{Geboortetopic} Nobody will touch you

Fallentear

Het was donker in de Nursery. Vrijwel alle kittens en queens lagen te slapen. Slechts een poes lag wakker. Fallentear. Maar ze was niet wakker door de nachtmerrie die ze over en overnieuw kreeg. Ze was wakker omdat een steek in haar buik daarvoor gezorgd had. Licht zorgelijk keek ze ernaar. Was er iets mis met haat kittens. Wat nerveus keek ze om zich heen. Ze mocht geen andere wakker maken. Misschien moest ze even naar Littlestream lopen. Langzaam zette ze haar voorpoten goed op de grond en probeerde zich op te hijzen maar zo snel als ze zich ophees werd ze ook weer op de grond gedwongen door een steek in haar buik. Langzaam liet ze zich weer zakken en ging op haar zij liggen. Haar ademhaling begon te versnellen. Wat was er aan de hand. Ze keek op naar haar buik voor ze haar kop op de grond liet zakken. Ze kreeg de behoefte druk te zetten op haar buik. Dit kon maar een ding zijn, de kittens kwamen. Nerveus draaide ze met haar oren. Ze had geen partner om te roepen, hun vader kon hier niet bij zijn, die windclanner. Innerghost, nee, die was nog kwaad op haar, wat behoorlijk logisch was. Ze kronkelde wat in haar slaapplek tot ze uiteindelijk toch druk op haar buik begon te zetten. Meteen voelde ze een behoorlijke pijn door haar lichaam schieten. "Littlestream" riep ze door het kamp. Ze zou de meeste katten nu wel wakker geroepen hebben maar ze had iemand nodig. Het deed pijn zolang het duurde, maar na een tijdje viel de eerste met een plofje op de grond. Uit instinct en uit nieuwsgierigheid hees ze zichzelf op en keek naar de kitten. Een geheel zwart katertje, hij leek op Inner en haarzelf. Snel begon ze hem te likken waardoor het vliesje brak. Ze likte hem verder schoon en droog voor zover het ging. Ze glimlachte even tot ze het kleine ding hoorde piepen. Hij leefde. Even duwde ze haar neus tegen het beestje aan. Daarna legde ze haar kop weer neer voor de tweede. Het boeide haar niet eens meer wie hun vader was, zolang ze maar gezond waren. Please Starclan laat ze allemaal gezond zijn. Snel ging ze verder met persen. Ze klampte haar haar kaken op elkaar tot ze uiteindelijk een tweede plof hoorde. Net zoals met de eerste keek ze meteen op en begon de kitten schoon en droog te likken. Nog een witte. Liefelijk likte ze het beestje tot ook die begon te piepen. Nog een katertje. De kittens moesten op eigen krachten naar haar buik toe kruipen, dat was hun taak voor nu. De eerste leek behoorlijk op haar en haar twin. En toch had het meer een krachtige uitstraling. Een uitstraling die ze slechts van een kat kende. Althought she hates me now, she left me at the moment I needed her. Althought she didn't look at me after I tolded her, and didn't spent time with me after she caught Deputy. She is and stays the only cat I really look up to. She is and stays my world. She is and stays my twin. dacht ze. "She is and stays the strongest one of us. Thats why, you got to be strong. Innerkit" grijnsde ze even en keek toen naar de tweede kitten. "You look like your dad, be different then that highwalker, Lionkit" besloot ze hem te noemen. Erg lang had ze er niet voor want de derde begon al. Snel legde ze haar kop weer neer en zette weer druk op haar buik.

Innerkit

Geergerd schopte hij zowel tegen de wand als een van zijn siblings toen de ruimte om hem heen kleiner werd, ging het wel even helemaal lekker hier, hij had al zo weinig ruimte. Toen het even weer rustig werd bleef hij ook weer stil liggen tot hij ergens heen getrokken werd. Wat deed zijn moeder, waar was ze mee bezig. Al hoewel, misschien kreeg hij wel een grotere ruimte nu. hij stribbelde niet tegen en bleef rustig liggen terwijl hij mee getrokken werd. Maar het werd alleen maar strakker. hij begon met zijn lichaampje te draaien maar hij kon niet meer schoppen, daar was de ruimte te klein voor. Uiteindelijk werd de ruimte weer groter, heel groot want hij voelde zelfs geen wand meer. Maar daarmee kreeg hij ook een klap van de kou, waarom was het zo damn koud hier. Hij voelde een tong over zijn lichaam gaan en toen hij kon begon hij meteen klagend te piepen. Ja hij wou een grotere ruimte, maar geen ijsbak. Toen het likken ophield begon hij met zijn pootjes in het rond te maaien, opzoek naar warmte. En toen hij dat gevonden had begroef hij zich diep in de lange vacht. Snel zocht hij een tepel en begon eraan te zuigen terwijl zijn pootjes instinctief de buik begonnen te kneden, de melk was echt heerlijk.

{Littlestream, Lionkit, Lockedkit, Energykit (Inner if she wants)}

Het was krap en altijd maar donker, op deze vreemde plek. Hoewel, eigenlijk was ze er best tevreden mee, voor zover ze kon denken. Maar natuurlijk was er overal wel iets om geluk te verpesten, en ze schrok zich een hoedje. Alles om haar heen bewoog, en het voelde eventjes alsof ze geplet werd. Toen leek ze even helemaal te zweven, en ze spartelde ongelukkig met haar pootjes rond. Met een klap die door haar als ontzettend hard werd ervaren, kwam ze weer neer. Wel alle... wat was dit voor onzin?! Ze had hier toch niet om gevraagd? Zat er een steekje los bij mama, of wat? Nukkig rolde ze zich op tot een klein bolletje. Ze wilde weg, potverdikkie! Of eigenlijk gewoon terug. Ze had hier geen behoefte aan, vooral die kou was afgrijselijk. Wie had dat nou weer bedacht? Diegene had zeker een beetje teveel fantasie.

_{Used to the blue tears, blue sorrow
De angst groeide op het moment dat de koude ondergrond de vacht van de nog bebloede kitten raakte. Hij rilde, dit was niet zoals hij het zich had voorgesteld, als hij überhaupt had gedacht dat er iets zou komen na een lange tijd in een krappe, maar wel warme, ruimte gevangen te zitten. Waarom had hij ooit gehoopt dat hij van die onwennige positie verlost zou worden? Al dat wensen had uiteindelijk gezorgd dat hij hier rillend lag. Na niet al te lang voelde hij een ruwe tong over zijn kop heen glijden. Geschrokken slaakte de kleine kater een piep, waarna hij instinctief op zoek ging naar warmte. Als snel raakte zijn kleine, trillende voorpootje iets zachts en warms. Het was niet zijn mama, zijn instinct vertelde hem dat. Maar wie of wat was het dan wel? De enige conclusie was dat dit een broertje of zusje was. Hoeveel had hij er? 1? 2? Of misschien wel meer dan dat? Hij slaakte een kleine piep, waarna hij uit vermoeidheid met zijn zei tegen het wezentje aanstootte. Het instinct vertelde hem daarentegen dat hij er nog niet was, hij had het nog niet overleefd. Hij moest nog enkele seconden doorkruipen om met zijn neus tegen een zachte, warme vacht aan te stoten. Het ging op en neer, wat betekende dat dit de buik was. Er werd geademd. De kitten begroef zijn gezicht in de warmte, en ging al snel op zoek naar de warme, overheerlijke vloeistof die de rammel in zijn maag zou stoppen.}

De kleine kitten begaf zich nu al lang in deze piepkleine wereld. Het was net een gevangenis; Er was nergens een uitweg. Echter kwam daar plots beweging in, toen de hele ruimte samentrok en hij met een zuigkracht naar buiten werd gesleurd. Toen hij in aanraking kwam met de lucht, begon hij luid te piepen. Dit was helemaal niet zoals hij gehoopt had, het was een vreselijk raar gevoel... 'You look like your dad, be different then that highwalker, Lionkit', hoorde hij een zachte stem zeggen. Meteen werd hij al wat gerustgesteld. Hij piepte nogmaals, wat op de een of andere manier als een goedkeuring bedoelt was. Er gleed een ruwe tong over zijn lichaam. De kitten was verward en had totaal geen idee wat er gaande was. Hij beefde zachtjes, want in die krappe ruimte was het toch veel warmer. Echter was hij toch opgelucht dat hij verlost was uit die verschrikkelijke houding! Plots voelde hij nog zo'n gladde en zelfs glibberige huid tegen de zijne. Het was vast een van zijn siblings...