And it's driving me insane {OPEN}

De gijze apprentice rende zo hard als zijn zware lichaam toeliet. Hij had de grootte van een gemiddelde warrior en was nog niet uitgegroeid, spieren begonnen te komen al was dit nog duidelijk jongensachtig. Het enige dat hem leek te onderscheiden was zijn onervaren blik. Zelfs een litteken had hij al verovert. Maar genoeg over de kater, waarom rende hij? Het antwoord was simpel, hij was alles beu. In een klein gevecht bij de Windclan grens was hij opgekomen voor zijn leider en zijn vriend, geen beiden hadden nog naar hem om gekeken. De leider had gezegd dat hij gestraft werd, al kwam hij om zijn vriend op te halen. Echter had ze enkel aandacht voor haar zoon. Zelfs zijn vriend waarvan hij had gedacht dat hij altijd voor hem klaar stond was verzonken in de familie problemen en verandert. Het simpele brein dat de apprentice gebruikte hielt daar niet van, verandering. Hij had behoefte om op iets te kunnen bouwen, ergens op terug te vallen. Op zulke momenten miste hij zijn ouders, vond hij het verschrikkelijk alleen te zijn. Zijn zus vielt hij er niet mee lastig, die wou hij beschermen tegen de zonde van de wereld. Het grijze gestalte stopte voor het pad van hard, zwart gesteente. Hiermee was het allemaal begonnen. In ieder geval voor hem. In de berm zakte het grijze gestalte in en keek naar de monsterlijke wezens die voorbij raasde. Oneindig, zo wou hij ook leven. Voor niks of niemand stoppen. Een zucht verliet zijn keel en vormde een klein wolkje. Langzaam noemde hij het lijstje op dat hij altijd deed als het niet meer ging. De feiten maakte hem rustig. Zijn naam, rang, familie en de doden die bij hem geschreven stonden werden in zijn hoofd opgenoemd. Groene ogen stonden vastgeschroefd op het wegdek. Het belangrijkste; hij eindigde altijd alleen.

{Please join c:

Doelloos struinde ze rond, struikelend over takken, wortels en stenen. Wat was dit voor wereld? Degene die dit verzonnen had, moest wel erg veel fantasie hebben. Na een tijdje struikelde ze weer, en ze viel met haar kop in de aarde. Vermoeid klom ze weer overeind, en liep verder. Moest je haar nou zien. Zwakkeling die ze was. Het geraas van monsters drong haar oren binnen, en een gekwelde piep verliet haar bek. Alle herinneringen kwamen terug. Hoe had ze ooit kunnen denken dat het goed kwam? Ze zag een grote kater zitten, en die aanblik maakte de herinnering nog completer. Ze liep naar hem toe. "Ace." miauwde ze zacht, ter begroeting ofzoiets. Ging hij nou opnieuw...?