Avond Patrouille

De zon was al onder terwijl Softbreath het kamp verliet. Ze was ingedeeld voor de avond patrouille samen met een paar andere katten. Softbreath was eindelijk genezen van haar poot. Nu kon ze weer vrijuit lopen. Haarzelf nuttig maken voor de Clan. Ondanks dat ze veel in het kamp moest blijven was er veel gebeurd. Littlecreek die dood was gegaan was hard aangekomen. De poes die zo vaak mogelijk buiten in het kamp had gelegen had kunnen zien hoe erg het sommige katten raakten. Vooral Tallstar leek kapot te zijn van het nieuws, niet gek ook. Softbreath kon nog wel herinneren dat de kater Littlecreek als mentor had gehad. Behalve een Clanlid, vriend en Medicine Cat was hun leider ook nog zijn mentor kwijt. Dat zou nog erger aangekomen zijn. De poes had een groot hart en leefde mee met haar leider. Terwijl Tallstar zijn verdriet moest verwerken en ook nog het kamp in toom houden leken sommige dingen niet goed uit te pakken. Volgens de andere Warriors waren er sporen van Rogue's gevonden. Niet veel later werd Sparrowpelt verstoten. Vanwege wangedrag en haar verraad tegen Windclan door de Rogue's te helpen en te verdedigen. Ook dit had Softbreath met een pijnlijk gezicht en ingekrompen hart aangezien. Sparrowpelt was een goede Warrior, zei waar het op stond en was haar Warriornaam zeker waardig. Nu was de poes weg, ze moest overleven voor haarzelf en hoe? De Rogue's hadden hun eigen regels, zou ze haar draai daar kunnen vinden? Of was ze nu aan het verhongeren. Het was niet goed wat Sparrowpelt gedaan had maar Tallstar deed wat hij dacht dat goed was. De leider van de Windclan deed zijn best en hij was altijd slim en aardig geweest. Sparrowpelt was over zijn grens gegaan dat kon niet anders.
Softbreath keek kort over haar schouder. Ze had geen Apprentice die ze mee kon nemen dus moest ze wachten op andere leden die waren ingedeeld voor een patrouille. Van ver kon ze de witte rug zien van Leopardstrike. Hun nieuwe Medicine Cat leek in zijn nopjes. Hij had echt zijn plekje gevonden. En ondanks dat haar hart uitging naar de zachte Littlecreek gunde ze Leopardstrike zijn kans om zichzelf te bewijzen als goede Medicine Cat. Hetzelfde gold voor Hollyfur, Skyleaf was voor haar de deputy. Dat kwam omdat ze daarmee opgegroeid was, het hoorde bij haar plaatje. Softbreath had alle vertrouwen in Hollyfur dat ze een waardige Deputy en steun zou zijn voor Tallstar.

Softbreath zwenkte rustig met haar staart wat naar links. De poes was zacht van karakter en zag in iedereen het goede. Ze zou iedereen een kans geven zelfs een tweede of een derde. Haar hart was groot en ze hield van iedereen alsof het haar familie was. Zo had ze het geleerd van haar ouders. Zo zou ze het ook leren aan haar kittens, mits ze die ooit zou krijgen. Softbreath zocht het kamp rond. Wie zou er nog meer op patrouille lopen?

- Iedereen toegestaan, het liefst eerst Clanleden -

Zonlicht was langzaam uit de ingang van zijn den verdwenen. Tallstar had zich al de hele dag niet laten zien, hij wou alleen zijn, hij wou rust hebben. Verdriet verwerken was lastig, vooral als je het alleen moest doen. Maar toch, Tallstar zou het toch nooit anders doen dan alleen. Hij had niemand meer over, zijn familie, zijn mentor, zijn vrienden van vroeger, ze hadden zich allemaal al bij de starclan gevoegd. Wat had hij nog over? Zijn clan ja, een clan die waarschijnlijk niet eens achter hem stond. Dat hadden ze al wel bewezen. Zijn vertrouwen was gebroken, tot stof getrapt. Elke dag leek nooit te eindigen. Rogues bleven het territorium in dringen. Dat vond hij al verschrikkelijk, zijn moeder was tenslotte in stukken gescheurd door een moordlustige rogue. Maar dat zijn clan de rogues geholpen en verdedigd had vond hij nog moeilijker te verkroppen. Zijn ogen eventjes tot spleetjes geknepen, stond hij op. Mos hing aan zijn halflange zwart witte vacht en hij schudde het eventjes los. Het viel geruisloos terug in zijn nest. Daarna kwam hij zijn den uit, het was al donker geworden blijkbaar. Hij was de hele dag in zijn den gebleven.. Nou, dat kon hij vast wel goedmaken door mee te gaan op avond patrouille of niet dan? Langzaam liep hij naar de uitgang van het kamp terug, zijn hoofd hooghoudend. Wat kon hij anders doen? Als een depressieve elder door het kamp strompelen? Hij trok eventjes geamuseerd met zijn snorharen, voor sommige kittens was hij al een elder. Oke, hij was dan niet meer de jongste, maar hij was nog zeker niet zo heel erg oud. Hij was redelijk vroeg clanleader geworden, en dat had hem soms doen voelen dat hij al tegen het elder zijn aan zat. Het kostte nou eenmaal zo enorm veel energie.. Hij keek rond, was de avond patrouille al vertrokken?

Zijn blik viel op Softbreath, een warrior van zijn clan. Ze zat duidelijk te wachten. Hij liep rustig naar haar toe en ging bij haar zitten. "Klaar voor een avondpatrouille naar het ravijn, Softbreath? Ik ga dat in ieder geval wel doen," Miauwde hij rustig, zijn stem onveranderd dan eerst. Hij zou nooit laten merken aan zijn clan hoe slecht hij zich voelde. Nooit. Hij likte rustig zijn witte poot schoon, wat grashalmen waren in zijn vacht blijven hangen terwijl hij van zijn den naar de ingang van het clankamp liep. Was niet verbazingwekkend, ze leefden tenslotte tussen het gras. Kittens vonden het geweldig om mee te spelen, maar hij vond ze maar vervelend. Ze bleven echt in je vacht hangen..

Vanaf de rand van het kamp herkende Softbreath de gestalten van Tallstar. De zwarte witte kater had ze eerder nog niet gespot in het kamp maar dat kon komen omdat ze een lange tijd bij de kittens had gezeten. Softbreath vond het heerlijk om te kijken hoe die kleine puizebolletjes over elkaar heen rolde, sprongen of andere fratsen uithaalden. De kleintjes waren nog zo onschuldig en speels. Zij waren de toekomst van de Windclan maar ook ieder van hen zal vast een goede Warrior worden. Daar geloofde Softbreath heilig in. De dag om zelf in de Nursery te zitten was nog niet aangebroken, liever kwam die nog voorlopig ook niet. Softbreath had genoeg gelegen, ze wou weer wat doen en snel ook. Zoekend keek ze om haar heen. Niemand leek aanstalte te doen om zich bij de patrouille te voegen. Iets teleurgesteld ging haar staart wat naar beneden. Jammer als niemand zou komen, Softbreath wou best alleen patrouille lopen alleen bracht dat bepaalde consequenties met zich mee. Als ze een Rogue tegenkwam, wat ze niet hoopte, dan kon dat nog gevaarlijk worden. Het ravijn was redelijk ver van het kamp, niemand die een schreeuw om nood zou horen deze avond. Een patrouille skippen leek haar ook niet veilig. Ze wou niemand tegen zijn zin willen meesleuren om de grenzen te bewaken. Maar wat kon ze anders doen.
Haar mondhoeken krulde zich om tot een warme glimlach. Tallstar kwam haar kant op, ging hij mee op patrouille? Dan zou het nog kunnen, de leider van de Windclan was sterk en met z'n tweeën konden ze wel wat hebben. Nog een keer keek ze rond. Iedereen leek bezig, met de kittens of met hun eigen Apprentice. Softbreath gokte dat er ook nog een paar Warriors afwezig waren om te jagen. Die zouden de prooistapel vanavond vullen als ze terug waren.
'Ja, nu mijn poot geheel genezen is kan ik er weer tegen aan.' Melde ze rustig. Met een bezorgde blik keek Softbreath kort naar Tallstar. De kater oogde normaal maar zou het echt zo zijn? Tallstar was ouder dan haar maar toch kreeg Softbreath zo'n zorggevoel. Dat ze hem moest helpen of tenminste een luisterend oor te bieden. Zo was de poes altijd geweest, bijna een tweede moeder als je het wou en het nodig had. Gelukkig wist Softbreath haar grenzen. Ze wist dat als Tallstar wou praten over zijn problemen dat hij er zelf mee zou komen. Dat ging ze niet forceren. Het heft lag in zijn eigen klauwen.

Nog een laatste maal keek ze speurend het kamp door. Het leek alleen hun tweeën, en anders zouden ze wel iemand tegenkomen. Ze wisten in ieder geval dat ze langs het ravijn gingen dus daar konden ze hen oppikken als ze wouden. 'Zullen we maar?' Mauwde ze vriendelijk. Kort wachtte ze maar nam uiteindelijk de eerste zetten. Eindelijk weer buiten.

'Ja, nu mijn poot geheel genezen is kan ik er weer tegen aan.' Miauwde Softbreath. Tallstar knikte haar toe met een glimlach, 'Dat is mooi, we kunnen iedere loyale warrior gebruiken die we hebben,' Miauwde hij, 'Laten we dan maar gaan,' Hij legde niet eens intonatie op het woord loyaal, maar het gaf wel aan hoe erg hij geschrokken was van de laatste gebeurtenissen. Wat als Littlecreek niet zomaar gestorven was? Het was niet aan hem om aan de loyaliteit van zijn clangenoten te twijfelen, maar toch deed hij het. Hij voelde zich nog steeds geschrokken en verraden. Hoe kon hij ooit nog volledig op zijn clan vertrouwen? Zijn hoofd was nog altijd een wervelwind van gedachten, een wervelwind die niet ging liggen. Informatie ging verloren en kwam er weer bij. Hij schudde zijn kop even, hij had rust nodig. Maar blijkbaar gunde starclan hem dat ook niet. Zijn dromen waren nog altijd even onrustig, hij snapte niet wat Starclan hem wou vertellen! Hij zou het ook niet snappen. Hij zou moeten afwachten zoals altijd, altijd maar afwachten.. Het was verschrikkelijk en uitputtend. Maar hij zou het dragen, hij zou het dragen voor zijn clan.
Hij kneep zijn ogen eventjes half dicht en keek door het kamp. Het zag er niet naar uit dat een andere kat zich nog bij de patrouille zou gaan voegen, of toch wel? Nee, geen aanstalten. Dan zouden ze maar met z'n tweeën gaan. Alleen op patrouille gaan deed hij niet meer, dat mocht niemand van hem. Het was te gevaarlijk en risicovol. De rogues maakten zich op voor iets en hij wist niet wat. Maar het zou komen, dat wist hij zeker, het zou hen onverwachts overspoelen als een vloedgolf. Maar toch, hij probeerde te anticiperen, hij probeerde klaar te zijn.'Zullen we maar?' Vroeg Softbreath hem vriendelijk, 'Laten we gaan,' Miauwde hij simpeltjes als reactie en hij wrong zich door de opening van het kamp heen. Hij had frisse lucht nodig, het kamp werd verstikkend voor hem op dit moment. Hij moest er eventjes uit.

De wind trok zoals vertrouwd altijd aan zijn vacht terwijl hij door het territorium liep, op weg naar het ravijn. Vanwege de verwonding aan de poot die Softbreath had gehad, deed hij het rustig aan. Tallstar hield altijd meer rekening met zijn clanleden dan met hemzelf, soms was dat redelijk dom, maar goed. Hij keek even om, 'We zijn er bijna,' Kondigde hij rustig aan, hij keek eventjes naar de lucht, sterren werden zichtbaar, 'Wat proberen jullie me te vertellen..' Prevelde hij eventjes zachtjes, het sterrenlicht weerkaatsend in zijn ogen.

Warriorclaw lag gewoon rustig te slapen in de zon. De helft van zijn lichaam lag op het terrein van de Windclan. De andere helft op die van de rogues. Hij was moe, Had net nog gejaagt. Natuurlijk niet in het gebied van de windclan. maar gewoon bij de rogeus. Hij had gegeten, Het karkas lag nog naast hem. Dit kon zeker voor problemen bezorgen. Als er een patrouille zou komen dan zouden ze meteen denken dat hij gejaagd had op hun terrein. Hij gaapte. Hij was nog half wakker, Maar te moe om op te staan en weg te gaan. Rustig aan sloten zijn ogen. Hij had een volle maag en was gewoon te moe om naar zijn eigen vertrouwde territorium te gaan. Langzaam aan viel hij in slaap. en begon te dromen

"Vriendschap sluiten met een Rogue?!" Hoorde hij een kwade stem zeggen. Het was de stem van een kater, Een onbekende stem. Langzaam opende hij zijn ogen, Hij keek om zich heen. Hij bevond zich in een donkere kamer, Zeker weten een grot of hol ofzo. Was hij dan in slaap gevallen? Waar was hij? Hij rook de geur van een Clan. Welke clan kon hij er niet uithalen. Hij ging staan en rekte zich uit. Hij liep naar de muur en legde zijn oor ertegen. Waar hadden ze het over? Waar was hij?! Even keek hij om zich heen. Er was niks in deze ruimte. Hij kon de uitgang niet eens zien...

WarriorClaw sliep gewoon rustig door, Alsof er niks aan de hand was. Nog steeds lag hij half op het territorium van de windclan en half op het territorium van de rogues. Hij had geen idee dat hij hier lag. Hij had zich verdiept in zijn droom, Okal sliep hij erg licht. Van elke stem zou hij wakker worden. Daar was hijzelf altijd zeker van...

De poes hoefde niet slim te zijn om te merken dat Tallstar rustig aandeed vanwege haar poot. Ze snapte het wel, Softbreath kon beter niks foceren. Straks moest ze opnieuw terug in de Den om daar te liggen bijkomen. Beter dat ze nu rustig deed. Rustig bewoog haar borstkas op en neer. Haar conditie was gelukkig nog op peil. Nog niet zoals het geweest zou zijn maar dat kwam wel terug als ze haar routine en dagtaken weer op zich had genomen. Uiteindelijk was Softbreath toch een hele poos uit de routine geweest. Haar taken en verplichtingen waren overgenomen door anderen, iets was ze zelf liever niet wou. Sommige hadden genoeg problemen, en kittens en Apprentices waren er nu in overvloed. Die moesten getraind worden, er moest opgepast worden en alle Queens konden ook hun taken niet uitvoeren. Als er dan ook nog een Warrior niet in staat was haar taken uit te voeren kwam alles op de schouders van de overgebleven poezen en katers die nog gezond waren.
Ondanks de grote pauze was het ritme in haar lopen gelijkmatig en soepel. Alles bij Softbreath leek zacht te zijn. Zelfs haar tred was te zacht om het te horen, haar poten leken nauwelijks de grond te raken. Heel kort raakten haar poten de grond en bijna zwevend met de zekere gratie liep ze verder.
Automatisch werden al haar zintuigen geprikkeld. Haar bek was een klein stukje geopend. Elke geur van de afgelopen manen rook ze. Haar neus werd ermee gevuld, zoveel geuren kon Softbreath ruiken. De nutteloze maar lekkere geuren zoals die van het bos zelf of andere bosdieren wuifde ze weg. Die had ze niet nodig, die waren natuurlijk. De geuren waar ze wel wat aan had waren van dat van bepaalde bosdieren. Of katten..
Haar oren draaide een beetje. Softbreath zou geluid al van ver kunnen horen als ze goed opletten. Toch leek het vandaag niet erg veel gebeurd te zijn. Toch bleef Softbreath scherp erbij. Nooit je aandacht verslappen tijdens een patrouille. Het leek misschien een tourtje langs de grenzen maar dat was bij lange na niet zo.
Alle zintuigen, vooral je gehoor, reukvermogen en het voelen van de trillingen waren belangrijk. Je zicht was minder belangrijk in haar punt. Softbreath had geen moeite met zien maar gezichtsbedrog kwam vaak genoeg voor. Daarbij waren alle andere zintuigen beter ontwikkeld en ze gaven je meer details.

De poes had deze route zo vaak bewandeld. Elk steentje kende ze onderhand wel. Softbreath zou het meteen merken wanneer iets niet pluis was, zeker na zo'n lange afwezigheid was ze extra alert voor bepaalde veranderingen. Als ze een vos zag of iets van de sporen moest ze de Queens waarschuwen. Maar het leek erop dat deze wezens zich niet vertoonde. Althans deze afgelopen manen nog niet. Tallstar en zij begonnen het ravijn te naderen. Ze waren er bijna. De bomen namen al meer afstand van elkaar en de wind waaide ongestoord tussen de bomen door. Boven hen begon er aan de hemel al een paar kleine lichtpuntjes te schijnen. Deze avond zou Starclan langzaam zich openbaren aan de andere Clans.
Een oor draaide zich naar Tallstar toe. Haar blik ging kort naar de grond. Het geprevel was zacht maar duidelijk hoorbaar voor de poes. Ze wou dat ze hem antwoord kon geven. Dat iemand antwoord kon geven op zulke vragen. Starclan leek vaak van vage of raadselachtige boodschappen te houden. Anders wist Tallstar allang wat er aan de hand was. Een invasie Rogue's kwam niet uit het niets. Het was mogelijk maar de tijden waarop ze elkaar volgde was simpelweg te perfect. Te goed gepland. Tallstar wist vast wel dat er meer moest zijn dan een simpele poging extra land te krijgen..

Een zacht briesje. Een kleine vlaag. Het bracht duizend en een geuren met zich mee. Maar het was genoeg voor Softbreath om de verstopte geur van bloed te ruiken. Haar neusvleugels sperde zich verder open. Zonder er over na te hoeven denken begon ze een beetje harder te lopen. De jachtpatrouille kwam niet zo ver bij de grens, daarbij moesten die onderhand wel terug zijn naar het kamp. Waar bloed was was prooi. Prooi bloedde niet zomaar, zeker niet bij het ravijn. Kort keek ze links naar Tallstar. Had hij het ook geroken? Vast wel als zij het rook deed hij dat ook. De kans dat dit een Rogue was was groot, heel groot. Het Ravijn naderde Softbreath ging zachter lopen. Haar tred was geen seconde hoorbaar geweest. Nog even zacht.
De poes zakte wat door haar poten. De tijd om roekeloos naar voren te stormen was voorbij. Die tijd had ze lang achter haar gelaten. Eerst zien wie de vijand was, of wel helemaal niet. En dan pas aanvallen. Eerst hadden ze een plan nodig en natuurlijk de mening van Tallstar. Ze zouden de mogelijke Rogue niet laten gaan, maar zomaar zijn strot doorbijten zou te ver gaan. Tenminste voor haar, als de Rogue zwak was zou ze hem wegjagen. Iemand doden die niet kon terugvechten was een laffe manier. Toch zou Softbreath moeten, als Tallstar dat wou.

Haar groene ogen keken tussen de grassprieten door. Een duidelijk zwarte kater lag op hun grens. Zijn prooi, eigenlijk een karkas naast zich. Half half, niet helemaal er overheen. Wat zouden ze doen? Aanvallen of wegjagen? Vragend keek ze naar tallstar. Ze vroeg om zijn mening, vooral omdat ze kon zien aan zijn grootte dat dit geen onervaren Rogue was. Hij was ouder, al kon hij niet op tegen twee volwassen Warriors. Tallstar wat wil je doen? Seinde haar ogen vragend. Wat zal hij doen.

- :] Setje <3 -

Tallstar's poten raakten de grond op een rhytmische manier, zijn lichtvoetige tred waardoor hij makkelijk kon jagen, de tred die gewoon bij windclan in hun bloed zat. Windclan, de katten met de lenigste, de slankste en lichtste bouw, de snelste katten van het hele gebied van de clans, en misschien wel verder. Tallstar was trots op het feit dat hij hun leider was, al begon dat de laatste tijd toch wel te wankelen. Maar, hij bleef de leider en een leider was bijna altijd wel trots op zijn leden. Als de wonden maar genoeg tijd zouden krijgen om te helen, dan zou het prima gaan. Al had Tallstar niet zo heel erg veel levens meer over, hij was namelijk al best wel een tijdje clanleader, hij bleef nog altijd zijn leven geven voor zijn clan.
Deze kater was dan wel niet intimiderend qua grote, of qua kracht. Nee, het was zijn kennis waarmee Tallstar machtig was geworden, zijn inzicht. Dit talent telde soms beter mee dan spierkracht, woorden konden krachtiger zijn dan daden. Het draaide allemaal om overtuigingskracht en strategie, daar was Tallstar wel achtergekomen in zijn leven. Al zou hij nooit gaan manipuleren, hij zou altijd proberen om aan de kant van Starclan te staan. Hij zou ook nooit tegen hun wil in willen handelen. Al wist hij diep in zijn hart dat hij dat al gedaan had. Door Leopardstrike medicine cat te maken.
Maar wat had hij anders kunnen doen? De gezondheid van zijn clan ging toch nog altijd voor.. Als ze geen medicijnkat hadden, dan konden ze niks beginnen tegen alle ziektes die op de loer konden liggen. Leopardstrike was kundig, hij had zich al meerdere malen bewezen. Maar toch, helemaal lekker zat het hem nog niet. Maar dat kon ook gewoon zijn omdat hij Littlecreek miste, de kater was zijn vriend geweest en dat zou nooit weggaan. Hij was nu bij Starclan en daar zou hij ook nooit meer weg komen. Starclan had Leopardstrike altijd geweigerd als medicine cat. Waarom? Dat had Littlecreek nooit verteld, Littlecreek had alleen maar verteld dat Starclan het niet goed vond. Maar wat vond Starclan dan niet goed aan hem? Leopardstrike was kundig, kende alle medicijnen, was enthousiast. Een medicijnkat worden was zijn grote droom geweest. Maargoed, die droom was nu vervuld. Leopardstrike had als apprentice altijd als een grote donderwolk door het kamp gelopen. Vind je het gek als je dromen zomaar uiteen gerukt worden. Maar, Tallstar had nooit getwijfeld aan het oordeel van zijn medicine cat. Starclan's wil was starclan's wil en dat zou het ook blijven. Starclan had overal een reden voor.

Tallstar keek eventjes om naar Softbreath, 'Gaat het nog? Of wil je even rusten?' Vroeg hij op een kalme, maar sympathieke toon. Dat hij een clanleader was hoefde nog niet te betekenen dat hij boven zijn clanleden stond. Hij wou altijd het beste voor hen en dat zou ook altijd zo blijven. Het was spijtig geweest dat Softbreath door haar verwondingen een tijdje had moeten pauzeren met het warrior zijn, want ze was altijd een talentvolle en goede warrior geweest in zijn ogen. Maar goed, het was altijd spijtig als er iets mankeerde aan iemand van de windclan, of niet dan? Tallstar vond elk clanlid belangrijk, van de kleinste kit tot de oudste elder. Ze telden allemaal voor hem mee.
Tallstar ademde eventjes diep in, de geuren in zich opnemend, zoals hij altijd deed als hij een patrouille deed. Hij keek om zich heen, zijn amberkleurige ogen helder maar toch ook scherpzinnig. Hij bleef rustig en kalm, maar hij nam geen border patrouilles meer in zijn eentje. Dat deed hij vroeger nog wel eens, toen het nog rustiger was aan de grenzen. Hij had soms gewoon tijd voor zichzelf nodig. Als clanleader had je soms dat warriors aan je hoofd gingen zeuren of ze mentor mochten worden, of apprentices die vonden dat ze alle minuut warrior moesten worden alsof ze ineens het allerbelangrijkste waren en nu hun naam moesten krijgen. Daar kon Tallstar nou net weer niet tegen, er was altijd ruimte om bij te leren en als je je naam verdiende, dan kreeg je hem. Hij keek Softbreath aan, zij begreep dat vast ook wel.

De geur van rogue dreef zijn neusgaten in, zijn oren gingen omhoog, op standje ik ben alert. Zijn ogen vernauwden zich iets en hij keek Softbreath aan 'Ruik je dat ook?' Murmelde hij zachtjes, maar aan haar houding te zien, had ze dat al geroken, natuurlijk had ze dat al gedaan. Zij was ook een ervaren warrior, ervarener dan de meeste katten uit de clan. Hij was dankbaar dat zij bij hem op patrouille was en dat hij niet met een jonge, naar gevecht hunkerende warrior was of een onervaren apprentice. Hij had Softbreath nog nooit zo heel erg vaak gesproken, maar hij vertrouwde haar wel. Dit was in zijn ogen nu veranderd van een gewone standaard border patrol, naar een border patrol die kon eindigen in een gevecht, het risico niveau was toch wat gestegen. Tallstar moest dus ook alert zijn nu. Hij had wel meerdere levens, maar daar moest hij ook zuinig op zijn, en Softbreath had er maar eentje, en elk leven dat verloren was, was te kostbaar om uberhaupt te verliezen. Tallstar sloop dus ook voorwaarts, zijn staart laag bij de grond houdend alsof hij aan het jagen was. Maar toch, hij deed alles behalve, hij was voorzichtig, bang voor een valstrik, want de laatste tijd wist je het maar nooit.

Uiteindelijk zag hij de rogue liggen, zijn donkere lichaam half over de grens heen, het lef. Maar.. Was hij nou de grens overgestoken of niet? Het hele gebied stonk naar rogue, hij kon het niet goed ruiken. Maar wat hem al helemaal achterdochtig maakte, was de versgevangen prooi dat vlak naast de rogue lag, nou ja, versgevangen, het was al groot en deels opgegeten. Was het windclan prooi? Het zou best wel kunnen, die rogues waren allemaal hetzelfde. Ze jatten altijd schaamteloos van het territorium. Eventjes keek Tallstar Softbreath aan, maar daarna stapte hij uit de struiken en maakte hij met zijn lange staart een gebaar naar Softbreath dat ze moest volgen. Hij bleef vlak voor de rogue staan. Geen kick, sliep ie nou? Dat bestond niet, dat was eigenlijk ergens wel heel dom. Tallstar moest eventjes van binnen grinniken, maar hij hield zijn gezicht in de plooi. Hij schraapte zijn keel, 'Ahum?' En hij keek de rogue scherp aan, benieuwd of hij wakker zou worden

-Ik zal niet voor jouw post onderdoen >8C, nee grapje, ik had plots inspi en ik dacht: Laat ik het eens gebruiken xD Mooi setje btw!-

Geen enkele voetstap had hem wakker gemaakt. Alsof er niks aan de hand was sliep hij gewoon door. Totdat hij opeens een stem hoorde: "Ahum?" Werd er gesproken. Zijn ogen schoten open. Wazig keek hij naar het gezicht van een kater. Even keek hij om zich heen, Hij was niet op zijn territorirum..Dan was hij vast en zeker ergens anders in slaap gevallen. Zo kalm mogelijk stond hij op. Even liet hij een duidelijke gaap horen. "Ook hallo" Even rook hij in de lucht, Hij rook windclankatten. Deze .. 2 katten moesten dan vast en zeker van de windclan zijn. Hij rook nog verder en rook de leider. Hij rook nogmaals en keek dan de zwart witte kater aan. Dit was dus de leider..van de windclan? Hij ging zitten, Nog steeds niet wetend dat hij nu wel geheel op het territorium van de windclan zat. Daar had hij nu nog niet op gelet. Hierna keek hij even over de zwart witte kater heen. Achter deze kater stond een wittere poes. Ze zouden vast en zeker op patrouille zijn geweest. Nog een keer snoof hij, Nu rook hij echter dat hij op windclanterritorium was. Even keek hij opzij, naar de prooi die naast hem had gelegen. Ze dachten toch niet dat? Nee, Dat kon toch niet. Dat had hij heus niet gedaan! Hierna keek hij weer naar de zwart witte kater. "u denkt toch niet...Dat ik die prooi op uw gebied heb gestolen he?" Hij zat er gewoon rustig bij, Als het uit de hand zou lopen dan zou hij wel vechten..Maar hij zou niet zomaar aanvallen. Dat was enkel voor lafaards. Een paar dagen geleden was dat hem wel gebeurd, Hij was gewoon aan het jagen en opeens werd hij aangevallen door een kater. Deze kater had hij het leven afgenomen. Even keek hij weer naar de poes en dan weer naar de kater.

- EN dan heb je mijn post nog XD, mijn inspiratie meter is op -

Tallstar wenkte Softbreath mee. Gehoorzaam volgde de poes zonder ook maar een takje te laten kraken. De grond onder haar pootjes voelde lekker koel aan door de zachte nacht. Vlak achter de zwart witte kater stopte Softbreath. Nu ze zo dichtbij de Rogue stond kon ze wel zien dat hij diep sliep. Een lichte slaper of een doezelaar had haar geur en die van Tallstar allang opgemerkt. Daarbij merkte de meeste katten het wel als ze aangestaard werden of beslopen. Sommige niet maar dat lag aan hun intuïtie en gevoel. Hetzelfde kriebelige gevoel als iemand je van achter heel lang en indringend aankeek.
Van een goede afstand wachtte ze. Softbreath was opgelucht dat Tallstar bij haar was. Ten eerste was dat geen vechter. Die gebruikte zijn kop en deed niet aan heldenmoed. In dit soort situaties waren jonge Warriors of Apprentices ook niet geschikt. Niet omdat ze soms nogal onstuimig waren en hyperactief. Maar meer omdat ze ervaring en kracht tekort kwamen voor Rogue's als deze. Ze konden ernstig gewond raken of doelwit. Rogue's vochten vaak smerig wanneer ze niet konden winnen. Een onervaren Apprentice zou een makkelijk slachtoffer zijn voor de scherpe klauwen en gevaarlijke tanden. Echter sliep deze kater als een roosje. Zelfs nu twee Windclan katten voor zijn neus stonden bewoog alleen zijn borstkas omlaag en omhoog.
Een korte Ahum van Tallstar was genoeg om de kater uit dromenland te halen. Haar groene ogen zagen hoe de blauwe ogen van de kater zich wazig openende. Van opzij zag Softbreath de scherpe blik van haar Clanleider, hopelijk ging de kater niet meteen in de aanval. Hem kennende wachtte hij eerst tot de kater goed wakker werd.
De kater leek nogal gedesoriënteerd. Aan zijn blik en houding te merken moest hij even denken waar hij ook alweer was. Een luide gaap kwam uit zijn zwarte muil gerold. Hij leek niet te beseffen dat hij behoorlijk in de problemen zat. De kater zei gewoon hoi tegen hen alsof ze oude vrienden waren. Softbreath wist niet wat ze van de Rogue moest vinden. Hij was voor nu geen gevaar. De kater leek ook geen gevaar. Zijn houding was bij lange na niet agressief of vijandig. Toch stom toeval dat hij hier op hun grens lag? Dan was hij niet heel slim. Als hij een paar meter terug had gelopen richting Rogue gebied had hij dit gezeur niet gehad.

De zwarte kater ging overeind zitten. kort vernauwde haar ogen een beetje. Slechte actie nu zat de kater helemaal op hun land. Nou ja ze kon hem niet kwalijk nemen dat hij wat comfortabeler wou gaan zitten. Blijven liggen en doen alsof zijn neus bloed was een stuk onbeleefder geweest. Waarschijnlijk liet Tallstar de kater wel gaan. Na een paar vragen gesteld te hebben misschien, een goede waarschuwing ook. De Windclan waren al die Rogues nu wel zat. En dat moesten ze maar te weten komen.
Zonder iets te zeggen bleef ze staan kijken hoe langzaam de situatie tot de kater doordrong. Zelf nam de Rogue even goed de Windclan leider in zich op. Tja als Rogue kwam je vast niet vaak de leider van een Clan tegen. De kater mocht blij zijn dat het Tallstar was en niet Brokenstar. Die kater was een stuk agressiever en minder moedwillig. Al was Tallstar op het moment ook geen lieverdje voor de Rogues.
Alsof de Rogue hun vermoedens kon lezen begon de kater wat te stamelen. Natuurlijk zouden ze denken dat hij prooi had gestolen. Een hij was een Rogue, twee hij had een verse prooi naast zich, drie hij bevond op Windclan gebied. Haar gedachten waren niet te lezen uit haar houding. Haar vacht glansde in het doffe licht van de nacht. Softbreath deed niet onvriendelijk maar ook niet vriendelijk. Deze keer nam zij het woord: 'Het is heel normaal als we dat denken. Je bevind je op ons gebied en je hebt verse prooi. Wat moeten we dan denken? Waarom ben je eigenlijk sowieso op clangebied? Je lijkt me niet nieuw, je weet dat je beter iets verderop had kunnen slapen.' Haar stem zacht als een veertje bleef rustig en kalmpjes. Hopelijk zouden ze niet uitkomen op een gevecht.

-Damn Tallstar schrik me kapot van jouw post xD -

Rogues.. Wat moesten ze in starclan's naam de hele tijd hier? Buiten het territorium was ook genoeg prooi, daar was hij zeker van. Hiervoor waren er ook nooit zoveel rogues op zijn territorium geweest, dus waarom nu ineens wel? Hij geloofde het niet, hij geloofde niet dat er nu ineens een voedseltekort was. Dan hadden de rogues al veel eerder voedseltekort gehad, en dan zou dat in bladkaal geweest zijn, en niet in nieuwblad. Het zat nu zelfs al tegen groenblad aan. Dan stegen de getalen van de prooi juist, en daalden ze niet! Nee, Tallstar was niet dom en keek dus ook ijzig koel toe naar hoe de rogue langzaam wakker begon te worden. Geen woord zei hij, maar zijn blik zei al genoeg, ijzig koud. De blauwe ogen van de kater tegenover hem waren op zijn beurt wazig, maar Tallstar was er niet door onder de indruk, medelijden voelde hij ook niet. Alsof de rogues medelijden voor hen voelden. Tallstar's vertrouwen was daarin flink gebroken, al helemaal toen zijn moeder door een rogue afgeslacht was. Nee, de rogues hadden niet zo'n goede reputatie bij hem. De rogue kater gaapte diep, zijn kaken wijdopen gesperd leek het wel, rijen scherpe witte tanden waren zichtbaar. De rogue was zwart, zwart als de nacht, maar nog steeds was Tallstar niet onder de indruk. Iedere kat had tanden, en dit zag er niet echt als een bedreiging uit. De rogue stond nu op, alsof er niks aan de hand was en begroette hen. Tallstar trok zijn wenkbrauw op, what the.. Niet belangrijk, deze kater had duidelijk niet door tegen wie hij het had. Dat zou wel snel genoeg komen. Tallstar was geen voorstander van geweld, maar als dat nodig was, zou hij dat zeker wel gaan inzetten. De kater zou snel genoeg door hebben dat hij zich nu in een hele slechte positie bevond, dat werd wel duidelijk aan de verandering in lichaamshouding. De kater leek ineens meer op z'n hoede. Dat was mooi, dan kon hij gaan uitleggen waarom hij op het windclan territorium was met een versgevangen prooidier, hij kon maar beter een hele goede reden hebben want blij was Tallstar hier niet mee.

De kater was nog redelijk rustig, en vroeg wat hij ervan dacht, of hij hem ervan verdacht of hij prooi gestolen had. Goh, wat zou hij anders interpreteren uit deze actie? Er ligt een kat op de grens, half in je territorium, met een versgevangen bijna totaal verorberde prooi. Wat zou hij daar anders uit moeten opmaken? Dat deze kater prooi naar de windclan ging brengen? De groeten, waarom zou hij hier uberhaupt zijn? Hij had niks te zoeken op het Windclan territorium. Rustig keek Tallstar even op toen Softbreath reageerde. Hij was het helemaal eens met haar woorden. Tallstar knikte haar toe en keek daarna de rogue weer koeltjes aan, 'Ik denk dat we alle recht hebben om dit te denken als we naar de feiten kijken,' Miauwde hij rustig, maar toch was zijn stem ijzig koud. Had hij.. deze rogue niet al eens eerder gezien? Was.. Ja, dat was deze rogue, hij was erbij met het verraad van Sparrowpelt. Zijn ogen vernauwden zich even, maar hij zei er niks van. Al wist hij het na eventjes na te denken heel zeker dat het zo was, dit was die ene rogue. Al had hij toen niks gedaan, hij was al eens op windclan territorium geweest en daardoor was Tallstar extra alert.

-Deze is kleiner? -

"Kan ik begrijpen," Zei hij zo kalm mogelijk tegen softbreath. Daarna keek hij tallstar aan. Hij had deze kater al een keer gezien, Dat wist hij zeker. Dat was die keer met Darkness. Zijn blik gleed richting de prooi. "Die heb ik niet in jouw gebied gevangen hoor," Hij keek de kater weer aan en sprak verder "Er was gewoon heel veel prooi aan de rand van uw gebied, Dus heb ik me snel eentje gegrepen voordat ze uw gebied in sprongen...Dat mag toch wel? Uiteraard was ik vermoeid van al dat jagen en omdat ik diezelfde dag nog aangevallen werd door een andere rogue was ik zo uitgeput dat ik hier gewoon in slaap viel" Even keek hij weer naar de poes die nog steeds achter de kater stond. Zijn blik nog steeds zo kalm als voorheen, Zijn ademhaling nog steeds zo rustig als altijd. Zonder rede zou hij nooit vechten, Dat was enkel voor lafaard. Hij kon het begrijpen dat deze katten kwaad op hem waren, Hij lag tenslotte op hun territorium met een prooi. Dat zag er gewoon verdacht uit, Of niet dan? Even buigde hij zijn hoofd een beetje. Ter respect voor de kater die voor hem stond. Hierna keek hij hem weer aan.

[daar kom ik weer met m'n posten xD]

Vragend keek ze naar Tallstar. Was het vangen van prooi voordat ze hun gebied op liepen stelen of was dat gewoon toegestaan? Softbreath had nog nooit een Rogue meegemaakt die dat had gedaan. Aan de ene kant was het niet illegaal. Het prooi was immers nog niet op hun grondgebied dus wat het vrij prooi dat door iedereen gevangen kon worden. Aan de andere kant zou het prooi op weg zijn naar hun land dus zou het hun prooi zijn als het niet gevangen was door deze kater. Lastig, hoe zou Tallstar erover denken? De witte kater had nog niets gezegd en Softbreath zelf had ook niet veel te zeggen. In ieder geval leek deze kater neit te leiden aan woedeaanvallen want hij bleef nog redelijk kalm en rustig. Al deed Tallstar nogal koeltjes tegenover de kater. Dit zou snel afgehandeld kunnen worden zonder bloed te laten vloeien voorspelde de poes. Toch bleef ze haarscherp bij het gesprek. Wie weet was dit slechts een spel voor de kater maar anders kon hij wel erg goed acteren. Hij toonde zelfs respect voor haar leider. Uit ervaring wist ze dat ze de rogue's niet blindelings kon vertrouwen. Afwachtend keek ze naar Tallstar. Zouden ze de kater uit hun gebied halen of wou tallstar laten zien dat niemand ongestraft eten van hun gebied kon stelen? Hopelijk koos hij iets wijs.

- >> Flutpost sorry -

Zachte pootstappen waren te horen boven het geraas van de rivier die diep in het ravijn te horen was en een eenzame poes liep tussen de heide van het windclangebied. Ze liep rustig verder tot ze stemmen hoorden. Verbaasd keek ze op en zag drie katten verderop staan. Silverlight keek hen even rustig aan tot ze erachter kwam dat twee van de drie windclankatten waren en de andere kat die een rogue was. Ze voelde zich niet langer meer eenzaam en ze schudden haar kop voor ze verder liep, maar ver genoeg van het drietal vandaan om niet meteen op te vallen.

( flut post! )