{Open} Ready.. Steady.. Nope, still not ready

Voorzichtig, stapje voor stapje kwam Slatekit dichter bij de uitgang van de nursery. Alsof ze een eng monster benaderde, sloop ze zo nu en dan dichterbij. En uiteindelijk.. piepte haar kopje over de rand van de uitgang, zodat ze naar buiten kon kijken. En weer overweldigde de grootheid van het kamp haar. De kille wind blies in haar gezicht, samen met een verse guts regen. Geschrokken piepend struikelde ze ze dan ook achteruit en rende ze onhandig weer dieper de nursery in. Daar besloot ze maar haar 'oorlogswonden' te verzorgen. Haar voorpootje gleed behoedzaam langs haar kopje heen terwijl ze zichzelf droog probeerde te wassen.

{Open}

Hij trippelde even rond in het kamp. Het regende... Hij zuchtte even zachtjes en liet zijn blik langs de wanden van het kamp gaan. Al snel zag hij de nursery. Daaruit verscheen een grijs koppie, superschattig. Hij kon het niet laten om even een 'oooh' te zeggen, maar zag toen hoe ze verschoot van de regen en terug de den in sprintte. Nevermind knipperde een paar keeer met zijn ogen waarna hij naar de den liep. Toen hij binnen was liet hij een blik langs de nesten gaan, er waren veel nesten. Hij hoopte alleen maar dat Lone hem niet zag. Hij ging rustig zitten en begon even snel zijn pels te wassen, het water vloeide al snel uit zijn haren. Tijdens het proces zag hij opeens de kit weer. Hij staakte zijn werkje en stond op om naar haar toe te gaan. Zij ogen leeg, maar toch een hartelijke lach om de lippen. Hij bleef een beetje voor haar staan en ging zitten. "Hallo daar," zei hij zachtjes, zijn stem hartelijk en open. "Gaat het een beetje?"

Slatekit wreef wat geschrokken over haar gezichtje heen, wat maar nat aanvoelde door het water wat naar beneden was gevallen. Sinds wanneer viel water uberhaupt neer uit de lucht?! Ze piepte wat geschrokken en begon zachtjes wat te jammeren. Ze was echt geschrokken van de regen die haar in haar gezicht gebeten had.. Of moest ze dit nou wel weer geprikt noemen? Ze wist het niet meer, behalve dat ze het absoluut niet leuk vond. Zachtjes snikkend keek ze dan ook omhoog naar een zwarte kater die boven haar uit torende en haar vroeg of het wel ging. "E-er viel.. water.. van boven.." jammerde het poesje zachtjes, "Het.. viel me aan..!" Haar stem ging weer omhoog naar een paniekerige piep. Zie je wel dat buiten erop uit was om haar te pakken!

"E-er viel.. water.. van boven.." De regen dus. Nevermind keek haar even aan. Was ze daar van geschrokken? Van water? Man, soms vroeg hij zich af waar ze aan dachten... Het was maar water, het deed niks... "Het.. viel me aan..!" Never kon de hoge toon niet missen en instinctief legde hij even zijn oren in zijn nek. Hoge tonen, kleine ruimtes, daar moest hij nog wennen. Hij lachte even geforceerd en dat was overduidelijk waarna hij even een blik op de uitgang wierp. Regendruppels vielen sierlijk neer bij de openingen. De meeste kits vonden het leuk, grappig en wilden het pakken en ermee vechten. Maar deze was gewoon bang... Van iets dat zelfs niet ademde. "Uhm... Nee," zei de kater op misschien een iets wat te serieuze toon.

Slatekit wreef nog een paar keer met een verbeten uitdrukking over haar snuitje heen met haar zachte voorpootje en gaf de pootkussentjes voor de goede orde nog een aantal vlugge likken. Maar vervolgens werden de helderblauwe ogen toch op de zwarte kater gericht toen ze haar hartje weer wat gekalmeerd had. "Wie ben jij?" Vroeg de poes zachtjes, waarna ze haar hoofdje wat schever hield. "Jij lijkt op mama.." vervolgde ze, haar kopje wat scheef houdend. De kater had nu eigenlijk pas echt haar interesse gevangen en ze wilde het liefste nu weten wie hij was! Een vrolijke glimlach trok aan haar lippen en ze hield haar kopje met twinkelende blauwe oogjes scheef. "Ben jij familie?" Vroeg de poes vervolgens door. Wat haar betrof was elke kat die ook maar een beetje op mama leek familie!

De kit bleef over haar neusje wrijven, om uiteindelijk een lik aan haar pootje te geven en nog eens erover te wrijven. Toen keek ze opeens op. Never keek haar ietwat achterdochtig aan, maar verzachtte toch zijn blik toen hij oogcontact maakte. "Wie ben jij?" Vroeg ze. "Jij lijkt op mama.." Nevermind fronste wat. Hij ging de queens na en stuitte wel meteen op Fawnstep. Dus een kit van haar? Opeens ging de kit lachen. "Ben jij familie?" Dit liet hem zachtjes gniffelen. Hij keek de kit kort aan, waarna hij even opkeek naar het nest van Fawn om snel terug oogcontact te maken met de kit. "Mijn naam is Nevermind," zei hij op een redelijk koele toon, maar niet ijzig of snijdend zoals meestal. Hij knikte daarna. "Ik ben een soort van familie," vervolgde hij. "De zus van jouw mama, is mijn partner," zei hij vervolgens waarna hij zich ietwat oprichtte toen hij erachter kwam dat hij ietwat naar voren was gaan leunen om te antwoorden.

Slatekit knikte serieus toen de kater vertelde dat hij Nevermind heette. Dat zou ze onthouden! Hij was mogelijke familie! "Ik ben Slatekit," miauwde de kitten, waarna ze speels een pootje uitstak naar Nevermind's neus en snorharen. De neus was misschien een beetje erg ambitieus en buiten bereik, maar tegen de snorharen kon ze nog wel aantikken met haar zachte, grijze voorpootje. Een vrolijk lachje verscheen op haar lippen terwijl ze dat deed. Dat was leuk. Maar haar aandacht werd afgeleid toen hij vertelde dat hij inderdaad familie was. "Leuk!" snorde Slatekit, blij met deze conclusie. Maar vervolgens hield de kitten haar kopje lichtjes scheef. "Wat ben je dan van mij? Oom..Nevermind?" Vroeg de kitten, haar hoofdje wat scheef houdend.

"Ik ben Slatekit," Daarna stak ze haar poot naar zijn neus uit en hij kreeg een miniscuul lachje op zijn lippen. Hij neeg zijn kop wat zodat ze het kon raken en tilde het toen weer een beetje op. "Mooie naam," zei hij vervolgens. "Leuk!" Zei ze vervolgens toen hij vertelde dat hij een soort van familie was en hij knikte even naar haar. Toen hield ze lichtjes haar kop wat schuin en Never wachtte haar woorden rustig af. "Wat ben je dan van mij? Oom..Nevermind?" Hij liet zijn blik even langs de den gaan en lachte even wat nerveus toen hij oom hoorde. "Uhm, ik denk het," murmelde hij. Het was soms gewoon te veel in een keer, vader kon hij nog accepteren, maar oom? Daar kon hij waarschijnlijk niet aan wennen. Hij kreeg langzaam de nerveuze lach van zijn lippen en knikte toen. "Ja..." zei hij, zonder zijn vorige twijfel door te laten komen.