Confused

Acepaw liep naar het Thunderpath. Zijn aanrijding was nu al een tijdje geleden, al was het niet eens maan. De lange, rafelige, wond die van achter zijn schouder tot aan zijn achterbeen liep was goed genezen. Het littekenweefsel was nu glad en had een witte tint, als je hem in het licht hielt zou je zelfs kunnen zweren dat hij glom. Echter was zijn afgescheurde pels ook terug gegroeid, het fluf dat eerst in de plaats kwam was weer weggegaan en nu hing zijn eigen, gestipt grijze pels weer op zijn plek. Toch was de onderbreking in de lange haren zichtbaar. Maar ja, zijn looks moeten soms wat ondergaan. Gelukkig was hij voor de rest onbeschadigd, wie weet was hij geëindigt als een platte kat. Verder was zijn kop nu ook gesierd met drie streepjes, drie kleine en dunne lijnen. Deze had hij opgebracht bij een grensgevechtje met een andere apprentice, Windclan. But jeah, who cares? Hij had het voor zijn vriend en leider opgenomen en toch kreeg hij straf, niet alleen dat, in plaats van hem het zelfde recht te geven kreeg zoontje lief voorrang. Het gaf hem een oneerlijk gevoel. And still, who cares?

Misschien was dit de rede waarom de kater naar de grenzen was gegaan, gewoon, om Vlekje wat te starren. Hij had geen zin meer in Shadowclan op het moment. Natuurlijk, het was de beste clan. Maar alles was er moeilijker. Daar had hij een Running die hij voor zich moest winnen, Tall om weg te sleuren uit zijn straf, kitten problemen samen met hun moeders en niet te vergeten, uit te zoeken waarom Frostpaw soms zo vreemd deed. Nu stapte hij dus ook met alle zekerheid over de grens, zonder een twijfel. Hij was er niet op uit om te jagen, gewoon wat rond te lopen en gebied in zich opnemen. Misschien kwam hij nog iemand tegen om mee te kletsen, of kwam hij iets anders leuk tegen. En ja hoor, al snel vond hij een bekende geur. Zijn spoor volgend kwam hij uit op de rode kattin die hij kende als Nimblepaw. Het was al weer een flinke tijd geleden. Met zijn neus porde hij in haar zij. ‘Hey, sleeping beauty, wake up’ Met zijn pluizige staart tikte hij op haar rug. Hij wou dat ze wakker werd zodat ze wat konden doen.

Hey, Nimbletje werd wakker. Hij vond het wel leuk, haar betrappen. Zijn gezelschap zat al snel obereind en hij bekeek haar glimlachend. Het was een tijdje geleden dat ze elkaar hadden gezien bij de grenzen. Natuurlijk had ze kunnen verwachtten dat hij haar eens op ging zoeken. Maar of het nou normaal was om gewoon Thunderclan gebied in te wandelen betwijfelde hij. Al betwijfelde hij het dat Kampvuur of Vlekje voor zijn pacht moeite aan hem zou besteden. Nimble deed gelukkig ook niet moeilijk. "Hey! Prins Charming!" Hij grijnsde en maakte een buiging. ‘De enige echte.’ Even gaf hij de ander de tijd om hem te bekijken, Ace was wat verandert al was het niet veel. Wat littekens en hij was weer een centimeter groter. "Mister gehavende prins Charming?" Hij grijnsde wat schuldig. Met een rustig zwiepje van zijn staart bevestigde hij. "Wat is er gebeurd?" Weer grijnsde hij breed. Jah, dit werd wat om te vertellen. ‘Tegen een monster opgelopen,’ zei hij zo nonchalant mogelijk. ‘En nog een grensgevechtje’ Hij deed een wenkbrauwwiebel. ‘Maar geef toe, ik ben nog steeds onweerstaanbaar knap of niet?’ eindigde hij plagend richting de rode kattin.

Zelf was hij over het drama van de aanrijding heen gekomen, het lag nou eenmaal niet in zijn aard om zich ergens lang druk over te maken. Maar ja, Nimble wist het nu pas. Het monster leek ze nog te begrijpen maar het gevecht gedeelte kreeg een vraag; "En een gevecht? Wat is er gebeurd?" Ace keek schuldbewust met een jongensachtige grijns op zijn gelaat. Ja, dit was wel wat anders om uit te leggen. ‘Nou, ik rook mijn vriend, Tall, bij de Windclangrens en ging even kijken. Hij was aan het praten met een Windclanner en het ging niet zo lekker, het werd ook steeds drukker. Vlekje kwam en we wouden net weg gaan,’ onbewust gebruikte hij de bijnaam voor zijn leider. ‘Maar een Windclankater viel Tall aan, Vlekje sloeg hem weg en toen wou hij de leider aanvallen.’ Ace raakte zichtbaar in zijn verhaal, stiekem was hij er best trots op om zoiets te kunnen vertellen. ‘Ik greep hem bij de schouder en gooide hem terug over de grijns, toen ik hem wegwierp haalde hij nog uit. Maar het was niks heel ergs, toen gingen we terug naar het kamp’ Zo, het einde kon zeker wat mooier maar hij had zijn verhaal gedaan. "Hahaha, ja, onweerstaanbaar blijf je altijd. En eigenlijk ziet het er best goed uit, een beetje dramatisch en stoer." De grijze kater deed een hairflip met zijn lange vacht waarnaar hij ineens beledigt keek. ‘Dus je zegt nu dat ik eerst niet dramatisch en stoer was?’ De grijns zei duidelijk dat hij het niet meende. Wat plagend gaf hij de Thunderclanner een duwtje.

Bij zijn verhaal kwam een weerwoord; "Vlekje?" Wait, what? Had hij nu echt Vlekje gezegd? Nou, dan zou ze maar blij moeten zijn dat ze de andere bijnamen niet weet. Zonnetje en Kampvuur zouden het waarschijnlijk nog minder waarderen. ‘Ehem, Shrewstar’ Sprak hij, alsof hij zich enkel versproken had. "Er zijn ook al problemen tussen de Thunderclan en de Windclan. Zo te horen hebben ze de laatste tijd wat problemen. Er gaat nu zelfs een patrouille naar het Windclangebied voor een confrontatie." Hij luisterde zoals altijd, niet met meer interesse als normaal. Dit was strategie, dingen die belangrijk waren in een clan en de dreigende oorlog. Maar de kater besefte niet dat dit belangrijke info was, misschien later, in het kamp, zou hij de waarde vinden. Nu was het gewoon een weetje, niks meer dan dat. ‘Bij jullie ook al? Bij ons staat Windclan ook gegrift als een vaste vijand’ Iets in hem hielt van vechten, vond het fijn ergens goed in te zijn. Maar hij vond de gedachte onschuldige aan te vallen verschrikkelijk, maar was Windclan wel zo onschuldig? "En.. natuurlijk was je altijd al dramatisch en stoer. Vooral dramatisch, en een tikkeltje romantisch met je mooie lichtjes bij de twolegs. En een beetje klunzig in het klimmen." De eerste woorden vielen hem zeker niet tegen maar bij het laatste keek hij zwaar beledigt. ‘Nou, mijn kont is gewoon niet gebouwd voor het gracieus in een boom te komen’ zei hij plagend. Het was waar, klimmen kon hij niet. Jammer genoeg had de zwaartekracht een te goede band met zijn gewicht.

De kater grijnsde breed zoals hij vaker deed bij het lachen van Nimble. Hij wist zelf niet eens waardoor hij was begonnen met de bijnaam, hij was er ineens en is gebleven. Of Shrewstar het zelf wist, who knows? "Shrewstar? Je noemt je clanleader Vlekje?" Overbodig knikte de kater. "Ik zou het niet dúrven om Firestar een bijnaam te geven. Die brompot zou me vast levend villen, en hij heeft het al niet zo op apprentices!" Weer grijnsde hij. ‘Nou, dan zou ik maar oppassen, de andere leiders hebben ook een bijnaam hoor’ wat uitdagend plagerig hielt hij de naam nog voor zich. ‘Kampvuur houd dus niet van apprentices? Ik denk dat Shrewstar me ook niet langer zou mogen als ze haar bijnaam hoort’ zo had hij toch de naam prijsgegeven. Eigenlijk was het best orgineel. "Hmm, ik weet niet of het een vaste vijand is, en ik heb het idee dat veel clanleden tegen een gewelddadige confrontatie zijn. Maar Firestar heeft het zo besloten." De kater luisterde. "Mijn vader, Whitelion, van de Windclan, heeft mij en mijn moeder geprobeerd te vermoorden en heeft daarbij mijn mentor ernstig verwond. En nu valt hij mijn mentor steeds lastig, en treedt nog steeds regelmatig het gebied binnen. Silverfang heeft de leader geconfronteerd, maar de clan beschermd Whitelion. Dus nu zijn er problemen ontstaan." Zijn ogen werden even groot, niet omdat ze een halfclan was. Nee, de kater vond die onzin daaromheen onnodig. Maar omdat ze de naam Whitelion kende. ‘Het spijt me om het zo te horen, als jij maar veilig bent.’ begon hij, bezorgt zoals een vriend is. ‘Ik hoop dat je moeder wel aardig is, ik weet dat het als wees soms best eenzaam kan zijn.’ Niet direct dat zij wees was, maar als ze geen aardige ouders had was het vrijwel hetzelfde. ‘Maar ik weet niet of ik dit zo zou mogen zeggen..’ begon hij ongemakkelijk. ‘Maar er is een nestje kittens bij Shadowclan, met de vader Whitelion. Dus, ze zijn de half-siblings’ Nou, het was eruit. Hij moest het gewoon zeggen. Het kon niet anders. Gelukkig ging het gesprek al snel weer over naar een fijner onderwerp; zijn kont. "Je kont niet gebouwd voor gracieus klimmen?" Een grijnsje ontstond op zijn lippen. "Nee hoor, die is ook gracieus," Hij flipte even met zijn staart. "En stoer," Weer grijnsde hij. ‘Maar alleen op de grond’ grinnikte Ace als toevoeging.

"Jullie noemen Firestar Kampvuur?" De kater grijnsde breed. ‘Nee, alleen ik’ zei hij, ietwat trots. Zo creatief was hij normaal ook weer niet dus het deed hem goed dat zijn bijnaam in de smaak viel. "Wat zijn de bijnamen voor de andere leaders?" De grijns bleef op zijn gelaat. ‘Everstar is Zonnetje maar voor Dawnstar had ik nog niks’ De kater dacht na. ‘Misschien Misses Fluff ofzo, of Ducky. I don’t know’ gaf hij toe. "Ik ben veilig, denk ik. Ik ben aan het leren hoe ik moet vechten, zodat ik me tegen hem kan verdedigen als dat nodig is. Maar ik denk dat hij na de confrontatie het wel zal laten nog eens naar het Thunderclangebied te komen." Ace knikte terwijl zijn hersenen eindelijk eens deden wat er van ze werd verwacht. De oorlog vond hij wel degelijk interessant en hij vond het fijn om er over te horen. Eenmaal op zulk terrein was het helemaal niet aan degene die moeilijk dachten maar aan degene die makkelijk en snel dachten met hun spierkracht. ‘Over dat laatste zal ik niet zo zeker zijn, zover ik heb gehoord is Whitelion heel gedreven in hetgeen dat hij zichzelf opeist.’ De katers blik was wat verder gericht dan Nimble, zijn toon was vlakker als normaal. ‘Als hij je aanvalt moet je niet gaan vechten, hij is sterker. Gewoon naar de eerste de beste boom gaan en erin klimmen, hij zal met zijn gewicht waarschijnlijk net zover komen als ik’ Het laatste zei hij lachend. Toch duurde het niet lang toen hij was begonnen over het nestje. Geduldig liet hij de kattin uitpraten en het tot haar doordringen. ‘Nee, Shadowclan doet er alles aan om de kittens veilig uit zijn buurt te laten. Het zijn drie kittens, een zwart katertje met blauwe ogen; Innerkit. Een wit katertje zoals Whitelion met blauwe ogen; Lionkit. En een zwart-wit poesje met groene ogen; Lockedkit. Locked is echt een heel lief kleintje, ook heel slim’ De trots drong door tot de katers stem toen hij het over zijn clangenoten had. Al werd het nu wel duidelijk dat hij eens tijd door bracht met de kittens. ‘Ze zijn nog heel jong en kunnen nog niet eens lopen. Als ze apprentice zijn zal ik het hun wel vertellen, dan kan je ze eens ontmoeten als ze dat willen.’ Hij ze graag kennis willen laten maken, al was hij nu wel een tussen schakel geworden voor familie banden. "Hmm, ja, misschien alleen op de grond. Maar je blijft een mooie kater." Hij maakte een charmante buiging. ‘Dan heeft mijn spiegelbeeld niet gelogen’ sprak hij vleiend.

De kater knikte ‘Ze is de leider van Riverclan’ Alsof dat alles verklaarde. Crossfaith had hem veel uitgelegd en daar was hij hem dankbaar voor. De kater was dan van zichzelf niet slim maar zo kon hij het nog wat verbergen. En had hij wat om over te praten, clanzaken enzo. ‘Anders komt de machtige Ace je wel redden’ zei hij met een knipoog. Het was ook duidelijk dat de kater zich vaker hier zou vestigen. Hij vond grenzen nog steeds onzin. Al deed hij het ook om de andere wat te starren. Ze deden zo overdreven, en als hij dan wat deed vergaten ze hem. Hmmf. "Als ze wat ouder zijn, zou je dan tegen ze willen zeggen dat ik ze graag eens bij de grens wil ontmoeten? Als zij dat ook willen natuurlijk, en misschien moet het ook met hun moeder besproken worden. Meer hoef je niet te doen, want jij moet hier niet door in de problemen komen." De kater grijnsde breed en keek om zich heen, alsof hij nu pas zag waar hij stond. ‘Ik mezelf in de problemen werken? Ik weet niet waar je het over hebt’ de pure onschuld zelve. En hij stond natuurlijk ook helemaal niet op vijandig gebied. ‘Maar ik zal de boodschap over 6 manen doorgeven’ Dat klonk nog zo lang. De kater ging zitten en maakte het zich comfortabel op een anders gebied. ‘Dan zijn wij al warriors, heb je al over een warrior naam gedacht?’ vroeg hij plagend. Dat klonk zo oud. Over het fluffy spiegelbeelden moest hij lachen. ‘Misschien is de jouwe kapot, ik raad je aan een andere rivier te gebruiken.’ De kater schudde zijn vacht uit waardoor hij ontploft leek; twee keer zo dik en een stuk groter. Fasionble.