Watching the night go by ... {{Dawnstar}}

'I am alone...'

Met langzame stappen volgde de bruine kater zijn prooi. Zijn groene ogen waren gefocust op zijn doel, en langzaam kwam hij dichterbij. Echter zag de muis hem, en zette het op lopen. Muntjacpelt rende erachteraan, zo snel als hij kon. Hij probeerde ondertussen zijn poot op de staart te zetten, maar het was tevergeefs. Hij begon vermoeid te raken en moest snel een beslissing maken. Hij besloot te springen, zijn nagels ver uit om de muis te pakken te krijgen. Hij landde precies op de muis, en hij hijgde even na voordat zijn tanden de nek van de muis doorboorde. Hij pakte het muisje op, en nam het mee, een stukje verderop. Hier liet hij de muis met een plof vallen, en ging rustig zitten. Hij richtte zijn groene ogen naar boven, wetend dat zijn vriend daar op hem wachtte. "Ik moet eerst mijn leven leiden Yellow.." mompelde hij naar boven. "Dan kom ik bij je.." vervolgde hij zacht.

{{&Dawnstar}}

thanks elle

Dawnstar

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

De langharige poes liep wat door het territorium, zonder enig doel. Ze wou dingen gaan doen, actief zijn en dingen halen voor de clan, maar toen ze één poot uit het kamp had gezet was al die drive weg. Nu liep ze gewoon een beetje rond, haar poten strekkend, nadenkend over dingen. Ineens zag ze vlaag van een bruin kleurige vacht. Ze kon zo snel niet herkennen wie het was, maar het rook naar Riverclan, dus het was geen indringer. Die is wel aan het jagen, dingen aan het doen voor de clan, zei een beschuldigend stemmetje in haar kop. Ze drukte het weg en besloot de kat te achtervolgen. Ze bleef op een gepaste afstand zodat hij haar niet kon zien, en zag toen hoe hij een muis in zijn bek had. Een kleine glimlach kwam op haar snuit, dat is weer een extra maaltijd voor een kat. Toen gebeurde er iets raars, iets… opvallends. De kat, die ze nu had gemerkt als Muntjacpelt, liet de muis vallen en zei wat richting de lucht, maar ze kon niet verstaan wat, door het zachte gemompel van de kater. Ineens draaide de wind en was zijn geur verdwenen, het duurde niet lang voordat ze wist dat hij haar nu kon ruiken, en dat verstoppen achter de struiken geen zin meer had. Ze stapte richting de kater en keek hem aan met een kleine glimlach. ”Hoi Muntjacpelt, goede jacht gehad zie ik?” Ze zei niet dat ze hem had gevolgd en hem tegen de lucht had zien praten, hopend dat hij het niet zou merken. Langzaam boog ze door haar achterpoten en ging ze zitten op de nog steeds bevroren, koude grond. Haar blik ging over de kater heen, die net als andere sporen had van de strenge leafbare, ook zijn vacht zat aan zijn boten, geen grammetje vet meer. Haar blik bleef hangen in zijn groene ogen, en zag kort een blik van gemis, van diepliggende pijn, maar hij verdween zo snel als hij gekomen was. Nog even verward keek ze ernaar en toen lieten haar ogen die van hem los.

350 words | Muntjacpelt | Wie is er laat? Ja het is Isa xD| ( © hunter. )

'I am alone...'

Muntjacpelt richtte zich weer op het prooi, en hij voelde hoe de wind zich verplaatste, waardoor hij een andere geur in zijn neus kreeg. Nouja, het was gewoon een RiverClan geur. Hij keek in de richting van de geur, en zag Dawnstar aan komen lopen. Hij knikte ter begroeting naar haar, maar zijn mond bleef gesloten. De poes kwam dichterbij, en ze had een glimlach op haar smoel staan. ”Hoi Muntjacpelt, goede jacht gehad zie ik?” Muntjacpelt zou zich maar inhouden. "Word één muisje nu al als goede jacht beschouwt?" mompelde hij wat onverschillig. In zijn ooghoek zag hij al die sterren die schitterde over de Silverpelt. Één daarvan was zijn vriend, die hij ooit zou joinen. "De.. eh.. Sterren schijnen helder vandaag." zei hij met zijn lage stem, waarna hij weer naar de sterren keek. Op dit moment waren eigenlijk alleen de sterren zijn vrienden. Ze keken op hem neer, deels om te kijken of hij ooit in StarClan kon komen. Voor de rest had hij zich afgesloten van de rest van de katten. Hij was deels dan ook echt buiten, en kwam alleen binnen om prooi te brengen. Verder was hij altijd buiten, en dan vooral 's avonds. Niemand die wist waarom, niemand die het ooit echt boeide. "Het verleden kan je niet veranderen, hoe graag je dat ook wilt." mompelde hij een beetje tegen zichzelf.

thanks elle

Dawnstar

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

"Word één muisje nu al als goede jacht beschouwt?" Klonk zijn stem wat onverschillig. Misschien had hij gelijk, het was niet veel, maar het was beter als wat velen dagen lang hadden gevangen. "De.. eh.. Sterren schijnen helder vandaag." Ze keek omhoog en bekeek de sterren één voor één. Ze leken inderdaad iets feller te zijn dan normaal, ze vroeg zich af hoe dat zou kunnen komen. Ze zei niks, liet de sterren op haar inwerken. Haar kop ging heen en weer terwijl ze naar de lucht keek, en toen weer even naar de kater, die helemaal leek op te gaan in Silverpelt. "Het verleden kan je niet veranderen, hoe graag je dat ook wilt." De glimlach verdween van haar snuit en ze keek weer naar de lucht en naar de sterren. Steeds vaker dacht ze dat ze haar moeder en broertje zag in Silverpelt, zich afvragend of ze haar goedkeuren, de keuzes die ze maakte waren niet altijd gemakkelijk. ”Hoe erg het ook is, sommige dingen moet je mee leren leven, anders ga je eraan onderdoor.” Zei ze tegen de kater terug. Ze wist niet zeker of hij wist dat zij het gehoord had, maar de zin floepte ze er zomaar uit. Haar blik was nog steeds op de lucht en dacht even een ster heel iets feller te zien schijnen, maar het zal wel haar verbeelding zijn geweest.

'I am alone...'

”Hoe erg het ook is, sommige dingen moet je mee leren leven, anders ga je eraan onderdoor.” hoorde hij Dawnstar tegen hem zeggen. "Je leert er dingen mee, dingen die je niet meer gaat doen, omdat ze te pijn gaan doen." Miauwde hij tegen haar. Muntjac schudde zijn hoofd, zijn hele leven was al een ware hel, soms vroeg hij zich af wat hij hier nog deed. "Sorry Dawnstar, ik zou niet bij u moeten aankloppen met levenslessen die ik zelf heb geleerd." Miauwde hij ietwat stug. Hij was niet goed sociaal, omdat hij het zelf tegen hield. Wat kon hij anders doen? Weer een vriendschap krijgen wat uiteindelijk uit zal lopen tot pijn? Hij wou niet nog meer pijn. Daarom was hij altijd alleen, niet goed sociaal, dat klopte niet. Hij stond toch al niet zo goed bekend in de clan. Altijd nors, niet in voor gesprekken... Dat soort dingen. Muntjacpelt was ook nooit bij de Sharing tongues, dat hoefde hij allemaal niet.

thanks elle