The day it went wrong {& Lullaby}

Blacky keek om zich heen, ze was weer aan het zwerven langs de grenzen van het territorium. Maar er was iets wat haar de kribbels gaf, een koude wind waaide over haar korte vacht, ze rilde, maar rook ook iets. Een andere kat, maar die zat, met wat geluk, niet in de buurt. Blacky vervolgde haar weg, er kraakte iets en ze draaide zich razend snel om, maar nee, geen vijandelijke kat, alleen een krakende boom. Nerveus keek ze om zich heen, er is niks, sprak de jonge kat zichzelf toe, gewoon verder lopen. Ze liep weer verder, kraakte daar weer iets? Langzaam draaide Blacky zich om, weer niks, werd ze nu paranoia? Misschien was het slimmer weer naar het midden van het territorium te gaan, ze draaide zich in de goede richting om naar huis te gaan. Opeens prikte een duidelijke geur in haar neus, de kat weer, alleen dan veel dichterbij. Nu knapte er duidelijk een takje, angstig draaide Blacky zich naar het geluid, ze had er helemáál geen goed gevoel over. "Hallo? Wie is daar?" Blacky merkte dat ze beefde, ze draaide zich in de richting van het territorium en begon te rennen.

Lullaby had deze dag uitgekozen om de omgeving wat verder te verkennen. Sinds haar inwoon bij de rogue groep had ze veel gedaan, een dagelijkse jacht en diefstal, grensbewaking en natuurlijk wat tijd gunnen haar nieuwe vijand. Nou ja, vijand, met haar machtswillende persoonlijkheid ging de enige andere kattin er niet makkelijk mee. Maar ja, zijzelf bleef de eerste. Ineens vulde een geur haar neus, kat. Niet eens zo’n oude. Benieuwt naar wat ze zou vinden volgde ze de geur, wat slordig. De angst was van de kleine kat af te lezen. Haar donker blauwe ogen gleden over de zwarte kitten, net iets onder de apprentice leeftijd. Niet dat ze daarover na moest denken. Een wrok vulde haar bij het aanzien van het eenzame jong. De hare was afgenomen door haar partner, en toen zij hem begeleide naar Starclan gooide ze haar de clan uit. En ze hielden haar andere zoon. En hier gooide ze met kittens alsof het niks was, het ergerde haar. De enige die het leven verdiende was háár zoon. "Hallo? Wie is daar?" sprak het misbaksels. Een wilde razernij werd uit haar ogen geduwd. ‘Lullaby sweety’ sprak ze zangerig. Toen de rat begon te rennen zette ze zich af, wetend dat ze sneller was. En haalde de ander in. Ze zal de ouders laten leiden zoals zij had geleid.

De poes, Lullaby, haalde haar in, de aggressive blik in haar ogen maakte Blacky bang. Ze zette haar vacht op, niet dat het veel uitmaakte, en keek de poes inschattend aan. Lullaby had een gestoorde, aggressive blik in haar ogen, deze poes was geen lievertje, dat zag je zo. "Wat wil je?" Blacky rook haar eigen angst geur, maar ze probeerde wat kalmer over te komen dan ze eigenlijk was, ze wist dat Cyber straks zijn ronde zou maken, maar dat duurde zeker nog een tijdje. Zou deze kat haar in leven laten? Er was iets in diens blik wat haar ijskoude rillingen gaf. Rennen had geen zin, ze was 5 maanden, ze zou het onderspit delven. Ze kon Lullaby aan de praat houden, maar volgens Blacky was het waarschijnlijk niet zo een kat die van praten hield.