A snake under the grass {+Innerghost}

De grijse appentice had weer eens een nachtelijke jacht gehad. Nu hij eenmaal was genezen pakte hij iedere mogelijkheid graag aan. In zijn bek hielt hij een schaarse muis, nouwelijks eenbmond vol als je het hem vroeg. Toch klaagde hij niet en legde het beestje op de prooistapel. De ochtend was nog niet begonnen en zo besloot Acepaw maar terug te gaan jagen, misschien met meer succes. En hij had geluk, al snel stuitte een grondmuis zijn pad. Ace liet zich in sluiphuiding zakken en kroop wat log op het beest af. Eenmaal in de buurt zette hij zich af en dode het beest al met zijn gewicht voordat zijn tanden het nekje beraken. Snel gooide hij wat dor gras en takken over het lijkje zodat het goed bleef en keek om zich heen. Hij rook iets maar hekende de geur niet. Hmff, had hij weer. Dus onbewust van de adder in de varen bleef hij fronzend staan.

Zins alle gebeurtenissen van de afgelopen dagen was de zwarte kattin wat rusteloos. Flamepath sliep niet meer naast haar, en Innerghost niet meer naast hem. Deels had ze er zelf voor gekozen, maar het was ook Flamepath die er voor gekozen had. Dat maakte het wederzijds en akelig. En niet alleen dat bezorgde haar rusteloze nachten. Fallentear bezorgde haar het zelfde. Ze had haar verraden, ze had de clan verraden door kittens te krijgen van een Windclan warrior. En niet zomaar een Windclan warrior, Whitelion. Ze hield er nachtmerries aan over. Want ze ging er vanuit dat Whitelion zijn kittens liever voor zich zelf had...
Ze opende haar ogen en zuchtte. Een nachtwandeling zou haar geen kwaad kunnen. Ze verliet de warriors den en rekte haar poten uit. Toen zag ze één van de apprentices het kamp verlaten. Acepaw. Ze ging hem achterna. Ze versnelde haar pas buiten het kamp, en kwam hem al snel tegen. Ze zag hoe hij takken over een grondmuis heen legde en vervolgens verder ging. Innerghost snoof de lucht op, en al haar haren rezen overeind. Een adder. "Acepaw, maak dat je daar weg komt," siste ze waarna ze op een snel tempo naar voren kwam. Ze zag het kronkelende lichaam van de adder al snel. Ze sprong, en greep de adder iets lager dan bij de kop, waardoor de slang haar niet bijten kon. Ze beet, tot het dier stopte met kronkelen. "Onthoud deze geur goed, Acepaw. Één bijt van zo'n dier, en je bent er geweest," miauwde Innerghost ferm.

De kater was verbaast om de onbekende geur. Twee van de drie mentors hadden hem goed laten doorleren en hij had nu al meerdere malen een ronde door het gebied gehad. Hoe kon het zijn dat er een geur onbekend was? Natuurlijk had hij geen vos of das in het echt gezien maar hun uitwerpselen en hun holen hadden wel een duidelijk punt om te onthouden. Deze had dat niet. Plots hoorde hij een stem; "Acepaw, maak dat je daar weg komt," Eerder uit reactie dan uit helder denken sprong hij weg naar de plaats waar zijn deputy eerder had gestaan. Innerghost sprong naar voren en griste iets uit het hoge gras. Verbaast maar vooral bedrukt bleef hij staan kijken. Wat was er gevaarlijk? De geurbron? Ineens zag hij hetgeen wat de kattin in haar bek had, een adder. Hij had over die beesten gehoord, meer dan dat zelf. Zijn vader was erdoor gestorven. Maar toch, de geur had hij niet herkent. "Onthoud deze geur goed, Acepaw. Één bijt van zo'n dier, en je bent er geweest," Schuldbewust hielt hij zijn oren langs zijn gezicht hangen. Natuurlijk zaten er risico’s aan het ‘s nachts jagen maar tot nu toe had hij er weinig last van gehad. Maar een slang… ‘Sorry Innerghost, ik herkende de geur niet en wist niet wat het was. Maar ik zal het onthouden.’ Toch stapte hij al snel uit zijn schulden en liep naar de zwarte kattin toe. Wat benieuwt keek hij naar het lange beest. En toen vulde een typische Ace gedachte hem die hij ook hardop uitsprak. ‘Zou je slang kunnen eten?’

Innerghost spuugde de slang op de grond, en spuugde nog wat na. Wie wist hoe giftig deze slang was. ‘Sorry Innerghost, ik herkende de geur niet en wist niet wat het was. Maar ik zal het onthouden.’ Innerghost keek naar de kater. "Het is als goed. Zie het als een les," sprak ze terwijl ze weg liep bij de slang. ‘Zou je slang kunnen eten?’ Vroeg Acepaw plots. Innerghost keek hem enkel aan. "Ík heb het nog nooit geprobeerd, en tot zo ver ik me kan heugen heeft nog nooit iemand die ik ken slang gegeten," sprak Innerghost terwijl ze naar het dode beest keek. "En ik denk dat het ook niet kan... een beet van een slang is giftig en kan je dood zijn... wie weet zit het wel in hun hele lichaam, dus er van eten lijkt me dan eerder een zelfmoord actie," sprak Innerghost. Ze ging zitten. "Wat doe jij trouwens in de nacht buiten het kamp?" Vroeg ze vervolgens.

"Het is als goed. Zie het als een les," Acepaw knikte braafjes. Hij kon moeilijk tegen zulke woorden ingaan, hij stond al zo goed bekent onder de Shadowclanners. Maar gelukkig ging het al snel over naar een van zijn favoriete bezigheden; eten. ‘Ík heb het nog nooit geprobeerd, en tot zo ver ik me kan heugen heeft nog nooit iemand die ik ken slang gegeten," Die taak zou hij nog best op zich willen nemen, zo slecht zag het er niet uit. "En ik denk dat het ook niet kan... een beet van een slang is giftig en kan je dood zijn... wie weet zit het wel in hun hele lichaam, dus er van eten lijkt me dan eerder een zelfmoord actie," Wat mokkend keek hij naar het beest. ‘En het zag er nog wel zo lekker uit’ Nou, ook niet eerlijk. Hij had het best willen proeven. "Wat doe jij trouwens in de nacht buiten het kamp?" De kater zou niet liegen, hij had niet eens door dat dit tegen hem kon werken. Dus op een tamelijk opgewekte toon antwoordde hij; ‘Ik jaag vaker ‘s nachts, mijn eerste mentor Silentstep zei dat er dan veel prooi naar buiten komt’ Hij was trots op zijn mentor geweest, die had lak gehad aan de regels maar leerde hem wel de waarheid. Op sommige plekken kwamen prooidieren ‘s nachts naar buiten, maar ook andere wezens die honger hadden.