Wandering... {+Shadepaw}

Moosekit sloop het kamp uit. Eigenlijk mocht hij niet alleen het kamp uit maar hij was toch al bijna apprentice en hij deed het al zo vaak. Niemand had het door wanneer hij weg was en het kon vast ook niemand iets schelen. Voor een keer was het wat zonniger en het zag er naar uit dat het die dag niet zou gaan regenen. Moosekit trippelde door het gras heen en plots zag hij een soort gestreept dier op een bloem zitten. Het was klein en rond en het had gele en zwarte strepen. Moosekit sloop er naar toe. Toen hij op het diertje wou springen vloog het ineens van de bloem. Moosekit keek verwonderd naar het gestreepte diertje dat verder en verder omhoog vloog. Plots hoorde de tabby een geluid. Geschrokken keek hij om zich heen.

De grijze tabby keek rustig om zich heen. Tussen zijn kaken was een mollige raaf zichtbaar. Er waren pretlichtjes terug te vinden in zijn grasgroene ogen. Hij had zich lange tijd nogal 'Down' gevoeld, maar vandaag voelde hij zich wat beter, veel beter om eerlijk te zijn. Zijn blik bleef een eindje verder steken bij een jonge, bruine tabby die hij zich vaag als Moosekit herrinerde. Hij was net iets jonger dan Shadepaw, maar nog altijd een kitten, wat betekende dat hij het kamp niet mocht verlaten. "W-wat d-d-doe jij h-hier?",

Het geluid kwam vanuit de verte en Moosekit hoorde pootstappen dichterbij komen. Hij hoopte maar dat het geen vos of das was. Maar dat zou het vast niet zijn. Verzekerde Moosekit zichzelf. Eigenlijk wou hij ook niet dat het een kat was want hij mocht nog niet uit het kamp. Moosekit wou niet weer straf krijgen. De struiken ritselden en een grijs gestreepte kat kwam tevoorschijn. Het was een apprentice en hij had een raaf gevangen. "W-wat d-d-doe jij h-hier?", vroeg de kater. Moosekit dacht ever na over zijn naam. Shadepaw, dat was zijn naam. "Ik ben gewoon wat aan het wandelen." miauwde Moosekit onschuldig.

"Ik ben gewoon wat aan het wandelen.", antwoorde de bruine kitten onschuldig. "Je w-weet b-b-best d-dat k-k-kittens het k-kamp niet m-mogen ve-verlaten", antwoorde de grijze tabby. Het was vreemd vreemd voor Shadepaw om zoiets te zeggen tegen iemand die eigenlijk groter is dan hijzelf. De grijze kater was nogal slank en niet erg groot geboud, en er is niet veel kans dat hij ooit echt groot zal worden.

"Je w-weet b-b-best d-dat k-k-kittens het k-kamp niet m-mogen ve-verlaten" zei Shadepaw. De apprentice had gelijk. Moosekit wist ook wel dat hij niet uit het kamp mocht maar het kon hem niks schelen. Hij had het al zo vaak gedaan en er gebeurde nooit iets. Moosekit snapte niet waarom hij niet het kamp uit mocht. Het was helemaal niet gevaarlijk hier. "Ja maar het is hier toch niet gevaarlijk dus er kan niks met me gebeuren." miauwde Moosekit.

"Ja maar het is hier toch niet gevaarlijk dus er kan niks met me gebeuren.", miauwde de bruine kitten. Shadepaw snoof luid. "H-het is h-hier w-wel ge-gevaarlijk", antwoorde de grijze apprentice. "D-denk m-maar a-aan a-a-adders, d-dassen, v-v-vossen, r-roofvogels of sch-schadowcl-clanners d-die sch-schaamteloos d-de g-grens n-n-neg-geren", vervolegde hij. Het feit dat gevaren op het eerste zicht niet opvielen, maakte ze nog gevaarlijker.

Shadepaw snoof luid. Blijkbaar was hij het niet met hem eens. "H-het is h-hier w-wel ge-gevaarlijk", miauwde de apprentice "D-denk m-maar a-aan a-a-adders, d-dassen, v-v-vossen, r-roofvogels of sch-schadowcl-clanners d-die sch-schaamteloos d-de g-grens n-n-neg-geren" Moosekit had nog nooit een vos gezien of een das en al zeker geen shadowclanner. Misschien had hij gewoon geluk dat hij die nooit tegenkwam. "Ik heb nog nooit adders, dassen, vossen, roofvogels of shadowclanners gezien." miauwde Moosekit.

"Ik heb nog nooit adders, dassen, vossen, roofvogels of shadowclanners gezien.", miauwde de gestreepte kitten. Shadepaw rolde met zijn ogen. "H-het f-f-feit d-dat ze zich g-goed k-k-kunnen ve-verstoppen m-maakt ze n-n-nog g-gevaarl-lijk-ker", stotterde de grijze tabby, er was een licht geirriteerde ondertoon in zijn stem vindbaar. Hij vond het vreselijk om dingen die volgens hem erg voor de hand liggend waren, uit te leggen.

Shadepaw rolde met zijn ogen. "H-het f-f-feit d-dat ze zich g-goed k-k-kunnen ve-verstoppen m-maakt ze n-n-nog g-gevaarl-lijk-ker" zei Shadepaw. "Dat kan wel maar ze hebben mij allesinds nog niet aangevallen." miauwde Moosekit. Er konden misschien wel vossen enzo zijn maar wanneer Moosekit buiten het kamp was, waren er toch geen te bespeuren. En als hij alleen door het bos liep dan zouden ze hem toch al lang vermoord moeten hebben. Maar gelukkig was dat nog niet gebeurt.

"Dat kan wel maar ze hebben mij allesinds nog niet aangevallen.", antwoorde de bruine kitten. Shadepaw begon zich hier wel redelijk aan te irriteren, de regels waren er niet voor niets en mochten dus ook niet zomaar verbroken worden. "D-dan h-h-heb j-je g-geluk ge-ge-gehad", antwoorde de grijze tabby. Het werd wel duidelijk dat hij een andere taktiek gebruiken om te zorgen dat Moosekit zich aan de regels hield. "I-ik k-ken een k-kitten d-die ooit h-het k-k-k-kamp v-v-verliet e-en n-nooit l-levend t-terug i-is ge-ge-gekomen", een waargebeurd verhaal, jammer genoeg. Ookal had hij haar niet écht gekend, maar de elders vertelden dat verhaal nogal vaak.

"D-dan h-h-heb j-je g-geluk ge-ge-gehad" zei Shadepaw tegen hem. Maar de grijze tabby kat zag er nogal geïrriteerd uit. Zou dat door hem komen? Vroeg Moosekit zich af. Dat kon best wel zijn. Hij was niet echt de gemakkelijkste kitten en dat wist hij zelf ook wel. Hij hield zich misschien niet genoeg aan de regels. "I-ik k-ken een k-kitten d-die ooit h-het k-k-k-kamp v-v-verliet e-en n-nooit l-levend t-terug i-is ge-ge-gekomen", zei Shadepaw toen. Moosekit keek op. "Wat is er met haar gebeurd?" vroeg Moosekit nieuwsgierig.

"Wat is er met haar gebeurd?", er golfde een tervreden gevoel door Shadepaw heen. Hij had de aandacht van de kitten, misschien zou hij de volgende keer nadenken vooralleer hij de regels negeerde. "Z-ze w-w-was ge-gewoon aan h-het wand-delen, t-t-tot z-ze b-bij de outl-l-look r-rock d-d-door een r-rogue w-w-werd aang-g-gevallen", antwoorde de grijze apprentice. Volgens de elders was haar witte vachtje door het bloed helemaal roodgeverfd en was haar ooit heldergroene ogen een lege uitdrukking vindbaar, hij was steeds verbaasd over hoe levendig ze konden vertellen.

"Z-ze w-w-was ge-gewoon aan h-het wand-delen, t-t-tot z-ze b-bij de outl-l-look r-rock d-d-door een r-rogue w-w-werd aang-g-gevallen", zei Shadepaw. Moosekit keek de apprentice ongelovig aan. Zou het verhaal echt waar zijn? Waarschijnlijk wel, dacht Moosekit. Shadepaw zou niet zomaar een verhaal verzinnen over zoiets. "Ow... Ik ga maar eens terug naar het kamp." miauwde Moosekit uiteindelijk, "Doei." En hij trippelde weg terug naar het kamp. De volgende keer zou hij wat beter nadenken voordat hij uit het kamp zou sluipen.