Looking for the bad side on me {Brokenpaw + Open}

De forse kater liep door het gebied, te hard om te jagen, te alleen om wat rond te hangen. Hij had geen behoefte om te jagen, officieel verbleef hij nog in de Med. Den. Dus ja, hij hoefde niet te jagen, hij was ´gewond´. Op de een of andere manier kreeg hij niemand zover hem genezen te verklaren. Misschien omdat hij dan weer in problemen zou komen, maar ja, die gedachten was redelijk. Ace moest toegeven dat hij niet het beste imago had van de clan, niet erg ofzo. Gelukkig was zijn zij wond compleet genezen en waren de wondjes op zijn kop enkel nog minuscule streepjes tussen zijn vacht. Zo lang zouden ze hem vast niet meer binnen kunnen houden, dat was simpel weg onredelijk. Misschien was dit wel de straf van Vlekje, hmmf. Alleen maar omdat hij haar wou beschermen tegen die Windclanner. Hij was nog beleefd geweest, en wel voor de eerste keer in zijn leven. Nou, nu konden ze moeilijk verwachten dat hij zich verder zo ging gedragen. Met flinke passen was hij weggebeent tot hij ineens voor de fourtrees stond. Het was een indrukwekkend zicht en hij was hier nog minder gekomen dan in vijandelijk gebied. Misschien kon hij op deze rustige plek wat meejatten, gewoon een verdwaalt prooidier op zijn weg. Maar zodra hij zijn ben opende rook hij iets bekends en wat bij hem als vijandig stond beschreven. De kater draaide zijn kop in de richting van de geur en boorde zijn groene ogen in het eerst wat die bereken.

Brokenpaw eerste post, daarna kunnen andere inspringen ^^

Zijn pas snel, voor zover de gewonde spier in zijn schouder dat toeliet. Hij bewoog zijn klauwen snel over het gedroogde gras en kon voelen hoe het prikte in zijn kussentjes iedere keer als hij neerkwam. Zijn blik was koel en ijzig, zoals het meestal was de laatste tijd. Langzaam was zijn hart aan het bevriezen en dat liet hij duidelijk zien. Wel, iedereen vatte alles anders op en hij vatte een crushende Shadowclanner op zijn crush op als bedreiging en game-over. Hij besefte echt wel dat hij geen kans kon maken tegenover die rat. Hij was beter dan hem, dat wist Broken zeker plus nog eens Leader's zoon, jep, 2-0 voor de rat, jippie! Hij gromde even en moest zichzelf onderdrukken om niet weer zijn wonde aan te vallen. Opeens prikte een geur in zijn neusgaten. Hij spitste zijn oren en liep regelrecht op de geur af, dat naar Fourtrees leidde. Het verraste hem hoe dichtbij hij was geweest. Op de rand van de Windclan bleef hij staan, zijn ogen brandend in de zijne. Hij weer.

De kater was alles behalve haatdragend, hij had gewoon niet snel respect voor iemand. Zelfs zijn grootste vijand kon zijn respect verdienen. Zo was hij nou eenmaal opgevoed, of ja, zolang het duurde. Dat was waarschijnlijk omdat ze zijn vaders dood als een helden daad wou laten doorschijnen. Maar goed, het probleem was nou dat hij voor de ander enkel minachting voelde. Het was laf om iemand van achter aan te vallen, Tall had niet eens een kans gehad om zich te verdedigen van zijn sprong. De wond die Ace had gemaakt was niet diep bedoelt, gewoon om hem zijn plaats duidelijk te maken. Toch had hij hetgeen wat hij had kunnen zien verdient. Hoe het nu ging zag hij nog niet maar tijdens het hele gebeuren had hij het niet al te goed gehad. Maar ja, het zij zo. Nu keek de kater met helder groene ogen in die van de ander. Zijn eigen houding was wat schuin, hij stond gerecht waardoor zijn hoogte al helemaal tot uiting kwam. Misschien wat spottend om te laten zien dat hij er enkel wat schoonheidsstreepjes van over had gehouden. ‘Een aangenaam weerzien’ sprak hij toonloos, ineens formaliteit omhoog halend. Het was bijna tastbaar spottend in zijn stem. Maar zijn ogen bleven helder en ondoorgrondbaar. Niet dat de gedachten van de kater nu al te diepgaand waren.