This could be heaven

Zijn snorharen trilden van de inspanning die het de kater vergde, maar toen was hij er eindelijk. Alleen met zijn voorpoten had hij zich op de op-een-na laagste tak weten te hijsen. De kater had een sprong gemaakt, zich er met zijn klauwen in vast gehaakt, en zich toen opgetrokken. Allemaal voor training, en omdat het, als je het kon, een uiterst stille manier van bomen beklimmen was. Nu zat de kater er, en dat was maar mooi, want recht voor hem zat een eekhoorn. Voorzichtig ging Tall staan, en maakte zich klaar om op het beest af te springen, de wind was hem niet gunstig gezind, en het beest rook hem. Vastbesloten het toch te pakken sprong Tall erachteraan, en greep hij de eekhoorn tussen zijn twee voorste klauwen. Een triomfantelijke grijns verscheen, maar verdween toen ook weer meteen. Zijn achterpoten slipten weg, en langzaam maar zeker viel hij uit de boom. Nog net wist hij zich af te zetten tegen de stam om de kat die toevallig in zijn gezichtsveld gekomen was niet te raken. "Vanonderen!" Riep hij uit, en viel toen dramatisch, met de eekhoorn nog steeds vastgeklemd tussen zijn voorpoten, in een hoop bladeren. Wat een entree.

- Runningpaw

De kater had de val aan zien komen, en eigenlijk had hij ook wel pijn gehad. De hoop bladeren brak echter het meeste van zijn val, en zeggen dat hij pijn had zou de kater nooit, maar dan ook nooit doen. Hij kon voor zichzelf zorgen, bovendien had hij serieus haast nooit echt pijn. Gewoon een sterke, degelijke kater dit. Voorzichtig om nergens te blijven haken of tegen te stoten wilde hij zich omhoog heffen, maar werd naar beneden geduwd door de neus van zijn zus die aan het checken was of hij leefde. Meteen hief Tall zich op, en glimlachte breed, met vrolijk kijkende ogen. Op het moment leek hij net op de Tallkit die hij lang geleden was geweest. Hij was nog steeds hetzelfde, maar de vrolijke blik die Running in zijn ogen kon toveren was lange tijd niet meer gesignaleerd, nu dus wel. "Eeeye Zus!" Riep hij vrolijk, helemaal hyper omdat hij zojuist én uit de boom gevallen was én een soort knuffel van zijn zusje had gekregen.

De kater keek eerst vrolijk, zijn zusje kon dat gewoon doen bij hem, maar hij was weer eens te vroeg met hopen. Ze deinsde voor hem weg, voor hem. Het deed pijn, echt pijn, of het te zien was in zijn ogen wist de kater niet, en het kon hem ook echt helemaal niets schelen. Running wilde hem dus echt niet meer, misschien wilde ze juist wel dat hij dood was gegaan en vond ze het nu jammer hem te zien. Met een vermoeide en verslagen zucht draaide Tall zich om, en ging een klein eindje verderop zitten. Dan maar op afstand kijken naar zijn zusje, die uit elkaar getrokken leek te worden door de wereld. Hij had zijn hulp aangeboden, en nog steeds zou ze het krijgen, maar ze zou het misschien wel nooit meer willen.

Was hij dan echt zo anders dan zij? Hij was nota bene haar bloedeigen broer, hij had altijd voor haar klaargestaan, en nu ineens was hij de slechterik. De meest onlogische situatie ooit. Al dit soort gedachten zouden door zijn kop moeten razen, maar dat deden ze niet. In plaats daarvan was er de leegte die hij inmiddels ook al associeerde met een weerzien met zijn zusje. Nog nooit was het gezellig geweest sinds dat hij Cherry ontmoet had. Doe maar lastig. Ze praatte nu dan wel tegen hem, maar natuurlijk was het noet positief. Vlucht maar weer, vlucht maar voor een gesprek en contact, Het schoot zomaar door zijn hoofd, de kater wilde het zijn zusje zeggen, hoe belachelijk ze deed, maar alles waar zijn lichaam toe in staat leek te zijn was knikken. Dus dag deed hij, tot een kreet van pijn zijn oren bereikte. Met een ruk draaide hij zich om, en sloeg onzeker heen en weer met zijn staart toen hij haar zag liggen. De kater durfde niet, was bang voor de zeker boze reactie van haar. Zijn blik sprak boekdelen, en dan vooral de vraag Wat moet ik doen? Kwam erin voor. Her bloed deed de kater opstaan, maar angstig weer zitten. Het leek alsof hij zijn uiterste best deed om ergens te komen, maar dat onzichtbare krachten hem telkens weer tegen de grond drukten. Wat was het plan? Wat mocht hij?

Running hopte nu van hem weg, en in plaats van dat het de beslissing voor hem maakte verwarde het Tall alleen maar meer. De angst in haar ogen was verwarrend, het achteruitlopen was verwarrend, de gehele situatie was gewoon onbegrijpelijk, en toch verwachtte zijn zusje dus dat hij het acuut zou begrijpen. Even wilde Tall zuchten, maar juist op dat moment was hij al opgesprongen en rende hij in volle vaart om met een slip naast zijn zusje tot stilstand te komen. Geen glimlach, eerder een ultiem bezorgde blik die hij, aangezien Running er niet van leek te houden, onsuccesvol probeerde te verbergen. Langzaam boog de kater naar haar poot toe, keek vragend naar zijn zusje, mocht hij? Uiteindelijk nam hij zelf al de beslissing, en likte heel zacht en haast teder aan de doorn, toen nog eens, toen nog eens, toen pakte hij het ding tussen zijn tanden.

Tall keek weer bezorgd naar zijn zusje, deze keer kon hij de blik niet afschermen, en de bezorgdheid was dan ook duidelijk te zien. Toch bleef hij zachtjes aan de doorn trekken, likte er weer wat over, en trok toen opnieuw. Hij ging al losser zitten, een golf van blijdschap overspoelde hem toen het ding zachtjes de kleine wond uit gleed. "Sorry," Was alles wat hij kon zeggen, waarna hij de doorn uitspuugde, en een beetje onzeker naar zijn zusje keek. Wat nu?

De kater schoof met zijn poten over de aarde, eerst wat hier, dan wat daar, dan weer wat hier. De spanning was best groot, maar alles sijpelde weg in leegte toen Running hem bedankte, ze bedankte hem, eindelijk, na al die tijd. Zijn reactie was echter erg rustig, wel blij, maar rustig, zo draaide hij zich naar haar om en knikte met een glimlach op zijn gezicht en een blik die haar wel zei dat hij er altijd voor haar zou zijn. Ze was zijn zusje, altijd. "Graag gedaan," Mauwde hij, "Running,"

Tall glimlachte, en keek even naar de grond. Dit was best vreemd allemaal, maar het voelde zo vertrouwt tegelijkertijd. Zo vreemd allemaal eigenlijk. Nog eens keek hij naar zijn zusje, opende zijn mond, en sloot hem toen weer. Wat moest er gezegd worden? Hij wist het niet, hij durfde niet meer.