Hello dad! [& Dyingblack]

Een kleine gaap rolde over haar lippen terwijl ze langzaam wakker werd. Al lagen haar oogleden nog veilig over haar ogen gesloten, ze was de droomwereld al uitgestapt. Een smakkend geluid verliet haar bek terwijl ze haar kleine lijfje omdraaide en op haar andere zij ging liggen. Ze wou nog niet opstaan. Toch zou inslaap vallen ook niet meer lukken, de andere kittens en queens die al waren opgestaan waren daar de overduidelijke reden van. Het geluid wat ze produceerde was niet normaal op zo'n vroege ochtend! Althans, een vroege ochtend... De zon was al lang breeduit opgekomen. Maar wat voor de een laat was was voor de ander nog vroeg. Misschien dat het bij Angelkit een beetje overdreven was, maar ach... Langzaam opende ze haar felle blauwe oogjes, maar voordat ze geheel open waren knipperde ze eerste wild tegen het zonlicht. Het was inderdaad geen vroege ochtend meer, constateerde ze iets wat beschamend. Maar dan hoefde haar den genoten toch nog niet zoveel lawaai te maken? Ze worp een ijzige blik op een toevallige kitten die langs haar liep. Deze keek geschrokken op, waarna hij snel met bange pasjes verder trippelde. Een voldane glimlach verscheen op haar slaperige gezicht. Ze mocht haar hoge positie hier wel. Andere waren bang voor haar, de bedoeling. Ze mocht de meeste andere kittens niet. Het waren domme onwetende stumpertjes. Katten waar je niet te veel aandacht aan moest besteden, behalve als het in je eigen voordeel was natuurlijk. Nieuwsgierig draaide ze haar kop naar de andere kant, opzoek naar haar siblings. Toen ze deze niet zag stond ze op en keek nog eens goed. Nee, ook haar moeder zag ze nergens zitten. Waren ze zonder haar naar buiten gegaan? Verontwaardigd trippelde ze naar de opening van de den. Toen ze net haar kopje door de ingang wou steken, kwam er een bekend figuur naar binnen stappen.

Met een iets wat gespannen blik keek ze naar de ingang. Al voordat ze de kat had gezien wist ze wie het was. De geur van haar vader herkende ze uit duizenden. Ze was blij dat hij hier was en keek met een glimlach op haar lippen omhoog. Ondanks dat het niet bij haar karakter paste, hield ze echt heel erg veel van haar vader. Hij was haar voorbeeld. Niet op alle aspecten natuurlijk. Aardigheid bijvoorbeeld. Hij zou wat meer macht moeten nemen. Toch was ze trots op haar vader. En ook qua uiterlijk leken ze veel op elkaar. Dezelfde zwarte glanzende vacht, dezelfde heldere blauwe ogen. Eigenlijk was zij gewoon de kleine, vrouwelijke vorm van Dyingblack. Maar ja, zoals al gezegd waren ze qua innerlijk niet helemaal hetzelfde. Waarschijnlijk dacht haar vader daar eigenlijk anders over, want haar spel als onwetende lieve kitten was zeer specifiek en ook goed, al zei ze het zelf. "Hallo, Angelkit." Mauwde haar vader warm. Ze hoorde een bezorgde ondertoon in zijn stem. "Weet jij soms waar je moeder en je siblings zijn?" Bijna kon ze de verontwaardiging niet onderdrukken. Sprak hij haar nou gewoon aan om de andere te zoeken? Zij was toch veel belangrijker! Geïrriteerd gleed de blik van Angelkit even naar de grond, maar ze herstelde zich alweer snel. Haar grote blauwe ogen richtte zich weer op haar vader, die hoog boven haar uittorende waardoor ze haar nekje ver naar achter moest buigen. "Nee, ik weet niet waar ze zijn. Ik werd wakker en toen waren ze er ook al niet," Ze liet om een ongemakkelijke situatie te vorkomen maar even weg hoe laat ze was opgestaan. Bij deze met een hoog piepend stemmetje uitgesproken woorden schudde ze zachtjes met haar nek, wat moeilijk ging omdat deze ver naar achter lag gebogen. "Maar ze zijn vast een wandelingetje aan het maken, ik denk dat ze zo wel weer terug komen," Deze woorden sprak ze om zo snel mogelijk weer van dit onderwerp af te komen. Ze had liever dat haar vader aandacht voor haar had, niet voor de andere uit het gezin. Toch deed ze dit subtiel, met zinnen als die ze net had uitgesproken, niemand mocht natuurlijk van haar act weten. Ze kneep haar oogjes even tegen de pijn dicht en keek daarna met een ongemakkelijke uitdrukking op haar gezicht naar Dyingblack. Dit was om aan te geven dat hij moest bukken om een beetje in haar zichtsveld te komen. Ze kon haar nek niet langer in deze ondragelijke positie houden.

Eindelijk! Haar vader ging zitten. Nu kon ze haar nek weer gewoon normaal naar voren buigen. Voorzichtig terwijl ze zachtjes op haar tong beet deed ze dit dan ook. Haar ogen en kopje bewogen mee met haar vader richting een normale positie. Al zittend trok de kramp een beetje weg maar ze voelde het nog wel, dus bewoog ze zachtjes kleine rondjes met haar nek. Dat was beter! Haar vader had zijn staart om haar heen geslagen, het voelde fijn, warm en zacht. Tevreden keek ze naar Dyingblack terwijl ze haar oortjes nieuwsgierig naar voren duwde. "En hoe gaat het nu met je, Angelkit?" sprak hij glimlachend. De kitten liet haar staart enthousiast op de grond klappen. Haar vader was van het oude onderwerp afgestapt en had nu opvallend veel interesse in haar. Ze glimlachte breeduit terwijl ze naar een antwoord zocht. "Goed," Antwoorde ze vrolijk met haar gebruikelijke hoge piepstemmetje. Haar vrolijkheid was niet gespeelt, ze probeerde niet schattig te doen of een andere kant van zichzelf te laten zien. Dit was allemaal oprecht. Haar vader was dan ook een van de katten die ze het meest mocht, ze vond hem stoer, het was haar voorbeeld. Stiekem veel meer dan haar moeder, die ze maar een beetje bemoeizuchtig vond. Met haar kopje streek ze lang haar vaders flank terwijl ze even van genot haar oogjes sloot. "De andere kittens zijn aardig, daar kan ik goed mee spelen!" Met deze woorden verbrak ze haar oprechtheid, het was niet helemaal waar. Natuurlijk, ze had geen innerlijke haat voor alle kittens, maar dit was toch een beetje overdreven. De meeste kittens waren bang voor haar, ze wilde niet met haar spelen. Niet dat Angelkit dat jammer vond, ze had het er zelf naar gemaakt, het was de bedoeling geweest. Met haar heldere blauwe oogjes keek ze onschuldig naar haar vader. "En met jou? Heb je nog gejaagd? Is er nog wat spannends gebeurd?" Ratelde ze op hoge snelheid nauwelijks verstaanbaar. Hopelijk zou haar vader een verhaal vertellen. Ze maakte, weliswaar in haar zithouding, een klein sprongetje van opwinding.