Just let me say this

Het werd nu wel eens tijd. Nu hij ook nog eens extra informatie had verkregen van Nightspark vond de kater dat hij wel lang genoeg had gewacht. De wond op zijn wang was wel geheeld, als was de kras nog wel als litteken te zien, maar zij wang was niet het enige wat eronder had geleden. De kater had de nacht als tijdstip gekozen, zodat hij een grotere kans kreeg om haar in haar Den te spreken en anders.. dan had hij gewoon een miscalculatie gemaakt. Het maakte hem niets uit of hij haar uit haar 'schoonheidsslaapje' zou wekken, dit moest voor eens en altijd recht gezet worden.

De kater stak zijn kop door de ingang van de Den en blokkeerde meteen de hele opening met zijn grote lichaam, zodat er geen makkelijke uitweg was voor de Medicine cat. Voor een moment bleef hij daar stil staan, zijn blauwe ogen konden maar niet wennen aan de duisternis, dus de zekerheid of ze er was was er niet compleet. Alleen haar geur was een betrouwbare bron. "Littlestream?" Hij maakte zijn stemgeluid hard genoeg om haar te wekken, maar ook niet zo hard dat het hele kamp wakker zou worden. "We moeten praten." Zoveel mogelijk zekerheid pompte in zijn stem, wat ervoor zorgde dat zijn poten wat licht begonnen te trillen. Snel wist hij zich te hervatten, voordat de poes, als ze er überhaupt was, hem kon tegenspreken. "Het spijt me van alles wat er de afgelopen Moons is gebeurd." Begon hij al zuchtend en liet zijn blik naar de grond vallen. "Ik weet ondertussen wel dat ik een last voor je ben geweest, ontken het maar niet, ik heb je poten vol met werk gekost en dan komen de kittens er ook nog eens bovenop. Leuk van mij, hè? Je moet wel weten dat ik het je wilde vertellen, maar de moed ontbrak me. Ik kreeg mijn verdiende loon die avond, maar je moet weten dat ik ondertussen lang genoeg heb kunnen nadenken. Ik kan niets terugdraaien en dat zou ik eigenlijk ook niet willen. Het spijt me, nogmaals, maar dat is niet genoeg. Dus.. ja, dat wilde ik even kwijt." Toch kon de grijze kater nog niet weg gaan, hij moest iets horen.

OOC: Eerste post voor Littlestream!

Met een slapeloze blik keek de poes voor zich uit, starend naar iets dat alleen zij kon zien. Maar zodra ze het geluid van naderende pootstappen hoorde keek ze verbaasd op, het raar vindend dat er nog katten zo laat op waren. Maar zodra ze de bekende stem hoorde, was al haar nieuwsgierigheid als sneeuw voor de zon verdwenen. "Littlestream?" En ja hoor, hij was duidelijk naar hier gekomen voor haar. "We moeten praten." Met vernauwde ogen stond ze op en trippelde ze in de richting van de kater, om hem met een kille blik aan te kijken zodra ze voor hem stond. "Het spijt me van alles wat er de afgelopen Moons is gebeurd." Begon de kater zuchtend, waarna hij zijn blik neersloeg op de grond. "Ik weet ondertussen wel dat ik een last voor je ben geweest, ontken het maar niet, ik heb je poten vol met werk gekost en dan komen de kittens er ook nog eens bovenop. Leuk van mij, hè? Je moet wel weten dat ik het je wilde vertellen, maar de moed ontbrak me. Ik kreeg mijn verdiende loon die avond, maar je moet weten dat ik ondertussen lang genoeg heb kunnen nadenken. Ik kan niets terugdraaien en dat zou ik eigenlijk ook niet willen. Het spijt me, nogmaals, maar dat is niet genoeg. Dus.. ja, dat wilde ik even kwijt." Hij draaide zich nog niet om, en dus was het voor haar duidelijk wat hij wilde; een antwoord. Maar wat verwachtte hij eigenlijk? Dat ze hem nu met open pootjes terug ging opvangen, omdat hij het zo moeilijk had met zijn kittens? Wat een egoïst. Hij dacht alleen aan zijn pijn, en vond waarschijnlijk hetgeen wat ze had gedaan onterecht, ook al zei hij dat hij het juist verdiende. "Wat wil je nu van me? Denk je nu echt dat ik ga doen alsof er niks gebeurd is? Sorry, maar daden reflecteren het ware innerlijk van een kat, woorden niet." Miauwde ze met een lichte snauw in haar stem. De poes bleef hem met haar ijzige groene ogen aankijken, en weigerde zich om te draaien. Niet omdat ze verwachtte dat de kater nog iets ging zeggen, maar gewoon omdat ze niet de puf had om op te staan. De kater ging nu waarschijnlijk of te wel kwaad op haar worden, of zeggen dat ze niets om hem gaf. Littlestream kende hem ondertussen al wel, en was het beu om altijd zijn spelletjes mee te spelen. Zij had haar bijdrage al geleverd, nu verdiende ze toch eindelijk wel wat rust in haar leven? Ze mocht dan misschien nog jong zijn, zo voelde ze zich totaal niet. De laatste manen had haar energie weggezogen, haar spieren brandde en haar lichaam stond op instorten. Nee, de poes voelde zich eerder een elder. En als het spiegelbeeld dat ze elke keer zag in het water niet het tegendeel bewees, dan zou ze nog denken dat ze echt bejaard was ook.

Maar natuurlijk ging het niet van een leien dakje, dat had hij ook nooit mogen verwachten. "Wat wil je nu van me? Denk je nu echt dat ik ga doen alsof er niks gebeurd is? Sorry, maar daden reflecteren het ware innerlijk van een kat, woorden niet." Hij versmalde zijn blik iets en gunde het de poes niet eens om haar rust te krijgen, dus bleef hij op zijn plek zijn, zijn lichaam nog steeds de hele ingang blokkerend. "Dat merk ik ja." Bromde hij, moe worden van alles en ontmoette haar blik zonder twijfel. Hij was niet bang voor haar en hij had nu toch al het gevoel dat hun vriendschap nooit meer gemaakt kon worden, want beide katten hadden er misschien wel genoeg van. "Jij hebt me na je benoeming tot Medicine cat ook niets meer vertelt, over je hele drama met Nightspark. Ook ik moest ergens eigenhandig achter moeten komen." Hij wilde het nu gewoon kwijt en het kon hem werkelijk waar geen reet interesseren of hij zich te diep had gewaagd. "Het zet niets recht, dat weet ik, maar het blijft een geheim." Het deed hem nog pijn dat Littlestream hem niet had vertrouwd ermee, ook al was het haar eigen liefdesleven, zij had ook alles gehoord over Snowynight en hij kreeg er niets voor terug.

"Dat merk ik ja." Wat bedoelde hij daar nou mee? En eigenlijk was het niet de manier waarop Ashdrizzle sprak dat haar irriteerde, maar dat hij de uitgang van haar den blokkeerde. "Jij hebt me na je benoeming tot Medicine cat ook niets meer vertelt, over je hele drama met Nightspark. Ook ik moest ergens eigenhandig achter moeten komen." Even flitste er een glinstering door haar ogen, maar deze verdween algauw en ze bleef de kater slechts kil aankijken. "Het zet niets recht, dat weet ik, maar het blijft een geheim." De poes haalde haar schouders op en keek achterom. "Wil je weggaan? Ik ben moe." Miauwde ze slechts waarna ze recht stond en haar magere lichaam uitstrekte. Haar ribben waren al zo lang zichtbaar, dat het voor haar een gewoonte was geworden om er zo uit te zien. Maar niemand vroeg ooit of het wel goed met haar ging. Nee, zo'n vrienden had ze niet. Of toch niet meer.

"Wil je weggaan? Ik ben moe." Ah, nu zij de kans niet had te vluchten moest hij maar degene zijn die oprotte. Zijn blik merkte een mager schepsel op toen ze was opgestaan en hij was voor een moment echt even bezorgd, maar liet het niet doorschijnen in zijn blik. "Nee." Was zijn antwoord koppig en licht kortaf. "Ik begrijp het niet, dat onze vriendschap zo tot zijn einde komt, terwijl hij vele dingen overleefd heeft. Ik kan niets doen, Little, ik kan niets doen. Jij geeft me ook geen opties meer dan nu weg te gaan. Nou, dat doe ik dus niet. Ik wil horen waarom dit zo moet lopen en het maakt mij niet uit of je nu gaat slapen, ik blijf hier, desnoods de hele starclanverdomme nacht."

"Nee." Klonk hij koppig. Haar vermoeide blik keek hem slechts wazig aan, niet meer helder na denkend wegens de ruis in haar hoofd. "Ik begrijp het niet, dat onze vriendschap zo tot zijn einde komt, terwijl hij vele dingen overleefd heeft. Ik kan niets doen, Little, ik kan niets doen. Jij geeft me ook geen opties meer dan nu weg te gaan. Nou, dat doe ik dus niet. Ik wil horen waarom dit zo moet lopen en het maakt mij niet uit of je nu gaat slapen, ik blijf hier, desnoods de hele starclanverdomme nacht." Zei hij vervolgens, waarop de poes reageerde met een schouderophaal. Hoe het zo kon eindigen? Dat wist zij niet eens, maar ze was het beu om steeds uit te leggen aan katten hoe het kwam dat ze zich zo slecht voelde. Ashdrizzle wist al langer dan vandaag dat ze een gewoon leven wilde, ook al kon ze dat niet krijgen. "Zou je me geloven als ik zei dat ik m'n leven beu ben?" Miauwde ze zachtjes, waarna ze langzaam knipperde en even wankelde op haar poten. "Het spijt me, ik moet gewoon even-" Haar groene ogen vielen dicht en met een zachte klap viel de poes in de vacht van de grijze kater. Haar ademhaling gin steeds langzamer tot ze was weg gezonken in een diepe slaap. Ze had rust nodig, niks maakte haar nog uit. Zolang ze maar even kon slapen.

"Zou je me geloven als ik zei dat ik m'n leven beu ben?" Zijn wenkbrauwen schoten omhoog.. wat..? Ze had toch niet dezelfde plannen in haar kop als hij toen ..? "Het spijt me, ik moet gewoon even-" De poes was al gaan wankelen op haar poten en plots lag ze in zijn vacht, de laatste situatie die hij wel had kunnen verwachten. De kater fronste even en duwde haar zachtjes overeind, steun gevende met zijn rug. "Als je nu hier in slaap valt, heb je morgen knallende rugpijn, dus even een paar stapjes verzetten naar je nest, oké?" Hij wachtte even tot hij een antwoord kreeg, voordat hij een verdere actie ondernam.

De kater duwde haar zachtjes overeind, en met moeite kreeg ze haar ogen open. Met een wazige blik in haar ogen keek ze hem aan. "Als je nu hier in slaap valt, heb je morgen knallende rugpijn, dus even een paar stapjes verzetten naar je nest, oké?" Voorzichtig knikte ze, waarna ze met de steun van de kater naar haar nest kuierde. Eens daar aangekomen liet ze zich vallen, echter hield ze de kater vast met haar pootje. "Wil je alsjeblieft even blijven? Alleen vannacht, oké?" Miauwde ze zachtjes, terwijl ze hem met een bange blik aankeek. Nachtmerries dat de Clan in de steek was gelaten door Starclan wegens haar fout, teisterde haar nog steeds. En aangezien hij de enige was die ze daarmee kon vertrouwen, maakte het haar even niet meer uit. Misschien was het de mist in haar hersenpan die haar dit liet zeggen, of misschien niet. In ieder geval, ze wou nu niet alleen zijn, dat was een feit.

Langzaa voortbewegend kwamen ze toch aan bij haar nest en voorzichtig hielp hij haar om neer te zakken in haar mosnest. Toch schrok hij op van een plotselinge aanraking en richtte hij een verwarde blik op de Medicine cat. "Wil je alsjeblieft even blijven? Alleen vannacht, oké?" Voor een moment keek hij haar gefronst aan. Zojuist wilde ze hem nog weg hebben en nu..? De kater schudde zijn kop en zakte door zijn pootjes, waarbij op de koele grond ging liggen. "Om eerlijk te zijn," Begon hij terwijl hij zijn blik over de opgestapelde kruiden liet gaan. "zou ik om je te plagen ook nog morgen de hele dag hier voor je poten liggen. Ik weet nog dat ik dat stapeltje," Hij wees met zijn staart op een stapeltje kruiden in de hoek van de Den. "ooit heb omgegooid toen brombeer hier nog sliep. Hij is er nooit achter gekomen, gelukkig, anders had ik nu geen vacht meer gehad." Opgelucht haalde hij zijn staart weer weg, voordat hij ze weer zou laten vallen.