Calm.. down..

De zorgen werden haar zo nu en dan te groot en steeds vaker zocht ze een uitweg uit dat vreselijke drukke kamp. Haar witte poten kwamen in het koele water terecht en mistroostig keek ze naar beneden, waar ze haar eigen spiegelbeeld wat gebroken zag door de stroming. Traag stapte ze verder, totdat het water haar buikvacht bijna raakte en zuchtte vervolgens. Waar was ze ook mee bezig? Wat als ze gewoon geen goede moeder kon zijn? Haar eerste nestje had haar voor Moons veracht, van het tweede hoorde ze nauwelijks wat en nu kon ze niet eens haar jongste kittens in bedwang houden. Misschien waren zij en Wolftail er gewoon niet geschikt voor en moest ze haar kittens maar afstaan aan betere Warriors, zodat zij ze allemaal konden vertroetelen en wat ze ook nodig hadden. Zonder het te merken was ze in het koele water gaan zitten en bleef haar blik naar beneden gevestigd.

Met grote passen zette ze de achtervolging in. De muis was snel, maar zij was overduidelijk sneller. Haar gestroomlijnde lichaam was perfect gebouwd om dit te doen. Met een grote sprong lande de warrior op de prooi en liet ze haar tanden in het vlees zakken. Met een angstige piep liet het diertje het leven en werd het eten voor haar. Firewood liet het vallen en likte even gretig haar lippen af waarna ze het optilde en zich terug omdraaide om terug te keren naar het kamp. Nu ze iets had om op de prooistapepel te leggen, kon ze nog wat zonnen ergens bij de borders, daar waren er meestal geen bomen die het zonlicht versperde. Met trage, elegante passen liep ze terug. Maar opeens viel er iets op. In haar ooghoek zag ze hoe een kat de rivier in ging en nieuswgierig liep Firewood erop af. Met trage, korte passen liep ze naar de kattin toe, tot ze aan de over recht tegenover haar stond. Ze liet de prooi vallen en zag hoe down de kattin eruit zag. "Shrewstar?" Vroeg de vuurrode kattin voorzichtig. "Gaat het wel?" Haar stem klonk teder en liefkozend. Ze wilde niet dat iemand er zo uitzag... En al zeker niet haar leader...

Het geluid van pootstappen had ze wel gehoord, maar de waarschuwing voor aankomende katten leek zo snel weer uit haar gedachten te glippen dat ze met haar blik op haar spiegelbeeld gericht bleef. "Shrewstar?" Haar naam deed haar ontwaken uit haar trance en ze knipperde haar verwardheid weg, waarna ze een Warrior op de oever zag zitten. "Gaat het wel?" Al snel klonk er een tweede stem, maar Shrewstar's kop zat zo vol met alles dat ze de woorden niet leek te begrijpen. Zwijgend kwam ze overeind en deed een paar passen achteruit, zodat ze uit het water kon klimmen en met een druipende vacht op het droge stond. De motivatie doen om zichzelf weer droog te likken leek er niet te zijn. "Uh.. ja, ja het gaat goed." Haar groene kijkers bleven op de grond geplakt en haar stem klonk afwezig.

Haar leader keek op, maar ze zag er verward uit. Firewood zuchtte even zachtjes, lichtjes bezorgd om haar leader. Tja, dat was ze meestal als er iemand down uitzag. Meestal keek ze er eigenlijk niet hater en negeerde ze het, slechte gevoelens waren meestal dingen die ze mijden. Maar soms, soms moest ze het doen. Geluk overbrengen was soms iets dat erg verslavend werkte… Ze kon er ook niks aan doen. Opeens verscheen er nog een kater op het tafereel. Eén die de naam… Crossroad droeg. ‘Ik wil u heus niet storen maar misschien is het buiten het water wat comfortabeler’ Daarna keek hij even naar haar en knikte hij even naar de kattin. Zij knikte kalm terug naar de kater. De gevlekte kattin kwam langzaam in beweging en ging aan de andere kant van de rivier eruit. "Uh.. ja, ja het gaat goed." Firewood rolde even met haar ogen, wetend dat haar leader het toch niet kon zien. Dat was gewoon roepen om aandacht. Ze spande haar spieren op en sprong zo op, om ergens over de helft zachtjes in het water te landen. Een korte rilling trok door haar heen. Ze spande opnieuw haar spieren op en sprong deze keer uit het water. Ze liep met trage, behoedzame passen op de kattin af, je wist nooit hoe ze zouden reageren… Langzaam drukte ze haar flank tegen die van Shrew, alsof ze een doodnormale kat was di gewoon even een dipte had. De vuurrode kattin schudde haar kop. "Nee, er is wel iets," zei ze zachtjes, haar ogen kalm gericht op de kattin. Soms was kalmte het beste medicijn… Of hulpmiddel...