{Open} Getting bored...

Wat verveeld liet Slatekit zich achterover vallen in het mos. Haar pootjes staken de lucht in en het zachte mos brak haar val, al waren haar bewegingen nog steeds erg onhandig door haar stompe pootjes en nog lang niet goed ontwikkelde motoriek. Ze rolde wat door het mos heen, starend naar het plafond van de nursery. Maar vervolgens kraaide ze geïrriteerd en strekte ze haar pootjes iets. "Blaah..." Bracht ze uit. Ze verveelde zich te pletter. Maar naar buiten durfde ze niet, dus ze zat hier vast.

Bijna zou het zo ver zijn, toch? Bijna mocht ze hier weg, toch? Ze hoopte het maar, het was veel te druk hier naar haar zin. Goed, karma was a Fishface, want dit was waar ze om had gevraagd in feite. Maar niet zo veel!? Een beetje aanspraak was ok, maar nu waren er wel heel veel kittens opeens. Stormkit zuchtte en keek in het rond, ze kwam al een tijdje haar nest niet meer uit, verveeld om iets te gaan doen. In haar nest kon ze tenminste dromen over haar aankomende apprentice schap en hoefde ze niet telkens geconfronteerd te worden met het feit dat zij geen ouders had.
Een zacht gekraai van naast haar deed dr opkijken en ze zag vier grijze pootjes uitsteken vanuit een nest. Toch wel iets wat nieuwsgierig kroop ze naar het nest toe, terwijl ze zich de namen van de kittens probeerde te herinneren. Haar blauwe ogen keken over de rand heen en ze vond al snel het grijze bolletje pluis. "Hallo," miauwde ze zachtjes. "Jij bent Slatekit, toch?" vroeg ze daarna, voorzichtig, hopend dat ze geen fout had gemaakt.

Wat wazig staarde het poesje naar de bovenkant van de nursery. De blaadjes tellen kon op zich nog wel interessant zijn, al kon ze niet tot zo ver tellen... Een zucht speelde over haar lippen en vermengde zich met de lucht. Nee, er was hier echt weinig te doen... De poes keek echter op toen ze een zachte stem hoorde. Voorzichtig leunde ze nog wat verder naar achter, haar kop wegdrukkend in het mos tot ze de kitten aan kon kijken, nou ja, soort van, want ze zag de kitten nu op de kop... "Hallo.." Kwam er aarzelend uit. "Ja.. Slatekit.." miauwde het poesje zachtjes. "Storm...kit..? Storm..paw?" Vroeg ze vervolgens zachtjes. Ze had ooit wel een naam opgevangen, maar of het een kitten of een apprentice was... wist ze niet helemaal zeker.. Nieuwsgierig staarde de kitten dus maar omhoog naar de oudere poes. Als het een kitten was, zou het vast niet lang duren totdat deze ook een apprentice werd zoals die grotere katten... Toch?

Stormkit glimlachte toen de kleinere kitten haar door had en ze ging rechtop zitten, waarbij ze haar pluizige pootjes op de rand van het nest legde en haar kopje erboven op plaatste. "Hallo.." Het klonk wat aarzelend, maar er was geluid. Al lang goed, toch? "Ja.. Slatekit.." Stormkit slaakte een opgeluchte zucht, ze had het dus toch goed. Gelukkig maar. "Storm...kit..? Storm..paw?" De pluizige oudere kitten glimlachte eventjes en schudde haar kop. "Kit," verbeterde ze het grijze pluisje. "Stormkit, al zal het niet lang duren voordat Shrewstar me apprentice zal maken," legde ze, toch wel met iets van trots in haar stem, aan de grijze kitten uit. "Vind je het een beetje leuk hier, Slatekit? Het is best wel druk geworden, hè?" vroeg ze daarna, terwijl haar blauwe ogen even door de nursery heen gleden.

De kitten staarde nieuwsgierig naar de kitten die over de rand van haar nest hing. Ze had een donkerder gezichtje en mooie blauwe ogen. Had zij ook zulke mooie ogen? Ze wilde wel zulke mooie ogen! "Mooie... ogen," murmelde de kitten zachtjes, verwonderd. Ze gaf wel vaker van deze complimenten, verwonderd zijnde door de wereld om haar heen. "Stormkit, al zal het niet lang duren voordat Shrewstar me apprentice zal maken," legde ze. Slatekit knikte serieus, dit opnemend als zeer belangrijk nieuws. "Vind je het een beetje leuk hier, Slatekit? Het is best wel druk geworden, hè?" Wat langzaam knipperde Slatekit met haar ogen terwijl ze de zin probeerde te ontvouwen in haar kop. "Leuk.. Druk.." Beantwoorde de kitten zachtjes, "Maar.. saai.." gaf de kitten daarna toe, aangevend dat ze zich verveelde.

Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze het compliment van Slatekit in ontvangst nam. Ze grinnikte eventjes en keek de kitten aan. "Dank je," miauwde ze zachtjes. "Jij hebt ook hele mooie ogen," vervolgde ze lief. Het was waar, de kittens' ogen waren net een tikkie blauwer dan die van haar, maar de kleur vond ze ontzettend mooi. "Leuk.. Druk.." Stormkit grinnikte eventjes toen Slatekit haar woorden herhaalde. "Maar.. saai.." Ze keek op, "Je verveeld je dus?" Een sluwe glimlach kwam op haar gezicht terwijl ze eventjes naar buiten keek. "Wacht hier, ik heb wel iets voor je," miauwde ze daarna.
De grijzige pluizenbol sprong op haar pootjes en stormde naar buiten toe. Niet veel later kwam ze terug met een kleine bal mos in haar bek. "Zal ik je helpen uit je nest, of doe je 't zelf?" vroeg ze daarna voorzichtig aan de kitten. Ze wilde de kitten geen pijn doen of bang maken natuurlijk. "Kom, dan kunnen we gaan spelen," miauwde ze daarna vrolijk.

"Dank je," miauwde de andere kitten, Stormkit was het toch? "Jij hebt ook hele mooie ogen," miauwde de andere kitten vervolgens. Slatekit stak haar borstkastje wat fier naar voren van trots en snorde zachtjes. "..Kleur..?" Vroeg het poesje toen zachtjes. Ze wilde zelf wel eens weten hoe haar oogjes eruit zagen. Iets weerspiegelends had je immers niet in de nursery... "Je verveeld je dus?" Slatekit's blik werd weer naar Stormkit toegetrokken door het geluid van haar stem. Vervelen, dat was het woord ja waar ze niet op kon komen. De kitten knikte wild, maar haar oren gingen lichtjes hangen toen ze zag dat de kitten aanstalten maakte om te vertrekken. "Wacht hier, ik heb wel iets voor je," miauwde deze, waarna ze naar het geheimzinnige verweg buiten de nursery ging. Met een onhandig sprongetje, kwam Slatekit met haar voorpoten over de rand van het nest heen en bleef zo even onhandig hangen, haar staartje lichtjes zwiepend. De paar seconden dat Stormkit weg was.. leken wel uren voor Slatekit, maar uiteindelijk kwam de kitten wel terug. "Ikke kan zellef.." Miauwde Slatekit trots, waarna ze wat onhandig trappelde met haar achterpootjes, zoekend naar grip. Uiteindelijk tuimelde ze voorwaarts het nest uit, eventjes door het zachte zand van de vloer rollend. Wat wazig kwam ze overeind en keek ze omhoog naar Stormkit. Oef... Die was toch wel heel erg groot.