{OPEN}

Er kroop een koude rilling over zijn ruggengraad wanneer de ijzige wind door zijn grijze, fluweelzachte vacht woelde. Zijn heldergroene ogen zochten onderzoekend de omgeving rondom hem af. Voor zover het voor hem zichtbaar was, was hij alleen. Eenzaamheid. Dat was precies wat hij nu even nodig had, wat quality time alleen waarbij hij zijn gedachten rustig op een rijtje kon zetten. Het geluid van krakende sneeuw berijkte zijn oren. Geschrokken draaide de kater zich om. "W-wie is d-d-daar?",

"Geen paniek, Shadepaw, het is je leider maar", de grijze tabby knikte gerustgesteld wanneer hij Everstar herkende. "Geen training vandaag?", Shadepaw wilde antwoorden toen een zacht geritsel hun aandacht trok. De rossige kattin zwiepte geirriteerd met haar staart wanneer de vogel wegvloog. Everstar richte haar aandacht weer op Shadepaw. "Hoe is Spottedleap als mentor? Heeft ze je al veel geleerd?", vroeg ze vervolgens. "W-we h-h-hebben nog g-geen t-training ge-gehad", antwoorde hij hoofdschuddend. Zou ze hem nu een nieuwe mentor aanduiden? Waarschijnlijk wel. Spottedleap had er zo vriendelijk uit gezien. Hij kon bijna niet geloven dat ze hem had 'laten zitten'.

Met een schok werd WishClaw wakker. Ze had gedroomd dat de hele WindClan dood was. Iedereen. Dat kwam door de prooischaarste. Als eerste stierven de Elders, toen de Apprentices en daarna de Kittens. De Warriors moesten overleven van elkaars vlees en sommigen verlieten de Clan om KittyPet te worden. De poes kon de droom niet van zich afzetten. Misschien helpt een stukje wandelen. Ze stapte de Warrior Den uit en liep naar de prooihoop. Ja, die was aanzienlijk veel kleiner dan vorig jaar. Het bezorgde haar weer angst vanuit haar droom. Wishclaw twijfelde of ze wel iets te eten mocht nemen. Uiteindelijk besloot ze niets van de prooihoop te pakken, ze zou vast wel wat vangen. Gehaast rende ze het Camp uit.

'... G-geen t-training ge-gehad.' Wishclaw rook de WindClan katten al voordat ze de stem hoorde. Toen ze dichterbij kwam zag ze Everstar en Shadepaw. Ze besloot dat het geen zin had om nu om te keren, omdat ze haar vast al lang geroken hadden. Stil trippelde de poes naar de twee katten toe. 'Hey,' zei ze zacht.

Everstar begroette Wishclaw met een knikje. 'Heb jij je apprentice al wel getraind?' De Warrior schrok van die vraag. Het duurde een paar seconden voor ze antwoordde. 'N-nee,' stamelde ze. ''Ik kan het uitleggen.'' Maar ze kreeg de vier woorden niet over haar lippen. Hier was geen goed excuus voor. Ze wendde haar blik af. Vluchtig keek ze naar de apprentice. Zo erg was het toch niet? Of wel? 'H-het spijt me,' hakkelde de Warrior. Haar blik gleed over de leider, maar bleef niet hangen. Een wormpje voor haar poten trok haar aandacht.