They have something to say {Clan}

Mintfang ||

Zijn poten leken wel te vliegen over de grond. Hij was opgegroeid in dit territorium en was aan de harde wind en de zon die recht op hun ruggen stond gewend. Maar hij moest rekening houden met de Thunderclanners achter hem, die gewend waren aan de koude schaduw van de bomen en de zachte grond bedekt met bladeren. Hij remde af zo snel als hij begonnen was met rennen, en stapte nog even door, wachtend op de thunderclanners. Het kamp was niet ver meer en ze moesten samen aan komen lopen. Toen ze er alle drie waren knikte hij naar de katten. ”Ik zal jullie naar het kamp brengen en Everstar roepen.” Mauwde hij, voor hij door de doorns heenliep, het kamp in.

De katten in het kamp keken om toen hij binnenkwam, met drie buitenstaanders achter zich aan. Hij stopte redelijk in het midden van het kamp, voor de grote steen waar Everstar altijd ceremonies op houdt. Hij was van plan om haar op te gaan halen, maar door het geroezemoes van alle katten had ze vast wel in de gaten dat er wat aan de hand was, en het zou maar even duren voor ze zou komen. Mint ging zitten een beetje schuin voor de drie katten en probeerde nieuwsgierige kittens en kleine apprentices weg te houden van de buitenstaanders.

OOC; Eerst mag Everstar, evt Lionroar, en het tunderclangroepje ;p

Er klonk buiten geroezemoes. Everstar spitste haar oren, benieuwd waar iedereen zo opgewonden over was. Het was moeilijk om de katten buiten te verstaan, maar ze pikte het woord 'ThunderClan' eruit. Ze fronste. Wat gebeurde er daarbuiten? Ze stond op en stapte haar den uit. Ze hoefde niet lang te zoeken. Meteen viel haar oog op de katten in het midden van het kamp. ThunderClanners, drie. Twee van hen kende ze alleen van gezicht, maar de derde was Silverfang. De deputy, het moest dus wel iets belangrijks zijn. Waren ze betrapt op het stelen van prooi of waren ze hier uit eigen beweging naartoe gekomen? Mintfang, die bij hen zat en probeerde nieuwsgierige kleintjes af te houden, leek te weten wat er aan de hand was. "Waarom zijn zij hier?" vroeg Everstar aan hem. Ze keek naar de drie katten alsof ze hoopte een verklaring van hun voorhoofd af te kunnen lezen. Het puntje van haar staart bewoog geagiteerd door de aanwezigheid van de vijand in haar kamp. Verder wist ze haar emoties - woede omdat ze hier zomaar haar kamp binnen kwamen wandelen, nieuwgierigheid naar hun redenen, wantrouwen - prima te verbergen, zoals altijd.

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

De Windclan warrior was snel. Je kon zien dat hij hier in zijn element was, vliegend over de open vlakte. Silverfang kon in zijn kielzog blijven met zijn lange, sterke poten, maar wist dat als het op een race aankwam hij nooit van hem zou winnen. Af en toe keek hij om om te zien of Poppyleaf en Brightspots het nog konden bijhouden. Niet dat hij daar over twijfelde. Windclan was dan misschien snel, maar Thunderclan stond bekend om hun uithoudingsvermogen. Ze zouden zich niet laten kennen. Silverfang was blij dat hij de twee warriors aan zijn zijde had.

Vastberaden zette hij voort, totdat Mintfang ineens vertraagde en hij ook snel tot een halt moest glijden. Zodra hij gestopt was keek hij even om zich heen, ervan overtuigd dat hij nog geen kamp had zien opdoemen. Hij begon net te twijfelen aan zijn zicht, toen hij het ineens zag. Een grote kuil diep verborgen onder de lage, droge beschutting van het Windclan territorium. Verrast knipperde Silverfang even met zijn ogen als een apprentice die voor het eerst bij Moonstone was. Het was totaal anders dan de beschutte geborgenheid die hij van Skyclan en Thunderclan gewend was. Hij begreep niet dat de Windclan katten hier van hielden.
Mintfang seinde dat ze met hem mee moesten lopen en Silverfang knikte stijfjes. Hij was zich sterk bewust van de vele nieuwsgierige blikken toen ze het kamp betraden, van sommige prikte de vijandigheid in zijn pels. Hij negeerde het ontvangst en ging samen met Brightspots en Poppyleaf in het midden staan. Terwijl ze op Everstar wachtte, keek hij even onbedoeld door het kamp om te zien hoe het zijn oude clangenoten verging. Hij hoopte dat ze zich hier thuis voelde, in Windclan.

Everstar, gealarmeerd door het rumoer, kwam al snel aanlopen. ‘Waarom zijn zij hier?’ vroeg ze eerst aan Mintfang, voordat ze hen met een uitdrukkingloze blik aankeek. Silverfang besloot te antwoorden en stapte naar voren. Hij viel meteen met de deur in huis. ”We zijn hier omdat één van jouw warriors over onze grenzen is gestapt en zonder reden een warrior èn apprentice heeft aangevlogen.” Zijn stem was nog kalm, maar je kon de woede door zijn bleekgroene ogen zien flitsen. Hij keek Everstar strak aan en liet bewust zijn blik niet door het kamp gaan om naar Whitelion te zoeken. Hij wist niet eens of de kater überhaupt wel in het kamp was.

Deputy - 26 Moons - Windclan Camp

Hij was veranderd sinds de moord op Skymask. Het had zijn hele leven veranderd. Of het nou de schuld was die hij droeg of de drang om het nog eens te doen, het maakte niet zoveel uit. Hij was een humeurige deputy geworden, iemand die geen nee wilde horen en vaak om uitleg vroeg als iemand anders hem in de weg liep. Er werd niet meer gelachen door de kater, nooit niet, zelfs niet bij zijn eigen familie of vrienden. Het was alsof de oude Lionroar weg was en had plaats genomen voor een nieuwe. Een verschrikkelijke kater waar steeds minder respect aan gegeven zou worden. Zijn ijsblauwe ogen vernauwden zich bij de aankomst van Mintfang en enkele Thunderclan katten. Wat betekende dit nou weer? Hij stond rustig op en baande zich koeltjes een weg door de nieuwsgierige katten heen, niet op hen lettende. Hij ging naast Everstar staan en voor even hield hij zich stil, totaal geen vijandige uitdrukking makende. Er werd een beschuldiging geroepen, waardoor de kater duidelijk zijn ogen vernauwde. "Oh, echt waar Silverfang?" Hoonde hij. "En wat is er in jouw hoofd opgekomen dat wij je zullen geloven?" Hij keek de kater strak aan. "Een Thunderclan kat geloven boven iemand uit onze eigen clan? Kom eerst maar eens met feiten in plaats van je poot naar iemand te wijzen!" Hij sprak waarschijnlijk voor Everstar's beurt maar dat maakte de kater weinig uit. Ze mocht dan wel de leider van de clan zijn, maar hij was haar deputy en het was zijn recht om hier zijn mening over te geven. De harde waarheid. Waarom waren die vuile Thunderclan katten hier?

Met een dode muis hangende uit zijn bek stapte de witte kater het camp binnen. Hij schudde zijn kopje even en merkte meteen dat er iets gaande was. De stank van Thunderclan hing overal. Er stond een groep katten in het midden van het camp, waarvan 3 die wel erg verdacht opgesteld stonden, en naar Thunderclan roken. Whitelion vernauwde zijn ogen even en liep naar voren, langs de drie katten heen. "...in plaats van je poot naar iemand te wijzen!", hoorde hij Lionroar nog net zeggen. Rustig legde hij het muisje op de prooistapel, om er daarna naast te gaan zitten. Er lag een kille blik in zijn ogen, maar hij kon ene klein glimlachje niet onderdrukken. Volgens hem wist hij wel waar dit over ging, maar hij was niet van plan om de leader en de deputy slimmer te maken daarover. Hij zou zich niet mengen, gewoon een gewone toeschouwer zijn. Totdat ze zijn naam zouden noemen, natuurlijk. Maar zo moeilijk zou het niet kunnen zijn m zijn onschuld te bewijzen. Zo geneigd zouden ze toch al niet zijn om het Thunderclangroepje te geloven.

~En hier is White >D

Silverfang antwoordde in Mintfangs plaats. ”We zijn hier omdat één van jouw warriors over onze grenzen is gestapt en zonder reden een warrior èn apprentice heeft aangevlogen” zei hij. Everstar zag woede in zijn ogen. Lionroar was naast haar komen staan. Eerst leek hij rustig, maar zodra Silverfang zijn beschuldiging uitte, hoonde hij: "Oh, echt waar Silverfang? En wat is er in jouw hoofd opgekomen dat wij je zullen geloven? Een Thunderclan kat geloven boven iemand uit onze eigen clan? Kom eerst maar eens met feiten in plaats van je poot naar iemand te wijzen!" "Lionroar", siste Everstar, te zacht voor de ThunderClan deputy om te horen. Lionroar had moeten wachten tot zij iets had gezegd, in plaats van meteen zo vijandig te antwoorden. Stemverheffing maakte een kat eerder minder dan meer indrukwekkend. Beheers je, zei ze er in gedachten nog achteraan. Ze richtte haar koude, groene blik weer op Silverfang. "Je zult begrijpen dat ik je woorden niet zomaar voor waar aan zal nemen. Mijn warriors zijn loyaal. Heb je bewijs voor je beschuldigingen?" vroeg ze kalm, maar met een vijandige ondertoon. Of het nu waar was of niet wat de grijze kater zei, ze zou het niet toegeven. Eerst maar eens zien wat hij naar voren kon schuiven om zijn gelijk te bewijzen.

Een vreemde geur prikte in haar neus toen ze haar kopje hief en Tinderpaw legde haar oren meteen plat in haar nek. Werden ze aangevallen door een andere clan?! Maar daar was ze nog niet klaar voor. Ze kende nog lang niet genoeg gevechtsaanvallen!... De poes hapte eventjes geschrokken naar lucht en strekte haar nek im alles wat beter te kunnen zien. Dat was veel te klein voor een aanval... Gelukkig maar. Maar ze was nu wel nieuwgierig. Het kleine poesje wrong zich wat verder naar voren, bijna struikelend over wat poten van toeschouwers, maar uiteindelijk had ze toch wel een plekje mooi vooraan gekregen. Maar wat ze aanschouwde... Liet haar haar oren platleggen. Haar vader, de kat die ze altijd zo bewonderd had, was aan het snauwen naar de indringers en kreeg, nog erger, een standje van Everstar. Het was dan wel zacht, maar Tinderpaw zat dicht bij genoeg om het goed te kunnen horen. Haar oren gingen hangen. Wat was er de laatste tijd toch aan de hand met haar vader...? Hij gedroeg zich raar.

Zijn blik was fel gericht op de Thunderclan kater voor hen, Silverfang was zijn naam. Wie dacht hij wel niet wie hij was, zomaar hun kamp binnen draven en denken met zijn poot te wijzen naar een van hen. Hen te beschuldigen van moord. Zijn nekharen gingen erbij overeind staan en het liefst viel hij hem aan. Kom eerst maar met bewijzen, was de eerste gedachte die door zijn hoofd schoot en de felheid in zijn ogen liet het duidelijk merken dat hij op een bewijs van de grijze kater wachtte. Everstar siste zijn naam en diep van binnen raakte het hem. Hij richtte zijn blik niet van Silverfang af, maar woede ging door hem heen toen ze hem bijna publiekelijk gewoon vernederde voor zijn daad. Hij besliste zelf wel wat hij wilde zeggen en het liefst sprak hij haar tegen op het moment, maar het kleine beetje verstand dat hij nog over had, vertelde hem te zwijgen.

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Silverfang bleef strak naar Everstar kijken en probeerde haar reactie te peilen, maar zoals altijd bleef de Windclan leidster ondoorgrondelijk. Er was geen verbazing, of vijandigheid, of wat dan ook. Enkel die koude groene poelen, die even waarschuwend naar haar deputy schoten toen die een honende opmerking naar hem toe beet. Silverfang vernauwde zijn ogen en keek naar Lionroar, gefrustreerd om zijn belediging. "Waarom zou ik over zoiets liegen?" beet hij terug. Alsof hij voor zijn lol helemaal naar vijandig gebied trok om het kamp aan te vallen. Met twee warriors was dat wel een heel zielig excuus. De enige die zoiets stompzinnig had gedaan was één van hen.
Everstar vroeg om bewijs en Silverfang draaide zijn kop weer naar haar toe. "Jullie .. geur," verbeterde hij zich heel wijselijk, "was overal in ons gebied te ruiken. Bovendien is de warrior herkend, door dezelfde twee katten die nu door hem in de medicine cat liggen." Silverfang bleef kalm, maar je kon zien dat zijn geduld begon op te raken. Als de Windclan zo graag bewijs wilde voordat ze zijn woorden geloofde, konden ze het bekijken, want hij ging hen nooit het territorium in leiden om hen te laten zien wat Whitelion had aangericht. De kater mocht zelf zijn acties gaan verantwoorden. Silverfang's blik gleed langs de groep katten die zich onderhand rondom hen heen hadden verzameld, en bleef hangen bij de witte kater. Zijn blik werd kwaad toen hij de glimlach op zijn gezicht zag, had hij dan helemaal geen berouw voor zijn acties? Dat zou wel anders zijn zodra Silverfang die glimlach van zijn snuit sloeg. "Waarom vertel je het hen zelf niet, Whitelion," gromde hij.

Deputy - 26 Moons - Windclan Camp

"Waarom vertel je het hen zelf niet, Whitelion.", zei Silverfang opeens. Natuurlijk had de witte kater het wel verwacht, dus eigenlijk was hij niet echt verbaasd. Maar om zijn geloofwaardigheid niet te verliezen, veegde hij snel zijn grijns van zijn gezicht toen hij alle ogen op hem voelde richten. Hij keek verbaasd en ging opstaan. "Ik?" Hij keek eventjes naar Everstar en Lionroar om hun reactie te pijlen. "En waarom zou ik dat doen dan?" Nu keek hij weer naar de deputy van Thunderclan, met een blik die één en al verbzaing en onschuldigheid was... Maar toch was de glans in zijn ogen, de glans die zei "ik weet wel wat je bedoeld, en ik vind dit spelletje leuk!", niet te ontkennen.

"Waarom zou ik over zoiets liegen?" zei Silverfang fel tegen Lionroar, waarna hij zich tot Everstar richtte. "Jullie .. geur," miauwde hij, "was overal in ons gebied te ruiken. Bovendien is de warrior herkend, door dezelfde twee katten die nu door hem in de medicine cat liggen." Everstar knikte even kort, eerder als teken dat ze hem begrepen had dan dat ze het met hem eens was. De ThunderClan deputy keek naar iemand achter haar. "Waarom vertel je het hen zelf niet, Whitelion," gromde hij. Everstar keek naar de kater die hij beschuldigde. Whitelion zag er zo schuldig uit als je het maar kon hebben. "Ik? En waarom zou ik dat doen dan?" miauwde hij 'verbaasd'. Everstar prikte er zo doorheen, ze zag de glans in zijn ogen wel. Toch was ze blij dat hij het niet rechtstreeks bekende, want op deze manier kon ze zich er nog wel uit redden. Maar Whitelion stond nog een flinke preek te wachten, zodra Silverfang en zijn escorte weer weg waren.
Everstar keerde zich weer naar Silverfang. "Zo zo, geur. Zou je me dat geurspoor misschien aan kunnen wijzen? Het spreekt voor zich dat ik het woord van een van mijn eigen warriors eerder vertrouw dan dat van een ThunderClanner. En over die getuigenissen... er zijn wel meer witte katten in dit bos. Ik zag laatst nog een rogue die wel wat van Whitelion weghad. Ik zal niet twijfelen aan de capaciteiten van jouw clangenoten, maar het is best mogelijk dat hier sprake is van een verwarring, denk je niet?" zei ze kalmpjes tegen hem. Ze glimlachte fijntjes, maar haar ogen waren nog steeds zonder emotie. Een eenling met een witte vacht had ze nog nooit gezien, maar dat deed er niet echt toe, wel?

Lionroar rechtte zijn rug arrogant bij de woorden van Silverfang, heb duidelijk laten merken dat hij het er totaal niet mee eens was. Oh hij wist wel zeker dat het Whitelion was geweest, maar zijn Clangenoot zomaar verraden? Dat nooit. Het bleef Windclan en Windclan had een reputatie hoog te houden. De woorden van Everstar drongen bijna niet tot hem door en de kater grijnsde breed naar Silverfang. "Whitelion?" Miauwde hij terwijl hij opstond. "Het wordt tijd dat je weg gaat Thunderclanner, je hebt hier niets te zoeken." Spuugde hij de kater fel toe. "Ga terug naar je kittypet leider en probeer anderen niet de schuld te geven van wat duidelijk niet onze schuld is. Een geur, hmpf! Als ik dat zou moeten geloven dan kan ik wel duizend keer naar jullie kant wijzen voor moord!" Hij bleef een vossenlengte van de kater afstaan en hief zijn hoofd hoog op, om hem vervolgens een neerbuigende blik toe te werpen. Everstar zou hier niet blij mee zijn, in het begin niet natuurlijk, maar dit was nodig. Ze moesten niet denken dat ze Windclan zo maar van iets konden beschuldigen.

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Je kon een flits van woede door zijn ogen zien schieten toen de lafaard deed alsof hij er niks mee te maken had. Zijn nagels klapte uit en het liefst was Silverfang bovenop hem gestort om hem een lesje te leren, maar het feit dat heel Windclan meekeek weerhield hem hiervan. De zilvere kater gromde even geïrriteerd uit onmacht. 'Zo zo, geur. Zou je me dat geurspoor misschien aan kunnen wijzen?' sprak Everstar niet echt onder de indruk. Het was logisch dat ze het woord van haar eigen warrior boven die van hem verkoos, toch kon Silverfang het niet hebben dat ze hem voor leugenaar aanzag. Met zijn oren naar beden getrokken wierp hij een vernauwde blik naar haar toe. "Je weet best dat ik dat niet zomaar kan doen," miauwde hij kalm terug. Mooi niet dat hij ooit nog één Windclanner zou toestaan poot over de grens te zetten. "Whitelion is duidelijk herkend. Als jullie hem niet voor zijn daden gaan straffen, zullen wij dit doen." Hij was zich er heel goed van bewust dat dit als een dreigement klonk, maar hij zou Whitelion er niet zomaar mee laten wegkomen. Hij had verdomme een apprentice van net zes manen aangevallen! 'Het wordt tijd dat je weg gaat Thunderclanner, je hebt hier niets te zoeken.' Lionroar stapte naar voren en keek hen neerbuigende aan. 'Ga terug naar je kittypet leider en probeer anderen niet de schuld te geven van wat duidelijk niet onze schuld is.' De geladen frustratie vloog over Silverfang's pels toen hij de blik van Lionroar ontmoette. Hij ontblootte zijn vlijmscherpe hoektanden in een vijandige grauw. Voor een moment kon het hem even niet schelen dat er tientallen ogen op hen gericht waren. De woorden van Lionroar waren ver over de schreef gegaan. "Waag het niet Firestar ooit nog eens zo te noemen," miauwde hij fel terug. Voor een moment was het stil, terwijl hij Lionroar met een scherpe blik aankeek. De spanning was zowat te snijden tussen de twee deputy's.

Deputy - 26 Moons - Windclan Camp

"Waag het niet Firestar ooit nog eens zo te noemen," De woorden van de grijze tabby voor hem, de deputy die onder Firestar stond en ooit uit Skyclan kwam, nam hij aan als een uitdaging. De kater keek hem koeltjes aan, met een bijna uitdagende blik in zijn ogen. "Hoe mag ik Firestar niet noemen? Een Kittypet leider?" Miauwde hij met zijn uitdagende stem, zijn ogen keken hem fel niet. "Waarom niet? Rent hij dan terug naar zijn kittypet huis?" Blij om zijn eigen opmerking naar Firestar moest hij even grijnzen, maar het leek er al snel naar alsof hij zijn lip omhoog trok. "Wat anders Silverfang? Val je me dan aan?" Het maakte hem vrij weinig uit. Hij had heel Windclan achter zich staan, Silverfang zou hem vast niet aanvallen hier. Hier in het kamp van Windclan. Hij was slimmer dan dat.

"Je weet best dat ik dat niet zomaar kan doen," miauwde Silverfang kalm. Everstar haalde haar schouders op. "Dan ben ik bang dat ik niets voor je kan doen", zei ze. "Whitelion is duidelijk herkend. Als jullie hem niet voor zijn daden gaan straffen, zullen wij dit doen", voegde Silverfang er nog aan toe. Everstars blik werd kil. "Als je maar niets denkt dat ik dat laat gebeuren", siste ze. Lionroar stapte weer naar voren. Het wordt tijd dat je weg gaat Thunderclanner, je hebt hier niets te zoeken', zei hij neerbuigend. Lionroar, stop, dacht Everstar. 'Ga terug naar je kittypet leider en probeer anderen niet de schuld te geven van wat duidelijk niet onze schuld is.' Everstar klemde haar kaken op elkaar. Lionroar was stom bezig. Ze kon haar deputy echter niet nog eens openlijk tegenspreken, dat zou een slechte indruk maken. Ze moest het hier later nog maar met hem over hebben. "Waag het niet Firestar ooit nog eens zo te noemen," zei Silverfang fel. Fijn, nu had Lionroar hem boos gemaakt. "Hoe mag ik Firestar niet noemen? Een Kittypet leider?" zei Lionroar honend. "Waarom niet? Rent hij dan terug naar zijn kittypet huis? Wat anders Silverfang? Val je me dan aan?" De deputy's keken elkaar fel aan. Voordat het echt kon uitlopen op een gevecht, stapte Everstar tussen hen in. Ze keek naar Silverfang. "Je kunt maar beter vertrekken, Silverfang. Je gaat hier niets bereiken. En ik neem niet aan dat je hier een gevecht wil beginnen, wel?" miauwde ze kalm.

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Lionroar negeerde zijn waarschuwing, deed zelfs nog een stap de grens over, en daarmee verloor hij al het respect dat Silverfang ooit voor de deputy van Windclan had gehad. Zijn bloed kookte van woede toen Lionroar zijn leider weer begon te beledigen. Hij had hem gewaarschuwd, en zijn nagels klapte al uit om de lafaard een lesje te leren. Hem uitdagen terwijl hij zich verstopte achter de rest van de clan. Silverfang was geneigd om hem aan te vliegen, al was het maar om te bewijzen dat hij geen angst had voor Lionroar's zwakke dekking. Zo trots was hij wel. Maar, Everstar kwam al tussenbeide voordat het echt uit de hand kon lopen. Ze keek hem aan, en met een kwade frons op zijn gezicht ontmoette hij haar blik. 'Je kunt maar beter vertrekken, Silverfang. Je gaat hier niets bereiken. En ik neem niet aan dat je hier een gevecht wil beginnen, wel?' Hij realiseerde zijn onmacht en dat frustreerde hem alleen maar des te meer. Silverfang legde zijn oren in zijn nek en trok zijn kin op. "Denk maar niet dat Windclan hier zo makkelijk mee weg komt," zei hij kalm, waarna hij zich omdraaide en Poppyleaf en Brightspots wenkte met hem mee te lopen. Hij deed niet eens de moeite om Lionroar of Whitelion een laatste kwade blik toe te werpen. Dat plezier gunde hij hen niet.

Deputy - 26 Moons - Windclan Camp

Silverfang was niet blij, maar hij kon niet veel doen. Als hij nu aan zou vallen zou Firestar een nieuwe deputy moeten gaan zoeken, dat wist hij waarschijnlijk net zo goed als Everstar. "Denk maar niet dat Windclan hier zo makkelijk mee weg komt," zei hij. Everstar keek hem onbewogen aan. Dat was wat iedere kat zei nadat hij verloren had. Ze zou hem dat dreigement nog wel eens waar zien willen maken. De ThunderClan deputy draaide zich om en liep weg, zijn gezelschap wenkend hem te volgen. Everstar keek ze na en wendde zich toen tot Mintfang. "Neem één of twee katten mee, houd er toezicht op dat onze ThunderClanners braaf teruggaan naar hun eigen territorium en zorg ervoor dat ze geen geintjes uithalen", miauwde ze tegen hem. Daarna draaide ze zich om naar Lionroar. "Mijn den", gebood ze kort. Ze moest een hartig woordje met hem spreken. Met het gedrag dat hij net had getoond kon hij nog problemen veroorzaken. Terwijl ze naar haar den liep, keek ze Whitelion aan. "En jou wil ik zo ook nog even spreken, Whitelion", zei ze tegen hem.

Zijn helderblauwe ogen keken de grijze kater voor hem uitdagend aan. Ja, hij zou het gevecht aannemen als hij aangevallen werd. Deze eekhoorn jager durfde wel zeg, maar Lionroar verroerde geen vin. Hij was niet bang voor hem, hij zou nooit bang zijn voor een kater zoals hem. Voordat er een hel uit kon breken kwam Everstar tussen hem in staan en zei ze dat Silverfang maar beter weg kon gaan, ja dat was misschien ook wel beter. Anders zou Firestar vast een nieuwe deputy kunnen zoeken, want zodra het gevecht zou beginnen, zou de clan achter hem staan en Silverfang zou er niet met problemen vanaf komen. "Denk maar niet dat Windclan hier zo makkelijk mee weg komt," Zei de kater, waarna hij zich omdraaide en weg liep. "Doei doei Silverfang." Miauwde hij poeslief, waarna hij verstijfde door de woorden die Everstar hem toesprak. "Mijn den" Ze was niet blij met wat hij had gedaan en zwijgend volgde hij haar.

Het leek bijna alsof hij een wedstrijd volgde. Heel veel interesseerde het hem niet, maar het was duidelijk dat ze niet van plan waren om de andere clan gelijk te geven. Natuurlijk wist hij dat Everstar zou weten dat hij niet zo onschuldig was, en zijn verbazing was dan ook niet zo groot toen ze naar hem toe kwam. "En jou wil ik zo ook nog even spreken, Whitelion" De witte kater knikte, al zat er geen respect in het knikje. het was gewoon een teken dat hij haar gehoord had. Natuurlijk zou hij komen, het had geen zin om uit de clan gegooid te worden.