Oops... sorry! {OPEN}

Verveeld lag Snowkit in haar mosnestje. Het was een mooie dag en het kleine poesje haatte het om overdag in de Nursery te moeten liggen. Met haar pootje begon ze een stukje mos uit het nest te trekken, totdat er uiteindelijk een bolletje mos aan haar klauwtje bleef hangen. Misschien heeft het mos wel zin om te spelen, dacht ze. Dus pakte ze het op met haar tandjes, liep de Nursery uit en legde het buiten weer neer. Daar lag het dan. Ik ga jou niet laten ontsnappen! Miauwde Snowkit zachtjes. Ze besloop haar prooi zo voorzichtig mogelijk totdat ze dicht genoeg was om het te vangen. 3, 2, 1, nu! Telde ze af waarna ze recht op het mosballetje sprong. Het katje tuimelde op haar rug, sprong heen en weer, en rolde een paar keer over het gras, met het stukje mos heel stevig tussen haar klauwtjes. Of… dat dacht ze toch. Want plots vloog het mosballetje door de lucht en landde op een vreemde kat. Snowkit durfde niet meer te bewegen, zo bang was ze voor de reactie van de vreemde kat.

Zonnen in een zomers avondzonnetje.. Daar hield Emberpaw wel van. In de zwoele warmte met een fris windje zat zij lekker te dommelen. Genietend, van de warmte op haar vacht. Haar droomwereldje werd verpest toen ze opeens iets op haar neer voelde komen. Ze deed haar ogen open, en draaide zich zo dat ze net op haar rug een mosbolletje kon zien. Ze schudde het van zich af en keek om zich heen, wie het gedaan zou kunnen hebben. Haar oog viel op een Sneeuwwit kittentje die angstig naar haar keek zonder te knipperen of te bewegen. "Is dit mosbolletje van jou?" vroeg ze vriendelijk aan het kittentje.

OOC: May I?

Snowkit voelde zich duizelig worden van angst toen de kat haar recht aankeek."Is dit mosbolletje van jou?" vroeg de vreemde kat op een vriendelijke toon. “H-het spijt m-me, het was een on-ongeluk” piepte de kitten. Ze durfde de kat niet aan te kijken terwijl ze dat zei en keek verlegen naar haar pootjes, die nog steeds bibberden van schrik. “I-ik was aan het sp-spelen en opeens vloog hij w-weg” legde ze uit. Voorzichtig keek ze op naar de poes, die duidelijk ouder was dan haar. De kitten voelde zich klein en machteloos tegenover de apprentice. “Heb ik je pijn gedaan?” vroeg ze daarna.

OOC: of course ^^

"H-het spijt me, het was een on-ongeluk" piepte het sneeuwwitte kittentje. "I-ik was aan het spelen en opeens vloog hij w-weg" vervolgde de kitten. Ember kon zien dat het kittentje doodsbang was. "Heb ik je pijn gedaan?" vroeg het kittentje uiteindelijk. "Nee hoor, het deed helemaal geen pijn. Het gaat juist super goed." zei Emberpaw tegen de kitten. "Ik ben trouwens Emberpaw. Wie ben jij?" vervolgde ze. Ze keek meelevend naar het nog nabibberende kitten. Natuurlijk was zo'n kitten bang dat een kat woedend kon worden. Zo was Emberpaw niet. Ze was juist een vrolijke grapjas. Maar eerst dat kittentje opvrolijken, dan grappen.

"Nee hoor, het deed helemaal geen pijn. Het gaat juist super goed." Was het antwoord van de apprentice. Een brede glimlach verscheen op Snowkits gezicht, het was een enorme opluchting voor de kitten dat de andere poes niet boos was op haar. "Ik ben trouwens Emberpaw. Wie ben jij?" vervolgde de apprentice. “Wauw, wat een mooie naam! Ik ben Snowkit” antwoordde het witte poesje. “Maar binnenkort ben ik Snowpaw!” ging Snowkit vrolijk verder. De gedachte dat ze bijna apprentice was, maakte haar glimlach alleen maar breder. Dan kon ze eindelijk het kamp uit, haar territorium verdedigen en prooi vangen. Hier droomde ze al lang van. Maar ze was ook best wel zenuwachtig, wat als ze nou geen goede apprentice was? “Hoe voelt het om appprentice te zijn? Is het leuk?” vroeg de kitten nieuwsgierig. “En is het waar dat er een groot, stinkend pad is heel ver weg? Waar gevaarlijke monsters leven? Dat vertelde mijn mama altijd” De kitten kon haar nieuwsgierigheid niet verbergen.

“Wauw, wat een mooie naam! Ik ben Snowkit” antwoorde het kittentje op haar vraag. “Maar binnenkort ben ik Snowpaw!” voegde Snowkit eraantoe. Emberpaw zag dat Snowkit bij die gedachte ging glimlachen. "Hoe voelt het om appprentice te zijn? Is het leuk?” vroeg de kitten aan haar. “En is het waar dat er een groot, stinkend pad is heel ver weg? Waar gevaarlijke monsters leven? Dat vertelde mijn mama altijd” Emberpaw ging grinniken. Wat is die Snowkit nieuwsgierig! dacht ze. "Ik vind Apprentice zijn erg leuk. Je leert jagen, vechten, en nog meer! Inderdaad bestaat er zo'n stinkend pad. Ik ben er nog maar een keer geweest. Het heet Donderpad. De monsters hebben felle, lelijke kleuren en ze razen zo snel als de wind voorbij. Gelukkig gaan ze nooit van het Donderpad." vertelde de vlammend rode Apprentice.

"Ik vind Apprentice zijn erg leuk. Je leert jagen, vechten, en nog meer! Inderdaad bestaat er zo'n stinkend pad. Ik ben er nog maar een keer geweest. Het heet Donderpad. De monsters hebben felle, lelijke kleuren en ze razen zo snel als de wind voorbij. Gelukkig gaan ze nooit van het Donderpad.” Vertelde Emberpaw. Snowkits mond viel open van verbazing. “Wauw…” mauwde ze. De kitten zonk in diepe gedachten, ze beeldde zich in hoe ze haar prooi zou besluipen, en daarna zou vangen. Of hoe de monsters gevaarlijk voorbij zouden stormen, hoe de wind door haar witte vacht zou razen… “Wauw…” herhaalde ze, “Ik weet zeker dat jij een super goede warrior wordt! Jij kan de sterkste katten van het woud verslaan!” zei de kitten terwijl ze op haar achterste poten ging staan en met haar kleine klauwtjes door de lucht zoefde, alsof ze iemand aanviel. Maar ze verloor haar evenwicht en viel met een klein plofje op de grond. “Oeps…” giechelde ze.

Nadat Ember haar verhaal had gedaan zag ze de kitten met een opengevallen bekje van indruk naar haar kijken."Wauw..." miauwde deze zachtjes. Er viel eventjes een stilte. Ember zag dat Snowkit in gedachten verzonken was. "Wauw..." herhaalde de kitten. "Ik weet zeker dat jij een super goede warrior wordt! Jij kan de sterkste katten van het woud verslaan!" ging de kitten verder. Emberpaw grinnikte. Was dat maar waar! Maar nee. Ze had nog nauwelijks training gehad. Ze keek weer naar Snowkit, die op haar achterpootjes stond, met haar voorpootjes in de lucht maaide en achterover viel. "Oeps.." giechelde het katje, die nu op de grond lag. Emberpaw grinnikte opnieuw. Ze ging op beide van haar achterpoten staan. Haar vlammende vacht in de wind. Ze liep een paar stapjes achteruit en viel. Ze voelde de grond in haar vacht. Ze likte het er snel uit en ging weer zitten. "Dat kan ik ook!" snorde ze lachend. "Jij wordt een veel betere warrior dan ik! Dat weet ik zeker! zei ze.

De zon scheen op de vacht van de jonge kitten, Brightkit. Ze zat verveeld in het kamp. Haar groene ogen gingen het kamp rond. Ze zag geen van haar vrienden en zuchtte. Waarom was er geen kitten die met haar wou spelen? Brightkit zag plotseling twee katten. Een rode en een sneeuwwitte. Ze liep er op af, aangezien zij misschien met haar wilden spelen. ''Hwoi!'' miauwde ze vrolijk. Brightkit werd steeds beter in praten, maar nog vond ze het best moeilijk. Vooral de volgorde. ''Wat naam jullie heb?'' vroeg ze. De kitten hoopte maar dat ze het goed miauwde, anders zag ze er dom uit.

OOC; Can I join? ^^

De kitten sprong terug recht en schudde het zand uit haar witte vacht. Emberpaw grinnikte door haar onhandigheid en Snowkit lachte speels terug. De apprentice deed net hetzelfde. Ze ging op haar achterste poten staan en viel daarna op de grond. "Dat kan ik ook!" zei Emberpaw toen ze terug recht zat. “Hihi” giechelde Snowkit. “Jij wordt een veel betere warrior dan ik! Dat weet ik zeker!” Het witte katje moest blozen bij dit compliment en wist niet meer wat ze moest zeggen. ''Hwoi!'' klonk het plots. Een jonge kitten was bij hen komen staan. “Hallo” antwoordde Snowkit opgewekt. ''Wat naam jullie heb?'' vroeg het zandkleurige poesje. De witte kitten moest even lachen met de rare zinsbouw van het kleintje, maar gaf er geen opmerking over, want ze was nog heel jong. “Ik ben Snowkit, en wie ben jij?” vroeg ze nieuwsgierig.

Gelukkig zei het andere kittentje niks over haar zin. "Ik ben Snowkit, wie ben jij?"
"Brigfhtkit" miauwde ze. Haar naam was nogal moeilijk uit te spreken, maar hoe vaker ze het deed hoe makkelijker het word. "En jij?" Bright richtte haar groene ogen op de grotere poes die een dikke rode vacht had. Net als Nimblepaw, maar dit was Nimblepaw niet. Dat wist Brightkit wel zeker. Vrolijk keek ze de poes aan, ze was waarschijnlijk al apprentice! Brightkit kon nog steeds niet wachten tot dat zij zelf apprentice was. Dat zou nog veel te lang duren vond ze