Down to earth {Open}

In volle vaart schoot de jonge kattin over de vlaktes heen. Heerlijk, zo de wind in je haren te voelen strijken. Haar zoete geur mengde zich met de bittere geur van regen, er zat vast weer een bui te broeien daarboven. Pearpaw was niet zozeer op jacht, en ze hield ook geen patrouille, ze was hier gewoon zonder een bepaalde reden. Misschien was het omdat het zo'n geweldige plek was om je rust te vinden. Geen katten die commandeerden wat je moest doen, geen zeurende mentor, geen klagende elders. Gewoon even helemaal niets.

Snowbird dook achter een muis aan die in zijn holletje wilde schieten maar helaas te langzaam was. Zijn trieste ondergang kwam hem snel omdat ze altijd meteen haar prooi doodde. Ze hief haar kopje op en snoof de heerlijke geur op. Mooi niet dat ze die ging delen. Ze was een elder officieel en kreeg al genoeg toegestopt. Ze werd helemaal gepamperd wat ze zelf altijd fijn vond. Ze pakte hem op en liep terug naar de richting van het kamp. Toen een trilling haar kant op kwam en heel vlug erger en luider werd stopte ze abrupt. Ze liet de muis vallen en ging op haar buik liggen tussen het hoge gras.. in de weg van de naderende leerling zodat die waarschijnlijk over haar zou struikelen.

Steeds sneller en sneller, zo nu en dan leek het wel alsof ze op zou stijgen uit het gras en door de lucht verder zou rennen, zo snel als de wind. Haar zachte blauwe ogen stonden dit keer furieus, helemaal opgaand in het gevoel van vrijheid wat ze nu echt heel goed voelde. Nog altijd versnelde ze haar pas en gooide haar hoofd achterover, de geur van vers gras en regen. Plots knalde ze tegen iets aan, iets wat erg laag had gelegen, een kadaver misschien? De poes maakte een koprol en kwam met een harde dreun neer. Even lag ze doodstil, maar toen stond ze wankelend op, om weer even terug op de grond te zakken. Auw.