Let them be safe and sound [Geboortetopic]

PLEASE STARCLAN, PLEASE

De onrustige ademhaling van de rossige poes gaf aan dat ze niet sliep, niet echt. Ondanks dat ze de droomwereld nog lang niet in was lagen haar oogleden wel veilig over haar ogen gesloten. In plaats van slapen was piekeren hetgene dat ze deed. Wat als? Wat als? Wat er die dag was gebeurd was vanzelfsprekend de reden van haar ongerustheid. De hele dag had ze een hevige druk op haar buik gevoelt en naarmate de avond verder vorderde was het alleen maar erger geworden. Er was een logische verklaring voor, het zou niet lang meer duren voor de kittens kwamen. Ja, of er was iets mis, maar daar dacht Softvoice liever niet aan, dus ging ze maar van het eerste uit. Om niemand ongerust te maken had ze niks gezegd, maar of dat uiteindelijk ook de beste keuze was geweest?
En zo ging het maar door, eindeloze gedachten die elkaar opvolgde. Honderden onbeantwoorde vragen, die tevens nooit beantwoord zouden worden omdat zij ze nooit aan iemand zou stellen. En de druk werd alleen maar heviger, en de poes onrustiger.

Onwillig dook Softvoice in elkaar toen haar buik opeens een hevige pijnscheut haar lichaam doorstuurde. Bang om te gillen beet ze hard op haar onderlip. Zou het? Was dit zo'n wee waar ze al vele verhalen over had gehoord? Paniekerig probeerde ze overeind te komen, maar een volgende wee hield haar op de grond gedrukt. "Aauuwhh." Kermde ze. Ongerust keek ze met een schuine blik naar haar buik, die inmiddels al op ontploffen stond. Een volgende wee deed haar een luide gil geven. Vrijwel meteen hoorde ze verschillende poesen ongerust op haar af komen. Deze hadden zonder het te vragen al door wat er gebeurde en probeerde Softvoice te kalmeren. Die wilde wel, maar de volgende wee kwam al opzetten, nog heviger dan de vorige. De tranen sprongen in haar ogen en hulpeloos duwde de kat haar oortjes in haar nek. Het deed zo'n pijn, zo'n pijn! Kreunend probeerde ze zich om te draaien terwijl ze zag hoe de nursery leegliep. "Rushleap... Help, help Rushleap!" Jammerde ze hulpeloos. Laat het alsjeblieft goed gaan Starclan, alsjeblieft.

Note: Eerste post voor Rushleap, daarna ik nog een keer en daarna de kittens. Andere mensen die nog willen joinen graag eerst even vragen.
Volgorde:
1) Dazzlekit
2) Leafkit
3) Tansykit
4) Dawnkit
5) Lockkit
6) Silentkit

LET THEM BE SAFE AND SOUND

THANKS TO LOUIS AT ATF!

De anders altijd zo zelfverzekerde kater was de laatste tijden vreselijk nerveus. Iedereen om hem heen irriteerde zich er mateloos aan, maar hij kon het niet helpen. Soft's kittens konden elke dag geboren worden. Zijn kittens konden elke dag geboren worden.. Nog steeds klonk het wat onwennig. Hij werd vader. Híj, Rushleap, werd vader, en Softvoice was de moeder. De Warrior was er nog niet helemaal overtuigd van of hij het wel zo geweldig vond, maar liet dat niet merken. Voor Soft. Hij wist dat kittens de grote droom waren van de rosse poes, en dat wilde hij niet verpesten. Als zij gelukkig was, was hij dat ook. Toch? Vast wel...

Een plotselinge schreeuw om hulp deed hem opschrikken. "Rushleap... Help, help Rushleap!" Zijn zwart-witte oortjes schoten paniekerig naar voren, en zijn ogen sperde zich wijd open. Softvoice! Meteen spurtte Rush richting de Nursery, waar hij de rode poes kermend zag liggen. Gestrest haastte hij zich naar haar toe. De kittens! De kittens kwamen! Even dreigde hij helemaal te flippen, maar hij hield zich in. Het was nu moeilijker voor Soft, en hij moest haar helpen. 'Soft! Soft, ik ben er, alles komt goed. Ik ben bij je..' Mauwde hij, in een poging haar gerust te stellen. Er was een licht paniekerig ondertoontje in zijn stem te horen, maar toch ging hij zitten, zijn oortjes nerveus wiebelend. 'Het komt goed... Het komt allemaal goed..' Voegde hij er aan toe, meer om zichzelf te overtuigen dan haar. Als het maar goed ging...

Note;; Rush gaat echt flippen :')

Hij had geen idee van hoe het leven hier buiten was. Voor hem was opgekropt zitten met anderen om zich heen normaal. Herinneringen van hoe het hier voor was, was er ook niet. Hij wist eigenlijk helemaal niet wat er was, er was nauwelijks tot geen besef, nauwelijks tot geen gevoel, nauwelijks tot geen geweten. Dit alles was normaal. Waar hij in zat leefde, en gaf hem liefde. De trillingen van een stem buiten de want was ook vertrouwd. Daar buiten was iets, en daar zal hij snel naar toe gaan. Hij was groot, en de eerste die weg gedrukt werd door rare bewegingen van zijn vertrouwde omhulsel. Hij werd weg geduwd en gezogen van het gene om hem heen, en het eerste wat hij voelde was kou naar zijn kopje toe. Hij werd verder uit de warme plek geduwd en zo kwamen zijn pootjes naar buiten. Even later kwam de rest naar buiten en plofte hij op de grond. Het opvallende aan hem was dat hij nu al, nog in het vliesje om hem heen fel rood was, als er licht op zou komen zou het bijna verblindend zijn... was dat natuurlijk overdreven. Meer een uitdrukking. Strakke warme likken over hem heen brak het vliesje, en zachte piepjes verliet zijn bek, wat de twee figuren moest laten weten dat alles oké was, en hij leefde. Uit instinct, toen hij eindelijk droog en warm was kroop hij naar de buik van zijn moeder toe, dat was natuurlijk, om zijn moeder het idee te geven dat er niks mis was, en zij zeker aandacht aan hem moest besteden. Instinctief, maar moeizaam ging hij op zoek naar een tepel, en die vond hij, in de oksel van zijn moeder, en daar begon hij te drinken.

OOC: Ik heb dit zoveel mogelijk geprobeerd te baseren op de geboorte van onze eigen kittens <3

Wanhopig voelde ze hoe een volgende wee zich opzette en haar ogen werden groot. Waarom had ze zich niet beter voorbereid op dit moment? De poes beet hard met haar scherpe tanden in haar onderlip, waardoor al snel kleine drupjes bloed langs haar kin stroomde, maar ze voelde het niet, want die pijn was nog niet een kwart zo erg als de wee die op hetzelfde moment aan de gang was. "Soft! Soft, ik ben er, alles komt goed. Ik ben bij je.." Rushleap! Opgelucht, maar met een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht keek ze haar partner aan. Rushleap was bij haar, alles zou goed komen. "Rush.." Stamelde ze. "De kittens, ze komen!" Het was onnodig dat nog te vermelden, de kater was snugger genoeg om dat allang door te hebben. "Het komt goed... Het komt allemaal goed.." Wie probeerde hij nou te overtuigen, zichzelf of haar? Niet aan denken! Het komt goed, het komt sowieso goed, als je je maar focust. Focussen, maar waarop dan? Op de eerste kitten die er maar wat graag uit wil natuurlijk, sprak het stemmetje in haar hoofd. Het stemmetje wat eigenlijk zij was, ze beantwoorde haar eigen vraag. Oke Soft, adem rustig in en uit. Rustig in En de poes zoog een grote hap lucht nar binnen. En uit Wanhopig kerfde ze haar pootjes in het zand waarna ze begon te persen. Het deed pijn, maar het ging, ze voelde hoe de kitten steeds dichter bij de buitenwereld kwam en hoe hij uiteindelijk naar buiten floepte. Hijgend ontspande ze haar spieren. Snel begon ze de kitten, bijna instinctief te likken. Net zolang totdat er een zacht piepend geluid zijn snuitje verliet. Liefkozend gaf ze de kleine met haar staart een tikje richting haar buik, waar hij instinctief naar haar tepel zou kruipen. "Dazzlekit.' Sprak ze zachtjes waarna al snel haar aandacht weer werd getrokken door de komst van de volgende. Met gesloten ogen begon ze te persen, terwijl ze probeerde rustig te blijven. Bij de eerste was het goed gegaan, dus waarom zou het nu fout gaan? En het ging ook niet fout, want ook deze kitten belande met een kleine ploep in de grote wereld. Snel begon ze de wit oranje kitten te likken, waarna ze haar snel in richting van haar broertje schoof, die inmiddels zijn kleine mondje al om haar tepel had gesloten. "Leafkit." Sprak ze vastbesloten.

Zodra je kitten is geboren mag je beginnen met posten. Je kunt de leeftijd op 'een paar dagen' zetten of iets in die trant, denk er wel aan dat de kittens hun oogjes nog niet open hebben en eigenlijk nog vrijwel niks kunnen!

Ze dobberde rustig rond tussen de hele hoop siblings die vaak tegen haar aanduwde en haar van haar plekje af stootte. Waarom, wie en hoe wist ze allemaal niet, en natuurlijk had ze er ook geen flauw benul van dat ze in de buik van haar moeder 'dobberde'. De kitten was op dit moment eigenlijk niet eens een kitten te noemen, enkel een foetus die ronddreef en zo nu en dan zacht tegen de baarmoederwand stootte. Eigenlijk wilde ze alles daarbuiten wel verkennen, of eerder gezegd, iedereen daarbuiten leren kennen. Er waren een paar vreemde bewegingen in de buik van haar moeder, waardoor ze bijna werd platgedrukt tegen de wand. Naast haar verdween er plots een kitten, en ze schoot op diens plekje, klaarliggend om eruit te gaan. Eigenlijk wist ze niet of ze het nu nog wel zo leuk vond. Plots werd er aan haar getrokken en iet wat tegenstribbelend werd het poesje geboren. Met een kleine plof kwam ze op de aarde terecht en een vreselijke kou omringde haar. Voor het eerst zoog de kitten haar longen pijnlijk vol met lucht, en ze voelde hoe deze openklapte. Een klagelijke piep verliet haar bekje en het felle licht deed pijn door de dunne vliesjes die over haar ogen heenzaten. Een tong raspte over haar natte vacht en ze werd in de richting van een andere warmtebron geschoven: haar broertje. "Leafkit." Het klonk haar als muziek in de oren, Leafkit. De poes kroop naar haar broer toe en nam de tepel naast hem, om vervolgens dicht tegen hem aan te liggen en de zoete vloeistof die uit de tepel kwam gulzig naar binnen te slokken.

Erg lang kon ze niet van dit gelukkige moment genieten, want een volgende kitten baande zich al een weg naar buiten. Rustig ademde ze diep in, het ging net goed dus zou het nu ook goed. Nog even wierp ze een blik die om bevestiging vroeg naar Rushleap, waarna de poes begon te perzen. Verwilderd kneep ze haar poten fijn. Van de pijn stonden er tranen in haar ogen. Dat ze zo iets ergs had kunnen voelen, maar het was het waard. Dat had ze net ook gezien, haar kittens waren deze pijn meer dan waard. Dus ging ze door, haar ogen dicht knijpend en met af en toe een klein kreetje dat haar bek verliet. Totdat, de alweer derde kitten was ter wereld gekomen. Ze wilde zich al naar voren buigen om het kleine beestje te likken en naar de goede plek te sturen, maar door een volgende pijnlijke golf werd ze tegen de grond geduwd. Blijkbaar waren er meer dan drie kittens, want ook de volgende wilde nu, veel te snel als je het aan Soft vroeg, naar buiten. Ze moest de eerste kitten nog drooglikken. "Rush jij moet de kitten... Aaah." Hopelijk had haar partner begrepen wat te doen want haar zin kon ze niet af maken. Wat paniekerig en nog hijgend begon ze te persen, vrijwel vergetend adem te halen. Eigenlijk maakte ze zich alleen maar zorgen om de derde kitten. Had Rush haar wel begrepen? Natuurlijk! Hij had gezien wat zij net had gedaan dus zou hij dat nu doen. Tevens maakte ze zich ook zorgen om zichzelf, was al dat bloedverlies normaal? En de volgende kitten kwam naar buiten, waarna ze zich naar voren boog om beide te zien. Ze waren prachtig! Zachtjes likte ze de vierde en schoof ze daarna allebei naar haar borst, waar ze konden drinken. "Tansykit," En ze knikte hijgend naar de eerste. "En Dawnkit." Waarna ze met een warme blik naar de tweede keek. Het waren er al vier nu, en ze voelde dat er nog meer aankwamen, maar die gaven haar nu gelukkig voor een paar minuten rust. Even richtte ze een uitgeputte blik op haar partner, waarna ze haar ogen alweer sloot. De volgende kitten kwam.

De kitten bevond zich nu al een tijdje in deze steeds kleiner wordende ruimte. Hij begon stilaan besef te krijgen van het feit dat hij bestond. Hij kon dan misschien niets zien en voelde ook niet echt veel, maar toch wist hij zeker dat er nog een aanwezigheid was in zijn omgeving. Ongeduldig trappelde hij met zijn poten. Plots kromp de ruimte in elkaar, waarna er steeds meer plaatst vrij kwam. Dit proces herhaalde zich een aantal keer, waarna hij aan de beurt was en instinctief meewerkte wanneer de zuigkracht zich op hem richtte. Opeens kwam er zuurstof in zijn longen, en verschrikkelijk onaangenaam gevoel! Wanhopig piepte de kleine kitten. Er gleed een ruwe tong over zijn vacht. Spontaan begon hij te kruipen, opzoek naar een tepel van de poes waar hij bij lag. Zonder iets te zien was het moeilijker dan je zou denken, maar alles ging vanzelf. 'Tansykit', hoorde hij. De kitten maakte een goedkeurend geluidje.

OOC; Sorry, ben niet goed in geboorte posts (':

Lekker warm, maar krap. Dat was alles wat ze wist over deze plaats waar ze in rond dobberde. Het werd de laatste tijd steeds krapper, en kreeg ze regelmatig een trap van haar siblings. Of ze werd voor de zoveelste keer plat gedrukt. Op een gegeven moment voelde ze een sibling onder haar verdwijnen. Een gat ontstond, met ruimte! Alleen voor dat ze de ruimte kon benutten schoot een andere sibling er al weer in. Geweldig, nog steeds geen ruimte. Niet veel later verdween deze ook, en wéér kwam een andere in de ruimte. Ondertussen kwam naast en boven haar ook meer ruimte, wat ook wel fijn was. De sibling onder haar verdween na een tijdje ook al weer. Ze voelde nog maar één sibling dobberen samen met haar. Al snel werd haar rust onderbroken door iets wat aan haar leek te trekken. Vrijwel meteen begon ze tegen te stribbelen, ze wilde hier niet weg. Ze hield het echter niet lang vol, de kracht was sterker dan haar. Voor ze het door had was ze uit de warme bubbel in iets heel kouds terecht gekomen. Ze voelde de ijskoude lucht haar longen openklappen, dat deed pijn. Meer pijn dan dat ze geschopt of platgedrukt werd door haar siblings. Hier door maakte ze ook een luid piepend geluidje, in ieder geval voor haar luid. "En Dawnkit." hoorde ze een stem zeggen, die stem kwam haar ergens vaag bekend voor. Was dat haar naam dan? Dawnkit? Het klonk haar wel leuk in de oren. Oké wat nu? Waar heen? Al snel gaf haar gevoel een richting aan waar ze naar toe moest. Wat onhandig begon ze langzaam in die richting te kruipen. Na een tocht die voor haar eeuwig leek te duren kwam ze aan bij iets zachts. Het was lekker warm, dus haar eerste reactie was er in kruipen. Binnen de kortste keren kwam ze met haar kopje tegen iets bekends aan, het was een van haar siblings. Deze leek uit iets te drinken, wat haar sibling dronk rook lekker. Automatisch ging ze zelf ook opzoek naar zo'n bobbeltje die ze al snel vond. Eerst duwde ze er een paar keer met haar neusje tegen aan. Uit dit bobbeltje kwam die lekkere geur ook! Met haar twee voorpootjes pakte ze het bobbeltje vast en begon er wat gulzig uit te drinken. Een warme vloeistof ging door haar keeltje, het was heerlijk.

En met de komst van de volgende kitten sloten ook haar ogen zich weer. Konden ze haar niet even met rust laten? Kreunend greep ze naar de poot van haar partner. Ze wilde het niet uitschreeuwen en zich aanstellen, maar het was zo moeilijk. Uit haar onderlip stroomde ondertussen ook al een klein straaltje bloed en natuurlijk was er bij de geboorte van haar eerste twee kittens ook veel bloed vrijgekomen. Was dat normaal? De rossige poes maakte zich nog even zorgen over het feit dat haar achterdeel niet meer zo rossig was maar eerder de kleur rood had gekregen maar deze gedachten werden al snel door een helse pijn verstoort. Paniekerig blies ze de kleine hapjes lucht uit waarna ze weer veel inademde. Een wee zette op en ze begon met moeite te perzen. De kitten kwam verrassend snel naar buiten waarna de poes even ontspande. Niet lang overigens, want ze moest de kitten nog likken. Ze had nog maar net het vliesje eraf gelikt toen ze al weer gedwongen werd te gaan liggen. Nog een? Zou er nog een zesde kitten komen? "Lockkit." Sprak ze vastbesloten waarna ze haar kitten een klein duwtje in de juiste richting van. Ook de geboorte van de volgende kitten verliep soepeler dan de eerste paar, waarschijnlijk omdat de jonge moeder nu een beetje door had wat ze moest doen. En dan, nadat ze ondanks dat nog wel een paar keer luid had gekreund, werd ook haar zesde en laatste kitten geboren. Haar instinct dwong Softvoice om de kitten eerst droog te likken voordat ze ging liggen uithijgen en met ruwe maar tedere likken ging haar tong over de kitten. Het duurde lang... Nog steeds maakte het kleintje geen geluid. Zou hij wel..? Paniekerig ging ze door, net zolang totdat de kitten eindelijk geluid maakte. Opgelucht haalde de Queen adem, ook deze kitten kon ze voor nu gezond verklaren. "Silentkit." Sprak de poes glimlachend waarna ze haar kop naar Rushleap draaide. Haar ogen stonden gelukkig, gelukkiger dan ooit. Maar ook vermoeid, vermoeid naar deze lange bevalling. Maar het belangrijkste was, was dat ze zes gezonde kittens hadden gekregen.

Note: Alle kittens zijn nu een paar dagen, over een week zal de leeftijd wat omhoog gaan en dan mogen ongeveer hun oogjes open, voor nu nog even niet.
Lostdream mag nu de topic binnenkomen!

@Jamie; Ik hoop dat dit een beetje was wat je in gedachten had met Silent, ik was namelijk te lui om die gebeurtenis in mijn volgende post te verwerken, dus heb ik een beetje powerplay gebruikt. Als het niet klopt moet je me maar een PM sturen.

Een piepklein katje werd wakker van beweging. Dat werd ze wel vaker wanneer haar moeder bewoog. Maar dit keer voelde het anders, het had meer iets weg van samenkrimpen in plaats van zachtjes heen en weer wiegen. Het was niet echt boeiend dus werd ze terug getrokken naar de slaap. Vaag was ze zich bewust van haar broertjes die één na één verdwenen. Pas wanneer ze een vervelend getrek aan haar vachtje voelde spartelde ze tegen. Het getrek werd harder en een soort onbegrijpelijk, zuigend geluid klonk in haar oortjes. Ze spartelde angstig toen ze door een smalle gang werd gezogen. Net toen ze dacht dat het ergste voorbij was kwam ze met een harde klap op iets dat niet zacht was terecht. Daarbij woei er nog eens een gure en koude wind over haar nat pak. Ze voelde een tong over haar schuren en kromp ineen. De geur had iets bekend en de tong was geruststellend. De tong hield op met likken en ze hoorde een zachte zucht: "Lockkit." Ze wist niet wat het betekende maar 'Lockkit' klonk mooi. Haar aandacht werd verplaats naar een warme geur. Haar broertjes en zusjes hadden het en alleen zei niet. Ze piepte protesterend, maar niemand leek te reageren. Angstig probeerde ze zich naar voren te worstelen. Het duurde precies een eeuwigheid maar uiteindelijk lukte het haar toch om haar neusje tussen de warme lijfjes te duwen. Een bobbeltje botste tegen haar neus. Ze hield geschrokken haar adem in. Het voelde niet slecht en ook de warme geur kwam van het bobbeltje vandaan. Dus plooide ze er instinctief haar mondje omheen en begon te zuigen. Er kwam niet uit dus zette ze haar piepkleine pootjes op de warme plek en begon ze te kneden. Even gebeurde er niets, maar daarna vulde haar mond zich met iets lekkers. Heerlijk.

De kitten had tijden enkel de wereld erbinnen gekend, niks anders, enkel zwart. Wat zou het zijn daarbuiten? Misschien iets dat je je hoort af te vragen. Maar dat deed de kitten niet, niet dat ze het niet wou. Nee, alles behalve, ze zou het zo graag willen, zich dingen afvragen. Het kon gewoon nog niet. Het enige dat ze in staat was om te doen was drijven. Nou, een betere tijdbesteding als ongeboren kitten was niet mogelijk. Ze kreeg voedsel binnen, dobberde en kwam zo nu en dan tegen andere hoopjes aan. Nu zou je verwachtten dat er iets komt waarin staat dat ze het irritant vond, of een ander gevoel bij kreeg. Alleen was ook dit nog niet van toepassing. Het gebeurde gewoon en het enige dat er toe deed was dat het gebeurde. Denk nou niet dat de ongeboren bundel niks kon. Nee, ze merkte wel zeker dingen. Al was het niet háár emoties die ze voelde. De lichamelijke band met haar moeder deed meer dan haar alleen in leven houden, ze hadden een band die niet te vervangen was. Iets bijzonders dat eindigde bij het moment dat ze de veilige thuishaven zou verlaten. Als haar moeder de gene zag die ze liefhad voelde ook de kitten een goed gevoel, dit zorgde ervoor dat de kitten wist dat er van de ander werd gehouden. Dat het gedreun, iets dat ze ooit zou leren kennen als een stem, met een goed gevoel terplaats ging zou ook na het verlaten blijven. Ook voelde ze nare dingen mee met haar moeder, zoals wanneer ze streste of bezorgt was. Woorden kende het naamloze bundeltje niet, enkel een gevoel dat haar onrustig maken. Dus nu hebben we maar twee dingen die de nameloze kende; goed en slecht. Verassend genoeg zou ze dit besef kwijtraken zodra ze op de wereld kwam, en waarschijnlijk nooit meer terugkrijgen. Want hoewel deze beloofde wereld veel nieuws mee zou brengen zou er nooit meer iets zo simpels zijn als deze tijd. En die liep op een eind. Het nare gevoel kwam de kitten tebinnen, als reactie dat ze wat begon te spartelen, al was dit niet meer dan een kleine beweging. De krappe ruimte versmalde zich steeds tot er iets gebeurde; de veiligheid en warmte verdween. Gepaard met het nare gevoel was dit geen leuke ervaring. Beter gezegd, iets voor onder het tabje slecht. Toch kwam er ook iets goeds bij, de krappe ruimte werd ineens ruimer. Dat de oorzaak daarvan was dat er andere bundels weggingen werd haar niet meegegeven. Uiteindelijk kwam ook haar gedaanten in beweging en ze verliet de plek die ze nooit eerder had verlaten. De ruimte werd nauwer, kouder, vreemder, allemaal slechte dingen. Of eigenlijk; andere dingen als dat ze was gewent. Dit hoefde nog niet slecht te zijn, in tegendeel. Het geheugen van het naamloze wezentje reikte niet ver aangezien ze plaatsmaakte voor betere en belangrijkere dingen. Op het moment dat ze in de kou kwam en een voor haar oneindige wereld binnentrad was ze het enige thuis in haar vorige leven al vergeten. En zoals er van haar werd verwacht opende het kleintje, dat zich vanaf nu levend mocht verklaren, haar longen. Er was weer iets slecht, pijn, een brandend gevoel in haar longen. Maar er miste iets. Wat was er nou anders? Er werden twee dingen van de kitten verwacht; een geluid maken en drinken. Nou, stap een ging al fout, goed begin van je leven zou je kunnen zeggen. Was er iets stuk? De kitten opende haar bekje weer, nope, niks. Al voelde ze nu wel wat. Even in de vaste orde; goed of slecht? Ehem, niet slecht, dus dan maar goed. Na nog wat warmte van de tong probeerde ze het nog eens, nu een klein geluidje makend. Blijkbaar was het voor haar voormalige-huis-nu-ouder goed genoeg want ze werd naar de grootte warmtebron geduwd. Nu met een naam; Silentkit. Al was het maar een mengeling van onbekende klanken voor de pasgeborene. Stap twee; drinken. De kitten, een kleurloos wit vergeleken haar oudere familie waarin ze nog steeds geen weet van had, begon te zoeken. Toen ze iets in haar bekje kreeg en begon te zuigen wist ze het zeker; dit was goed. Voor nu was alles alleen maar goed. Eenmaal vol en tevreden rolde ze zich op tegen haar moeder en viel in slaap. Iets anders hoefde niet eens slecht te zijn.

Zodra de rosse kater had gehoord dat Softvoice aan het bevallen was, had hij geen rust meer gekregen. In eenzaamheid en stilte had hij gewacht tot alle kittens geboren waren, en dat duurde wel even. In die tijd had hij naar zijn poten zitten staren zonder ook maar te verstaan wat katten om hem heen zeiden en enig gevoel te hebben dat hij op jacht zou moeten gaan. "Niet nu." Lostdream's staart had de hele tijd zenuwachtig van links naar rechts geslaan, en in stilte verweet de kater zichzelf dat hij misschien wel zenuwachtiger was als Rushleap zelf. Of als Softvoice, natuurlijk. Maar toen de Warrior gehoord had dan alle kittens geboren waren, was hij direct opgestaan en richting de Nursery gewandeld. Voorzichtig kroop hij door de ingang, en bleef daar even zitten om naar het beeld te kijken. Softvoice, met zes kittens aan haar buik, en Rush die er bijzat. StarClan, wat mochten ze trots zijn! Lost kwam voorzichtig korterbij, met een glimlach op zijn snuit. "Wahw, Soft, Rush, gefeliciteerd," Hij gaf Rush voorzichtig een vriendschappelijke duw, niet te hard, want de kater zag er niet bepaald uit alsof hij rechtop staan kon blijven dan. Daarna wierp de Warrior zijn blik op de kersverse Queen, en raakte met zijn staart haar schouder aan, en bekeek de kittens. "Ze zijn prachtig," Aan haar buik zag hij waarschijnlijk een nestje mooiste kittens ooit zien. Hij kon het echt niet laten, en een grote grijns sierde zijn gezicht. Een zacht grinnikend geluid ontsnapte aan zijn keel, en daarna haalde hij zijn tong over zijn lippen om vervolgens serieus te kijken. Met fonkelende ogen keek hij beide ouders aan, en ging -weeral- voorzichtig zitten. "Mag ik erop wedden dat hen namen net zo mooi zijn als de kittens zelf, mevrouw Queen?" Hij bekeek alle kittens, en grijnsde opnieuw. Een ros katje. Een ros-wit katje. Twee bruine kittens, een witje, en een zwart-witte, die hem enorm aan Rush deed denken. Tenzij de kit's ogen een andere kleur waren, maar dat kon nu dus niet bepaald worden. Lostdream zette een stap achteruit, en ging glimlachend naast Rushleap zitten. "Ik hoop by the way dat ik niet stoor." Typisch, eerst doen alsof je welkom bent en dan er pas naar vragen. "Ach wat, proficiat."

"Wahw, Soft, Rush, gefeliciteerd," De rossige poes had het niet gemerkt toen de kater de nursery was ingestapt en keek nu dus blij verrast op toen ze de stem van Lostdream hoorde. Ze stak haar oortjes, ondanks haar vermoeidheid, blij naar voren en knikte begroetend. De trots in haar blik was niet te negeren toen ze Lost wenkte om iets dichterbij te komen zodat hij de kittens goed kon zien. "Ze zijn prachtig," De Queen glimlachte terwijl ze haar blik even op Rushleap richtte ter bevestiging. Maar al snel keek ze uit beleefdheid weer naar haar vriend. Althans, uit beleefdheid... Ze vond het immers niet erg om hem aan te kijken. Hij was toch ook best aantrekkelijk? Hè wat? Dat mocht ze niet denken. Maar Rushleap bleef natuurlijk de knapste van allemaal, voegde ze er snel aan toe. Of ze het er ook mee eens was, was een zorg voor later. "Mag ik erop wedden dat hen namen net zo mooi zijn als de kittens zelf, mevrouw Queen?" Ze glimlachte warmpjes waarna ze haar kittens begon voor te stellen. "De witte heet Silentkit, de rode Dazzlekit en de rood witte Leafkit." Sprak ze teder met een smalle glimlach. "Deze kleine tabby," Ze wees naar de juiste. "Heet Tansykit, en de andere," Ze wees met haar neusje naar de tweede. "Heeft als naam Lockkit gekregen. En dan heb je nog de zwart witte, genaamd Dawnkit." Ze besefte nu pas hoeveel die kitten op Rushleap leek. Ze zag nog hoe Lostdream naast haar partner ging zitten en hoorde vaag dat hij nog iets zei, maar ze hoorde het niet meer. Tevreden wierp ze nog een laatste blik op haar slapende kittens waarna ze ook zelf haar blauwe ogen sloot.

De nu hetende Dazzlekit maakte een vaag piepend geluidje wat meer klonk als ee: "Mééuhw." Het klonk hees een anders dan een normaal piepende kitten, maar het was zeker niet iets ongezonds, meer juist super schattig. Gestopt met melk drinken en krulde zijn lichaampje zich tegen de warme buik, half onder Softvoice's voorpoten, aan. Nog een paar smakkende geluidjes verliet zijn bekje, waarna hij in slaap viel, met zijn tongetje nog uit zijn bekje hangend. Hij was nog zo klein, en kwetsbaar, bijna breekbaar.

Onderwerp: Re: Let them be safe and sound [Geboortetopic]