Let them be safe and sound [Geboortetopic]

Wanhopig voelde ze hoe een volgende wee zich opzette en haar ogen werden groot. Waarom had ze zich niet beter voorbereid op dit moment? De poes beet hard met haar scherpe tanden in haar onderlip, waardoor al snel kleine drupjes bloed langs haar kin stroomde, maar ze voelde het niet, want die pijn was nog niet een kwart zo erg als de wee die op hetzelfde moment aan de gang was. "Soft! Soft, ik ben er, alles komt goed. Ik ben bij je.." Rushleap! Opgelucht, maar met een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht keek ze haar partner aan. Rushleap was bij haar, alles zou goed komen. "Rush.." Stamelde ze. "De kittens, ze komen!" Het was onnodig dat nog te vermelden, de kater was snugger genoeg om dat allang door te hebben. "Het komt goed... Het komt allemaal goed.." Wie probeerde hij nou te overtuigen, zichzelf of haar? Niet aan denken! Het komt goed, het komt sowieso goed, als je je maar focust. Focussen, maar waarop dan? Op de eerste kitten die er maar wat graag uit wil natuurlijk, sprak het stemmetje in haar hoofd. Het stemmetje wat eigenlijk zij was, ze beantwoorde haar eigen vraag. Oke Soft, adem rustig in en uit. Rustig in En de poes zoog een grote hap lucht nar binnen. En uit Wanhopig kerfde ze haar pootjes in het zand waarna ze begon te persen. Het deed pijn, maar het ging, ze voelde hoe de kitten steeds dichter bij de buitenwereld kwam en hoe hij uiteindelijk naar buiten floepte. Hijgend ontspande ze haar spieren. Snel begon ze de kitten, bijna instinctief te likken. Net zolang totdat er een zacht piepend geluid zijn snuitje verliet. Liefkozend gaf ze de kleine met haar staart een tikje richting haar buik, waar hij instinctief naar haar tepel zou kruipen. "Dazzlekit.' Sprak ze zachtjes waarna al snel haar aandacht weer werd getrokken door de komst van de volgende. Met gesloten ogen begon ze te persen, terwijl ze probeerde rustig te blijven. Bij de eerste was het goed gegaan, dus waarom zou het nu fout gaan? En het ging ook niet fout, want ook deze kitten belande met een kleine ploep in de grote wereld. Snel begon ze de wit oranje kitten te likken, waarna ze haar snel in richting van haar broertje schoof, die inmiddels zijn kleine mondje al om haar tepel had gesloten. "Leafkit." Sprak ze vastbesloten.

Zodra je kitten is geboren mag je beginnen met posten. Je kunt de leeftijd op 'een paar dagen' zetten of iets in die trant, denk er wel aan dat de kittens hun oogjes nog niet open hebben en eigenlijk nog vrijwel niks kunnen!

En met de komst van de volgende kitten sloten ook haar ogen zich weer. Konden ze haar niet even met rust laten? Kreunend greep ze naar de poot van haar partner. Ze wilde het niet uitschreeuwen en zich aanstellen, maar het was zo moeilijk. Uit haar onderlip stroomde ondertussen ook al een klein straaltje bloed en natuurlijk was er bij de geboorte van haar eerste twee kittens ook veel bloed vrijgekomen. Was dat normaal? De rossige poes maakte zich nog even zorgen over het feit dat haar achterdeel niet meer zo rossig was maar eerder de kleur rood had gekregen maar deze gedachten werden al snel door een helse pijn verstoort. Paniekerig blies ze de kleine hapjes lucht uit waarna ze weer veel inademde. Een wee zette op en ze begon met moeite te perzen. De kitten kwam verrassend snel naar buiten waarna de poes even ontspande. Niet lang overigens, want ze moest de kitten nog likken. Ze had nog maar net het vliesje eraf gelikt toen ze al weer gedwongen werd te gaan liggen. Nog een? Zou er nog een zesde kitten komen? "Lockkit." Sprak ze vastbesloten waarna ze haar kitten een klein duwtje in de juiste richting van. Ook de geboorte van de volgende kitten verliep soepeler dan de eerste paar, waarschijnlijk omdat de jonge moeder nu een beetje door had wat ze moest doen. En dan, nadat ze ondanks dat nog wel een paar keer luid had gekreund, werd ook haar zesde en laatste kitten geboren. Haar instinct dwong Softvoice om de kitten eerst droog te likken voordat ze ging liggen uithijgen en met ruwe maar tedere likken ging haar tong over de kitten. Het duurde lang... Nog steeds maakte het kleintje geen geluid. Zou hij wel..? Paniekerig ging ze door, net zolang totdat de kitten eindelijk geluid maakte. Opgelucht haalde de Queen adem, ook deze kitten kon ze voor nu gezond verklaren. "Silentkit." Sprak de poes glimlachend waarna ze haar kop naar Rushleap draaide. Haar ogen stonden gelukkig, gelukkiger dan ooit. Maar ook vermoeid, vermoeid naar deze lange bevalling. Maar het belangrijkste was, was dat ze zes gezonde kittens hadden gekregen.

Note: Alle kittens zijn nu een paar dagen, over een week zal de leeftijd wat omhoog gaan en dan mogen ongeveer hun oogjes open, voor nu nog even niet.
Lostdream mag nu de topic binnenkomen!

@Jamie; Ik hoop dat dit een beetje was wat je in gedachten had met Silent, ik was namelijk te lui om die gebeurtenis in mijn volgende post te verwerken, dus heb ik een beetje powerplay gebruikt. Als het niet klopt moet je me maar een PM sturen.

De kitten had tijden enkel de wereld erbinnen gekend, niks anders, enkel zwart. Wat zou het zijn daarbuiten? Misschien iets dat je je hoort af te vragen. Maar dat deed de kitten niet, niet dat ze het niet wou. Nee, alles behalve, ze zou het zo graag willen, zich dingen afvragen. Het kon gewoon nog niet. Het enige dat ze in staat was om te doen was drijven. Nou, een betere tijdbesteding als ongeboren kitten was niet mogelijk. Ze kreeg voedsel binnen, dobberde en kwam zo nu en dan tegen andere hoopjes aan. Nu zou je verwachtten dat er iets komt waarin staat dat ze het irritant vond, of een ander gevoel bij kreeg. Alleen was ook dit nog niet van toepassing. Het gebeurde gewoon en het enige dat er toe deed was dat het gebeurde. Denk nou niet dat de ongeboren bundel niks kon. Nee, ze merkte wel zeker dingen. Al was het niet háár emoties die ze voelde. De lichamelijke band met haar moeder deed meer dan haar alleen in leven houden, ze hadden een band die niet te vervangen was. Iets bijzonders dat eindigde bij het moment dat ze de veilige thuishaven zou verlaten. Als haar moeder de gene zag die ze liefhad voelde ook de kitten een goed gevoel, dit zorgde ervoor dat de kitten wist dat er van de ander werd gehouden. Dat het gedreun, iets dat ze ooit zou leren kennen als een stem, met een goed gevoel terplaats ging zou ook na het verlaten blijven. Ook voelde ze nare dingen mee met haar moeder, zoals wanneer ze streste of bezorgt was. Woorden kende het naamloze bundeltje niet, enkel een gevoel dat haar onrustig maken. Dus nu hebben we maar twee dingen die de nameloze kende; goed en slecht. Verassend genoeg zou ze dit besef kwijtraken zodra ze op de wereld kwam, en waarschijnlijk nooit meer terugkrijgen. Want hoewel deze beloofde wereld veel nieuws mee zou brengen zou er nooit meer iets zo simpels zijn als deze tijd. En die liep op een eind. Het nare gevoel kwam de kitten tebinnen, als reactie dat ze wat begon te spartelen, al was dit niet meer dan een kleine beweging. De krappe ruimte versmalde zich steeds tot er iets gebeurde; de veiligheid en warmte verdween. Gepaard met het nare gevoel was dit geen leuke ervaring. Beter gezegd, iets voor onder het tabje slecht. Toch kwam er ook iets goeds bij, de krappe ruimte werd ineens ruimer. Dat de oorzaak daarvan was dat er andere bundels weggingen werd haar niet meegegeven. Uiteindelijk kwam ook haar gedaanten in beweging en ze verliet de plek die ze nooit eerder had verlaten. De ruimte werd nauwer, kouder, vreemder, allemaal slechte dingen. Of eigenlijk; andere dingen als dat ze was gewent. Dit hoefde nog niet slecht te zijn, in tegendeel. Het geheugen van het naamloze wezentje reikte niet ver aangezien ze plaatsmaakte voor betere en belangrijkere dingen. Op het moment dat ze in de kou kwam en een voor haar oneindige wereld binnentrad was ze het enige thuis in haar vorige leven al vergeten. En zoals er van haar werd verwacht opende het kleintje, dat zich vanaf nu levend mocht verklaren, haar longen. Er was weer iets slecht, pijn, een brandend gevoel in haar longen. Maar er miste iets. Wat was er nou anders? Er werden twee dingen van de kitten verwacht; een geluid maken en drinken. Nou, stap een ging al fout, goed begin van je leven zou je kunnen zeggen. Was er iets stuk? De kitten opende haar bekje weer, nope, niks. Al voelde ze nu wel wat. Even in de vaste orde; goed of slecht? Ehem, niet slecht, dus dan maar goed. Na nog wat warmte van de tong probeerde ze het nog eens, nu een klein geluidje makend. Blijkbaar was het voor haar voormalige-huis-nu-ouder goed genoeg want ze werd naar de grootte warmtebron geduwd. Nu met een naam; Silentkit. Al was het maar een mengeling van onbekende klanken voor de pasgeborene. Stap twee; drinken. De kitten, een kleurloos wit vergeleken haar oudere familie waarin ze nog steeds geen weet van had, begon te zoeken. Toen ze iets in haar bekje kreeg en begon te zuigen wist ze het zeker; dit was goed. Voor nu was alles alleen maar goed. Eenmaal vol en tevreden rolde ze zich op tegen haar moeder en viel in slaap. Iets anders hoefde niet eens slecht te zijn.

"Wahw, Soft, Rush, gefeliciteerd," De rossige poes had het niet gemerkt toen de kater de nursery was ingestapt en keek nu dus blij verrast op toen ze de stem van Lostdream hoorde. Ze stak haar oortjes, ondanks haar vermoeidheid, blij naar voren en knikte begroetend. De trots in haar blik was niet te negeren toen ze Lost wenkte om iets dichterbij te komen zodat hij de kittens goed kon zien. "Ze zijn prachtig," De Queen glimlachte terwijl ze haar blik even op Rushleap richtte ter bevestiging. Maar al snel keek ze uit beleefdheid weer naar haar vriend. Althans, uit beleefdheid... Ze vond het immers niet erg om hem aan te kijken. Hij was toch ook best aantrekkelijk? Hè wat? Dat mocht ze niet denken. Maar Rushleap bleef natuurlijk de knapste van allemaal, voegde ze er snel aan toe. Of ze het er ook mee eens was, was een zorg voor later. "Mag ik erop wedden dat hen namen net zo mooi zijn als de kittens zelf, mevrouw Queen?" Ze glimlachte warmpjes waarna ze haar kittens begon voor te stellen. "De witte heet Silentkit, de rode Dazzlekit en de rood witte Leafkit." Sprak ze teder met een smalle glimlach. "Deze kleine tabby," Ze wees naar de juiste. "Heet Tansykit, en de andere," Ze wees met haar neusje naar de tweede. "Heeft als naam Lockkit gekregen. En dan heb je nog de zwart witte, genaamd Dawnkit." Ze besefte nu pas hoeveel die kitten op Rushleap leek. Ze zag nog hoe Lostdream naast haar partner ging zitten en hoorde vaag dat hij nog iets zei, maar ze hoorde het niet meer. Tevreden wierp ze nog een laatste blik op haar slapende kittens waarna ze ook zelf haar blauwe ogen sloot.