{Open} Old memories

Een ferme bries woei over grashalmen heen en duwde ze even plat op de grond. Ook door de vacht van een bruin met witte snowshoe poes woelde de wind eventjes. Strawberry vernauwde haar ogen lichtjes tegen de luchtbeweging, maar keek daarna weer tussen de balken van het houten hek voor haar naar de verlaten boerderij aan de overkant van het grasveld. Zoveel herinneringen lagen in deze boerderij...
Haar borstkas daalde eventjes toen ze haar onbewust ingehouden adem uitblies en langzaam kwam de poes de poes weer in beweging. Ze zette een paar langzame passen weer achteruit en ze dook iets ineen, spanning zettend op haar achterpoten. Vervolgens maakt ze de sprong, haar klauwen in de bovenste balk begravend en zichzelf ophijsend in één soepele beweging. Eventjes liet ze zich neerzakken op de balk voor een betere balans en beschutting en keek ze nogmaals om zich heen. Het was rustig, geen kat te zien. Ze was nog veilig. Het was hier immers niet de beste plek voor een clankat om te zijn, de rogue gebieden. De meeste rogues hadden het niet zo op katten die vaak zo op ze neer keken. Het hier zijn was alleen al een risico. Maar ze had dit pad al zo vaak afgelopen... Als ze niet all zo lang weggebleven was, en als de kat die ze gekend had hier nog leefde, had het echt als thuiskomen gevoeld. Haar blik gleed scannend over de hoge, wuivende grashalmen voor haar heen en nog even over de struiken achter haar. Geen kat te zien... Ze probeerde haar ademhaling weer regelmatig te krijgen. Calm down... De kust is nog steeds veilig. Ze liet zich van het hekje vallen en landde lichtjes met haar pootkussentjes op de zachte, grassige ondergrond.
Het pad aflopen was hetzelfde zoals altijd. Eerst een stukje gras, daarna zand en daarna nog een klein stukje losse stenen. De wolken rolden door de hemel, tuimelend over elkaar. Het gaf een haar een onrustig gevoel en ze versnelde haar pas dan ook lichtjes. Toen ze het zand gedeelte van haar oversteek bereikt had, begon de regen dan ook langzaam neer te tikken, een zachte, lenteachtige bui gevuld door motregen. Haar vacht begon langzaam tegen haar slanke lichaam te plakken en het liet haar licht rillen. Na haar bijna verdrinkingservaring bij de zonnenrotsen, had ze het niet meer zo op water. Het vocht gleed langs haar snorharen heen, om vervolgens op de grond te tikken. Het was een opluchting voor de poes toen ze eindelijk de scheur in de muur bereikt had en zichzelf naar binnen kon wringen. Beschutting.
Een gevoel van opluchting vulde haar toen ze uit de regen was en binnen was in de stoffige boerderij. Maar zo snel als dit gevoel verschenen was, verdween het alweer. Lichte misselijkheid broeide op in haar maag toen ze de bloedvlekken op de grond weer kon aanschouwen. Hier was haar tante vermoord, bijna een complete jaarcyclus terug. Ze had het lichaam weggesleept en begraven. Maar nog altijd had het hout hongerig de bloedvlekken opgezogen. Oude herinneringen die niet meer weg zouden gaan. Haar oren gingen lichtjes hangen. Zoveel was gebeurd sinds die ene nacht dat haar tante vermoord was. Haar tante.. Desolatecall, de Thunderclan kattin die verbannen was uit de clan omdat ze bijna een clangenoot had vermoord... Maar wie kende ook de werkelijke reden hierachter? Dat het een ruzie was over een jonge apprentice? Maar wie had ook willen luisteren naar de noodkreten van een vergeten apprentice die mentaal mishandeld werd door haar vader? Strawberry zuchtte lichtjes. Niemand had naar haar geluisterd. Zo vaak als ze kon had ze haar tante opgezocht, totdat ze er niet meer was... En vanaf daar was het alleen maar bergafwaarts gegaan. "Hey.. Desolate," miauwde Strawberry zachtjes, met een treurige glimlach, "Ik.. ben benieuwd of je me horen kan.. Of je op een betere plek bent nu.." Ze sprak tegen de lucht, ze voelde zich een idioot. Wat had ze dan verwacht? Dat de poes plotseling om de hoek zou komen? Ineens weer springlevend? Maar op de één of andere manier voelde het ook vreemd opgelucht om hier te staan praten tegen niemand... Ze was hier immers alleen... Toch?

{Open~!}

Peach trippelde door het landschap. De wind suisde langs haar oren en het was niet echt warm buiten. Ze wandelde maar wat en wist niet echt precies waar ze naar toe aan het gaan was. Opeens zag ze een oude boerderij in de verte en Peach besloot om eens een kijkje te nemen. Toen ze er bijna was zag ze opeens een kat die op een muurtje was gesprongen. Instinctief verstopte Peach zich tussen de struiken. Het was een bruin witte poes die ouder was dan Peach. De kat sprong van het muurtje en liep in de richting van de boerderij. Peach vroeg zich af wat de kat daar zou doen. Misschien ging zij ook gewoon eens een kijkje nemen of misschien woonde de kat in de afgelegen boerderij. Peach keek hoe de kat naar de boerderij liep toen het plots begon te regen. Toen de kat zich door een scheur in de muur wrong liep Peach haar achterna. Zo stil als ze kon ging ze de boerderij binnen. "Hey.. Desolate," hoorde Peach de kat zeggen. Peach keek om zich heen maar zag geen andere kat. "Ik.. ben benieuwd of je me horen kan.. Of je op een betere plek bent nu.." Pas toen de poes dat zei wist Peach dat ze aan het spreken was tegen iemand die ze had verloren. Peach wist niet goed wat zeggen. Zou ze misschien beter de kat alleen laten?