My moanfull song {+Gravepath}

De kattin was vroeg opgestaan om te gaan jagen en was nu al voor zonshoog terug opweg naar het hol. Ze droeg een eekhoorn, een musje en twee raven in haar bek. Hoe ze aan al deze prooi kwam? De mus en een raaf had ze zelf gevangen in een van de kleine tuinen die tot de kittypets behoren. Echter waren deze vogels dus wel goed doorvoed. De andere twee had ze gestolen. Ze was langs de randen van de territoriums geweest en had de geur van gedood prooi gevolgd. Zo vond ze al snel een begraven eekhoorn en stal die mee, de raaf vond ze niet lang daarna, tevens bedekt. Misschien had ze nu iemands jacht verpest, maar ach, wat boeide het. Nu liep ze met haar vrouwelijke passen terug en dook het hol in. Eenmaal bij de prooikamer legde ze haar vangsten weg, op de eekhoorn na. Deze was verser dan de raaf en het leek dat vogels, het hoofdmenu hier, snel beu werd gevonden. Ze volgde de gangen door tot ze bij de redelijk grote kamer kwam die Gravepath toebehoorde. Het zat nu eenmaal in haar karakter dicht bij de hoge rang te blijven. Al helemaal toen Sushi zich erbij voegde. ‘Gravepath?’ sprak ze duidelijk, ietwat zangerig op het eind. Ze wist niet zeker of de kater zich hier bevond, anders claimde ze de eekhoorn voor zichzelf. Want ja, een dame moest ook eten.

De wit rossige kattin was de ‘den’ binnengestapt, al was het meer een echte kamer. Het bleef haar verassen hoe stevig het uitgegraven zand was. En hoe ruim de kamers wel niet waren. Toch had ze hierin wel een onderkomen in kunnen vinden en ze maakte zich er thuis. Al was het de verandering in gezelschap dat haar wat dwarszat. Na tijden alleen te hebben geleefd waren andere katten soms een vervelende uitdaging. Al vielen andere zeker mee. Ze zag de grijns van de kater en gaf een kleine, ietwat geamuseerde terug, dit was haar vaste. "Lullaby," begroette de ander terug. Als een teken dat ze verder mocht liep ze naar de vlammende kater en legde de eekhoorn sierlijk tussen hen neer. ‘Ik vond het weer eens tijd voor een tweede etentje’ zei ze op haar eigen toon, ietwat zangerig, ietwat vlijend. Weer haar lachje. Waarschijnlijk wist de kater nu al dat ze altijd haar gezelschap eerst liet eten, of het nou moederlijk was of om te zien dat iemand ziek werd bleef onbekend. Misschien wel beiden. Ook nu liet ze zichzelf zakken, vlijde haar staart naast zich neer en wachtte rustig tot de ander begon met eten.

Lullaby volgde de bewegingen die de kater maakte. Ze deed wat er van haar werd verwacht, binnentreden, zitten, wachten. Wat kon je anders? Haar innerlijke machtslustige drang schreeuwde gewoon om zo nu en dan aandacht aan Gravepath te geven. Tevens zijn rechterhand stond wat voor de andere. Toch was het zichtbaar dat ze tegen ieder van het mannelijk geslacht wat meer aandacht gaf. "Oh," sprak Gravepath als antwoord op het hare. Ze keek toe hoe de ander een hap nam en nam er toen zelf ook een. Het soepele vlees lag lekker in de mond en had een vrije smaak. Dat was meestal met eekhoorn soorten, aangezien ze voedrijk aten kwam er een gemengde, en vooral prettige smaak in het vlees. Voor iemand die vooral vis gewent was een heerlijke verandering. "Hoe bevalt het leven je zo, in de Terror Claws?" Ze slikte haar stukje door en keek de kater even aan, in haar donkere blik wat nonchalants. Iets wat ze vaker droeg. ‘Heel gezellig, wat anders als viseters of wat eenzaam rondlopen’ Ook haar stem had wat plagends, als tegenworp. Ze verzette haar staart. ‘En, hoe bevalt het leider zijn?’ zei ze nu, als tegenvraag. Een lachje sierde haar gelaat.