Hey little man {Lurkingkit}

Ace liep mokkend naar de prooistapel en liet zijn vangst voor vandaag vallen, drie karige muizen. Ze waren meer vacht en been dan vlees en dit irriteerde hem mateloos. Hij hielt van jagen maar dan moest het wel lukken. Normaal haalde hij altijd wat beters binnen. Zuchtend keerde hij de dode hoop de rug toe en liep ervan weg. Hij wou vandaag niet meer jagen, hij was er klaar mee. Misschien nog eens langs de nursery? Er was weer iemand moeder geworden en hij voelde zich wel verplicht deze te feliciteren. Ook vonden de kittens hem de vorige keer wel aardig, en toegeven, ze waren best schattig. De kater beende zich dus weg naar de den en liep naar binnen, zijn blik speurend naar het nieuwe nestje.

Hij opende zijn bekje langzaam. Hij wilde gapen, maar deed het niet. Hij hapte naar adem en sloot zijn bek om de lucht langs zijn lippen te laten glijden. De zoete geur van moeder vleide zich zachtjes tegen zijn neus aan. Hij hield van die geur, wilde er niet van loslaten en dat zou hij ook nooit doen, hoopte hij. Maar goed, dat was nu. Ooit zou hij de geur moeten loslaten. En misschien nu ook. Langzaam hief het kleine katje zijn kopje, moeizaam. Het was dan ook geen verassing dat hij na enkele tellen niet langer het gewicht van dat ding kon dragen en zijn evenwicht verloor. Wel meteen rolde hij weg van de geur, wat tot een lichte paniekaanval zorgde. Instinctief liet hij een zachte piep horen, niet langer in de bescherming van de warmte van de vacht. Het werd hem koud om het hart. Toch voelde het ergens toch goed dat hij eindelijk iets anders ervaarde dan die eentonige geur. Nieuwsgierig tilde hij zijn kopje op, maar meer dan een zwarte leegte zag hij niet.

Er lach een zwart-wit ding in het zand. Klein, kort vachtje met daaronder nog het huidje te zien. Het was iets dat Ace kende als een kitten. En zoals kittens nou eenmaal deden liet het kleintje een piep horen. De kater keek toe hoe het kleintje zijn kopje hief. Was dit de eerste keer dat hij uit het nest was? Wie weet, hij kon het niet vragen. ‘Hey’ zei hij zachtjes, om de kitten te laten weten dat hij er was. Zachtjes liet hij zich door zijn poten zakken en bekeek het kleine wezentje. Hij had wel wat weg van vlekje. Lichtjes grijnsde hij. ‘Klein ding, wat doe jij zo ver van je moeder?’ Nou ja, ver. Ace kon Snowynight nog zien liggen, maar voor zo’n kleine kater moest het wel ver zijn. Hmm, hoe kon hij kennis maken met iets dat nog niet zag of sprak? Aanraken? Met zijn staartpuntje raakte hij zacht de kitten aan, afvragend wat hij zou doen.

Een nieuwe geur kwam hem tegemoet. Hoeveel geuren zou hij nog ontdekken? Zouden ze allemaal verschillend zijn? Hij hoopte het. Het was steeds fijn om iets nieuws te ontdekken. ‘Hey,’ Wel meteen liet de kit een piep horen, als antwoord. Trots hief hij zijn kopje op, alsof hij wilde tonen wie hier de baas was. Hij kende dit gebied al goed, een beetje. Soms ervaarde hij het als een lege ruimte waar hij koning was, de enigste die er was... De warmte kwam hem tegemoet en hij reikte uit met zijn kopje, reikend naar de warmte van de vreemde kat. Hij kreeg het langzaam koud, maar hij wist niet echt waar hij heen moest gaan. De geur van deze kat blokkeerde dat van zijn moeder, wat hem lichtjes liet panikeren. ‘Klein ding, wat doe jij zo ver van je moeder?’ Langzaam verloor hij zijn evenwicht en viel de kit op zijn zij. Zijn kopje beukte tegen de ijzige grond aan, maar veel pijn deed het gelukkig niet. Hij liet enkel een angstig kreetje horen. Hij bleef even roerloos liggen, zodat zijn krachten konden terugkeren. Nog even wachten... Nog even stil zijn... Opeens maakte het katje een sprongetje naar voren toen iets onbekends hem raakte. Wel meteen botste hij tegen de bron van de warmte aan, waardoor een knellende pijn zijn neusje pijn deed. Wel meteen zette de kit een jammerende kreet op. Dit was niet leuk!

Grappig genoeg kreeg hij gelijk bij zijn begroeting een geluid terug. Ook leuk was dat de kleine kater zijn minuscule kopje hief, bijna trots. Ace moest erdoor lachen, geluidloos en tevens met zijn vaste spot. Zijn helder groene ogen keken naar het zwart-witte ding. Het was vreemd, zo’n jonge kitten had hij nog nooit gezien. Was hij ook zo geweest? Waarschijnlijk niet zo… Hij was ook niet in een warme nursery geboren, maar buiten in het territorium. Dat maakte toch niet zo heel veel verschil? Vast niet. Weer stelde hij een vraag tegen de kitten, wetend dat deze eigenlijk meer op zichzelf was gericht. De ander kon niet antwoorden dus dan bleef er weinig over. Ineens viel de kitten om, met zijn kopje tegen de grond. Geschrokken keek Ace naar het ding, waarnaar zijn blik hulpzoekend om zich heen ging. Help? Nee… Oké dan. Terug naar de kitten. Het maakte geluid, dat was goed. Als iets geluid maakte was het niet kapot. Was hij kapot? Kon je een kitten kapot maken? Geen idee… Ace boog wat naar voren, naar de stille kitten. Toen hij een klap tegen zijn snuit aan voelde wist hij het zeker, deze kitten deed het nog. Al maakte hij zich nu meer zorgen om zijn snuit. Toen hij een jammerend geluid hoorde sloeg de paniek hem toe. Dit was niet eerlijk. Het was die kitten zijn fout en nu begon die ook nog te huilen? Wreed, wreed klein monstertje, zeer wreed. Wat troostend sloeg de kater zijn staart om de zeurder heen. ‘Rustig maar, sst klein monstertje, sst’ Ace was dus een geweldige oppas…

{Kon het niet laten, moederleeuw in aantocht}

Haar oren trilden lichtjes toen ze kleine piepjes hoorde, maar nog niet genoeg om Snowynight uit haar slaap te doen ontwaken. Maar onrustig werd ze al wel, lichtjes schuivend in haar nest. Nee, toen een jammerende kreet door de lucht sneed, gevormd door een bekende stem, schoot haar kop wel overeind in een record tempo. Haar ogen waren geschrokken open gesperd toen ze de kittens telde, Woodkit, Emberkit, Windkit was er zelfs nog, Ivykit en Dawnkit. Maar dat waren er vijf! Waar was Lurkingkit. Meteen kwam Snowynight overeind en spurtte ze naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Een apprentice zat daar met haar kitten! De moederpoes pakte in 1 vloeiende beweging de kitten weg van Acepaw en keek hem met een woedende blik aan. Niemand kwam aan haar kittens. "Wat heeft dit te betekenen Acepaw?" Vroeg de poes, haar stem beheerst, te beheerst. De koele ondertoon zei genoeg. Snel neusde ze even door Lurkingkit's vachtje heen met haar neus en gaf ze hem een geruststellende lik over haar kop.

En de kater had gelijk, waar een kitten was was een moeder. En moeders waren verschrikkelijk onredelijke wezens die je niets uit kon leggen of een argument van kon winnen. Ja, zijn beeld van moeders. Erg? Nee, je moest zijn beeld van vaders maar eens horen. Maar dat was iets voor de volgende keer. De kitten werd van hem weggegrist en zijn groene blik keek recht in de woedende blauwe van Snowynight. "Wat heeft dit te betekenen Acepaw?" De kater was veel groter dan zijn leeftijdsgenoten, zelfs de oude apprentice’s. Maar bij deze kattin voelde hij zich een seconde echt klein. Even keek hij onbevreesd terug in de blauwe ogen, de onschuld in dezijne geschreven. Maar hij besloot een andere aanpak, eentje die meer kans op slagen had. En zo dus ook meer kans om levend de Nursery uit te komen. ‘Nou, ik kwam je eigen feliciteren met je nestje maar toen ik de Nursery inliep zag ik deze kitten, sorry ik weet zijn naam niet, uit zijn nest vallen’ Hij liet even een stilte vallen en haalde even adem waarna hij verder ging; ‘Dus ik wou kennis maken aangezien Slatekit en Roughkit me ook wel mochten’ Wat binnensmonds mompelde hij erachter ‘En kittens zijn best cute’ Maar al snel kwam hij terug op zijn verhaal. ‘Toen begon ik wat met hem te praten en hij reageerde met een piepje dus ik vond het wel leuk. Maar na een tijdje viel hij om en bleef liggen, ik wist niet wat ik moest doen dus ik vroeg om hulp.’ Misschien wat beschuldigend maar Ace kon het goed bedrukken. ‘Toen sprong hij ineens op en raakte mijn hoofd.’ En het doet nog steeds pijn, vulde hij in gedachte aan. ‘Hij begon te jammeren en ik probeerde hem te troosten’ Wat demonstratief sloeg hij zijn staart naast zich neer, zijn blik op de moeder houdend. Starclan mocht weten wat er ging gebeuren.

Opeens nam hij een zwakke warmte waar. ‘Rustig maar, sst klein monstertje, sst’ Monster? dat woord kende hij! Hé, had die ook pijn in zijn buik? Wel hij mocht ze houden, hij was gemeen! Hij had hem laten verschieten met diezelfde zwakke warmte en wilde hem nu troosten. wel, daar kwam niks van in. In de plaats van stiller te worden, zette hij zijn bek open en schreeuwde hij het uit. Ja, hoor het maar eens goed aan. Opeens werd hij van de grond getild, bekende geuren prikten in zijn neusgaten. Yay! Momie! Pak hem! "Wat heeft dit te betekenen Acepaw?" Zei ze toen ze hem had neergezet. Hij hoorde het wel, hoe ze haar stem in toom moest houden. Ja. Ze leerde haar emoties in de hand houden! Hij piepte even naar haar, trots. Toen voelde hij hoe een koude tegen hem aan werd gedrukt en hoe een ruwe tong over zijn kopje heen ging. Hij piepte zachtjes, bijna zielig. ‘Nou, ik kwam je eigen feliciteren met je nestje maar toen ik de Nursery inliep zag ik deze kitten, sorry ik weet zijn naam niet, uit zijn nest vallen’ Hoorde hij de andere stem zeggen en opnieuw verstond de kit er niks van. ‘Dus ik wou kennis maken aangezien Slatekit en Roughkit me ook wel mochten’ En toen volgde iets dat enkel als een gebrom klonk, dus piepte de kleine kater even zachtjes naar zijn moeder. ‘Toen begon ik wat met hem te praten en hij reageerde met een piepje dus ik vond het wel leuk. Maar na een tijdje viel hij om en bleef liggen, ik wist niet wat ik moest doen dus ik vroeg om hulp.’ Opnieuw piepte hij zachtjes. ‘Toen sprong hij ineens op en raakte mijn hoofd.’ Hij piepte nogmaals, heel zacht en zwakjes. ‘Hij begon te jammeren en ik probeerde hem te troosten’ Toen liet hij een zwak gebrom horen, die kat moest weg!

Haar blik brandde in de apprentice. Wie aan haar kittens kwam, kwam aan haar en dat mocht iedereen weten. Ze drukte Lurkingkit wat zachtjes tegen zich aan. Het gepiep van haar kleine kitten brak haar hart... En ze luisterde dus ook met vernauwde naar de uitleg van Acepaw, die volgens haar zonder twijfel ook maar gekleurd was. ‘Nou, ik kwam je eigen feliciteren met je nestje maar toen ik de Nursery inliep zag ik deze kitten, sorry ik weet zijn naam niet, uit zijn nest vallen’ Hij liet even een stilte vallen en haalde even adem waarna hij verder ging; ‘Dus ik wou kennis maken aangezien Slatekit en Roughkit me ook wel mochten’ Ze hoorde nog wat binnensmonds gemompel maar kon deze niet verstaan, wat haar alleen maar meer irriteerde. ‘Toen begon ik wat met hem te praten en hij reageerde met een piepje dus ik vond het wel leuk. Maar na een tijdje viel hij om en bleef liggen, ik wist niet wat ik moest doen dus ik vroeg om hulp.’ De beschuldigende toon leek haar helemaal niet en haar pels ging wat overeind staan. ‘Toen sprong hij ineens op en raakte mijn hoofd. Hij begon te jammeren en ik probeerde hem te troosten’ Ze voelde hoe Lurkingkit verstijfde in haar pels en dat maakte haar alleen maar geagiteerder. "Allemaal goed en wel Acepaw, maar de kittens zijn nog veel te jong en fragiel om mee te spelen." Miauwde ze, haar toon beschuldigend en tegen het kille aan, "De volgende keer wil ik dat je ze gewoon weer terug zet in mijn nest. Verder heb ik je niet om hulp horen vragen. Wat als er iets ergers met Lurkingkit was gebeurd? Wil je dat op je geweten hebben?"

Na zijn uitleg voelde hij zich nog steeds een opgejaagd dier in de val. Hij had niet eens wat gedaan. Dat kleine mormel begon ineens zelf te huilen. Hmff. "Allemaal goed en wel Acepaw, maar de kittens zijn nog veel te jong en fragiel om mee te spelen." De toon zorgde ervoor dat Ace zijn helder groene blik onbeangstigt terugwierp op gevaar van eigen leven. Zijn houding stond beschermend tegenover die van de Queen. Het was duidelijk te zien dat hij niet alleen beledigt was maar ook geen vertrouwen had in zijn verdediging tegen moederinstinct. "De volgende keer wil ik dat je ze gewoon weer terug zet in mijn nest. Verder heb ik je niet om hulp horen vragen. Wat als er iets ergers met Lurkingkit was gebeurd? Wil je dat op je geweten hebben?" Dus ze dacht echt dat hij niet een paar seconde op een kitten kon passen? En hem daarbij ook terecht beschuldigen van liegen? Nadat deze gedachten hem bedaart hadden ging hij terug in de aanval. ‘Toevallig wist ik niet dat er een leeftijdslimiet aan kennis maken zat en ik zal de volgende keer deze les in mijn achterhoofd houden als ik een kitten alleen zie liggen’ De haren van zijn staart stonden puberaal overeind. ‘Daarbij wist ik niet dat praten gevaarlijk was maar voortaan zal ik je kittens terug zetten.’ Hij schudde zichtbaar zijn kop om terug op zijn punt te komen, ‘Hierbij sorry en ik was eigenlijk hier gekomen om je te feliciteren; dus, gefeliciteerd. En ik zal je nu wel weer alleen laten’ Zo stond de kater op, een peinsende uitdrukking op zijn gelaat.

‘Toevallig wist ik niet dat er een leeftijdslimiet aan kennis maken zat en ik zal de volgende keer deze les in mijn achterhoofd houden als ik een kitten alleen zie liggen’ De haren van zijn staart stonden puberaal overeind. ‘Daarbij wist ik niet dat praten gevaarlijk was maar voortaan zal ik je kittens terug zetten.’ Hij schudde zichtbaar zijn kop om terug op zijn punt te komen, ‘Hierbij sorry en ik was eigenlijk hier gekomen om je te feliciteren; dus, gefeliciteerd. En ik zal je nu wel weer alleen laten’ Haar haren rezen overeind. Haar stem werd kil, bijna monotoon. "Graag. Blijf voortaan bij mijn kittens uit de buurt tot je weet hoe je hoe je je fatsoenlijk moet gedragen of ik zal zorgen dat je nog heel veel problemen krijgt." Ze tilde Lurkingkit op aan zijn nekvel en wendde zich af, terugkerend naar haar nest. Zwijgend legde ze Lurkingkit tussen de rest van haar kittens en krulde ze zich om haar nestje heen. Alles was nu goed... Alles was nu veilig.

Met een vers gevangen raaf in zijn bek kwam hij het kamp binnen. Dit was de perfecte prooi om aan zijn lieve partner te geven. Snowynight verdiende dit wel met haar nestje van zes kittens. Zés kittens. Mán, hij kon het nog steeds niet geloven. Hij was vader geworden van zés kleine, puizige, krioelende, piepende kittens! Hij stapte met een grijns de nursery binnen, maar hoorde toen stemmen die minder aangenaam klonken qua toon. Wel bekend, dat wel. ‘Hierbij sorry en ik was eigenlijk hier gekomen om je te feliciteren; dus, gefeliciteerd. En ik zal je nu wel weer alleen laten,’ dat klonk als Acepaw. Lichtelijk brutaal in zijn oren. Hij bromde. "Graag. Blijf voortaan bij mijn kittens uit de buurt tot je weet hoe je hoe je je fatsoenlijk moet gedragen of ik zal zorgen dat je nog heel veel problemen krijgt." Dat was Snowynight. Thrushdive wist niet wát er gebeurd was, maar hoe dan ook was het niet oké. Thrushdive kwam in beeld. "En anders zorg ík daar wel voor," gromde hij, terwijl hij naar zijn partner toe liep. Lurkingkit lag bij haar, verstijfd en angstig. Wat had die apprentice geflikt? "Wat is er gebeurd," vroeg hij aan Snowynight op bezorgde toon.

Hij luisterde nog maar half naar de komende woorden. "Graag. Blijf voortaan bij mijn kittens uit de buurt tot je weet hoe je hoe je je fatsoenlijk moet gedragen of ik zal zorgen dat je nog heel veel problemen krijgt." Zijn haren rezen overeind en zijn blik stond dodelijk. Wat dacht die queen wel niet. Ze deed alsof hij een kitten verdelger was. De kater gunde haar geen woord meer en stond op, klaar om de Nursery uit te gaan. Maar nee, daar kwam dus klaagrede nummer 2. "En anders zorg ík daar wel voor," Acepaw zijn staart zwiepte geërgerd heen en weer. Laat hem nou eens met rust. ‘Er is niks, ik zal voortaan een gevallen kitten terug zetten in zijn nest. Maar ik zal maar eens teruggaan naar de med. Den voordat ik nog een preek tegen me aangesmeten krijg.’ Hij draaide het tweetal de rug toe en liep op zijn tredje de den uit. Aanstellers, aanstellers, aanstellers.

"Allemaal goed en wel Acepaw, maar de kittens zijn nog veel te jong en fragiel om mee te spelen." Haar stem klonk kil en de kleine kit gloeide vanbinnen van trots. Ookal kon hij haar gezicht niet zien, ze was wel slim genoeg geweest om geen emotie in haar stem te laten doordringen. Dat moest hij ook doen, want ze klonk beheerst. "De volgende keer wil ik dat je ze gewoon weer terug zet in mijn nest. Verder heb ik je niet om hulp horen vragen. Wat als er iets ergers met Lurkingkit was gebeurd? Wil je dat op je geweten hebben?" De kleine kit piepte zachtjes en kroop stil naar voren om zich tegen de zachte, maar al te bekende pels te drukken. Haar warmte was zo betrouwbaar. ‘Toevallig wist ik niet dat er een leeftijdslimiet aan kennis maken zat en ik zal de volgende keer deze les in mijn achterhoofd houden als ik een kitten alleen zie liggen,’ Nog steeds verstond de kleine kit er amper iets van. Toch werd hij met de dag slimmer en kon hij ongeveer verstaan wat de kat zei. Het was ook een kater, dat had hij geroken toen hij tegen hem aan was gebotst. Zijn zware stem was er ook een teken van. ‘Daarbij wist ik niet dat praten gevaarlijk was maar voortaan zal ik je kittens terug zetten.’ het katertje dat in de pels van zijn moeder vertoefde piepte zachtjes naar haar. De koude ondergrond was er nog steeds, en ookal was ze bekend, ze voelde vreemd aan met dat achterbakse wezen in de buurt. ‘Hierbij sorry en ik was eigenlijk hier gekomen om je te feliciteren; dus, gefeliciteerd. En ik zal je nu wel weer alleen laten,’ Ja, vertrek nu, ga maar weg! Dacht hij in zichzelf. Hij kon deze kat nu al niet uitstaan, dat voelde hij gewoon. "Graag. Blijf voortaan bij mijn kittens uit de buurt tot je weet hoe je hoe je je fatsoenlijk moet gedragen of ik zal zorgen dat je nog heel veel problemen krijgt." Toen voelde hij hoe hij werd opgetild. Hij bewoog niet, tot hij de warmte van de bekende, zachte grond terug voelde. Toen hij ook de warmte terug voelde die zijn moeder altijd droeg, tilde hij langzaam zijn fijne kopje op. Hij piepte teder naar haar. Langzaam kwam het kleine ventje overeind, zijn pas was wankel, maar was al beter dan eerst. Na een paar pasjes, stopte hij even. Hij kon de geur van een bekende ruiken. De kleine kit draaide zijn kop naar de geur. "Wat is er gebeurd," Wauw, emotie. De kit piepte even naar de kater die zich bij hen had gevoegd. Daarna kroop hij rustig verder, tot hij dicht bij de kop van zijn moeder was. Hij nestelde zich tegen haar borst, waar het meestal wel warm was -zoals hij bij zijn oom had ontdekt- en piepte even zachtjes. De bescherming van moeder stelde hem gerust dat die gemene kat niet meer ging terugkomen.