Grumpy cat[Open, Ganzenopdracht]

Opdracht: Laat Iceshard in een chagrijnige mood zijn
Bonus punten als er een ruzietje ontstaat.

Iceshard slenterde door het gras. Ze had geprobeerd te jagen maar ze had al 2 muizen laten gaan. Die stomme muizen! Iceshard wist zeker dat het niet aan haar lag. Ze was super goed in jagen vond ze zelf dus was het zeker niet haar schuld. Met haar poot schopte ze boos tegen een blaadje. Plots zag ze weer een muis in de verte. Deze keer zou ze die vervloekte muis niet laten ontsnappen. Iceshard sloop in jachthouding naar de muis maar ze had de plas voor haar niet gezien. Toen haar poot het koude water raakte schrok ze op en de muis vluchtte meteen weg. Met een zucht plofte de witte poes neer. Ugh, dat gebeurt ook altijd bij mij zei ze in zichzelf Ik krijg die vervloekte muis nog wel te pakken en het zal niet zijn beste dag zijn.

Focus, dacht Whalepaw. Langzaam laten zakken, en de muis geen seconden uit het ook verliezen. Het was de eerste prooi die de tabby gezien had vandaag, en als ze haar clan wou helpen, was dit waarschijnlijk de enige kans die ze had. Langzaam sloop ze erop af, tot ze dichtbij genoeg was. Ze spande haar spieren aan om te springen, en met een grote sprong belandde ze op de plek waar de muis zou moeten zitten. Midden in haar sprong zag ze de muis al wegrennen, en verbaasd keek ze die na. Het zou niet aan haar kunnen liggen, dus het moest iemand anders' schuld zijn. Plots realiseerde ze zich dat haar prooi aan haar neus voorbij was geglipt. Chagrijnig begon ze oorzaak te zoeken, en verderop vond ze een poes, helemaal wit, met een natte poot die ook al chagrijnig voor zich uit keek. ''Waar denk je mee bezig te zijn!'' Riep de apprentice boos, en ze liep naar de poes toe. ''Vind je dat leuk, zomaar prooi wegjagen?''

''Waar denk je mee bezig te zijn!'' riep een stem vanuit de verte. Een apprentice kwam naar haar toegelopen en Iceshard keek met boze ogen naar de poes. Hoe durfde die apprentice naar haar te scheeuwen. ''Vind je dat leuk, zomaar prooi wegjagen?'' zei de poes boos. Opeens herkende Iceshard de poes. Het was Whalepaw. "Sorry hoor!" miauwde Iceshard tegen Whalepaw, "Ik heb die muis niet met opzet weg gejaagd hoor. Zo dom ben ik nou ook weer niet! Iceshard was zo boos op de apprentice. Wat dacht Whalepaw wel niet, dat Iceshard zomaar prooi zou wegjagen. "Waar haal je trouwens het lef vandaan om tegen me te schreeuwen?" miauwde Iceshard boos terwijl ze recht stond.

De witte poes leek niet blij te zijn met Whalepaws opmerking, maar Whale zelf was ook niet blij. ''Sorry hoor.'' Miauwde Iceshard boos. ''Ik heb die muis niet met opzet weggejaagd hoor. Zo dom ben ik nou ook weer niet.'' Hooghartig keek Whalepaw de warrior aan, nee vast niet. ''Waar haal je trouwens het lef vandaan om tegen me te schreeuwen?'' Riep de warrior ineens. Even leek Whalepaw van haar stuk gebracht. Ze bleef nog maar een apprentice, dus er was wel degelijk lef voor nodig om tegen een warrior uit te vallen. Maar al snel kaatste ze de bal weer terug. ''Zoveel lef is er anders niet nodig. Je komt misschien nors over, maar uiteindelijk durf je niks.'' Zei Whale. Meteen had de apprentice spijt van haar opmerking. Ze kende deze poes niet goed, en had eigenlijk het recht niet om nu al conclusies te trekken. Ook werd ze er een beetje bang van, want de kans was groot dat Iceshard nu het tegendeel wou bewijzen. Maar excuses, daar was de tabby niet zo van.

De apprentice leek verbaasd door wat Iceshard zei. ''Zoveel lef is er anders niet nodig. Je komt misschien nors over, maar uiteindelijk durf je niks.'' zei Whalepaw. Nu was het Iceshard die verbaasd keek. Zei die apprentice nu echt dat Iceshard niks durfde? Niemand mocht dat tegen haar zeggen en al zeker geen apprentice. Iceshard's ogen vlamden van woede en ze stapte dichter naar de apprentice toe. "Dus jij durft te zeggen dat ik niks durf?" vroeg Iceshard boos. De witte poes lachte spottend. "Ik durf te wedden dat ik meer durf dan jij!" miauwde ze uiteindelijk met haar ogen uitdagend op de apprentice gericht.

Verbaast keek de witte poes Whalepaw aan, maar al snel waaide dat over in woede. Ze stapte dichter naar de apprentice toe, die vervolgens een stukje achteruit liep en de ogen van de warrior spuugde vuur. ''Dus jij durft te zeggen dat ik niks durf?'' Vroeg Iceshard boos. ''Ik durf te wedden dat ik meer durf dan jij!'' Miauwde ze, en ze keek de tabby uitdagend aan. Whalepaw wist dat ze te ver was gegaan, en ze wist ook dat ze nu terug moest krabbelen. Haar moeder had vaak gezegd dat de dapperste poes diegene was die haar fouten durfde toe te geven. Natuurlijk zou Iceshard meer durven, maar Whale had echt geen zin om dat toe te geven. Dan wist binnen de kortste keren iedereen dat zij een loser was. De woede was nu al gezakt, maar het ging haar om het principe. ''Oh ja, denk je dat?'' Zei ze, proberend woede in haar stem te proppen. Ook zij zette nu een stap naar voren, en miauwde boos: ''Kom maar op.''

''Oh ja, denk je dat?'' Zei de tabby poes boos. Whalepaw zette ook een stap naar voren en zei: ''Kom maar op.'' Iceshard kon het niet geloven. De apprentice leek haar wel uit te dagen voor een gevecht. Maar Iceshard had geen zin in een gevecht en Whalepaw was van dezelfde clan. Iceshard wou niet uit de clan verbannen worden omdat ze zo gezegt een apprentice zou hebben aangevallen terwijl Whalepaw er zelf om vroeg. "Als je toch alles beter weet, bewijs dan maar eens dat je meer durft dan mij." miauwde Iceshard met ijzige kalmte.

Whalepaw schrok zelf van haar reactie. Ze was te ver gegaan en dat wist ze. Ook de witte poes voor haar kon het niet waarderen, haar gezicht sprak boekdelen. ''Als je toch alles beter weet, bewijs dan maar eens dat je meer durft dan mij.'' Miauwde ze kalm, maar het klonk ook onheilspellend. Whale wist dat ze nu haar excuses moest aanbieden, of moest aanvallen. Maar als ze al zou durven aanvallen, zou de warrior terugslaan en de apprentice ernstig kunnen verwonden. En waarom aanvallen? de hele reden van deze ruzie was een stomme muis, waar je waarschijnlijk nog geen halve kitten mee zou kunnen vullen. Dit moest stoppen, nu. Maar de tabby wist dat als ze zich nu zou terug trekken, ze voor gek stond. Ze moest het over een andere boeg gooien. Ze plofte neer op de grond en zuchtte. ''H-het spijt me.'' Stotterde ze, half huilen. Het was bijna niet gespeeld. Nu pas voelde Whalepaw dat ze zich echt een beetje ellendig voelde. ''Maar, maar we hebben het al zo zwaar. En toen zag ik mijn enige kans op een beetje eten, toen die ineens weg rende. Het was stom om zo boos te worden.'' Miauwde ze, en haar ogen schoten vol, en ook dat koste nauwelijks moeite. ''H-h-het was dom van me om zo te reageren.'' Snikte ze, en een traan rolde over haar wang. Snel veegde ze die weg en zuchtte diep. ''Het spijt me echt.''

''H-het spijt me.'' Stotterde de poes. Iceshard keek Whalepaw aan met half dichtgeknepen ogen. Eerst was de apprentice zo gemeen aan het doen en nu bood ze haar excuses aan. Iceshard twijfelde of Whalepaw het wel meende. ''Maar, maar we hebben het al zo zwaar. En toen zag ik mijn enige kans op een beetje eten, toen die ineens weg rende. Het was stom om zo boos te worden.'' Miauwde de tabby. Dat was natuurlijk wel waar, maar Iceshard was niet echt zo een vergevingsgezinde kat. Maar misschien kon ze best gewoon zeggen dat ze het haar vergaf want anders zou het nog een eindeloos gesprek zijn. ''H-h-het was dom van me om zo te reageren.'' Zei Whalepaw weer. Nu had de poes tranen in haar ogen maar dat deed Iceshard niet veel. ''Het spijt me echt.'' miauwde Whalepaw tenslotte. "Oke ik vergeef het je" miauwde Iceshard op een neutrale toon.

Iceshard leek niet onder de indruk van de excuses, maar toch zwichtte ze er voor. ''Oke, ik vergeef het je.'' Miauwde ze op een neutrale toon. Opgelucht stond Whalepaw weer op. Het was niet echt een fantastische vergeving, maar nog altijd beter dan niks. Er was niks gebeurt, dus er was ook niks om achter te komen. ''Dank je, echt sorry hé.'' Zei ze nog een keer, en keek beschaamd naar de grond. Ze zuchtte ze nog eens, en keek even op, in de ogen van Iceshard. Daarna keek ze om, naar achteren. Een uitgestrekt bos lag daar achter haar. Ze twijfelde of ze nog even zou gaan jagen, maar daar had ze nu absoluut geen zin in, dus dan zou het ook zeker niet lukken. ''Ik denk dat ik maar een ga.'' Zei ze, terwijl de haar kopje weer terug draaide naar de warrior. ''Tot ziens.'' Zei ze, en ze boog haar hoofd een klein stukje naar beneden als laatste groet. Daarna draaide ze zich om, zwaaiend met haar staart, en liep weg.

~Topic uit~

Whalepaw stond recht en Iceshard bleef de apprentice aankijken. "Dank je, echt sorry hé.'' zei Whalepaw nog eens maar Iceshard zei niets terug en waste haar poot. Afwezig haalde ze de poot over haar kop. De tabby poes keek naar achteren en het zag er naar uit dat ze weg ging gaan. Mooi zo dacht Iceshard Ik wil geen andere katten meer in mijn buurt die me steeds beledigen en daarna om vergiffenis komen smeken. ''Ik denk dat ik maar eens ga.'' miauwde Whalepaw ''Tot ziens.'' De apprentice stond op en draaide zich om. "Tot ziens" miauwde Iceshard stilletjes en ze keek hoe de apprentice langzaam tussen de bomen verdween.

-Er mag nog steeds een kat bijkomen:3

Onderwerp: Re: Grumpy cat[Open, Ganzenopdracht]