{ O P E N } Loud Strikes {Nusery};

Badgerkit rekte zich loom uit. Donder had hem wakker gemaakt. Hij gaapte een rij witte tandjes bloot en sloot deze weer met een glimlach. Buiten regende het hard en er vielen vreemde bollen uit de lucht. Zijn pluizige oren draaide zich om toen er zo'n bol met een plof op de grond van de Nusery terechtkwam. Met nieuwsgierige, wijd opengesperde ogen hupte hij ernaartoe. Zijn zwarte neus snuffelde voorzichtig aan de bal. Hij voelde ijskoud aan. Vrolijk en nog steeds opgewonden tikte hij tegen de bal aan. Daardoor bracht Badger hem aan het rollen. Vrolijk lachend sprong hij erachteraan.

Feel free to join~

Een hard geluid schalde door het geïmproviseerde kamp. Hazelkit schrok wakker, maar al snel sloot ze haar oogjes weer. Ze had geen zin om wakker te worden. Ze probeerde weer te gaan slapen, maar ze wist dat het geen zin had. Het was heel vroeg in de ochtend, en de zon scheen nauwelijks. Zuchtend stond ze op, en rekte zich uit. De regen stroomde hard naar beneden, en een flits lichte even het kamp op. Al snel daarna klonk er weer een donder, en even kromp de witte kit in elkaar van schrik. Hier en daar zag ze andere kits bewegen, maar die rolde meteen weer om en gingen door met slapen. Hazelkit zuchtte weer en ging liggen, maar ze probeerde niet meer om te slapen. Plots zag ze een zwarte schim, die vrolijk naar voren sprong. Nieuwsgierig liep Hazelkit ernaartoe, maar ze kon nog niet ontdekken waar de zwarte schim tegen aan tikte. Toen ze dichtbij genoeg was vroeg ze direct: ''Hey, wat is dat?''

"Hey, wat is dat?" Badgerkit draaide zijn pluizige kopje naar een witte kitten. Daarna wierp hij een vluchtige blik op het ijsbolletje. "Volgens mij is dat een ijsbol.", miauwde hij vrolijk. Hij tikte er weer tegen. "Wil je mee spelen?" Met een 'big smile' gaf hij het koude ding een harde schop. Het vloog de Nusery door naar de witte kitten. "Vangen!", gilde hij lachend, terwijl hij ongeduldig van zijn ene poot sprong op de andere.

De zwarte kit draaide zich om, en nu herkende Hazelkit hem. Badgerkit wierp nog een blik op de bal voor die antwoordde: ''Volgens mij is dat een ijsbal.'' En hij tikte ertegenaan. ''Wil je meespelen?'' Vroeg hij vrolijk, en met een harde schop schopte hij het koude ding naar Hazel. ''Vangen!'' Riep hij lachend, en Hazelkit schrok toen de bol haar kant op vloog. Lachend rende ze ernaartoe, en even nam ze de tijd om het te bestuderen. Ze tikte er eerst zachtjes tegenaan, maar trok haar poot snel terug. De bal was koud, maar dat had ze wel verwacht, en snel tikte ze de bal weer terug naar de kater. Ook zij gilde: ''Vangen!'' En ze rende een klein stukje erachteraan, maar snel draaide ze zich weer om, zodat de afstand wel uitdagend bleef, en niet te klein.

"Vangen!" Badgerkit sprong bijna meteen op en greep de bol met zijn tanden. Hij voelde een koude pijn in zijn tanden en liet de bol los. "Blll...", mauwde hij rillend. Hij keek weer naar de naamloze kitten en duwde tegen de bol. Net op dat moment klonk er een harde donderslag. Verbaasd keek het zwarte katje naar zijn poot. Had hij dat geluid gemaakt? "Heb je dat gehoold?" Hij keek met grote ogen naar de witte kitten.

Meteen rende de zwarte kit op de bol af en greep het met zijn tanden. Een raar geluid steeg op uit zijn mond. Maar al snel liet hij dat varen en keek op, op zoek naar Hazelkit. Zij zat ondertussen ongeduldig te wachten tot Badgerkit de bal weer terug zou duwen. plots lichte het kamp weer op, door een flits die de wolken hadden gecreeërd. Hazelkit knipperde met haar ogen om het licht te verwerken, maar al snel richtte ze zich weer op de kit en de bal. Net op het moment dat Badger tegen de bal tikte klonk de donderslag. Verwondert keek de witte kit naar het pootje dat dat geluid had gemaakt. ''Heb je dat gehoord?'' Vroeg Badger, die ook al verwondert keek. De poes knikte. ''Ja, woow, je moet wel heel sterk zijn, als je zo'n hard geluid kan maken.'' Zei ze, niet bedenkend dat de bal ook bewogen zou moeten hebben. ''Misschien ben je wel een wonder kit!'' Riep ze vrolijk, en ze rende naar Badgerkit toe.

"Ja, woow, je moet wel heel sterk zijn, als je zo'n hard geluid kan maken. Misschien ben je wel een wonder kit!" Zijn gele oogjes sperde zich wijd open. "Ik een wondel kit? Denk je echt?" Hij staarde opgewonden naar zijn poten. Daarna liet hij zijn blik gaan naar Hazelkit. Een grijnsje ontwikkelde zich rond zijn lippen. Hij sprong op haar af en belande op haar rug. Hij verwachtte zo half dat het oorverdovende geluid kwam, maar in plaats daarvan verblindde een wit licht zijn ogen. Hij hapte naar adem en vloog af de rug van Hazelkit. "Jij bent ook een wondel kit, want jij flitste.", riep hij met verbaasd opengesperde ogen.

Het is normaal als ik een l typ in plaats van een r, dat komt omdat hij een r niet kan uitspreken x]~

De kater leek heel opgewonden door wat Hazelkit zei, maar zelf was die ook opgewonden. Een echte wonderkit zomaar in hun midden! ''Een wondelkit? Denk je dat echt?'' Vroeg hij verbaast. Nu pas viel het Hazelkit op dat hij de R niet uitsprak, zou dat normaal zijn? Maar lang kreeg ze niet de tijd om daar over na te denken, want plots voelde ze Batcher op haar rug, en ze viel lachend op haar buik. Ineens kwam er weer een flits, en het gewicht van de zwarte kit was weg. ''Jij bent ook een wondelkit, want jij flitste.'' Nu hoorde Hazelkit die L weer, het was dus wel degelijk de bedoeling, maar er waren wel meer katten met een spraakgebrek, die er ook liever niet de aandacht op wouden vestigen. Snel stond ze op, en keek naar haar vacht. Die was inderdaad heel wit, dus het zou goed kunnen dat die licht gaf. Opgewonden keek ze weer naar Badgerkit. ''Wauw, dan worden wij het superteam.'' Riep ze lachend, en ze duwde Badgerkit om. ''Dan gaan wij de wereld redden!'' Riep ze, met volle overtuiging.

"Wauw, dan worden wij het superteam." Hij hoorde Hazelkit lachen en hem omver duwen. Toen hij op zijn rug belandde begon hij mee te lachen met de witte kit. "Dan gaan wij de wereld redden!" Hij sprong weer overeind en bleef met grote ogen staan. "Ja, wij worden betel dan al die klijgels.", mauwde hij opgewonden. Hij hupte van de ene poot naar de andere. Net toen hij de grond raakte klonk er een donderslag. En vrijwel meteen lichtte de vacht van Hazelkit weer op. Buiten begon het nu echt hard te regenen. Hij zwaaide met zijn staart. "Hoolde je dat! Dat is het bewijs dat wij de beste zijn."

De zwarte kit lachte, en sprong weer overeind. ''Ja, wij wolden betel dan al die klijgels.'' Zei hij, en hij sprong op en neer. Weer klonk er een donderslag, en lichtte de vacht van Hazelkit op. Bewonderend keek ze weer naar haar vacht. Ze vond het fantastisch dat zij en Badger bijzondere gaves hadden. ''Hoolde je dat? Dat is het bewijs dat wij de beste zijn.'' Zei de kater, en Hazel knikte en lachte. ''Ja, inderdaad, wij worden de beste katten die ooit hebben bestaan.'' Zei ze, en ze schudde met haar vacht, in de hoop dat het weer ging flitsen, maar er gebeurde niks. Een beetje teleurgesteld probeerde ze het weer, maar ook toen lukte het niet. ''Ik kan het niet meer!'' Riep ze beteuterd. ''Probeer jij nog eens.'' Zei ze tegen Badgerkit. Misschien kon hij het nog wel.

''Ja, inderdaad, wij worden de beste katten die ooit hebben bestaan.'' Hij keek geïnteresseerd toe hoe ze haar vacht schudde en er niets gebeurde. ''Ik kan het niet meer! Probeer jij nog eens.'' Terwijl ze eens zij ritselde een briesje en lichtte heel de Nusery op. Hij zwaaide met zijn staart en meteen klonk er een gerommel. "Zie je wel, je moet het gewoon denken. En het juiste moment afwachten.", riep hij boven het gerommel uit.

Nog geen minuut na dat Hazelkit dat gezegd had, flitste haar vacht weer. En ook rommelde Badgerkit. ''Zie je wel, je moet het gewoon denken. En het juiste moment afwachten.'' Een beetje moeilijk kijkend knikte hazelkit. ''Maar, jij deed niks. Mijn vacht flitste uit het niets, en jij rommelde ook uit het niets. Terwijl, jij moet toch met je pootje stampen of iets.'' Zei ze, en ze begon na te denken. Ze had dit immers nooit gehad, en plots nu wel. Ook waren het wel wat onwillekeurige momenten. Eignlijk klopte het niet. Maar aan de andere kant, ze kende die krachten nog maar net, misschien moest ze nog leren hoe ze de gave onder controle hield. Toch bleef ze het vreemd vinden, maar ze glimlachte.

''Maar, jij deed niks. Mijn vacht flitste uit het niets, en jij rommelde ook uit het niets. Terwijl, jij moet toch met je pootje stampen of iets.'' Badgerkit duwde boos zijn borst vooruit. "Jawel, ik zwaaide met mijn staalt." Hij snoof maar bedaarde al. Ach poezen konden daar niets aan doen. Die waren er alleen om kits te krijgen. Katers, die deden het echt werk. Hij schudde zijn kop. "Zullen we veldel spelen?", mauwde hij wijzend naar de ijsbol.