er wiebelig uit, maar hij stond stabieler als eerst. Hij kon niet omkijken, dat zou vallen betekenen, maar hij probeerde zachtjes te lopen, wat niet echt lukte. Hij klonk als een olifant in een glaswinkel. "Ik moet op een andere manier lopen, niet." het was niet echt een vraag, want het was vanzelfsprekend. Een prooi hoorde hem anders zo aankomen. Dawnkit veranderde zijn manier van lopen, zodat hij iets meer opzijn tenen liep. Vragend keek hij naar Slender.

Haar poten sloegen voor haar mond als ze niet probeerde te lachen. Het werkte, en zo stootte ze geen lachgeluidjes uit. Ze keek de kitten weer serieus aan. Zo had niemand iets door. "Da's al een goed begin. Je staat stabieler, laten we misschien daar eerst op werken." Ze stapte op de kitten af en hield hem een beetje tegen voor wat steun. Terwijl ze hem lichtjes naar links duwde zette ze ket één van haar voorpoten zijn poten op de goede plaats. "Ik wil dat je even blijft staan, en zegt hoe het voelt. Als je stabiel genoeg staat, of als het niet zo is." Het was al veel gemakkelijker om de kit dingen uit te leggen nu hij kon zien en lopen.