Master in being awesome ~ { Rowankit }

Oké. Met een ietwat sneeky blik keek de kater naar zijn moeder. Zijn pootjes lieten hem langzaam voortbewegen, zonder enig geluid te maken. Een klein grijnsje sierde zijn gezicht, zoals die daar altijd zat. En net zoals hij altijd vol ideeen zat. Meestal een idee die andere gek maakte. Maar ach. Hij vond het leuk en hij vond zijn vermaak wel belangrijker dan de ergernis van een ander. En ach, hij was jong, had schattige oogjes en kon bijna overal onderuit komen. Dus het interesseerde hem weinig als zijn ma boos werd om één van zijn zoveelste streken. Wat kon ze hem doen? Geen eten geven mocht niet, in de nursey houden wilde ze vast niet want dan werd hij zo irritant dat ze hem er voor straf uitstuurde. En ze kon hem niet dwingen zijn mond te houden, want die ging de hele dag heen en weer. Een zucht verliet zijn bek en hij viel met een plof de nursey uit. Zoals weleens vaker. Eigenlijk ging hij altijd zo de nursey uit. Echt cool. Hij keek even ietwat verward rond, maar algauw werd zijn hoofd weer helder - en niet in de vorm van heldere gedachtes, dat had hij weinig, maar in de vorm van helder kunnen zien - en hij grijnsde. Again, hij was opnieuw ontsnapt. Met een zucht keek hij rond. Oké, zo interessant was het nu ook weer niet.

Het zachte rumoer van pratende Queens en spelende kitten vulde mijn kleine oortjes met geluid. Net zoals de warmte die er altijd hing kenmerkte het de nursey. Iets wat verveeld keek ik om me heen, zou er iemand om mee te spelen zijn? Eigenlijk hoefde ik me dat niet af te vragen, in de nursey waren zoveel leeftijdsgenootjes, er zat altijd wel iemand tussen. Het was alleen wachten op de juiste kitten. Rustig gaf ik een klein likje over mijn borst waarna ik mijn blik liet vallen op een medekitten die net de nursey uitglipte. Zijn manier van bewegen was sneeky geweest, net of hij iets deed wat niet mocht. Zou ik dat mogen, naar buiten gaan? Even wierp ik een schuine blik op mijn mama. Als ik het vroeg zou er kans zijn dat ze nee zei, dus ik besloot dat voor deze keer maar niet te doen. Ik hoefde haar toch nooit te vertellen dat ik naar buiten was geweest? En als ik het nou heel stiekem deed, net als die andere kitten, zou ze het nooit merken. Nog een beetje twijfelend begon ik naar de uitgang te trippelen. Maar wat als... Niet aan denken! Gewoon naar buiten gaan, wat er volgt zie je later wel weer. Na dit laatste zetje van mijn onbewust ik keek ik nog een keer over mijn schouder, om er zeker van te zijn dat niemand me zag. Snel glipte ik de den uit, waar meteen de warme lucht werd ingeruild voor veel kouder lucht, mijn snuitje moest er even aan wennen voordat ik het normaal kon inademen. Enthousiast keek ik om me heen, het was geluk! Natuurlijk, ik was al vaker buiten geweest, maar dit was de eerste keer zonder begeleiding van een Queen of warrior. Trots keek ik het kamp rond, ik kon doen wat ik wilde! Ik hief mijn hoofdje trots naar de lucht en genoot van de wind die mijn grijze vachtje zachtjes streelde.

OOC: Heb even een poging gedaan tot in de ik-vorm schrijven, hopelijk vind je dat niet erg ^^

Er verscheen echter algauw een nieuwe kitten. Barkkit keek ietwat fronsend naar de kitten, die net als hem ook uit de nursey klom. De kater leek een stuk enthousiaster over de buitenwereld te zijn dan Bark zelf. Misschien kwam hij nooit buiten? De kater haalde mentaal zijn schouders op en liep met een kleine grijns naar het katertje. "Heyhoi coolerd," sprak hij grijnzend, al klonk er geen sarcasme in de stem van de gestreepte kater. De kater had het nooit echt op andere katers. Allemaal arrogant - net als hij. En als er iets was waar hij niet tegen kon was het wel dat anderen het zelfde waren als hem. Hij was gewoon origineel en de rest aapte hem allemaal na. Er verscheen een kleine grijns op het gelaat van de kater. "Cool hé, zo buiten?" sprak hij grinnikend, waarna hij om zich heen keek. "Moest je in de witte spul seizoen doen, dan is het pas cool.." sprak hij nu grinnikend. Ach. Die kleine zou wel begrijpen dat witte spul seizoen leafbare was. En zo niet was deze kitten gewoon niet erg slim. Want de slimheid van Bark was niet te overtreffen. "Wat is je naam?" vroeg Barkkit fronsend.