And it's like the fog has lifted {Open}

Hij werd wakker van een zacht gejammer. Een schok trok door hem heen toen hij wist wiens gejammer het was. In een flits -echt dat licht was niet te handelen- opende hij zijn ogen, voor de allereerste keer. Hij kneep ze wel meteen terug toe, een zacht gekreun ontglipte zijn lippen. Wauw, dat was pijnlijk zeg. Maar toen een geur zijn neus binnen gleed, schoten zijn ogen terug open. De kleine kit was verbaasd door alle kleuren die hij zag. Het was zo anders dan de duisternis waar hij al die tijd had geleefd. Hij zag zijn pels, zijn geur was bekend, net zoals zijn stem. ‘Ik deed wat je me had vertelt, je jong viel uit je nest en ik zette haar terug!’ Zijn grijze haren stonden overeind. Oké, dat kon hij echt niet pikken! Hij liet ook zijn haren omhoog gaan en zijn mond vertrok in een vals gesis. Zijn moeder was er ook. Zij had een witte pels en ze had nog iets anders bij haar. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Ze had een gestreepte pels... Die geur. Zusje! Wel dat was echt de druppel. Zonder nog verder te wachten, kwam hij overeind. Hij liet zich zo uit het nest rollen en kwam recht voor de grote kat neer. Zijn blik priemend in de zijne. Zijn nog ijsblauwe ogen droegen een kilte in zich die door alles heen brandde. Hij gromde even uitdagend naar de grijze kater en zette ook zijn haren overeind. Zijn nageltjes krasten over de vloer toen hij al zijn spieren opspande om recht overeind te komen. Als blikken konden doden, dan had hij zo gewonnen. ‘For starclans sake, kat, stel je niet zo aan, ik doe niks’ Toen draaide hij zich om. De kleine kit bromde gefrustreerd. Hoe durfde hij? Hoe DURFDE hij? Zonder nog iets te zeggen, spande hij al zijn zwakke spiertjes op. Met een klein sprongetje lande hij op een uitsteeksel dat achter de kat ging. Met een schok besefte hij even dat dit het ding was die hem zo ver had gedreven om tegen die kat aan te springen. Ze hoorden bij elkaar! Die vuile papzak! Diep in zijn ogen brandde een helblauw vuur en hij liet, nog voor de kater hem kon afschudden, zijn tanden in het uitsteeksel zakken. Wild begon hij met zijn kop heen en weer te schudden. Zijn nagels zaten diep in het haar weg en haakten ergens aan. NIEMAND RAAKTE ZIJN ZUSJE AAN!

Opnieuw hoorde Thrushdive heisa in de nursery. Elke keer wanneer hij er  niet was leek er van alles te gebeurden. Meteen stond de vader kater op en liep over de open plek naar de nursery toe. Toen hij naar binnen stapte kon hij zacht gesnik van een kitten horen, de stem van Snowynight, en de brutale stem van de onrespectvolle apprentice, Acepaw. ‘For starclans sake, kat, stel je niet zo aan, ik doe niks,’ miauwde Acepaw. "Zet niet zo'n toon tegen een Queen op, jonge ápprentice," sprak hij met nadruk op zijn jonge rang. Hij behoorde respect te tonen voor ouderen, ongeacht wat. Toen zag hij Lurkingkit in de aanval gaan, hij schudde zijn kopje heen en weer met Acepaws staart in zijn bek. Thrushdive boog zijn kop, en greep Lurkingkit voorzichtig bij zijn nek vel, en haalde hem bij de staart vandaan. Hij zette de kitten tussen zijn poten neer en keek Acepaw strak aan. "Ik zal je een les geven, als een kitten in paniek raakt, of er iets aan de hand is, in plaats van dat je zelf tevergeefse pogingen gaat doen tot rustig maken, haar je de Queen er bij," bromde hij, Acepaw strak aankijkend. Mán, wat was het vaderschap zwaar. Hij probeerde zich rustig te houden, omdat hij geen onrespectvol, brutaal gedrag naar zijn partner toe duldde. "Én nu maken dat je de nursery verlaat, ga anders de nesten van de elders verschonen," miauwde hij, het was geen vraag, maar het soort taak dat hij als warrior uit mocht delen aan apprentices.

Opeens zag hij een grijze pels verschijnen die een geur droeg van iets bekend. Hij keek er niet naar, maar liet zijn tanden nog verder zakken in de staart. Niemand zou haar pijn doen en die staart ging eraan! "Zet niet zo'n toon tegen een Queen op, jonge ápprentice," De kit keek er niet naar maar hoorde wel dat het zijn vader was die kwam ingrijpen. Opeens voelde hij hoe iets hem vastgreep bij zijn nekvel, maar hij liet de staart niet los toen hij de lucht in werd gebracht. Uiteindelijk moest hij de grijze staart werd loslaten, want het werd te zwaar voor zijn kopje en de zwaartekracht trok teveel aan hem. Hij werd tussen de poten van zijn vader geplaatst en keek met priemende ogen naar de kater. Zijn oogleden gingen wel ontspannen over zijn ogen heen, wat een rare combinatie gaf. Maar goed, zo voelde het het beste aan, plus, die kat moest verdwijnen. "Ik zal je een les geven, als een kitten in paniek raakt, of er iets aan de hand is, in plaats van dat je zelf tevergeefse pogingen gaat doen tot rustig maken, haar je de Queen er bij," De toon van zijn vader stond de jonge Lurk wel aan. Ja, zeg het maar eens! "Én nu maken dat je de nursery verlaat, ga anders de nesten van de elders verschonen," De kleine kater sprong naar voren en lande ietwat onstabiel op zijn poten, maar hij stond nog overeind. Zijn haartjes rezen wat de lucht in, maar zijn oogleden hingen nog steeds onstappen over zijn ogen en hij keek vijandig naar de kater die zijn vader een apprentice had genoemd.