{Open} Drown

De newleaf zon begon al wat meer aan te trekken en het deed haar goed. Met een voorzichtige sprong, landde ze nagenoeg geruisloos op 1 van de zonnenrotsen, eentje die over het water helde. Zwijgend keek ze naar beneden naar het spiegelende water. Zwijgend legde de poes haar oortjes plat. "What have I become..." Murmelde ze zachtjes, waarna ze haar blik weer afwendde. Maar deze plotselinge beweging zorgde ervoor dat ze haar evenwicht verloor. Haar voorpoten gleden van de rots af en vanaf daar was het niet meer te redden. Haar lichaam helde naar voren en met een grote plons tuimelde ze head first de rivier in. Meteen was haar richtingsgevoel weg en toen ze om hulp probeerde te schreeuwen, vulde haar mond zich met water. Wild spartelde ze met haar poten, zoekend naar houvast, maar deze vond ze niet...

{Open}

Daar, nog geen vossenlengte voor hem uit, zat zijn prooi. De waterrat was volmaakt. Het diertje was vet als een schrokkerige kitten en had amper haren, wat het eten ervan al een stuk makkelijker maakte. Dit zou de clan wel kunnen gebruiken, na het overstromen van hun kamp en de harde bladkaal leek het een geschenk van de starclan. Glacierfall beet op zijn onderlip en zette nauwkeurig een stap. Geen reactie. Geruisloos sloop hij dichter, hij spande zijn achterpoten en controleerde zijn omgeving nog een laatste keer tot... Een hol geluid liet de rat schrikken. De ogen van het diertje gingen bol staan en voor hij er erg in had was het weggeglipt. Boos spring Glacier uit de struiken. Degene die zijn avondmaal had weggejaagd zou er voor boeten. "Welke Mousebrain heeft..." Een beweging trok zijn aandacht. Benden, in de rivier, spartelde iets wild. Een witte poot kwam boven water maar werd terug naar de bodem getrokken door de genadeloze kracht die van de golven. Glacierfall begon zonder erbij na te denken te rennen. Wie zou dát zijn? Flitste door zijn hoofd. Hij spande zijn achterpoten en met een verharde uitdrukking op zijn gezicht dook de warrior het water in. Hij voelde hoe de rivier hem omsloot en met krachtige passen zwom Glacier naar de kat toe.

Glacierfall to the rescue!

Haar poten sloegen nog een keer wild om zich heen. Haar mond opende zich om een angstige kreet te laten ontsnappen, maar het zorgde alleen maar dat ze meer water inslikte. Nergens vond ze houvast en ze voelde zich vreselijk gedesoriënteerd. Het water had haar volledig ingesloten en Strawberry wist niet hoe ze moest zwemmen... De golven waren tevens ook gewoon veel te sterk om tegenop te zwemmen voor de kattin. En uiteindelijk stopte ze dus maar met spartelen. Het had geen zin. Hulpeloos liet ze zich meevoeren met de sterkte golven en de stromingen van het water. Haar poten werden langzaam slap en haar ogen staarden maar voor zich uit. Belletjes lekten weg uit haar mond, kostbare zuurstof die ze stukje bij beetje verloor. Ze zag nog een schaduw in het water, maar hierna sloot ze haar ogen. Het was eigenlijk allemaal best wel vredig... Misschien was het wel supposed to be. Misschien vond ze dan eindelijk rust...

Onder water leek het altijd nacht. Voorwerpen waren niet meer dan vage omtrekken van hun eigenlijke vorm. Toch kon Glacierfall zich hier oriënteren, als kat van de Riverclan was dit onderdeel geweest van zijn training. Hij bewoog zich met krachtige slagen naar de ander toe, er ontsnapten bellen uit haar mond en haar ledematen werden slapper. Niet opgeven! Dacht Glacier boos. Het lichaam zonk langzaam, bespeeld de golven die er rond raasden. De kater beet op zijn tanden en doelbewust zwom hij vooruit, zich verzettend tegen de stroming. Het zou niet lang meer duren of zijn reflexen zouden hem verplichten om adem te halen. Nog een stukje... De krijger opende zijn mond en ademde uit om te voorkomen dat hij een teug water binnen zou krijgen. Hij voelde de haren van de ander tegen zijn snoet. Ja! Glacier's kaken sloten zich om het nekvel van de kat. Haar lichaam werd verzwaard door de golven die over hen heen spoelden. Hij keek op, de zonnestralen braken nog net door het wateroppervlak heen. De warrior sloeg met zijn achterpoten, reikend naar de lucht en langzaam maar zeker klom hij door de rivier. Aan de randen van Glacierfall's blikveld rukte het zwart op en zijn longen voelden branderig aan... Ze braken door de oppervlakte heen, koude wind streek door zijn haren en de zon prikte venijnig. Eindelijk! In een laatste spurt peddelde hij naar de dichtstbijzijnde oever, waar de Sunningrocks in hun aanlokkelijke warmte opgestapeld waren. Zijn voeten raakten grond en nog nooit hadden steentjes in zijn pootkussens zo goed gevoeld.

Plotselinge tanden in haar nekvel deden haar weer iets ontwaken uit haar sluimeringen, maar niet genoeg om haar te doen beseffen wat er aan de hand was. Ze voelde nog ergens ver weg dat ze werd meegetrokken, maar meehelpen deed ze niet. Haar bewustzijn was al te ver heen om te beseffen wat er nou eigenlijk aan de hand was. Ze wilde eigenlijk niet meer weg, het was hier zo rustig... Zo vredig. Liet haar maar hier voor altijd drijven. Al het leven begon in het water... Zou het daar misschien dan ook eindigen? Maar nee, de scherpe tanden die in haar nekvel prikten dwongen haar mee en al snel brak haar kop het wateroppervlak met de felle zon en de kille bries. De scherpe steentjes sneden door haar pels en een vreemd, branderig gevoel maakte zich de meester van haar borstkas. De poes kokhalste en guts na guts water stroomde vanuit haar longen en maag over de stenen heen. Rillend en hoestend liet ze zichzelf weer neerploffen en sloeg eindelijk haar ogen op naar haar redder. Haar blik was echter nog te wazig om echt goed te kunnen zien wie haar had gered. "D-dank.." Murmelde ze zachtjes, wat weer een nieuwe hoestbui ontlokte.

Wanneer hij hoestte voelde Glacierfall de lucht langs zijn longen schuren. Er rimpelde een grimas over zijn gezicht en hij knipperde met zijn ogen om zijn blikveld te verscherpen. De kater legde zich neer aan de oever. Zijn blik dreef naar de ander, die verkleumd was neergeploft. Een bedankje ontsnapte tussen haar lippen waarna ze heftig begon te hoesten. Glacierfall maakte een sussend geluid. Zijn lichtblauwe ogen inspecteerden de poes. Dit was geen kat uit zijn clan, geen die hij herkende althans. Ze had een witte pels waarover grote, muisbruine vlekken verspreid waren. Het water had zijn reukorgaan afgestompt maar toch herkende hij een zwakke geur van Thunderclan. Dat verklaarde het klungelige gezwem maar hoorden Donderclanners niet juist moedig te zijn, in de plaats van zich te laten zinken? "Het is niets", besloot Glacierfall, al protesteerde zijn lichaam tegen die stelling:"Zo staat het in de Warrior code, toch?" De kater legde zijn kop op zijn poten, de zwempartij had hem uitgeput.

Huiverig kokhalsde Strawberry nog een laatste keer en spuwde het laatste beetje water uit wat zich in haar maag en longen verzameld had. Huiverig staarde ze naar de vloeistof die weg lekte over de stenen. Haar ogen waren vochtig van schrik en van de pijn. Haar longen brandden en haar keel voelde zo ruw als zand. Maar ze leefde nog... Het besef dat ze zo vlak bij de dood was geweest, kwam nu eigenlijk pas inzetten. "Het is niets", besloot de Riverclan warrior. "Zo staat het in de Warrior code, toch?" Ja.. Daar had hij wel gelijk in... Maar alsnog voelde het niet goed dat ze gered had moeten worden. "Toch.. bedankt.." Een zwakke glimlach verscheen op haar lippen, waarna ze haar hoofd weer vermoeid zijwaarts liet vallen op het steen. "Hoe.. hoe heet je..?" Murmelde de poes zachtjes, voor zich uit starende. Tja, om je redder meteen weg te jagen was maar onbeleefd, of niet?

Met zachte streken haalde de kater het vocht uit zijn wolkengrijze pels. Rond zijn lichaam had zich een donkere afdruk gevormd en er lag een plasje water onder zijn kin. Glacierfall had zijn één oor naar de poes gedraaid om te horen wat ze te zeggen had, maar met het ander hield hij het bos in de gaten. Ze vroeg naar zijn naam. "Glacierfall", antwoordde hij waarheidsgetrouw:"En hoe heet jij?". Hij keek de poes vanuit een ooghoek aan en kauwde nerveus op zijn onderlip. Tussen zijn slapen bonkte een prangende vraag, iets dat hem al manen bezig hield, zoals een nare herinnering; alleen was er niets om herinnerend te worden. Zeg het nauw gewoon, zo'n kans ga je niet meer krijgen, jíj bent háár niets verschuldigd. verzekerde de kater zichzelf. Glacier slikte. Nerveus gleed zijn tong over zijn lippen toen hij vroeg:"Ken jij.. eum, een kat die Moonstripe heet?" Hij keek de poes expres niet aan en probeerde zich op zijn voorpoten te concentreren.

De kater stelde zich voor als Glacierfall. "Aangenaam.." Miauwde Strawberry zachtjes, haar keel nog steeds pijnlijk en rauw bij elk woord. "Strawberry.. is de naam," een waterige glimlach verscheen op haar lippen om haar woorden bij te staan. Maar deze glimlach verdween en werd vervangen door een verwarde frons. "Ken jij.. eum, een kat die Moonstripe heet?" Vroeg de kater zachtjes met een nerveuze uitstraling. Waarom deze vraag..? Maar aangezien hij haar gered had, voelde Strawberry zich verplicht om antwoord te geven. "Moonstripe..?" Prevelde ze zachtjes, duidelijk haar verwarring aangevend. "Moonstripe heb ik al in geen manen gezien.. Hij is al een hele lange tijd geleden verdwenen..*" Voorzichtig keek ze de kater aan, zijn reactie voor zichzelf peilend. Het was altijd vreemd als een kat vroeg naar een clangenoot als deze uit een andere clan van herkomst was. Een halfclan relatie kon het zeker weten niet zijn, toch?

*Aangezien Zsa gestopt is, hou ik het maar op verdwenen xD

Met een luid gesnater vloog de ekster op, de rest van de vogelgroep waarschuwend. "Stom beest.." Murmelde Marrowpaw afkeurend en trippelde, toch nog vrolijk, verder door de begroeiing van het ThunderClan gebied. Als een echt heertje hield hij zij pluizige witte staart omhoog en drukte zijn kopje door de volgende laag struiken om erachter te komen dat hier het woud plots stopte en overging op een oever. Oeh, hier was hij duidelijk nog niet geweest! Nieuwsgierig kwam hij wat naar voren en gleed tot stilstand bij de rand van de oever, waar een tweede Marrowpaw hem vanuit het water aankeek. Wow! Speels liet hij zijn pootje in het water vallen en grinnikte kittenachtig toen zijn spiegelbeeld werd gebroken. Alweer afgeleid door iets anders keek hij om zich heen en zag dat het gras weer overging in iets anders. Gigantische platte stenen. Wow.. Alweer!

Toen de Apprentice dichterbij was gekomen herkende hij met een schok gelijk iemand. M-mama..? Waarom was ze helemaal nat? En wie was die kat bij haar? "Mama!" Piepte hij, alweer als een kitten van drie Moons en rende wat onhandig op zijn moeder af. Bij haar aangekomen begroef hij zijn witte snuitje in haar vacht en deed pogingen haar droog te maken door zijn eigen vacht doorweekt te maken. "Mama.. mama.." Murmelde hij zachtjes daarna en keek zijn moeder met een mengeling van angst en bezorgdheid aan. "Wat is er gebeurd..?" Hij drukte zijn witte oortjes tegen zijn nekje aan, niet eens meer denkend aan de kat die er bij was.

OOC; If I may? (:

Zijn hartslag verhoogde tot een ongezond tempo. Glacierfall voelde de huid onder zijn pels warm worden en er doken vlekjes op in zijn gezichtsveld, wat wel vaker gebeurde wanneer hij nerveus was. Vanuit een ooghoek keek hij Strawberry aan die verward antwoord gaf:"Moonstripe...? Moonstripe heb ik in al geen manen meer gezien, hij is al een hele lange tijd gelden verdwenen." De kater voelde een drukkend gevoel op zijn borst, alsof iemand hem ruw neerduwde. Glacier knipperde fel met zijn ogen en probeerde zich koel te houden maar het was niet al te overtuigend. "Was je misschien goed bevriend met hem", vroeg hij iets te snel:"Of ken-" Zijn zin werd afgebroken door een hoge kreet die afkomstige was van een sneeuwwitte leerling. Het katertje rende op Strawberry af en begroef zijn snuit in haar gevlekte pels. "Mama... mama...", fluisterde hij in haar vacht. Glacierfall's ogen lichtten nieuwsgierig op, maar hij besloot de twee wat privacy te gunnen door de ander kant op te kijken.

OOC; Natuurlijk c:

De kat vroeg verder en dat verbaasde Strawberry alleen maar meer. Wat was de connectie tussen Moonstripe en deze kater? Maar voordat Strawberry kon reageren, verscheen en maar al te bekend wit gestalte. Een zachte glimlach verscheen op Strawberry's lippen. "Niks ernstigs Marrowpaw.." Suste de poes zachtjes, "ik viel per ongeluk in het water maar deze Riverclan kat heeft me gered." Ze keek Glacierfall nog een keer dankbaar aan. Toen pas besefte ze dat Marrowpaw helemaal nat werd door haar en ze gaf hem een zacht duwtje met haar neus. "Kom op schat, straks vat je kou als je zo nat wordt als ik." Glimlachte de poes. Pas toen herinnerde ze zich dat de Riverclan kater een vraag had gesteld. "Ik kende Moonstripe niet zo goed, maar het was een aardige sympathieke kater zover ik wist." Murmelde de poes. Haar stem was ondertussen alweer bijna terug gekomen, al dan wel nog een beetje rauw door al het water wat er twee keer langs gekomen was.

"Niks ernstigs Marrowpaw.." Koppig bleef hij in haar vacht woelen, totdat zijn hele snuitje doorweekt was. Maar als het water nu deels op hem zat, was zijn moeder wel wat droger! Succes! "ik viel per ongeluk in het water maar deze Riverclan kat heeft me gered." Zijn kopje schoot overeind en hij keek de RiverClan kat met zijn groene oogjes aan. Wow! "Kom op schat, straks vat je kou als je zo nat wordt als ik." Hij werd weggeduwd en met zielige oogjes keek hij zijn moeder weer aan. "Maar mam.." Begon hij piepend. Plots begon zijn moeder langs hem heen te praten en werd zijn aandacht weer gelegd bij de vreemdeling. Vrolijk hopte hij zich om. "Hallo! Ik ben Marrowpaw en dit is mijn mama. Ik weet zeker dat ze zo sterk was dat ze zichzelf wel uit het water kon helpen, maar heel aardig van je dat je haar toch wilde helpen!" Antwoordde hij vrolijk, niet echt eraan denkend dat elke Clan zo vijandig tegen elkaar moest doen.

Onderwerp: Re: {Open} Drown ${Open} Drown Icon_minitime$