A first training with Appletree

Owlpaw huppelde door het hoge gras, de kleine sprietjes kriebelde aan zijn poten. Hij had gekozen voor de Grote steen, omdat dit een makkelijk begin gebied was. Zijn eerdere mentor, Solidtail, had al meteen een moeilijke hindernis gekozen. Hij zette de gedachtes uit zijn hoofd en liep verder. Nog steeds was er een beetje verdriet aan hem te zien, maar hij probeerde het te onderdrukken. Hij snoof de heerlijke geuren van de planten op. Hij had nog niet erg veel ervaring met training, hij was al erg oud, en hij kon nog nauwelijks vechten. Hij zou vast een van de latere apprentices worden. Een zucht ontsnapte uit zijn keel en hij liet zich door zijn poten zakken. Een Warrior worden zal mij vast nooit lukken... Dacht hij negatief, vroeger zou hij met enthousiasme gaan aandringen om meteen te beginnen met gevechtstraining. Maar die Owlpaw was weg, alles door een stomme Roque die hij zo nodig moest helpen. Meteen daalde zijn zin om te trainen, maar zijn mentor was al onderweg en het zou erg onbeleefd zijn om nu weg te gaan. Met veel tegenzin stond hij op en sprong op de rots. De warmte brandde in zijn poten en hij lag op de grote steen. Het nieuwblad zonnetje werd in zijn vacht gezogen. Hij zou hier wachten totdat zijn mentor kwam..

De ochtend was aangebroken, dat kon Appletree zien aan de zonnestralen, die zich een weg baanden in de krijgers Den. Ze had met Owlpaw, haar Apprentice, afgesproken dat ze hem bij de Grote Steen zou gaan leren. Ze wou nog niet opstaan, wou nog niet weggaan van de lekkere warme pels van Swiftstorm, maar ze kon haar Apprentice moeilijk laten wachten. Ze was hiervoor verplicht en Owlpaw was een aardige Apprentice. Ze zou hem alles proberen te leren wat ze kon! Maar dat zou ze dan wel weer zien. Eerst moest ze een beetje meer vaart maken en opstaan, want Owlpaw zou lang wachten misschien wel helemaal niet leuk vinden. Appletree stond bij deze waarschuwing in haar hoofd maar op en keek om zich heen. Het was redelijk licht in de krijgers Den, waardoor ze krijgers zag liggen. Niet iedereen was op dit uur wakker. Bluewave, Kittyheart en Mintwhisker ontbraken in de Den, viel Appletree op. Maar voor de rest niemand. Appletree zuchtte en stond op. Ze liep naar buiten. De warme zonnestralen verwarmden haar pels onmiddellijk en Appletree sloot even haar ogen, om dit moment een beetje in haar hoofd te prenten. Dit deed ze elke dag, maar het was elke dag weer een leuke ervaring om zo te staan. Appletree liep uiteindelijk door, zodat de anderen ook wakker zouden worden van de fel schijnende zon, die nu haar plaats volledig in zon verlichtte, zodat Swiftstorm, die vlakbij haar lag, wel waker moest worden. Appletree had nog niemand verteld van hun relatie, wat ook eigenlijk nog niet zo zeer hoefde. Ze zagen het zelf wel, zo onopvallend deed Appletree nou ook weer niet. Kom op zeg! Dan leek het net alsof zij zich juist schaamde voor hun relatie en dat was helemaal niet zo. Appletree was dolblij met Swiftstorm. Appletree liep op de prooistapel af. Een zwak kloppend hart viel haar op. Hé, een muis die niet goed doodgemaakt was. Hij zou vast alles gebroken hebben, anders was hij allang weggegaan. De muis zelf keek haar doods aan, waardoor het inderdaad leek alsof hij dood was, maar als je je oren spitste, dan was hij nog levend. Appletree vond dit een goede oefening voor Owlpaw. Herkennen of een prooi dood was of niet. Appletree pakte de muis op. Ze zou straks wel iets eten, ze had nu toch geen honger. Ze hoopte dat de muis de rit zou overleven, anders zouden Owlpaw en zij deze muis kunnen delen. Appletree rende een beetje vooruit. De zon nam haar nu helemaal op en Appletree vergat niet te snorren tijdens het rennen. Ze zorgde dat de wind zoveel mogelijk van de muis afbleef, zodat de muis uiteindelijk niet zou sterven van onderkoeling. Dat viel nog niet mee, aangezien de wind dan haar geur meenam in plaats van die van de muis, maar het was een oefening voor Owlpaw, hield Appletree zichzelf voor. Appletree begon al redelijk moe te worden. Owlpaw moest of op zijn gemak gegaan zijn, of heel hard gerend hebben en vroeg vertrokken zijn, want de Grote Steen was nog wel een eindje. Of kwam dat omdat ze niet goed kon ademen met de muis tussen haar tanden? Appletree besloot het tweede maar te pakken en dacht er verder ook niet echt over na. Ze snoof, dat nog net kon en Owlpaw's geur kwam in haar neus gedreven. Dat was een aansporing voor Appletree om de richting van Owlpaw beter te kunnen volgen. Ze zag haar Apprentice zitten en legde de prooi neer, voorzichtig. Ze begroef hem niet, anders zou hij zeker doodgaan. Appletree sloop over de grond, zacht naar links van de struik. Ze hield zich zo stil mogelijk. Dit was een oefening voor Owlpaw. Zou hij haar doorhebben en weten waar ze zat of zou hij niks doorhebben? Appletree hield zich zo stil mogelijk, totdat alle geluiden alles overstemden. Het fluiten, het ritselen van de bladeren en het meedeinen van de bomen. Alleen Appletree's ademhaling was heel lichtelijk te horen, omdat ze net niet goed had kunnen ademen met de muis. Ze wachtte rustig af. Zou Owlpaw in deze oefening slagen?

De zon had zijn vacht helemaal verwarmd en nog steeds geen teken van Appletree. Het begon een beetje vervelend te worden. Honger knaagde aan zijn maag en hij stond uit pure verveling op. Een zucht ontsnapte weer uit zijn keel en hij trippelde af op het gras. Ondertussen was het opgewarmd en drong het door tot zijn pootjes. De lucht was helder en een paar wolken dreven over de blauwe lucht. Het beloofde een mooie dag te worden en er zou geen regen vallen. Hij snoof de geuren op van de natuur, wat onbekende kruiden, de verschillende planten soorten en hij dacht dat hij iets van prooi kon ontdekken.. Verward schudde hij zijn kop en rook nog een keer. Ja, daar was het weer en nu was er nog iets bij gekomen, een kat! Misschien weer een Roque! Doe komt vast een grapje met mijn goed gelovigheid uithalen! De wind kwam helaas van zijn kant, maar door de woede in hem kon hij niet meer helder denken. Hij dook naar onderen en probeerde door de bosjes te gluren. Helaas was het struikgewas te dik voor hem. Wanhopig keek hij of er iemand in de buurt was om hem te helpen, maar niemand.. Wat moet ik doen? Er op af gaan was dom, maar moedig. En als een hulpeloze kitten naar het kamp rennen is laf, maar slim.. Wat zal ik doen! Dacht hij wanhopig, hem uitlachen om zijn daden was toch al aan de gang, maar nog een keer de Clan laten stikken met een gewonde Apprentice was ook niet slim. De struiken gaven prima dekking aan de vreemde kat, maar hij of zij zou hem ook niet zien aan komen. Alleen maar op geur, maar het grootste deel zou worden bedekt met de geur van de plantengroei. Owlpaw koos toch maar voor de besluiping en sloop een eindje van de steen vandaan. De zon stond bijna recht boven hem, dus de schaduw was ook geen probleem. Hij kroop door de eerste laag van het struikgewas en voelde al meteen de scherpe tak uiteinden in zijn vacht prikken. Binnen een paar muizenlengtes was er al licht te zien en meteen versnelde hij zijn stap. Owlpaw ging wat hoger staan en zag om zich heen overal struiken groeien. Sommige hadden bessen, andere hadden doornen en andere gewone bladeren. Hij koos voor de normale bladeren en volgde zijn neus. De katten geur werd bijna vermengd met de geur van de prooi. Heeft die Roque ook nog eens prooi gestolen! Door die gedachte werd hij nog kwader, en meteen ging hij sneller door de struiken heen. Het leek wel eindeloos te duren, maar na een lange tocht door de struiken zag hij een stukje vacht. Op de een of andere manier kwam het hem bekend voor, de kat bleef gewoon stil staan alsof er niets aan de hand was. Owlpaw spande alle spieren in zijn lijf voor een gigantische sprong, in de verte kon hij een dood lichaampje zien van een muis. Nog één keer wierp hij een blik op zijn omgeving om er voordelen uit te halen. Er lag een omgevallen boomstronk niet ver van de kat vandaan, verder was er niets nutvols uit te halen. Nu was hij zover, hij zette zich met al zijn kracht van de grond af en landde helaas naast de kat. Kwaad keek hij haar aan en zag toen wie het was, zijn mentor, Appletree! Hij kroop schuldig weer terug door de struiken en rende terug naar de steen. Ik kan niet eens een eigen Clan genoot onderscheiden van een Roque! Ik verdien het gewoon niet meer om een Apprentice te zijn!

Ik blijf rustig zitten. "Hallo Owlpaw"zegt ze net voordat die wegrent ze zucht diep Nou moet ik hem nog achteraan gaan zitten ook. Ze rent naar de hogesteen. "Owlpaw je bent wel geslaagd voor je neus gebruiken maar je bent gezakt voor het bespringen". ze grinnkt even. "Maakt niet uit dat was ik eerst ook, Maar daar gaat verandering in komen jij gaat mijn geur beter leren kennen binnenkort en dan lukt het je om Indringers en je Eigenclan te onderschijden."ze kijkt hem aan. "Zo wat wil je leren vandaag?" Ze denkt na over dingen wat ze hem kan leren. "We kunnen de grenzen beter leren kennen, Jagen, Bespringen van dieren of een spoor volgen."Kijkt hem bemoedigend aan. "Het gaat je wel lukken om een Warrior te worden ik voel het".