Little trone {OPEN}

Al snel drong een geur tot de kleine kater door. Hmm, bezoek. Echter richtte hij eerst zijn moeite op de kraai die zijn vleugels nog uitgesperd had, zo kon hij het beest dus nooit bedekken en afgraven. Met wat moeite drukte hij de zwarte vleugels tegen het lijf en zette zijn klauwen erop zodat ze niet meer openvielen. De dode kou trok al langzaam door het lijkje en Crossroad wist dat het snel begraven moest worden of naar de pooistapel gebracht. Maar al snel werd zijn fantastische humeur op het gezelschap gericht. Een lapjespoes die hij herkende als Otterflight. Hij was goed in namen en gezichten onthouden, maar waarvoor hij dat kon gebruiken, Starclan mocht het weten. Zijn heldere ogen vestigde zich op de hare, er stond weinig in de zijne af te lezen, zoals meestal. "Nice catch" Zijn uitdrukking veranderde niet, of nou, weinig, Hij gaf een knikje dat hij het compliment in ontvangst nam en voor een paar seconde sprong er een geamuseerd lichtje in zijn blauwe ogen. De kater zei niks, al was zijn lichtere blik zoiets als een hartelijke begroeting van de ander. Hij was nooit een echte prater, tevens niet zo uitbundig.

Het was waar dat de kater geen sociaal wonder was. Hij was doordacht in zijn doen en vele konden zijn slechte humeur, gevuld met sarcastische grappen niet begrijpen. Echter was hij helemaal geen kwaaie. Maar hun probleem om daar niet achter te komen, het liefst dat hij vanaf een afstand alles in zich op te nemen inplaats van er midden in te zitten. Daarbij deed het zijn status ook weinig goeds dat hij vrijwel altijd in het territorium te vinden was, hij hielt van de stilte en het jagen. Vaak kwam hij met prooi terug, welk seizoen ook. Al was het verschil in zijn vangst zeer zichtbaar. Het geheim was zijn pels, deze was gemaakt voor het jagen in de schaduwen. Dit samen met zijn geluidloze pas maakte hem goed in zijn vak. Onder zijn gedachte stroom groef hij een ondiep gat, duwde het zwarte beest erin en gooide er klakkeloos wat bosbegroeïng op. Bij het tikje van de staart richtte hij zijn blauwe ogen op en volgde het toen naar de prooi. Zijn blik lag al snel weer terug in het amber van de hare. Hij knikte geluidloos, terwijl hij zich afwende was er een karig lachje op zijn gelaat te vinden. Met een snelle maar stille tred liep de kleinere kater terug naar de bosrand waar het effect van zijn vacht weer begon. Voor katten was hij zeker zichtbaar maar een prooi kon zich nog eens vergissen. Crossroad wenkte de ander en knikte naar een groepje kraaien die met elkaar aan het vechten waren voor de rang van de vogel die hij had gedood. Drie andere, tamelijk doorvoede, kraaien die afgeleid waren. Wat wou je nog meer? Vier kraaien in totaal, twee voor ieder, een goede deal.

De kater vertrouwde erop dat de ander volgde en sloop zelf vooruit door de bossen. De kraaien vochten en hadden geen oog voor het tweetal jagers. In zijn houding bekeek hij hun bewegingen, wachtend op een moment dat ze alle drie op de een of andere manier niet op het punt stonden weg te vliegen. Na enige tijd stond de een op de grond, zijn kop van hun af gewonden, een ander stond ertegenover, deze zou hun zien bij het aanvallen. En de derde bleek een kleine wond te hebben door te twee andere, grotere kraaien. Hierdoor was hij afgeleid. Otterflight schoot naar voren en richtte zich op twee kraaien. Hijzelf volgde niet lang daarna en zette zichzelf vooruit met snelle passen. De vogel vloog al wat op, wildflappend verstoord in zijn bezigheden. De kater drukte zijn poot op de rug van het zwarte wezen waardoor hij met een klap de grond raakte. Onder hem brak de rug en met een simpele beet eindigde hij het leven. Ook hij was moe door de sprint, of ja, moe. Hij werd oud, nu al, uggh. De kater keek op en richtte zijn blik wat schuin op de kattin, een klein grijnsje speelde op zijn gelaat. ‘Een succesvolle jacht’ verklaarde hij. ‘Blijkbaar ben je meer dan een vriendelijk gezelschap.’ Nou, een compliment. Het ging goed. Maar om zijn blik weg te houden nam hij de kraai in zijn bek en nam hem terug naar zijn eerdere vangst.

"Thank you Crossroad. You are a great hunter. ShadowClan must honour you..." Hij schudde wat onwerkelijk zijn kop. Van zichzelf kon hij wel weten dat hij goed was in jagen, maar van een ander? Hij was zeer slecht met complimenten en snauwde meestal degene die ze gaf af. Nu mompelde hij dus een brei woorden niet te begrijpen waren maar neerkwamen dat hij niet mee kon geven met de woorden. Veel moeite deed hij niet aan zijn uiterlijk, deed hij eigenlijk altijd wat barbaars. Gewoon, een bad nemen en zichzelf af en toe wassen maar een hele beurt na een jacht deed hij pas als hij terug in de den zat. Anders bleef hij bezig. Hij zag Otterflight op zich af komen en keek wat vragend, al liet hij er weinig van merken. Toen hij ineens gewassen werd verstijfde hij even. Ehem. Meestal was hij niet al te sociaal bezig en deze actie liet hem wat verschrikt achter. Uiteindelijk greep hij zichzelf bij elkaar en besloot wat terug te doen. Dus met wat vriendelijke halen haalde hij wat verfijnder het rood uit haar pels, al had ze zelf al het meest gedaan. Zo schoonde hij de overgeslaagde delen op. Uiteindelijk stond hij op toen beiden zo goed als klaar waren en liep naar de prooien toe. Plagend duwde hij met zijn schouder tegen Otter aan om haar uit evenwicht te krijgen. Als antwoord trok hij zijn wenkbrauw op en hielt zijn blik serieus, al was er een sprankje van kwajongensheid in te vinden.

Het was voor de kater allemaal nog wat nieuw, zoveel contact. Meestal hielt hij zich in zulke eventen afzijdig of kwam al helemaal niet opdagen. Anders was een waarschuwende blik wel genoeg om ze weg te houden. Maar Otterflight deed er niet aan onder, ze likte hem fanatiek en ook hij begon bezig te zijn met haar vacht. Het was zeker geen ongename tijdsbesteding. Ze hadden goed gejaagd, ze waren nu beiden weer schoon en de kattin was een prettig gezelschap. In ieder geval hielt ze het langer vol dan de meeste. Weer keek hij op toen zijn neus werd aangeraakt en hielt zijn blik gevangen in de hare. Zo voelde hij uiteindelijk de tong de laatste beetjes schoonmaken en hij eindigde met een lik over haar oor. Helemaal onnodig, daardoor des te leuker. Als reactie op zijn duwtje kreeg hij een por en tik tegen zijn oor. Ook hij snorde wat van achter in zijn keel terwijl zijn blik weinig verried. Hij had net zijn twee kraaien vast toen de vacht van Otter tegen de zijne aan stook. Crossroad slikte een benauwt gevoel weg dat zich oppropte en ongemakkelijk schuifelde hij richting het kamp. Tijdens het lopen hief hij zijn staart, die normaal zoals die van een hond hing, en tikte ermee tegen Otters schouder om daarna nonchalant de andere kant op te kijken.

Crossroad wachtte tot ook zijn gezelschap de kraaien in haar mond had gepakt. Eenmaal op pad begon Otter voor hem uit te lopen, grijnzend liet hij haar doen. Toch kreeg hij haar aandacht door het tikje. Het veraste de kater wat er toen gebeurde. Alles ging zo snel, hoewel hij normaal altijd goed zicht hielt op de situatie en zich er dan pas me bemoeide was het voor hem een vreemd gebeuren dat alles zo spontaan ging. Maar ja, dat had je bij andere. Hij kreeg een lik langs zijn mondhoek en zoals er van hem verwachtte legde hij de kraaien neer. Een poot werd op zijn borst gezet en weer een lik, als bevroren stond hij daar maar, niet wetend wat te doen. Dit vergde dus wel heel veel van zijn creativiteit. Maar toen Otterflight haar dieren weer oppakte en wegrende sloeg dat alles. En nu? Snel griste hij de prooien van de grond en zette de sprint in, jammer genoeg was madame in een goede conditie. Hij was meer gebouwd op lange afstand dan op snelheid. Met lange passen kwam hij steeds dichter bij de dame tot hij naast haar rende, weer gaf hij een beentje bij tot hij vooruit liep. Plots draaide hij om zodat ook Otterflight moest stoppen. Nu was het zijn beurt om de prooi weg te leggen en naar haar toe te komen. Bij de lapjespoes legde hij zijn staart om haar heen, grijnsde onschuldig en duwde zijn neus tegen de hare. Een klein kusje als het ware. Toen likte hij haar wang, klopte met zijn staart op haar poot en lachte charmerend. Daarna pakte hij de twee kraaien op en was het zijn beurt om voorop te rennen. Met een stabiele pas probeerde hij Otter voor te blijven, al zwiepte het puntje van zijn staart uitdagend heen en weer.

{De beloofde extra lange post xD

Met Otters kop op zijn borst werd zijn gejaagde hartslag weer rustig, langzaam maar zeker. Hij gaf een subtiel likje over haar kop, van haar voorhoofd tot tussen haar oren. Zo kon hij wel blijven liggen, het leek zelfs of hij ook haar hartslag kon horen nu ze zo dichtbij lag. Het was vreemd om te denken dat hij nooit zo dicht bij een ander had gelegen, op familie na dan, maar ja waar was daar nog van over. Een van zijn broers leek verdwenen, zijn zus joeg nu in Starclan en Frost leek het ook zo druk te hebben. Maar toch, er kwam geen zucht uit zijn keel, want boven hem kreeg hij weer een lik. Nu duidelijker als eerst spinde hij, een trillend gevoel weerklonk door zijn borstkas. "I never tought I would say this to anyone.." Het was zo zacht dat de kater zijn oren moest spitsen, wat in de huidige positie wat moeilijker was dan gedacht. "But.. I think.. I love you Crossroad" Zijn blauwe blik wou zich rond haar ambere sluiten. Er waren zo vaak zulke grappen gemaakt, aangezien iedereen een partner had op hij na. Dat iedereen een liefde en geluk had op hij na. Op de een of andere manier was hij altijd eenzaam overgebleven, had hij een muur van een slecht humeur opgezet om van andere af te zijn. Maar kon het nou echt zijn dat iemand, een knap iemand, hém leuk vond. Dus echt deze regenboog midget? Eerder spontaan dan door er echt over na te denken drukte hij zijn kop tegen haar aan. Alsof dat het enige antwoord was dat iemand nodig had. Waarom zou hij alles misdoen door te stamelen met woorden als hij toch niks anders kon zeggen. Als hij anders toch het moment ging verpesten. Hij wou ook iemand hebben, iemand om te zeggen ‘ik hou van je’. Maar was dat Otterflight wel? Hoe kon hij weten dat hij van iemand hielt als hij nog nooit van iemand had gehouden. Was verliefdheid hetgeen dat hem zo raar had laten doen? Was dat het benauwde, maar toch vervulde gevoel? Hoe kon hij dat nou weten? Waarom dacht hij ook. Hij maakte een plotse beweging om Otter naast zich te laten vallen, toch ving hij haar op het laatste moment op zodat ze niet de harde grond raakte. Nu ze naast elkaar lagen legde hij zijn kop op de hare, zoals het normaal hoorde. Niet zoals wanneer de dame groter is dan de heer. Zo spinde hij zacht, weer een trilling door zijn keel, stromend naar zijn borst. Hij likte zacht Oteerflight’s oor. Hij sloot zijn blauwe ogen. En zonder na te denken kwam het eindelijk; ‘Ik hou ook van jou.’

De kleine kater was helemaal geen typ op verliefd te worden. Hij was iemand waarvan andere dachten dat hij alleen humeurig was, sommige roddels maakte zelfs dat hij als een gek klonk. Ze zorgde ervoor dat hij als een vreemd verhaal klonk, een van de verhalen die werden vertelt door Elders. Maar hij viel best mee wist hij zelf. Hij vermengde zijn humeur graag met een gevoel voor humor die niet opgemerkt werd door apprentice’s die toch al bang voor hem waren. Maar het lach ook aan hem. Had hij ooit moeite gedaan het tegendeel te bewijzen? Nee. Had hij ooit moeite gedaan om te laten zien dat hij goedhartig was? Ook niet. Daarom verbaasde het hem. Deze kattin had het helemaal in haar eentje gevonden. Zelfs toen ze zijn vriendelijke kant nog niet merkte had ze zich open gezet. Hij wist niet wat hij met liefde moest doen. Het was voor hem zo onbekend dat hij het als een pasgeboren kitten omhelsde. Zo voorzichtig handelde de hij, alsof de lapjes zo kostbaar was dat als hij te ruw deed ze zou breken. Tot nu toe ging alles met zijn gevoel mee, maar nu voelde het alsof hij alles zelf moest regelen. Hij sloot kort zijn ogen en genoot van Otterflight. Van alles dat Otterflight hem gaf. Haar geur die het kruidige van Shadowclan droeg gemengd met het muscus van landprooi en het sterke van vogel. Ook zijn geur vond hij gemengd met de hare, het zorgde ervoor dat hij lichtjes grijnsde. Bijna vertedert. Hij voelde ook haar warmte die nog verder drong dan zijn wildgekleurde pels. Crossroad voelde haar pels tegen de zijne, een gevoel dat de spanning brak met een lichtte statiese schokjes. Zo opende de kleine kater zijn helder blauwe ogen bij het voelen van haar tong op zijn vacht. Hij dacht nergens anders meer aan dan aan zíjn Otterflight. Er was voor hem geen kamp meer dat op eten wachtte, er was geen jonge apprentice meer die wou trainen, geen kraaien meer die weg moesten worden gebracht. Geen broer meer die altijd beter leek dan hem, geen dode zus meer, geen succesvolle vriendin die hem in een schaduw had achter gelaten. Geen schaduwen meer waarin hij zich verstopte. Niks meer. Alleen zijn liefde tegen de hare. Zijn kop in haar nek, lichtte tedere likjes in haar hals en plagend bij haar oren. Alleen maar het warme gevoel van geluk.