Only you will know {Innerghost}

Innerghost was samen met de patrouille waar mee ze terug was gekomen aan het nabespreken. Het waren de al wat oudere, ervarene warriors, en ze hadden het over Windclan. Al weer had ze hun geur akelig dicht bij geroken, zo dicht bij dat het bijna de grens over ging. "Innerghost," hoorde ze een twijfelende stem zeggen. Ze keek over haar schouder naar Fallentear die haar aangesproken had. "kan ik even met je praten?" De zwarte deputy keek naar de patrouille, "Ik denk dat we het genoeg besproken hebben," miauwde Innerghost, waarna ze opstond, en de patrouille uit één ging. Ze wende zich tot Fallentear. "Wat is er, twin?" Vroeg ze, haar zusje aan kijkend. Die twijfelende toon was niks voor haar. Fallentear was altijd een beetje de sarcastische, verleidelijke van de twee geweest. In tegenstelling tot de stoere, vurige Innerghost.

Even liet Fallen haar ogen over de warriors gaan waar Inner mee zat. Ze waren ouder dat haar en haar twin. Ze kwamen waarschijnlijk net terug van een patrouille.  "Ik denk dat we het genoeg besproken hebben," miauwde de poes naar de patrouille. Fallentear keek even naar de warriors en knikte respectvol naar ze. Daarna keek ze naar Inner die zich naar haar toe wende. "Wat is er, twin?" vroeg die. Rustig ging ze zitten en  legde haar volle staart over haar poten. Even keek ze met een schuine blik naar haar buik. "Ik moet je wat vertellen, maar eerst, hoe gaat het met jou?" vroeg ze. Ze wist dat haar zusje ziek was geweest en ze wou weten hoe het ging met haar. Aan de andere kant wou ze het gewoon niet vertellen, niet  aan toe geven. Ze was zwanger van een windclanner terwijl de kater waarvan ze hield net dood was.

In plaats van dat Fallentear zei waar het opstond vroeg ze eerst naar haar. Innerghost schudde haar kop. "Hoe het met mij gaat doet er nu niet toe," miauwde ze duidelijk. "Vertel, Fallen, wat is er?" Vroeg ze nogmaals. De zwarte deputy liet haar ijsblauwe blik over haar tweeling heen glijden, en het viel haar op dat ze er een stuk forser uit zag dan de andere katten in het kamp. De anderen waren mager, gezien er nog steeds een flinke prooischaarste heerste. De schade die de schimmels hadden aangericht op hun prooistapel was nog niet hersteld, dus het was vreemd dat Fallentear er zo goed uit zag... was het wel dat ze goed gevoed was?

Haar zusje aarzelde over wat ze zeggen zou, dat was te zien. Ze had het er moeilijk mee. Maar het nieuws wat ze vertelde was fantastisch, toch? "Ik denk dat ik in verwachting ben," miauwde Fallentear. Innerghost grijnsde. "Wauw, Fallentear! Wat geweldig nieuws! Wie is de vader?" Vroeg ze maar meteen. De manier waar Fallentear het op zei was een stuk minder enthousiast dan het had moeten zijn. En dat liet bellen bij haar rinkelen.

"Wauw, Fallentear! Wat geweldig nieuws! Wie is de vader?" miauwde Innerghost, duidelijk blij met haar nieuws. Ja, nu nog wel. Even keek ze in precies dezelfde ogen als de hare, alleen waren die van haar zusje. Ze wiebelde wat op haar poten en keek toen naar de grond. Ze voelde zich een kitten die voor het eerst gestraft ging worden. Misschien verwachtte haar zusje wel Bluebird, misschien niet, ze ging in ieder geval iets horen wat ze niet wou. "Whitelion, een warrior van..." ze kon het niet uit haar keel krijgen. Hoe kon ze. Zij waren degene die Shadowclan nu het meest haatte, hij was de kater die zij nu het meest haatte. "Een warrior van Windclan" miauwde ze zacht. Ze keek weg van haar zusje en was bang dat die haar klauw naar haar uit zou slaan, maar ze had het verdient, daarom bewoog ze ook niet, kromp ze niet in elkaar, ze keek enkel weg. Bang te zien dat haar zusje pijn had door haar woorden. Haar kits werden half Windclanners. Maar niemand zou het weten, enkel Innerghost en zij zelf.

En toen besefte Innerghost wat maakte dat Fallentear niet zo enthousiast was. De vader was vast Bluebird, het kon bijna niet anders. Die twee waren zo close met elkaar geweest. "H...het sp..." ze werd onderbroken door de woorden van Fallentear. "Whitelion, een warrior van..." Boem, meteen veranderde de hele blik van Innerghost. Een warrior van Windclan, vulde ze in gedachte in voor Fallentear. Het kon ook niet anders! Die warrior was bekend onder de clans, en niet als de liefste. "Een warrior van Windclan," vervolgde haar zus. "Hóé durf je!" Gromde ze, niet luid, maar luid genoeg om Fallentear te laten weten dat ze kwaad was, teleurgesteld. "Met de vijand nog wel! Verrader!" Ze stond op en keek haar aan met ogen vol ijskoude vlammen. "Dít had ik niet van je verwacht, Fallentear!" Ze schudde haar kop en voelde zich gebroken. De ruzie met Flamepath, haar zus die kittens krijgt van een Windclan warrior. Ze staarde haar zus aan met ogen vol afkeer en ongeloof. "Ik ga, en wil niet dat je me achter na komt," miauwde ze direct. Ze stond op, en gunde Fallentear geen laatste blik meer. Ze moest afkoelen, en bedenken wat ze hier mee moest. Nu stonden twee totaal verschillende loyaliteiten tegen over elkaar in strijd. Loyaliteit naar haar clan, die hoofdzakelijk altijd voorop stond, maar ook loyaliteit naar haar tweeling...

OOC: Topic uit.

"Hóé durf je!" gromde Inner. Ergens wou Fallen het liefst in elkaar kruipen maar dat deed ze niet. Ze bleef juisst strak zitten zoals ze zat, ze had alles verdient dat Inner tegen haar zou doen of zeggen. "Met de vijand nog wel! Verrader!" meteen schoten haar ogen op naar haar Twin, haar adem stokte in haar keel en ze dacht dat ze zou stikken. De woorden deden nog meer pijn dan ze ooit had kunnen denken. Een anndere kat boeide haar niet. Zelfs als Shrewstar haar had uitgeblaft maakte het haar niet uit, maar dit was haar Twin, haar zusje, beste vriendin, dit was haar alles die haar een verrader noemde. Ze probeerde haar pijn niet te verbergen in haar ogen. Ze keek met een gepijnigde blik in de vlammende ogen van haar zus, alsof ze tussen de vlammen vast zat. "Dít had ik niet van je verwacht, Fallentear!" miauwde Innerghost. Duidelijk kwaad en teleurgesteld. Fallen wou wel de laatste zijn die haar liet vallen en toch had ze het gedaan. Niet omdat ze het wou, niet omdat ze er een goed gevoel van kreeg, nee alles behalve dat. "Ik ga, en wil niet dat je me achter na komt," Fallen keek toe hoe de zwarte poes opstond. "Innerghost, alsjeblieft, het was niet mijn bedoeling..." zei ze. "Ik wil zijn mormels net zo min in mijn buik als jij ze in jou clan wilt" sprak ze. Ze keek niet eens om zich heen of iemand haar gehoord had, het boeide haar niet meer. Ze keek naar de Nursery, daar ging ze echt niet liggen met zijn kits. "Ik heb het je verteld als mijn zusje, niet als mijn deputy" sprak ze zacht en zuchtte even.

OOC: Toch nog niet topic uit~

Ze was bijna het kamp uit, toen ze de woorden van Fallentear hoorde. De woorden lieten haar langzamer lopen en uiteindelijk stoppen. "Ik heb het je verteld als mijn zusje, niet als mijn deputy," hoorde ze haar zeggen. Innerghost was gesopt en draaide zich langzaam om. "En jij hebt mij teleurgesteld als zus, én als één van mijn warriors, maar voornamelijk als zus," miauwde ze ijzig kalm. "En ik ben niet kwaad op de kittens, zíj kunnen hier níks aan doen, en ik zal er altijd voor ze zijn," grauwde ze. "Maar de daad, dát kwetst me... en ik snap niet hoe je dít hebt kunnen doen. De grens over om te jagen prima, daar heeft Shrewstar ons toestemming voor gegeven... niet om andere stommiteiten uit te halen." Ze schudde haar kop. Haar stem was zou koud en kalm, dat je wist dat de bom op barsten stond. Hoe langer ze er bij stil stond, hoe kwader ze werd. Ze zag het voor haar, haar zus met die witte stinkende hazenvreter. "Voor nu wil ik je niet meer zien," siste ze, waarna ze zich definitief omdraaide en op een snel tempo het kamp verliet.

OOC: Nú wel.