Is it your first time here? [Dot]

Lola huppelde vrolijk door Cybers, haar vader, territorium. Ze stopte even om te kijken waar ze was, maar een paar stappen verwijderd van de jacht velden.Ze kon nu net zo goed gaan jagen. Voorzichtig liep ze naar de rand van het hoge gras van de jachtvelden, om prooi die misschien dichtbij zou zijn, niet te laten schrikken. Ze had al snel twee muisjes gevangen, en was trots op weg naar het hol van de wolf, het midden van haar vaders territorium. De muizen wogen best zwaar, voor een kitten van vier manen wel in ieder geval. Ze had bijna het hol van de wolf bereikt, toen ze door de sterke geur van de prooi een andere kat rook. Gelijk was ze alert! Als Lola de geur door haar prooi heen kon ruiken, dan was het een heel verse geur. Al snel hoorde ze ook iets ritselen. Het was te groot voor een prooi maar te klein voor een vos of hond, dus wist ze dat het de indringende kat was. Zachtjes legde ze haar prooi neer, om niet te laten merken dat ze hier was, want de wind stond zo dat haar geur niet te ruiken was voor de indringer. Ze sloop voorzichtig op de indringer af, natuurlijk zonder iets te laten ritselen. Zelf wist ze nog niet alle plekjes om je te verstoppen, of alle snellere routes, maar toch wist ze er al genoeg. Tenminste genoeg om de indringer af te snijden. Snel sprong ze voor de vreemde kat. "Wat doe jij hier?!" Gromde Lola. Deze indringer had hier waarschijnlijk niets te zoeken, maar toch, het was een automatische v raag die ze stelde.

[Dot]

Dot liep rustig over de rouger terretorie, ze wist dat hier Cyber leefe en het nam hem vast niet kwalijk als ze even langs kwam om hem iets te brengen. Misschien kon ze wel niet jagen maar wel stelen van andere katten, dus ze had twee muizen bij en was vanplan om ze te brengen. we zijn toch niet weer verdwaald he?! schreeuwde ze hard door Dots hoofd heen. Dot knikte nee maar ja ze kon niet alles bepalen, we zijn verdwaald.. Yeah, geweldig zijn we nog langer met elkaar maar we itten toch voor altijd aan elkaar vast. zei Foollin vrolijk. Dot rolden met haar ogen en dacht ja vast... Ze schrok van een geluid, iets kwam haar kant op. pas op. hoorde ze Alice stem door haar hoofd heen, Harpus bescherm je team building mate. zei Alice daarna in haar hoofd. "Wat doe jij hier?!" begon een klein poesje uit de bosjes, "Moet ik nou in Starclans naam van je bang zijn klein rot mormol?! Nee he? dacht ik al!" riep Hydra via Dots mond. ze zuchtte even en liet de muisjes vallen, gelukkig waren ze dood maar oké. "Sorry, ik heb een probleempje. Ik wilde muizen naar iemand brengen maar oké, als ik weg moet ga ik wel."
zei ze liefjes en glimlachte naar het poesje.

"Naar wie dan? Naar papa? En heb je ze hier gevangen?" vroeg Lola, nog steeds wat beschermend, maar je kon wel een nieuwsgierige toon horen in haar stemmetje. "En ik kan dan wel klein zijn maar zo jong ben ik niet, je hoeft me dus niet te behandelen als een pasgeboren kitten." Maakte ze duidelijk. Ze was dan wel vier manen maar zo zag ze er niet uit, eerder een maan jonger. Maar het klein zijn had zo ook zijn voordelen, ze was sneller, en kon makkelijker ergens tussen of onderdoor glippen. Er zouden er was wel meer zijn, maar ze kon er zo even niet op komen. Ze liet zich er in ieder geval niet te onder door doen, ze was even sterk als haar nest genootjes, ook al zou je dat zo niet zeggen. Ze haatte het altijd als ze dachten dat ze jonger en slapper was dan haar siblings. "Is dat duidelijk?" vroeg ze kordraat.

Dot keek het jong aan en glimlachtte, er naar. Maar ze had weer verkeerde dingen gezecht, alweer. "Naar wie dan? Naar papa? En heb je ze hier gevangen?" sprak de kitten. "Als Cyber je vader is dan wel, ik heb het eerder geleend en niet van dit territory dus." knikte Dot vriendelijk met een glimlach. Ze voelde zich schuldig niet alleen wat ze gezecht had tegen de kitten maar ook tegen Cyber, maar ze mocht hem en andersom ook. Hoopte ze dan, "En ik kan dan wel klein zijn maar zo jong ben ik niet, je hoeft me dus niet te behandelen als een pasgeboren kitten." sprak het kleine kitten fel. Dot knikte dat het duidelijk was maar toch bleef ze het schuldige gevoel houden, want ze deed het zelf of eigenlijk Hydra maar oké. "Is dat duidelijk?" zei De kitten. Dot knikte weer maar wat kon ze anders haar tegen spreken? Maar daar zou alleen maar meer ruzie van opwekken, "Hey, wat is jouw naam? Mijn naam is Dot." zei ze liefjes want ja bot zijn of gemeen doen tegen een kitten zou nogal zielig zijn. Maar zo reageerd ze altijd als haar andere gedachtens haar niet pesten, ze zuchtte even soms wilde ze even rust maar ze wilden ook Vulture nee Draco of wat het ook was. Ze wilden in ieder geval haar verzinsels bij zich hebben, want dat voelde naar thuis dat voelde naar alles waar ze van droomde.

"Cyber is mijn vader ja. Ik ben Lola, en van mij mag je op normale toon praten" piepte Lola wat botter. "Ik kan namelijk heel goed voor mijzelf zorgen" piepte ze nu wel bot. De poes voor haar wilde misschien niet bot doen, maar zijzelf deed dat wel. Ze vond het altijd irritant als katten poeslief tegen haar deden. Ze mocht dan wel een kitten zijn, maar ze was wel in staat om voor zichzelf te zorgen. "Ik breng je wel naar papa" piepte ze kordaat. Ze liep met snelle pas weg, en keek niet of de poes haar bijhield. Ze schoot een bedekt paadje in wat haar sneller naar het hol van de wolf bracht. Tot zover wist ze niet of Blacky en Ace dat paadje kenden, ze wist wel dat haar vader het wist. Maar het was natuurlijk ook zijn territorium. Ze sprintte verrassend snel voor een kitten, ze kon net zo snel rennen als een volwassen, fitte kat, het paadje over, tot ze het hol waar ze in sliep zag. Ze sprintte het laatste stuk nog wat sneller. "Nou hier zijn we dan, als je geluk hebt is papa er" piepte Lola. Dot was haar inmiddels gevolgd.

(beetje ge-godmod over dat Dot haar volgde)

Dot staarde de kitten aan liefjes maar ze was altijd lief tegen wie dan ook, het betekende veel om de Starclan regels te volgen helemaal als niemand zegt wat je moet doen of niet moet doen. Mijn broer was jij er maar om mij te helpen. ze liet een diepe zucht achter na haar diepe gedachten maar de kitten ontwaakte haar. "Cyber is mijn vader ja. Ik ben Lola, en van mij mag je op normale toon praten," piepte de kitten en vervolgde. "Ik kan namelijk heel goed voor mijzelf zorgen." Dot knikte en keek de kitten aan die Lola heten en herhaalde het even, na de herhaalling sprak ze "Ik praat altijd zo Lola en ik weet heus wel dat je voor je zelf kan zorgen, heeft Cyber je al iets verteld over het verleden?" vroeg ze nog steeds liefjes met een glimlach. Wat ben je nu aan het doen? gromde Harpus in het hoofd van Dot, Je moet nooit een kitten vertrouwen die er zo uit ziet! riep Harpus erachteraan. "Harpus ik kan heus wel een kitten vertrouwen dus wees stil jij of je krijgt met mij te maken" riep Dot tegen zichzelf. "Hahahaha dat is een goeie! We geloofd dat jij Harpus aan kan hahaha wat een mop!" lachtte Foollin via's Dots mond. "Foollin!" Gromde Dot en wilde nog wat achteraan zeggen maar de kitten verbrak het gesprek. "Ik breng je wel naar papa" Sprak Lola die al meteen in de sprint ging. Dot ging de kitten op de hiele maar wel op een normaal tempo, ze volgde de zwart witte kitten die langs allerlei bossjes. Ze is best snel voor een kitten, net als mijn broer.. dacht Dot en boog haar kop naar de grond, Kon ik hem maar een keer nog zien.. zuchtte ze. "Nou hier zijn we dan, als je geluk hebt is papa er" sprak Lola peipend, "Kom je dan niet mee Lola?" vroeg Dot en staarde naar de grond. Ze wachtte op het antwoord maar die wilde ze stiekem niet, ze wilden rust alleen dit al liet het aan haar broer denken alleen was haar Broer zwart met fel blauwen ogen en haar moeder was wit en oranje met blauwe ogen en haar vader zwart met roden ogen al dit was nogal vreeemd.

(sorrwy ben een weekje of 2 niet aanwezig geweest)

"Wil je dat dan? Ik dacht dat je hem zelf wel kon vinden, als hij tenminste in het hol is" piepte Lola wat bot, al bedoelde ze het niet zo. "Ach laat maar ik ga wel mee!" piepte ze gelijk daarna. Ze ging Dot voor naar het hol, waar ze bleef staan. "Aan jou de eer om te kijken of papa er is"

~geen inspi, misschien kan cyber er zo ook inkomen

Dot keek naar de kitten maar er was weinig te bekennen, waar ze nu dan waren. "Wil je dat dan? Ik dacht dat je hem zelf wel kon vinden, als hij tenminste in het hol is." Sprak Lola, ze klonk even... Dot schudde haar hoofd en staarde naar haar en begon "Ja, als het kan want ik ken dit territory niet." zei ze met een glimlach, wat is ze toch schattig, hoe zou het zijn als ik kittens krijg? dacht ze rustig met haar ogen dicht. Dot zag dat Lola vrolijk opstond en sprak "Ach laat maar ik ga wel mee!" De kitten was misschien wel klein maar had wel een grote mond voor zo'n lengte, ze nam even een hap adem en keek haar aan en begon "Lola..." begon ze. Zou Lola haar afkomst al weten en dat hun vader hun gevonden heeft maar ook de poes had zwanger gemaakt die uiteindelijk gestorven was? Misschien is het eerst beter als ik mijn verhaal vertel. Dot schrok wakker door de kitten die fel sprak "Aan jou de eer om te kijken of papa er is." Dot zuchtte en keek de kitten aan en sprak "Voordat ik ga kijken wil ik je iets vertellen Lola maar dan niet hier in de beurt, iets over mij." Dot was haar moeder niet maar ze wilde wel meer weten en misschien was dat wel handig om haar verleden aal Lola te vertellen en dan weet ze of Lola haar eigen verleden wel kent. Dot keek naar Lola en zei stilletjes "Volg mij maar als je dat kan." lachte Dot vrolijk, ze nam even stilte en begon vooruit te sprinten door allerlei verschillende bossjes, als Lola haar niet volgde zou ze heus wel een weg terug naar de Bloodclan kunnen vinden anders een beetje verweg. Cyber wist al een deel van haar verleden maar niet alles, ze wilde wel een stukje aan haar vertellen over haar verleden daarom wilde ze zo ver mogelijk er vandaan waardoor de andere het niet kunnen horen.

OCC: als je wilt vind ik het goed ^^

Lola sprintte snel de poes achterna, het duurde maar even tot ze naast de poes rende. "Wat is er nu?" vroeg ze licht geïrriteerd, maar vooral verbaasd. Ze waren door allerlei bosjes gerend, en Lola wou de reden daar achter graag weten. Wat was er nu zo belangrijk dat niemand behalve zij het mocht horen? Geduldig, en ook wat nieuwsgierig wachtte het zwart-witte poesje op een antwoord.

Dot zag dat Lola op een moment naast haar rende en riep verbaast: "Wat is er nu?" Dot keek haar aan en rende door, ze liep door stukken bos heen en sprong over hogen takken heen. "Nu krijg je nog geen antwoord je moet wachten." begon ze en slikte even een beetje slijm door. Ze nam een kort moment om even naar keek Lola de kleine poes te kijken, ze stopte toen ze merkte dat ze nu verweg van de andere was. Ze keek Lola aan met een rustige kalmerende blik en begon met haar woorden "Lola, vroeger heb ik heel wat mee gemaakt en jij waarschijnlijk ook. Zou je willen weten wat mijn verleden is?" Ze wist dat ze dit niet zomaar kon vertellen, eerst had ze toestemming moeten vragen en dat vroeg ze ook. Haar ogen waren gevestigt op de kleine poes, ze keek haar aan met een serieuze blik. Ze wilden persé weten wat Lola's verleden is of wat zij er nog van wist, ze tuurde in het rond met een lichte blik naar de bossen. "Yeah stilte party Yeah whooooo!!" sprak Foollin uit haar mond ineens. Dot kroop weer ineen, "Nou Lola dit is iets uit mijn verleden waar ik nooit van af kom." ze staarde naar de grond toen ze dat zelf zei tegen de kleine poes.

"Uhm...oke..." piepte ze wat verbaasd. Lola voelde zich wat ongemakkelijk. Waarom wilde Dot nu opeens haar verleden aan haar vertellen? Was er iets dat zij alleen mocht weten? Ze was nieuwsgierig naar wat de poes te vertellen had. Zou zij straks ook haar verleden aan Dot moeten vertellen, was dit daarvoor een plan van de poes? Zou het dan wel waar zijn wat Dot vertelde? Lola had genoeg vragen, maar ze moest maar afwachten of die beantwoord werden door Dots verhaal. De zwart witte kitten ging zitten, en wachtte tot Dot aan haar verhaal begon.

Dot staarde naar het kittentje en glimlachten naar haar, "Uhm...oke..." piepte Lola. Dot keek haar aan, "Mijn verleden begon toen ik geboren werd, van af mijn geboorte moest ik volgen aan de regels van de Starclan omdat het moest van mijn ouders." Ze wachtte even en staarde Lola aan en ging veder. "Ik en mijn broer waren altijd vrolijk aan het spelen, vaak moesten we van onze geboorte al jagen. Mijn broer kon het al en leerde mij hoe ik moest jagen maar al gauw wist ik het niet meer, mijn ouders vonden dat ik de regels niet volgde en wilden me niet meer zien. Ik liep weg en zo creeérde ik Harpus, Alice, Foollin en Hydra. Hun zijn mijn stemmen in mijn hoofd, vaak werd ik om geen enkle reden gekrapte. Mijn leven was een hel maar het was nog erger geweest als ik mijn broer niet had, hij hielp me en steunde me altijd. Op een dag gingen we naar de vierboom, het was echt mooi. Ik raakte mijn ouders kwijd en verdwaalde, ik zag mijn ouders dood en mijn broer stond er bij met bloed aan zijn poten. Hij begon dat hij net zo als ik iets had maar ik was niet meer mezelf en.... En ik viel hem aan alleen Harpus verdedigde hem en veder weet ik niet wat er is gebeurt. Natuurlijk kon ik je een langere versie hervan vertellen maar anders luister je niet meer en verlies ik mijn stem." lachtte Dot en keek de kitten aan, "Dat was mijn verleden en jouw verleden?' vroeg ze liefjes en keek met haar blauw-grijze ogen deze kitten aan. Voor vandaag had ze genoeg verteld over haar verleden en helemaal dat ze, het er eindelijk uit kreeg dat ze haar broer iets aan deed..

Haar verleden? Tja het zou wel eerlijk zijn tegen over Dot om het te vertellen. "Toen ik nog geen twee manen was, jaagde mijn mama altijd voor mij en mijn siblings, ik had papa toen nog nooit gekend. Maar op een dag liepen we door een klein stukje bos. Mama kon katten ruiken, en ze zei dat we moesten vluchten... Maar dat wilde ik helemaal niet, ik wilde bij mama blijven. Mijn siblings waren al gevlucht, ik wist niet waarheen. Maar keek me toen aan met een smekende blik in haar ogen, dus verstopte ik me snel in een struik die dichtbij stond. Ik kon mama toen nog steeds zien door de bladeren heen, al was ik doodstil zodat er niets zou ritselen. Opeens doken er toen twee katten op, en ze sprongen op mama. Ik hoorde een gevecht, maar ik durfde niet te kijken. Toen het gevecht was afgelopen, bleef ik een lange tijd, nog stil in de struik zitten voor ik tevoorschijn kwam. Wat ik toen zag...Mama lag doodstil op de grond, en er lag een rode plas om haar heen. Toen lette ik daar niet op, en wist ik ook nog niet dat het bloed was. Ik dacht gewoon dat mama sliep, of bewusteloos was, maar niet dood. Want dat kon toen niet, ze moest voor ons zorgen. Ik begon haar toen zachtjes te duwen met mijn snuitje, om haar proberen wakker te krijgen. Maar zodra mijn neusje haar aanraakte voelde ik dat ze ijskoud was. Ik was zo verdrietig, dat ik niet meer oplette of er andere, vijandelijke katten in de buurt waren. Ik had toen net geen melk meer nodig, maar kon nog niet jagen. Na een paar hongerige, dorstige en vooral vermoeiende dagen kwam ik bij een klein beekje. Ik dronk toen een beetje, maar viel al snel in slaap. En toen vond Cyber me, ik wist niet dat hij mijn vader was toen. Hij vroeg me een paar vragen. Toen zei hij dat hij mijn vader was, wat ik niet geloofde eerst. Toen vertelde hij mij zijn verhaal, en begon het wat logischer te klinken, tenminste voor een kitten van twee manen dan. Want nu zou het overduidelijk zijn voor mij. Hij zorgde voor me, leerde me jagen en vechten. En vond mijn siblings terug...Sorry als het misschien wat lang duurde." Tussendoor had Ze wel meerdere keren naar adem gehapt, maar het was ook wel een beetje een mond vol. Maar nu had ze haar verleden verteld, en wachtte op een reactie van Dot.

Dot keek naar het poesje Lola die meteen begon met haar verhaal. "Toen ik nog geen twee manen was, jaagde mijn mama altijd voor mij en mijn siblings, ik had papa toen nog nooit gekend. Maar op een dag liepen we door een klein stukje bos. Mama kon katten ruiken, en ze zei dat we moesten vluchten... Maar dat wilde ik helemaal niet, ik wilde bij mama blijven. Mijn siblings waren al gevlucht, ik wist niet waarheen. Maar keek me toen aan met een smekende blik in haar ogen, dus verstopte ik me snel in een struik die dichtbij stond. Ik kon mama toen nog steeds zien door de bladeren heen, al was ik doodstil zodat er niets zou ritselen. Opeens doken er toen twee katten op, en ze sprongen op mama. Ik hoorde een gevecht, maar ik durfde niet te kijken. Toen het gevecht was afgelopen, bleef ik een lange tijd, nog stil in de struik zitten voor ik tevoorschijn kwam. Wat ik toen zag...Mama lag doodstil op de grond, en er lag een rode plas om haar heen. Toen lette ik daar niet op, en wist ik ook nog niet dat het bloed was. Ik dacht gewoon dat mama sliep, of bewusteloos was, maar niet dood. Want dat kon toen niet, ze moest voor ons zorgen. Ik begon haar toen zachtjes te duwen met mijn snuitje, om haar proberen wakker te krijgen. Maar zodra mijn neusje haar aanraakte voelde ik dat ze ijskoud was. Ik was zo verdrietig, dat ik niet meer oplette of er andere, vijandelijke katten in de buurt waren. Ik had toen net geen melk meer nodig, maar kon nog niet jagen. Na een paar hongerige, dorstige en vooral vermoeiende dagen kwam ik bij een klein beekje. Ik dronk toen een beetje, maar viel al snel in slaap. En toen vond Cyber me, ik wist niet dat hij mijn vader was toen. Hij vroeg me een paar vragen. Toen zei hij dat hij mijn vader was, wat ik niet geloofde eerst. Toen vertelde hij mij zijn verhaal, en begon het wat logischer te klinken, tenminste voor een kitten van twee manen dan. Want nu zou het overduidelijk zijn voor mij. Hij zorgde voor me, leerde me jagen en vechten. En vond mijn siblings terug...Sorry als het misschien wat lang duurde." zei Lola. Dot keek even naar de grond en wist dat het verhaal van Lola hard was en helemaal voor zo'n kitten, "Rustig maar Lola, je hebt je vader altijd nog." glimlachte ze en duwde haar kopje tegen die van Lola aan en liet geruststellende Miauwtjes horen. "Ik vind het echt erg voor je, ik heb weleens zoiets van Cyber gehoord en nu ook van jouw. Je bent zo jong en wijs ik vind het heel erg voor je." knikte Dot die haar aan keek met een bezorgde blik. jij hebt een fijn leven nu Lola bij je vader en je broertjes en zusjes, had ik die maar of ja mijn broer. Zelf moest ze van haar gedachte bijna al janken maar ze hield zich in.

"Ik kan me niet zoveel meer van mijn moeder herinneren, maar ik mis haar wel heel erg" piepte Lola. Ze voelde scherp het verdriet, maar dat liet ze niet blijken. Ze zou nu niet huilen, ze had tenminste nu een goed leven. Ze had haar drie siblings om mee te spelen, en een vader die voor hun zorgde, ook al had ze dan geen moeder. "Ik heb nu tenminste een fijn leven" piepte ze met een optimistischer stemmetje. Anders dan Dot had zij haar familie wel. Ze voelde medeleven voor de poes, ze had eerst haar familie ook niet, en toen voelde ze zich erg alleen. "Mis je je broer?" Vroeg Lola toen voorzichtig en zachtjes. Ze wist niet of Dot boos op haar zou worden omdat ze die vraag had gesteld of niet.

Dot was samen met deze kitten Lola, die naam was nogal schattig voor een kitten helemaal nu. "Ik kan me niet zoveel meer van mijn moeder herinneren, maar ik mis haar wel heel erg" piepte Lola verdrietig. Ze kon in Lola's blik zien dat het heel erg voor haar was alleen kon ze er niks aan doen, "Lola..." begon ze. "Ik kan wel mee helpen om voor je te zorgen, maar dat zou nooit ik zal nooit je moeder kunnen vervangen." zei ze en gaf een geruststellende lik over het kleine kopje. Ze kwam dichter tegen het poesje aan zitten en spinde geruststelled, ze keek naar het poesje en gaf het een duw. "Maar denk ook aan de goeie dingen Lola, er zijn genoeg leuke dingen om te doen in je leven helemaal als je kitten bent." zei ze vrolijk en gaf nog een paar likkjes over Lola's kopje. "Ik heb nu tenminste een fijn leven" antwoorde het kittentje, ze kreeg een glimlach en zwiepte speels met haar staart. "je hebt helemaal gelijk, wat wil je straks gaan doen. We kunnen misschien samen gaan zwemmen, alleen weet ik niet hoe dat moet." lachtten ze vriendelijk. Dot keek naar de lucht, vandaag was het best een warme dag alleen niet te warm. Het was dus fijn weer om even het koude water in te duiken, ze schudde haar kop en keek met al haar aandacht weer naar Lola. Misschien was zwemmen niet zo'n goed idee helemaal niet als ze niet wist hoe het moest, "of we kunnen samen gaan jagen?" stelde ze voor om even uit de stemming alles is sad te komen. Alleen vroeg Lola iets wat haar niet zo beviel, "Mis je je broer?" vroeg ze. Dot staarde naar de grond en er viel een stilte, meteen. Ze wilde het liefste er niet over hebben helemaal nu niet, haar broer was haar broer en ze wist niet wat er met hem gebeurd was. Zachtjes trilde ze en sloeg haar staart om haar poten, een traantje viel op de grond en landde op haar poot. "ja...." antwoorde Dot stilletjes en zacht, veder bleef ze in stilte naar de grond staren.

Ze zag een traan vallen. "Het spijt me dat ik eer over begon" piepte Lola zachtjes. Ze gaf de poes een kopje. "Kom op! Ik kan je wel leren te zwemmen, ik weet wel hoe het moet. Al kan ik niet zo heel goed zwemmen, maar ik word beter!" piepte ze, in een poging Dot op te vrolijken. Ze rende naar een klein meertje in haar vaders territorium. Kon Dot hier wel zwemmen, zij kon het zelf wel. Maar ze was een stuk kleiner als Dot. "Uhm, dit is denk ik wat te ondiep, ik kan al bijna op de grond staan in het midden" piepte ze tegen de poes. Ze rende door naar de enigste andere plek met water in haar vaders territorium, het beekje waar hij haar had gevonden. De herinnering van die dag kwam weer naar boven, en tranen welden op in de oogjes van de zwart-witte kitten. Ze knipperde ze snel weg voordat Dot ze kon zien. Het was hier diep genoeg, dus konden ze hier wel zwemmen. Ze sprong er in met een plons. Even was ze onder water, maar ze duwde haarzelf omhoog. Toen ze boven kwam schudde ze haar natte kopje. Het water was lekker koel. Lola begon wat rond te zwemmen, door te trappellen met haar pootjes. "Het is niet moeilijk! Je moet alleen maar trappellen met je poten, en je hoeft er niet gelijk in te springen als je niet wilt. Je kunt er ook gewoon in lopen" piepte de kitten vrolijk tegen Dot.

Dot staarde met een triste blik naar de grond, ze kneep in de grond en zei niks meer. "Het spijt me dat ik eer over begon" piepte Lola, ze zei niks en zwijgde alleen maar. Het spijt me mijn broer waar je ook bent ik zal altijd bij je zijn, jij bent het enige want me nog in leven hield maar nu voel ik me zo leeg zonder jouw... dacht ze moeilijk en voelde de wind langs zich gaan. Ze kreeg een kort kopje van Lola die gelijk sprak "Kom op! Ik kan je wel leren te zwemmen, ik weet wel hoe het moet. Al kan ik niet zo heel goed zwemmen, maar ik word beter!" Dot bleef zwijgen en staarde alleen naar de grond, ze sloeg haar staart om zich heen en bleef stil zitten. Ze zag in haar ooghoek dat Lola weg renden en zelf nam ze de verandwoordelijkheid om Lola op een looppas te volgen, ze kwamen bij een rivier uit waar Lola in het water al zat. "Uhm, dit is denk ik wat te ondiep, ik kan al bijna op de grond staan in het midden" Miauwde Lola, Ze zag hoe Lola weg tribbelde en meer sprinten dan lopen. Zelf liep Dot er zachtjes achteraan, het spijt me zo mijn broer dat ik niet bij je kon zijn. Je had een zwarte vacht en rode ogen, maar zelf was je liever dan de nacht en schoner dan de maan en voor mij betekende je echt alles en nu ben je weg.. dacht ze en keek de verte in en zag Lola er staan in de groene velden, waar een meer was. Ze holde achter Lola aan en tussen de dicht begroeide bossen en over de groene velden, ze merkte in de verte dat Lola al in het water lag en zwom. "Het is niet moeilijk! Je moet alleen maar trappellen met je poten, en je hoeft er niet gelijk in te springen als je niet wilt. Je kunt er ook gewoon in lopen" zei Lola tegen haar. Dot ging zitten aan de oever en sloeg haar staart om haar poten heen, "liever niet, ik blijf wel aan de oever," zei Dot zachtjes en keek naar Lola. "Ik hoef niet te zwemmen..." zei ze vlug erna maar wel op een zachte toon. Ze dacht aan haar broer die ook zo graag het water in ging en zei 'kom je het water in, het is lekker koel.' zelf durfde ze er nooit in maar miste haar broer wel, hij betekende alles voor haar meer dan iemand voor haar kon betekenen..

Onderwerp: Re: Is it your first time here? [Dot]