Give me something to do

Met haastige stappen vloog de beige poes zowat over het terretorium. Onder de bosjes door duikend en soepel voor de bomen weg springen om ze te ontwijken. Ze trainde haar snelheid vaak. Dit was haar sterke punt, rennen en ze hield ervan. Alleen deze keer was het niet voor de lol. Haastig en enigzins angstig flitste haar ogen rond de omgeving terwijl ze haar poten niet stil zette. Niet slim, echt niet slim om een dassen hol in te gaan. Ookal dacht ze dat hij uit was. Ruiken was echt haar vlak niet. Had ze hem afgeschut. Langzaam vertraagde ze haar passen terwijl ze zoekend om zich heen keek. Waar zat dat beest. Lichtelijk hijgde ze. Tot ze iets in haar ooghoeken zag. Ze keek er al naar voor ze zich kon bedenken dat het van boven was. Verbaast keek ze om, naar een poes. Die had ze eerder gezien, wat was haar naam nou. Ni...Ni...Nimblepaw dat was hem. "Wat doe je daar Nimble?" vroeg ze tot ze gesis achter zich hoorde. Meteen keek ze om. Damn die das, hoe had die haar kunnen volgen. Haastig stond Snow op en dook naar de boom toe, erin klimmend, best moeilijk. Ze trok haar staart op. Hopelijk zat ze om de onderste stevige tak hoog genoeg.

~Oops hij viel groter uit~

Nope, bomenklimmen was niets voor haar. Snowpaw hijgde een beetje terwijl ze op de tak haar evenwicht hield. Ze keek naar beneden, die das was zeker niet blij. Maar alle spanning vloeide al uit Snow's lichaam, ze begon zelfs te lachen. Okey, dat was een domme fout, maar was best leuk geweest om te doen. Ze keek op naar Nimblepaw die nu bij haar zat. "Als hij neit weggaat pakken we hem toch, jagen we hem weg, 2 tegen 1 moet lukken" lachtte ze en keek op. Er gebeurde genoeg in de clan, best wel, maar inderdaad, voor apprentice's kon het best saai worden. "Strawberry lijkt ook een beetje...afwezig" andtwoorde ze en keek haar aan. "We kunnen anders samen wel trainen, en een beetje spelen natuurlijk" lachtte ze en keek toen weer naar beneden. Ga weg rotbeest.

Nieuwsgierig hield Snowpaw haar oren op Nimble gericht toen die vrolijk leek te worden toen Snowpaw vertelde dat Strawberry haar mentor was. Ze luisterde naar Nimble en wou vragen wat ze bedoelde, maar dat leek haar niet slim om te vragen. Ze zou het er vast wel moeilijk mee hebben. Ze knikte even en glimachtte toen weer. Altijd blijven lachen, dat was haar motto. "Ja, er zijn genoeg warriors die ook niets te doen hebben" lachtte ze en sprong op. Niet slim voor iemand die slecht was in bomen, gelukkig kon ze haar evenwicht behouden. "Laten we het doen" zei ze terwijl ze soepel uit de boom sprong. Netjes kwam ze op haar vier poten op de grond terecht. Ze draaide zich meteen naar de das en maakte zich groot. Ze zette haar haren voor zover ging met haar dikke vacht overeind en siste naar haar beest. Hier had ze toch echt nimble's hulp bij nodig.

Hij stond niet echt stevig op zijn poten, het wankelde allemaal een beetje en hij had moeite met zijn evenwicht te bewaren. Niet zo gek natuurlijk, als je de dunne tak zag waarop de kater stond. Gelukkig was hij niet zo heel erg groot, maar zijn lange pluizige vacht zat hem in de weg. Uiteindelijk had de zwaartekracht toch te veel grip op zijn magere lichaam en viel hij naar beneden toe.
Gelukkig wist een hoop bladeren zijn val grotendeels te breken en klonk er niet meer dan een plof, toen hij op de grond terecht kwam. Lostpath keek eventjes omhoog en zuchtte, dat was wel weer genoeg oefening voor vandaag, het was beter als hij nu nog wat zou gaan jagen.

Net toen de kater achter een muis aan wilde gaan, rook hij twee apprentices in de buurt. Hij keek om zich heen en al snel vond hij de twee, even rossige, katten en kwam met een glimlach dichterbij. "Nimblepaw, Snowpaw. Hoe staat het ermee?" vroeg hij vriendelijk. Lostpath had zichzelf een aantal manen op de kop gegeven omdat hij altijd somber over kwam, dus nu probeerde hij zijn depressiviteit de kop in te drukken door vriendelijk, en iets wat vrolijker, te doen. Pas toen hij dichterbij kwam, merkte hij de geur van de das op en direct stond zijn pluizige vacht overeind. Hij draaide zich om en gebaarde met zijn staart dat de twee apprentices achter hem moesten blijven. Niet dat Lostpath veel groter was dan een uit de kluiten gegroeide apprentice, maar hij had wel meer ervaring dan de twee jongere katten. Hij siste luid en gromde zachtjes, terwijl hij dreigend op de das af liep. Hopelijk zou hij het hier alleen weg kunnen jagen, want een gevecht zou hij waarschijnlijk niet overleven.

[Ik merkte de das later pas op, vandaar een beetje rommelige post Xd]

Nimblepaw kwam gelukkig snel genoeg achter haar gesprongen. Ze siste naar de das en sloeg haar klauw naar het beest. Hopend het niet te raken en zo een gevecht te starten, enkel laten schrikken. Gelukkig raakte ze het beest net niet. Nimble zag er pluizig uit met haar vacht rechtop. Als ze niet bezig waren iets weg te jagen was Snow waarschijnlijk in lachen uitgebarst. Vooral omdat zij zelf er waarschijnlijk precies hetzelfde uitzag. Ze keek meteen naar de das die achteruit begon te lopen. Maar toen klonk er een stem. Even was Snow afgeleid en keek achter zich naar de kater. Ze wist zo snel zijn aam niet maar dat maakte niet uit, ze waren bezig met de das. En de kater leek hem nu ook door te hebben. Toen de kater met zijn staart een beweging maakte dat ze achter hem moesten gaan staan stapte ze iets dichterbij hem. Naast hem best, maar niet achter hem. Als het beest wel iets zou uithalen was dit een gevecht van hun. Daarbij was het haar schuld dat de das voor ze stond. Ze siste nogsteeds en hield zich groot.