Not the brightest idea, gulp.

the cold evening aches, as if it leaves in it's wake

Toen ze haar nestje had geclaimd, kon ze het niet aan om hier de hele dag te blijven. Erop uitgaan was meer haar ding en nu ze eindelijk de rang van apprentice had gekregen was ze ook van plan om dit te doen. Haastig ontsnapte ze uit de minder warme en zoet ruikende den en glipte het kamp uit, op grote snelheid. Al snel was te merken dat de jonge apprentice niet gewend was aan dit rennen en buiten adem zakte ze midden op het pad door haar poten. De volgende keer dus iets rustiger aan doen.

Hersteld van haar gehijg kwam ze overeind en begon op een wandelpasje het territorium te verkennen. De vreemde geuren maakten haar nieuwsgierig, maar van zichzelf bleef ze op het pad, want verdwalen was het laatste dat ze wilde. Het was dan ook niet heel slim om zonder mentor te vertrekken, maar die warrior dacht ook gewoon dat ze nog een dagje extra in het kamp kon blijven. Mooi niet! Nog steeds voelde ze een aardig pesthumeur in haar opkomen, aangezien ze zich voor de hele clan voor schut had gezet. Een geïrriteerde grom gleed uit haar keel en woedend haalde ze uit naar een struik, die hevig na schudde en wat groene bladeren op de grond liet vallen.

Na een tijdje was ze toch van het pad gedwaald, omdat ze gedacht had een prooidier te zien, maar het bleek gewoon de schaduw te zijn van een blad aan een boom. Angstig keek ze om zich heen, volledig omringd door struiken. Haar ademhaling werd versneld door de angst en paniekerig draaide ze rondjes. Gewoon een kant kiezen! En ja, ze dook door de struiken heen richting een.. moeras! Stoatpaw wilde tot stilstand glijden, maar ze wilde al snel dat de modder haar pootjes naar beneden trok. Een bange piep verliet haar bek en ze begon hevig te trekken aan haar pootjes, maar die gaven geen ruk mee, maar trok haar wat verder naar beneden. 'HELP!' Riep ze luid en haar staart werd twee keer zo dik van angst.

342 words, mud ):

♥ ♥