{Open} Kittensteps

Haar pootjes kwamen onhandig neer op het mosballetje wat ze gevangen had. Haar blauwe oogjes schitterden en een vrolijke lach speelde op haar lippen. Het grijze poesje genaamd Slatekit had een mosbal gevonden en daar vermaakte ze zich nu kostelijk mee. Het balletje rolde weer wat verder weg en Slatekit ging weer vollop in 'de aanval'. Het poesje sprong bijna recht omhoog de lucht in en liet zich toen met vier poten vallen op het mosballetje. Vrolijk lachend liet ze zich op haar zij rollen en trappeltje ze er tegenaan met haar achterpootjes, tot het weer wat verder weg rolde.

Forestpaw had zich genesteld op het gras in het camp. Zijn zwarte vacht glom in de zon. Zijn groene ogen gleden over alle katten die zich in het camp bevonden. Zijn blik bleef rusten op een kleine grijze kitten. Hij herkende Slatekit, een kitten van nog niet eens een moon oud, een dochter van Fawnstep. Ze vermaakte zichzelf met een balletje mos. Als een echte krijgskat sprong ze met vier poten tegelijk op het balletje. Hij zag hoe het donkergrijze vachtbolletje op haar zij rolde en het balletje met haar achterpoten wegklauwde. Het rolde weg. Een zwarte poot stopte het van verder rollen. Forestpaw zocht de blauwe blik van het poesje. "Dat zag er mooi uit." probeerde hij. "Jij zal een goede warrior worden, kleintje." Hij glimlachte naar het kleine diertje.

Een donkere apprentice was de nursery binnen gekomen en Slatekit knipperde wat verrast met haar blauwe oogjes. Haar pootjes ploften weer zachtjes in het zand neer en ze richtte een nieuwsgierige blik op de kat. Ze wist niet hoe hij heette, ze had hem nog nooit gezien. Maar ze zou er vanzelf nog wel achter komen. Ze was immers nog jong en dus lerende... "Dat zag er mooi uit." probeerde de voor haar nog onbekende kater. "Jij zal een goede warrior worden, kleintje." Slatekit krabbelde vlug overeind en schudde haar nu wat stoffige pels uit. "Ikke een warrior," piepte ze vrolijk, de woorden herhalend, maar toen liet ze haar kopje nieuwsgierig scheef hangen. "..Naam?" Vroeg ze zachtjes. "Ikke.. Slatekit!" Kwam er vervolgens vrolijk uit. Haar mosballetje was de kitten ondertussen alweer helemaal vergeten. Zo'n grote aandachtspanne had ze immers niet.

Zijn groene ogen keken neer op het vachtbolletje, welke zich uitschudde en hem aankeek met haar stralend blauwe ogen. Ze was inmiddels in het zand in de nursery gaan liggen. "Ikke een warrior." klonk het gepiep van het blije kleintje. Forestpaw glimlachte. Hij zag in dat deze kitten nog te jong was om te begrijpen wat precies een warrior was, maar daar zou ze gauw genoeg achter komen. "... Naam?" vroeg het poesje toen. Forest keek in de blauwe oogjes van de kitten. "Ik ben Forestpaw." antwoordde hij, vertederd door de houding van de grijze kit. "Ikke... Slatekit!" riep ze uit. De zwarte tom-cat wist eigenlijk niet wat hij nog meer moest zeggen. Hij besloot dat hij het spel van de kitten had verstoord en sloeg het mosballetje met zijn poot naar haar toe. "Wil... je deze nog?" vroeg hij aarzelend. Hij hoopte maar dat de kitten het niet erg zou vinden als hij niet zo spraakzaam was als het vrolijke kleintje, wat meteen tegen hem gesproken had.

(Tags: Slatekit | Words: 168 | Notes: Yeumig, ik ben echt laat... Sooreyyh :€ )

Met grote ogen keek Slatekit omhoog naar de oudere kater. Hij was zo groot! Niet zo groot als papa en mama, maar nog steeds groot! En hij was ook zwart. Zou hij familie zijn? "Fo..rest..paw.." Herhaalde Slatekit met een vrolijk knikje. "Fami..lie?" vroeg ze vervolgens terwijl ze haar kopje nieuwsgierig scheef hield. Maar ze werd al vlug genoeg afgeleid door het mosballetje dat naar haar toe gerold werd. Zonder te aarzelen sprong ze op het balletje af en pakte deze beet tussen haar pootjes. Ze rode op haar rug en trappelde er weer vrolijk tegen aan.

Het grijze poesje had nog gevraagd of hij familie was. "Ik ben geen..." Hij brak zijn zin af. Hij verwachtte niet dat Slatekit nog antwoord wilde, toen zij zich op haar rug liet rollen en tegen het mosballetje aan begon te trappen. Geamuseerd liet Forest zijn ogen over het beweeglijke lichaampje glijden. Als hij ooit kittens zou krijgen zou hij er precies zo eentje willen. Hij wist zeker dat deze kitten een groot krijger zou worden. Niet alleen met de skills die ze nu al bezat, maar ook haar vrolijkheid en enthousiasme, al zo jong. Één van zijn mondhoeken trok omhoog in een halve glimlach. Hij ging er maar eens bij liggen. Het gras voelde warm onder zijn poten en hij begon zijn kop een wasbeurt te geven, met een spiedend oog op de spelende kit. Zijn snorren trokken van plezier. Eigenlijk wist hij helemaal niet of hij hier wel mocht zijn. Fronsend kwam hij overeind. Niemand leek hem nodig te hebben in het camp. Gerustgesteld liet hij zijn kop weer neerdalen op zijn zwarte poten. "Eh, Slatekit? Vind jou mama het eigenlijk goed als ik met jou speel?" vroeg hij toch. Hij speelde niet echt met haar, maar bij wijze van spreke. Dat was misschien makkelijker te begrijpen voor het jonge poesje.

Slatekit keek wat verbaasd op van haar 'wilde' spel toen haar een vraag gesteld werd. In haar afleiding liet ze het mosballetje vallen. Het groene balletje rolde ietsjes weg en bleef stil liggen op de nursery vloer. Slatekit keek er echter niet meer naar om en hield haar hoofdje licht scheef toen ze over de vraag van de zwarte apprentice nadacht. "Waarom.. niet?" Vroeg het poesje uiteindelijk, vol verbazing. Hierna besloot ze dat Forestpaw maar niet zo lui moest gaan liggen en gewoon mee moest spelen. Onhandig kwam ze overeind en waggelde ze met onregelmatige pasjes van haar korte kittenpootjes naar de zwarte kater toe. Ze zette haar voorpootjes tegen de zijkant van zijn kop aan en begon zachtjes aan zijn oor te trekken. "Niet lui.. Ook spelen!" Miauwde het poesje vrolijk.