The Lion, White as the Icy thorn of a Rose [Whitelion]

De geur van konijn dreef haar steeds dieper het territorium in, haar ijzig blauwe ogen waren gericht op het witte staartje waar ze achteraan rende. Windvlagen trokken aan haar lange vacht, maar ze hielt zich staande. Snel trappelde haar sterke poten over de grond, terwijl ze het konijn steeds meer inhaalde. Uiteindelijk sprong ze van de grond en sloeg het konijn tegen de grond aan. Ze beet het diertje dood met een felle beet in zijn nek en pakte het op. Icyrose was inmiddels bij de Outlook Rock terecht gekomen en om haar heen was niets meer dan open veld te zien. Ze hielt van Windclan, maar er waren katten die ze er liever uit wilde schoppen. Statig sprong ze op de steen, legde het konijn naast haar neer en ging zitten, als een Clanleader keek ze over het veld heen, haar blauwe ogen hielden alles scherp in de gate. Van achter haar proefde ze een bekende geur, maar ze liet niet blijken dat ze hem had opgemerkt, hij zou vanzelf wel gaan spreken, toch?

Stiekem had hij haar gevolgd. Waarschijnlijk had ze het niet door, de wind zat de hele tijd goed en zo onopvallend mogelijk was hij in de buurt gebleven. Hij zag hoe ze een konijntje ving en statig op de rots sprong. Een steek van iets.. Onbekends ging door hem heen toen hij zag hoe ze over het gebied uitkeek alsof ze de leader was. Glimlachend ging de grote witte kater achter haar staan. "Hallo, Icyrose.", mauwde hij warm maar trots. "Heb je al nagedacht over mijn aanbod?" Het kon hem niet deren dat hun blikken niet naar elkaar gericht waren en dat hij tegen haar rug bezig was. Icyrose zou toch de woorden van Whitelion horen, ze kon haar oren niet sluiten, zoals ze met haar ogen en haar geest kon doen.

"Hallo Icyrose," ze wist dat hij het was, toch bleef ze voor zich uit staren. Ze kon hem niet blijven ontlopen, niet zoals ze ook al deed met Lionroar. Ze wist dat ze het alleen niet zou overleven, of nou ja, dan zou ze meer kwijt raken dan dat ze lief had. Al leek het erop dat ze het merendeel al verloren was. Ze kon zichzelf niet nog een keer opsluiten, zoals ze had gedaan voordat ze Lionroar in haar leven had gelaten. De fout die ze toen had gemaakt, om hem te snel in vertrouwen te nemen. Ze had dit anders moeten spelen toen en daar had ze nu van geleerd. "Heb je al nagedacht over mijn aanbod?" Het aanbod, iets wat niet meer uit haar kop was verdwenen sinds de woorden tot haar door waren gedrongen. "Ja," miauwde ze ijzig, nog steeds zonder hem een blik te gunnen. Whitelion stond tegen haar rug te praten, iets wat haar totaal niet deerde, ze hielt hem toch wel in de gate voor het geval hij haar aan zou vallen. Natuurlijk bleef het een clangenoot, maar bij hem wist je het nooit zeker. "Ik neem je aanbod aan," miauwde ze daarna, op een bijna hooghartige toon, terwijl ze een van haar klauwen over de steen liet krassen.

"Ja", antwoordde Icyrose. Met de toon waarop ze het zei deed ze haar naam eer aan. "Ik neem je aanbod aan," Er verscheen een bijna trotse glimlach over zijn snuit terwijl hij zachtjes naar voren stapte. Zijn poten maakten bijna geen geluid toen hij over de steen liep. Langzaam ging hij zitten. Zijn witte, pluizige staart raakte eventjes zachtjes die van Icyrose aan en een warm gevoel ging door hem heen. Hij snapte er niets van, maar probeerde 'cool' te blijven. Whitelion zei geen woord en staarde naar de omgeving.

Ze huiverde zachtjes toen ze merkte dat de witte kater naast haar was komen zitten. Onbewust zetten ze haar klauwen in de groffe steen onder haar toen zijn staart zachtjes die van haar aan tikte. Ze kon het niet laten en sloeg haar staart over haar poten heen. ”Wat nu?” miauwde ze zachtjes, terwijl ze nog steeds voor zich uit keek. Ze was zich pijnlijk bewust van de aanwezigheid van de kater en het liet haar zich wat ongemakkelijk voelen. Na het hele gebeuren met Lionroar wilde ze eigenlijk zo ver mogelijk weglijven van al het mannelijk gezelschap, maar Whitelion had gelijk, ze had iemand nodig om zich te hebben, anders wandelde ze uit zichzelf nog eens de afgrond in....

Het was een tijdje stil, tot ze de stilte verbrak. ”Wat nu?” De witte kater keek haar aan en haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet..", mompelde hij zachtjes. "Maar we kunnen niets afdwingen, het zal altijd tijd nodig hebben"
~Kort en redelijk laat :')

Een bries gleed door haar vacht heen en ze sloot eventjes d'r ogen. Een zachte zucht verliet haar lippen en ze draaide zich om naar de witte kater die bij haar stond. "Tijd zat," miauwde ze kalmpjes. Haar gedachten schoten eventjes terug naar de tijden met Lionroar, toen ze zo bij elkaar hadden gezeten, maar schudde die al snel weer weg. Dit was niet de tijd voor sentimenten gedachten. "Zie ons hier nou zitten," miauwde ze daarna, met een grijns op haar gezicht. "Alsof we een of ander diepzinnig gesprek hebben," vervolgde ze daarna, terwijl ze met een glimlach op haar gezicht, de witte kater aankeek.

"Tijd zat", antwoordde de poes. Whitelion glimlachte. Een nieuwe golf warmte spoelde door hem heen. Het was een onbekend gevoel, en toch ergens zo bekend... "Zie ons hier nou zitten", mauwde Icyrose. De witte kater keek haar vragend aan. "Alsof we een of ander diepzinnig gesprek hebben," vulde ze aan. Haar ijsblauwe ogen keken in de zijne. Hij glimlachte terug, al was er verwarring te zien in zijn verschillend gekleurde ogen. "Inderdaad", antwoordde Whitelion, en zijn stem was zacht. Voorzichtig ging hij zitten. Hun vachten raakten elkaar, en hij vroeg zich af of hij het zo zou laten of opzij zou kruipen.. Hij besloot het er maar bij te laten en de keuze aan haar te laten.