{Timepaw} Dead-end

Timepaw was weer eens een keertje afgedwaald. Sinds Fawnstep in de nursery lag had hij geen training meer gekregen, aangezien zijn moeder hem nog geen nieuwe mentor had toegewezen. Af en toe had hij zich overwogen om aan Running of Tall te vragen of hij een training bij hun mocht bijwonen, maar dat was een idee wat telkens weer naar de achtergrond verhuisde. Je zag toch wel duidelijke verschillen tussen hem en zijn sibilings, Tallpaw was een stuk ruwer en lapte de volledige Warrior Code aan zijn poot en Runningpaw was angstig en snel te manipuleren. Hij daar in tegen was het dromerige type en werd af en toe gezien als veel te vriendelijk voor een Shadowclan kat. Maar ach, hij trok zich er al lang niets meer van af.
De bruine tabby keek op toen hij bij de fourtrees aankwam en zuchtte, misschien moest hij maar eens omdraaien en terug gaan, hopend dat hij onderweg nog een prooi te pakken kon krijgen. Net toen hij zich wilde omdraaien, schoten zijn oren overeind toen hij een kreetje hoorde. Timepaw draaide zich terug en ging achter de source van het kreetje aan, om al snel een klap in zijn gezicht te krijgen door de Windclan geur die er hing. Even twijfelde de jonge apprentice, hij wist dat er heel veel mot was tussen de twee clans en hij wist niet zeker of hij nou wel of niet er naar toe moest gaan. Maar misschien was er wel iemand gewond! Dan kon hij diegene toch niet zo maar achterlaten?
Timepaw schudde zijn kop, zetten zichzelf over zijn geweten heen en rende naar de plek toe, waar hij een licht gekleurde kattin in het gras zag zitten(?). Voorzichtig kwam hij dichterbij, een bezorgde blik in zijn appelgroene ogen, terwijl hij zijn kop laag hielt en bij haar halt hielt. "Hey," miauwde hij zachtjes. "Gaat het?" kwam er voorzichtig achteraan.

Zijn oortjes zakte naar onder toe toen de poes probeerde weg te komen en hem angstig aankeek. Zijn groene ogen keken haar eventjes verbaast aan, wat had hij gedaan? Goed, ok, hij was van een andere clan, maar ze waren op neutraal gebied, toch? "Kalm aan, ik doe je niets," probeerde hij haar een beetje te kalmeren. Hij keek haar rustig aan en ging zitten. Met een glimlach op zijn gezicht liet hij zijn poot zien. "Zie je wel, geen klauwen. Echt, ik doe je niets," miauwde hij daarna zachtjes. "En wees voorzichtig met je poot, dat ziet er niet goed uit. Als ik jou was zou ik eventjes naar de Medicine Cat gaan, Brindlepool toch? Ik had d'r gezien op de laatste gathering," hij probeerde het gesprek een beetje gaande te houden om de poes een beetje te kalmeren. Hij liet zijn groene ogen eventjes over haar heen glijden en bedacht zich toen iets. "Wacht eens, ik ken jou. Of nou ja, niet persoonlijk," hij grinnikte eventjes, "ben jij niet niet die poes waar mn broer Tallpaw laatst zon mot mee heeft gehad?" legde hij zachtjes uit. Nee, hij was totaal niet trots op wat zijn broer had gedaan, maar iedereen wist er inmiddels vanaf en Timepaw was nou eenmaal de slimmere van het nestje en onthield dat soort dingen.

Een verontschuldigende glimlach kwam op zijn gezicht en hij wiebelde wat onzeker met zijn oortjes terwijl hij zijn kopje wat schuin hielt. "Heheh, ja, ik ben bang van wel," miauwde hij daarna. "Tallpaw is altijd al een pootvol geweest, maar de laatste tijd begint het erger te worden," legde hij rustig uit. "Het spijt me, voor whatever hij heeft gedaan, mama zal hem vast een hele straf hebben opgelegd omdat 'ie op jullie territorium was gekomen." Timepaw boog zijn kop en keek eventjes naar de grond. Zou hij verder gaan met dit gesprek of zal hij haar achterlaten hier? Nee, dat kon hij niet. Hij zou niemand zo maar achterlaten als diegene zichzelf niet kon verdedigen. "Zal .. Uh .. Zal ik je begeleiden tot aan de grens?" vroeg hij daarna, voorzichtig, terwijl zijn groene ogen van haar poot naar haar blauwe ogen gleden.

Timepaw wende zijn ogen af van de kattin en keek eventjes om zich heen. Ondertussen was hij in zijn onderbewustzijn nog steeds in overleg of hij de kattin achter moest laten, of bij haar moest blijven. Dit was lastiger dan dat hij wilde toegeven, maar zijn trots zat hem het meeste in de weg momenteel. "Oh, sorry, ik ben Timepaw, aangenaam," stelde hij zichzelf voor, iets wat hij volledig was vergeten in het begin. "En hoe mag jij heette?" vroeg hij daarna, iets wat nieuwsgierig.
De kater knikte langzaam, hij snapte het punt wel waar de poes het over had. Er waren al voldoende problemen tussen Shadowclan en Windclan en dan konden ze het niet gebruiken als hij aan de grens verscheen. "Dat snap ik," mompelde hij zachtjes.

Een beetje ongemakkelijk keek Timepaw naar de grond toen Tinderpaw, zoals ze zichzelf daarstraks had voorgesteld, raadde waar hij aan dacht. Nog steeds zat hij in tweestrijd over wat hij moest doen. "Ik weet het niet," miauwde hij zachtjes. "Ik wil je hier niet achterlaten, als er iets gebeurd kan je je niet verdedigen. Maar er is te veel mot tussen onze clans om je weg te brengen," legde hij iets wat ongemakkelijk uit. Op dit vlak snapte hij Tallpaw wel, vriendschappen buiten de clans was onmogelijk, maar ergens klonk het zo oneerlijk. Katten zouden vrienden moeten kunnen zijn met wie ze wilde. Al was hij niet echt vrienden met Tinderpaw, het was gewoon een ongelukkige bijeenkomst. Toch?

Er kwam een zacht gegrinnik bij Timepaw vandaan toen hij Tinderpaw's woorden hoorde. "Haha, van mij hoef je echt geen aanval te verwachten. Zoals m'n broer altijd zegt, ik doe nog geen vlieg kwaad," miauwde hij zachtjes, maar zuchtte daarna. Hij had nooit zo van vechten houden, hij kon het, hij zou het doen om zijn clan te beschermen, maar hij zou het nooit echt leuk gaan vinden. "Maar een valstrik van Windclan zit er altijd wel in ja," mompelde hij daarna.
De tabby kater stond op en draaide zich om. "Dan ... ga ik maar weer eens," miauwde hij zachtjes, terwijl hij zijn groene ogen over Tinderpaw liet glijden. "Tot ziens, Tinderpaw. Kom goed thuis," miauwde hij met een flauwe glimlach op zijn gezicht, waarna hij zijn achterpoten aanspande en met twee grote sprongen uit het oog verdween.

[Timepaw out~]